محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845223527
گزارش میهمان/اسماعیل احمدی از حمله گرگ و خرس به دختر جوان تا معلمی که مادر روستا شد
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: گزارش میهمان/اسماعیل احمدی
از حمله گرگ و خرس به دختر جوان تا معلمی که مادر روستا شد
عضو بسیج محله و بسیج فرهنگیان هستم و روحیه بسیجی موجب شد که به این روستا بیایم و گرنه چند معلم مَرد، قبل از من اینجا آمده بودند ولی وقتی راه کوهستانی قله و سردسیری منطقه و به ویژه وجود حیوانات درّنده را دیده و شنیده بودند، برگشتند.
به گزارش گروه آموزش و پرورش خبرگزاری فارس، داخل جلسه نشسته بودم نشریه‌ای روی میز بود. تورق کردم که ناگاه تیتر جذابی مرا به سوی خود جلب کرد «معلم و گرگ‌ها»! گزارشی در مورد یک معلم جوان چالوسی که سال‌هاست به روستایی محروم در قلل مرتفعِ بخش کُجور آمده و به تعلیم و تربیت دانش‌آموزان فعالیت دارد. معلّم فداکاری که حتی گله ی گرگ ها و خرس مانع ایثار او نشده و و و ... ظرف کمتر از نیم ساعت، شماره ی خانم کوهستانی را یافته و با وی تماس گرفتم و آنچه خوانده بودم را تایید کرد و در نهایت قرار شد گروه مستند ساز را برای تهیه مجموعه ای تلویزیونی به روستا اعزام کنیم. *مراسم تقدیر: کمی که به از خود گذشتگی خانم معلم فکرکردم واقعیت اش حیفم آمد که به مستند اکتفا کنیم لذا به ذهنم آمد تا مراسم تقدیری را در روستا برگزار کنیم که هم تجلیل باشد و هم وداع. چون بعد از 4 سال فعالیت شبانه روزی با توجه به آنکه تعدادی از بچه‌ها وارد مقطع متوسطه اول (راهنمایی) شده و باید به شهر می رفتند لذا دیگر خانم معلّم نیز به روستا نمی آمد. حیات جهادی خانم کوستانی را که با سردار نقدی در میان گذاشتم ایشان پذیرفتند که لوح تقدیری را از سوی رییس سازمان بسیج مستضعفین به وی بدهیم و این بهترین خبر بود برای خانم معلم که با افتخار می گفت « من عضو بسیج محله و هم بسیج فرهنگیان هستم و روحیه بسیجی موجب شد که به این روستا بیایم و گرنه چند معلم مَرد، قبل از من اینجا آمده بودند ولی وقتی راه کوهستانی قله و سردسیری منطقه و به ویژه وجود حیوانات درّنده را دیده و شنیده بودند پا پس کشیده و برگشتند...» لوح تقدیر و قاب ان یکاد که آماده شد، ما نیز آماده ی عزیمت شدیم که یکی از خادمان جبهه جهادی منتظران خورشید نیز وقتی از ماجرا مطلع شد به تعداد دانش آموزان روستا که 7 پسر و دختر بودند کیف و بسته های نوشت افزار شامل دفترچه و جامدادی و مداد رنگی و مداد و خودکار و... را آماده کرد تا هم معلم و هم دانش آموزان را خوشحال کنیم. *حرکتی سخت و ترسناک ساعت 4 صبح با مدیر اطلاع رسانی بسیج و عکاس خبرگزاری فارس حرکت کردیم به سمت چالوس. دوکیلومتری که از مرزن آباد گذر کردیم به جای آنکه وارد بزرگراه شویم وارد جاده قدیم شده و از آنجا سمت راست به طرف بخش «پل» و از آنجا نیز وارد بخش « کُجور » شدیم برای آنکه از مسیر مطمین شویم وارد حوزه بسیج شده و از مسیری که آمده و باید ادامه می دادیم اطمینان حاصل کردیم که آنان نیز قله ی کوه را نشان داده و گفتند آنقدر بروید تا برسید!! ما نیز آنقدر رفتیم که تا به دامنه کوه رسیدیم و به تعبیری با ابتدادی صعودمان؛ تازه راه خاکی پیش روی مان سبز شد. نگاهی به بالا انداختیم که باید چه راهی را بالا برویم؟! واقعیتش حالت شک را در چهره های مان پررنگ کرد و نوعی دو دلی که هنوز راه برگشت داریم و مجبور نیستیم بالا برویم!! اما خوب چون ما نیز چند صباحی هرچند کوتاه با بچه های جهادی نشست و برخاست کرده و هم سفره ی نان و ماست، و غذای پرچم (پنیر خیار گوجه) آنان شده بودیم و به ویژه سفرهای خطرناکی که با آنان به مناطق صعبور