واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: نيكوكار واقعي نمايش بازي نميكند
قديمترها احسان و نيكوكاري، بخشش و جوانمردي جزو رايجترين رفتارهاي مردم جامعه ما بود.
نویسنده : مريم ترابي
بخشش و كمك به ديگران بدون هيچ چشمداشتي اصليترين مرام ايرانيها بود. با گذشت زمان و تغيير سبك زندگي و تبديل شدن آن به زندگي مدرن امروزي اين خصلت انساني هم دستخوش تغييراتي شد. بسياري از افراد جامعه سر در لاك زندگي خود فروبرده و تنها به زندگي خود و چگونه گذراندن آن فكر ميكنند. در اين زمانه وقتي صحبت از احسان و نيكوكاري به ميان ميآيد همه به فكر دو دوتا چهارتاي حساب زندگي خود ميافتند و به اين ميانديشند كه اگر به فلان سازمان خيريه يا فلان فرد كمك كنم آيا اتفاقي براي حسابهاي خرد و كلانم ميافتد يا خير؟ البته نبايد گفت كه اين خصلت از جامعه ما به طور كامل رخت بربسته است، نه اينگونه هم نيست. نيكي، اساس ايمان است احسان و نيكي يكي از اصول اساسي ارزشها در جامعه اسلامي است. خداوند در قرآن كريم به كرات از اين ارزش انساني سخن گفته و انجام آن را به همه فرمان داده است. از آيات قرآني ميتوان اينطور استنباط كرد كه احسان نوعي گذشت و بخشش از حق شخصي و ايثار است و در واقع اساس ايمان است. مولاي متقيان حضرت علي ميفرمايد: «رأسُ الاِيمان الاحْسانُ الي الناس؛ اساس ايمان نيكي كردن به مردم است.» وقتي شما نيازمند و محتاجي را ميبينيد آيا به راحتي و بيتفاوت از كنارش رد ميشويد؟ يا نه به فكر كمك به اين نيازمند ميافتيد و نياز و مايحتاجش را فراهم ميكنيد؟ نيكوكار حال خوشي دارد احسان و نيكي يكي از رفتارهاي اجتماعي بسيار پسنديدهاي است كه فرد بعد از انجام آن حال خوشي دارد. اين حال خوش در جامعه نمود پيدا ميكند و اثرات مثبتي از خود به جاي ميگذارد. انتظار ما از جامعه اسلامي اين است كه اين اتفاق نيكو به دفعات زياد در آن بيفتد و مردم آن به درد و مشكل هموطن خود گوش دهند و درصدد رفع آن برآيند. ولي گويا اين روزها كمتر كسي گوش شنوا براي شنيدن درد و مشكلات ديگران دارد و احسان در جامعه كمرنگ شده است. شايد يكي از دلايل مهم اين كمرنگي مشكلات اقتصادي و زندگي مدرن امروزي باشد. در باب مشكلات اقتصادي بايد گفت وقتي حرف از كمك به ديگران به ميان ميآيد جملات آشنايي كه ميشنويم از اين دست است: «من بتوانم خرج خودم را به سر ماه برسانم هنر كردم، اي بابا از من بدبختتر هم كسي هست؟ و...» نمايش بازي نكنيم در زندگي مدرن امروزي با تغيير سبك زندگي افراد، نوع كمك به نيازمندان هم تغيير كرده است. مثلاً در قالب جشنهاي خيريه، فلان ثروتمند شهر كه عنوان خير را هم يدك ميكشد با اهداي يك آپارتمان 10 واحدي به خيريه مذكور احسان خود را با بوق و كرنا به گوش همه ميرساند و بعد كاشف به عمل ميآيد كه اين هديه بسيار گران فقط براي نمايش بوده است و شايد تنها يك واحد از آن 10 واحد به اين خيريه تعلق بگيرد. باز هم خدا خيرش دهد! جايگاه اجتماعي افراد در نوع و ميزان احسان و كمك به نيازمندان تأثيرگذار است. بسياري از مديران براي بخش مسئوليت اجتماعي مؤسسه خود كارهاي خير و نيكوپسند جامعه انجام ميدهند كه فقط در جامعه از آنها به نيكي ياد شود، اما حضرت علي احسان و نيكي را ميزان سنجش منزلت هر فرد ميداند: «قَدْرُ كلُّ اِمْرِي ما يحْسِنُهُ: منزلت هر شخصي به اندازه كارهاي خيري است كه انجام ميدهد.» بسيار افراد خيري هستند كه عنوان خيرين مدرسهساز را با خود به همراه دارند. ساختن مدارس در نقاط محروم شهرهاي كشور بسيار عمل نيك و پسنديدهاي است كه ثواب و اجر اخروي و دنيوي را براي سازندهآن به همراه دارد. خيرين ديگري كه با ساختن بيمارستان و مراكز درماني، اماكن تفريحي براي نقاط محروم كشور از خود نام نيك به جا ميگذارند. گر ز دستت ميرسد... ولي براي انجام كار خير كافي است دست نيازمندي را بگيريد حتي با يك كمك كوچك. برگزاري جشنهاي نيكوكاري و نمايشگاههاي مؤسسات خيريه بهترين فرصت را براي افراد جامعه فراهم ميكند تا با شركت در اين نمايشگاهها و جشنها عمل پسنديده احسان و نيكوكاري را انجام دهند. شما با خريد خود از اين نمايشگاهها در واقع به اين مؤسسات خيريه كمك كردهايد يا با اهداي كمكهاي نقدي و غيرنقدي به جشنهاي نيكوكاري كه هرساله با عناوين مختلف در سطح شهر برگزار ميشود يك كار خير انجام دادهايد. جامعه امروزي با شتاب به سمت و جهتي در حال حركت است كه انسان را به زندگي فردي و گريز از جمعگرايي سوق ميدهد. در اين جامعه اكثر خانوادهها تكفرزند هستند و ميل به ارتباط با افراد ديگر ندارندو گويا يك ديوار بلند بين خانواده خود و جامعه بيرون ميكشند تا راه هرگونه ارتباط با غير را بر خود ببندند. بنابراين در اين جامعه ديگر افراد از حال هم باخبر نميشوند و دردي از هم دوا نميكنند و باري از مشكلات يكديگر برنميدارند. چه جامعه سرد و بيروحي است چنين جامعهاي! ولي بايد با دورانديشي جلوي مبتلا شدن به اين جامعه را هرچه زودتر بگيريم. يكي از راههاي مبتلا نشدن، آموزش كودكان براي توجه به ديگران و همدلي و همدردي با افراد ديگر از همان كودكي است. فرزندانمان را نيكوكار بار بياوريم فرزندمان را تشويق كنيم تا به ديگران كمك كند و به رشد او به عنوان انساني كه ميتواند شجاعانه با چالشها روبهرو شود، كمك كنيم. هميشه الگوي خوبي براي كودك خود باشيد. نيكوكار باشيد و به ديگران كمك كنيد. كودكان مقلدان بسيار خوبي هستند. به كودك خود كمك كردن و در عين حال استقلال داشتن را آموزش دهيد. مثلاً كمك كردن به مادربزرگ براي بلند شدن از روي صندلي يا كتاب خواندن براي خواهر يا برادر كوچكتر از خود. به كودك خود آموزش دهيد كه در قبال جامعه خود مسئوليتي را برعهده دارد. بايد به او بگوييد تو بايد به ديگراني كه فرصت و شانس كمتري نسبت به تو براي زندگي بهتر داشتهاند كمك كني. با كودك خود در سازمانهاي خيريه به صورت داوطلبانه فعاليت كنيد و در نهايت به او ياد دهيد كه وسايل و اسباببازيهايي را كه ديگر به آن نيازي ندارد يا از سنش گذشته است را خود جمعآوري كرده و به كودكان نيازمند دهد. در سالهاي اخير جشن نيكوكاري با عنوان جشن عاطفهها به مناسبت بازگشايي مدارس برگزار ميشود. چه كار زيبا و درستي است اينكه كودكان ما با دستان خود هدايا و كمكهاي خود را اهدا ميكنند، و اين درستترين راه آموزش احسان و نيكوكاري به فرزندانمان است. بياييد با همدلي و مهرباني جامعهاي گرم و صميمي براي فرزندانمان ايجاد كنيم.
منبع : روزنامه جوان
تاریخ انتشار: ۱۴ مهر ۱۳۹۴ - ۱۶:۱۵
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]