العبور رفته بودیم همچون منطقه ناشناخته ی احمد فداله در دزفول یا در روستاهای قله های بند پی شرقی در آمل یا روستاهای پوده و لیلکی در اشکورات گیلان و... لذا دل کوچک مان را به دریای موّاج جهاد گران گره زده و ترس را از شیشه های ماشین بیرون انداخته و البته شیشه ها را بالا دادیم تا اگر چپ کردیم خیلی سر و صورت مان، سنگ های ریز و درشت را لمس نکند ( حداقل در معلق اول) هر چه راه را بالا می رفتیم اولا دو دلی مان بیشتر می شد چون نه از روستا خبری بود و نه حتی از یک آجری که نشانه ی یک خانه و زندگی باشد؛ ثانیا رعب و وحشت مان هم مضاعف می شد از آن جهت که ادامه راه رفته را باید باز می گشتیم و سرپاینی بسیار سخت تر و خطرناک تر از سربالایی بود. چون شک مان بیشتر شد تماس با مستند ساز گرفتیم و باز همان جمله ی همیشگی را شنیدیم که آنقدر بالا بیاید تا دیگر ارتفاعی را بالاتر از خودتان نبینید آنگاه که به قله رسیدید روستا همان جاست ! و همین شد که به ما گفتند یعنی وقتی به مرتفع ترین قسمت کوه رسیدیم روستای « چَمرکوه» خودنمایی کرد و ابتدا فیلمبردار را دیدیم که به دنبال شکار صحنه ی ورود ماست. *مروارید های حّر با ورودمان به دبستان « حّر » روستا، مورد استقبال رسمی دانش آموزان و معلّم قرار گرفتیم و فائزه دختر 11 ساله در وصف هیات 3 نفره ی اعزامی از تهران (!) نظمی بلند بالا قرائت کرد که واژگانش از ادب و ادبیات موج می زد. خانم معلّم ما را به کلاس مدرسه برد آنجایی که سراسر دیوارهایش سرشار از تحقیق های علمی بچه ها بود. امیر و علی رضا و امید و محمّد که 4 دانش آموزان پسر چمرکوه بودند هر یک پژوهش های علمی خود را در باب جانوران و مسایل پزشکی و تاریخی و... که به شکل کار دستی با نوشته و تصویر درست کرده بودند به شکل پرده خوانی با بیان شیوا و فصیح و بدون کوچکترین خجالتی توضیح داده و تفسیر کردند آنگونه که من تا بحال این سرزبانی و تسلط به مفاهیم علمی را از هیچ دانش آموز پایه ی اول تا چهارم دبستان ندیده بودم ... و به همین خاطر توضیح هر کدام که تمام می شد ناخودآگاه دست می زدم و آنها را تشویق می کردم. فاطمه و فائزه هم که امسال وارد کلاس هفتم می شدند برای خود نخبگان و اعجوبه هایی بودند علاوه برآنکه هم دختر ها و پسرها جزء 30 قرآن را حفظ بودند، این دو دختر نیز حسابی اهل شعر و شاعری نیز بودند شعرهای فاطمه و ادبیات فائزه شنیدنی بود حفظ بودن 2 هزار بیت شعر و تسلط به شاعری از سویی، و کلام فصیح و بلیغ شان از سوی دیگر، همگی اثبات معلمی بود فرهیخته و گرنه مادر یکی از بچه ها که در مراسم تقدیر صحبت کرد اینگونه گفت: « بچه های ما حتی دست چپ و راست شان را نیز بلد نبودند امّا خانم کوهستانی خیلی با آنها کارکرد حتّی روزهای جمعه هم کلاس درس اش تعطیلی نداشت تا آنکه امروز بچه های ما مقام شعر کشوری دارند و حتی رییس جمهور هم از آنها تقدیر کرده است» خاطره ی جالب فائزه هم شنیدنی بود. می گفت هفته قبل که ما را پیش وزیر آموزش و پرورش در محّل وزارتخانه بردند دکتر فانی گفت: « می خواهی چه کاره بشوی؟» من گفتم« می خواهم وزیر آموزش و پرورش بشوم و الان هم آمده ام تا اتاق کارم را ببینیم » ! و وزیر با خنده گفت: « پس تا اتاقم را نگرفته ای زود بروم داخل اتاقم ». در تمام مدّت چند ساعتی که آنجا بودیم این دانش آموزان با مهر و محبت از ما پذیرایی کرده و ما را مورد لطف و شعر و صحبت و خاطرات شان قرار می دادند و باز هم اعتراف می کنم که این زبان و فهم و شعور و سرزندگی دانش آموزان در چنین روستای دور افتاده ای حکایت از تربیت معّلمی داشت که 4 سال از عمر جوانی خود را شبانه روز وقف این کودکان کرده بود حتی گاهی به دلیل بارش برف و یخ زدگی جادّه (همان مسیر بی راهه را می گویم)تا 2 ماه به خانه ی پدر و مادرش که در شهر چالوس بود نمی توانست برود و امر مقدس معّلمی اش را عاشقانه انجام می داد... *همایش در اوج انضباط : واقعیت اش یکی از کارهای من در خیلی از همایش های رسمی نهادها و دستگاها به انتقاد از یکنواختی مراسم و بی نظمی می گذرد که هرچه گفتیم و می گوییم باز هم این قصه ی پرغصّه ادامه دارد. امّا آن روز در روستای چمرکوه همایشی داشتیم بسیار منظم. اگرچه از سالن اجتماعات پر زرق و برق با دکور میلیونی و جوجه کباب و حتّی قاری و مجری با پاکت های امروزی خبری نبود امّا صفای مراسمش آنچنان ما را جذب کرد که هنوز حلاوت و شیرینی آن سادگی با انضباط را در وجودم احساس می کنم. ابتدا قاری ممتاز روستا یعنی علی رضایی 9 ساله سوره ی نبا را از حفظ خواند و سپس فائزه نامه ای را برای وداع از خانم معلم خواند انشایی با صدای زیبای دخترک روستایی و دکلمه خوانی زیباترش که با بارش قطرات اشک او، حال و هوایی احساسی را حاکم کرده بود و همه‌ی حضار را که تعدادشان به 30 نفری می رسید تحت تاثیر قرار داده بود. نوبت به شاعر چمرکوه رسید یعنی فاطمه خانم که معصومیت در چهره ی او نیز عیان بود. فاطمه هم با تسلطی که داشت شعری را در توصیف خانم معلم خواند و همه برای او دست زدند. سپس مادر یکی از بچه ها به جایگاه دعوت شد، بعد از او معلم جوان در صحنه ی صحبت حاضر شد و از سختی هایش گفت و گفت «من 4 سال همان سختی هایی که اهالی دیدند دیدم تا آنها را درک کنم ...» و البته نگفت که او اهل این روستا نبوده و پدر و مادر پیرش و خانواده ی عزیزش در شهر بوده اند و نگفت که او تنهای تنها این سختی ها را دیده و نگفت که نگفت. آنگاه معاون روابط عمومی بسیج صحبتی کوتاه کرده و گفت: « ما امروز نیازمند روح ایثار و روحیه‌ی جهادی هستیم که به ویژه اگر مسئولین اینگونه باشند تحقق جامعه ی اسلامی امری تحقق پذیر است و ...» و آنگاه وی که مشاور رییس سازمان بسیج مستضعفین هم بود به نیابت از سردار نقدی، متن لوح تقدیر را خوانده و به همراه مسئولین بسیج حوزه های کجور و پل، لوح و قاب را تقدیم سیمین کوهستانی کردند و پس از اهدای هدایای جبهه جهادی منتظران خورشید به دانش آموزان؛ همه با هم عکس یادگاری انداختند. *معلم یا مادر؟ آنچه در سخن اولیای دانش آموزان و بچه ها حتی در نظم و نثرشان دایما تکرار می شد این بود که خانم معلم برای ما یک « مادر » بود مادری که فقط کتاب درسی را برای ما نخواند و الفبای ادبیات را به ما نیاموخت که ما الفبای زندگی مان را هم از او آموختیم. او فقط « بابا آب داد » را با ما تمرین نکرد بلکه هم معلم قرآن مان شد و دین و دیانت را آموزش داد که اگر به پدر و مادر احترام می گذاریم دستور خداست که فرمود: « و بالوالدین احسانا »؛ هم زندگی و حیات در شرایط سخت را با ما تمرین کرد که اگر روستای مان راهی ندارد و آب روستا هم قطره چکان است و به همین دلیل از 70 خانوار کمتر از 10خانوار مانده است، ما مقهور طبیعت نشده و بر مشکلات، امید وارانه فایق آییم و همین امید، ما را اینگونه موفق گردانده است. او مادری بود که از ارتباطات اجتماعی و نحوه ی تعامل مان با مردم تا منظم و آراسته بودن و حتی آداب زندگی را به ما آموخت. خانم معلم به ما می گفت:« می خواهم شما را خیلی بهتر از بچه های شهری بار بیاورم» و او به هدفش هم رسید و ای کاش ما بتوانیم شاگردان خوبی برای او بمانیم. *درد دل های خانم معلّم سیمینِ قصّه ی رویایی من، امّا دلی پردرد داشت. می گفت: «اولین بار که وارد روستا شدم اصلا قصد ماندن نداشتم چون معّلم رسمی و حق التدریسی و ... نبودم لذا هیچ مسئولیتی بر عهده ی من نبود امّا وقتی قصد خروج از روستا را داشتم بچه ها چنان اطرافم حلقه زده و از من درخواست کردند که دیدم جز ماندن راهی نیست چرا که من بسیجی ام و نمی توانم به راحتی از کنار این بچه های معصوم گذر کنم» و اینگونه خانم کوهستانی- علی رغم معلمین قبلی که همگی مرد بودند- قرار را بر فرار ترجیح داد و بسان شهرتش، کوهستانی ماند و بدین سال نه یک ماه و دو ماه و حتی یکی دو سال که چهارسال کامل، چمرکوه را محّل حیات دوران جوانی خود انتخاب کرد. خانم معلم می گفت: «آن اوایل که هنوز اهالی اطمینان کامل نداشتند شب ها در اتاق مدرسه (مدرسه جزو دو سه خانه ی اول روستا بود و با خانه های اصلی روستا فاصله داشت) نشسته می خوابیدم و از ترس پتو را در این روستای سردسیری روی سرم می کشیدم چرا که گله ی گرگ ها از پشت شیشه ی اتاق معلوم بود و صدای زوزه شان نیز شنیده می شد تا آنکه اهالی فرزندان شان را به نوبت شب ها پیش من می گذاشتند تا تنها نمانم... هرچند هفته یکبار که می خواستم به چالوس بروم باید 2 ساعتی کوه را به پایین می آمدم تا به جاده اصلی برسم و در این مسیر، بارها گرگ و حتی یکبار خرس مقابلم سبز شد و بچه ها که همیشه نگران من بودند از قلّه مرا نظاره می کردند و مراقبم بودند و در این گونه موارد آنقدر داد و فریاد می کشیدند تا حیوانات فرار می کردند.» وقتی از حقوق او سوال کردم با حالتی ناراحت گفت: « ماهیانه حدود 180،170هزار تومانی می گیرم که این مبلغ را هم برای دانش آموزان خرج می کنم » من که مبهوت این ایثار و آن عشق شده بودم از حمایت های آموزش و پرورش سئوال کردم که خانم معلم ادامه داد: «من عاشق معلمی هستم و ای کاش می توانستم این شغل را ادامه دهم امّا دیگر مرا نمی خواهند. امّا باز هم به فکرخودم نیستم بلکه می خواهم از دانش آموزانم حمایتم کنند. من حتی فرش و یخچال و بقیّه ی امکانات زندگی را از منزل مان به روستا آورده و تمام خورد و خوراک هم با خودم بوده است امّا نگران فرزندانم هستند». آری خانم کوهستانی که تابستان ها منزل پدری اش، استراحت گاه یک ماه و دو ماهه ی فاطمه و فائزه بوده و حتّی اخیرا به دلیل بیماری فائزه، دو هفته را شبانه روز در بیمارستان، کنار تخت این دختر عزیز بوده است تنها آرزویش استخدام در آموزش و پرورش است امّا خب چه کنیم با این سبک مدیریت ها که فقط معطوف پایتخت است و به دنبال افرادی که فقط به ابلاغیه در حّد کارمندی عمل می کنند و در این سیستم های دیوان سالارانه، عشاق و ایثارگران را دیوانه ای بیش نمی دانند و اجر و جایگاهی برای شان قایل نیستند و گرنه با آنچه من تنها گوشه ای از آنرا در چند ساعت دیده و شنیدم به ضرس قاطع اعتراف می کنم که باید چنین معلمانی را در جایگاه های مدیریتی وزارتخانه های مان جای داده و حتّی گزاف و بیهوده که نیست هیچ؛ بلکه لازم و ضروری است که یاد بود این دختر جوان معلم را در ورودی روستا یا حتی در محل حوزه ریاستی وزیر بسازیم تا نام و یادش و راهش جاودان مانده و تعمیم یابد نه آنکه با برخورد های تلخ و سرد، همین الگوهای ایثار را از دست بدهیم. یادم می آید که در سخنان کوتاه ام در مراسم تقدیر گفتم که در همین دیدار اخیر مولای مان با جانبازان، یکی از جانبازان به امام عرض کرد که ای کاش دستور جهاد صادر کنید تا همین جانِ ناقابل را تقدیم کنیم که « ره بر » عزیزمان به نیکی و شایستگی فرمودند: « همین الان هم دستور جهاد به شما می دهم البته جهاد فقط نظامی نیست بلکه امروز باید جهاد فرهنگی کنید جهاد علمی داشته باشید و...» و خوشا بر جهادگر بسیجی سیمین کوهستانی معّلم دبستان حّر روستای چمر کوه که ان شااللّه جهاد عظیم اش مقبول درگاه ایزدی بوده باشد. قلمی فرسوده از اسماعیل احمدی انتهای پیام/
94/07/14 - 15:44
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها