محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830073330
ارتقاء کیفیت ساخت وساز در گروی استقلال سازمان نظام مهندسی
واضح آرشیو وب فارسی:داغ نیوز: در اجرای یک استراتژی به دقت تدوین شده، ساختار سازمانی اولویت عمده ای دارد. اگر ساختار و استراتژی هماهنگ نباشند، حاصل آن ناکارایی و کوشش های پراکنده خواهد بود. سازمان نظام مهندسی ساختمان در کشور ایران، ساختار پیچیده ای دارد که نمی توان آن را با هیچ یک از ساختارهای تعریف شده و استاندارد جهانی، مطابقت داد. سازمان نظام مهندسی ساختمان به رغم اینکه طبق قانون سازمانی مردم نهاد است، در عمل یک نهاد وابسته به دولت بوده و متاسفانه این وابستگی، باعث گردیده تا نتواند به عنوان یک نهاد مستقل، فعالیتهای خود را تعریف نموده و به عملکرد نظارتی خود در سطح عالی دست یابد. به بیان ساده سازمان نظام مهندسی ساختمان هنگامی به هدف مهم ارتقاء کیفیت ساخت و ساز کشور نائل می شود که بتوانند با استقلال کامل، ساختار خود را مطابق با استراتژی های مورد نظر تغییر داده؛ ساختار جدیدی به کار گیرد یا لااقل در ساختار فعلی خود تجدید نظر کند. در دنیای رقابتی امروز دستیابی به مقاصد راهبردی بدون داشتن سازمان امکان پذیر نیست و همچنان که سازمان تکامل می یابد، نیاز به ساختار سازمانی چشمگیرتر می شود. با افزایش حجم فعالیت های سازمان، نیاز به تقسیم کردن فعالیت ها، تفویض اختیارات و ادغام و هماهنگی بخش های جدید سازمانی شدت می گیرد. تنوع کار و اندازه هر سازمان نیازهای ساختاری معینی را برای آن الزام آور می سازد، لیکن چیزی که در این میان از اهمیت خاصی برخوردار است، ارتباط و هماهنگی ساختار با استراتژی است. امروزه برای موفقیت در محیط های رقابتی بسیار متغیر، سازمان ها باید طرح ها و ساختار هایی ارائه نمایند که مطمئن شوند مرزهای سازمانی منعطف تر و نفوذ پذیرتر می باشند و با استراتژی شان سازگار باشد. لذا در اجرای یک استراتژی به دقت تدوین شده، ساختار سازمانی اولویت عمدهای دارد. اگر فعالیت ها، مسوولیت ها و روابط متقابل بصورت هماهنگ با استراتژی انتخاب شده سازمان داده نشود، شکل گیری استراتژی به حال خود رها شده است. اگر ساختار و استراتژی هماهنگ نباشند، حاصل آن ناکارایی و کوشش های پراکنده خواهد بود. بنابراین، با توجه به اهمیت به کارگیری استراتژی در عصر حاضر و همچنین تاثیر فاکتورهای ساختار سازمانی بر پیاده سازی این استراتژی، بررسی رابطه آنها با یکدیگر می تواند کمک شایانی جهت پیاده سازی مطلوب تر استراتژی ها در سازمان ها نماید. قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان به عنوان اولین تجربه ساختار سازی در حرفه مهندسی هنگامی به حقیقت پیوست که ساختمان های مسکونی در بخش خصوصی در شهرهای بزرگ، البته به جز تهران، به ندرت از هزار متر مربع بیشتر و از چهار طبقه بالاتر احداث می شد و بالتبع نیازهای ساختمان در این مقیاس بسیار محدود بود و انتظارات نیز محدودتر همچون جمعیت مهندسان. آن هنگام که خصوصا مصادف بود با دوره بازسازی خرابی های جنگ و اجرای طرح های توسعه در سراسر کشور، ساختمان های دولتی در مقیاسی به مراتب بزرگتر و رفیع تر از بخش خصوصی در حال اجرا بود و لذا تجاربی که در حوزه نظام فنی و اجرائی وجود داشت در بسیاری از مراحل به یاری و کمک نظام مهندسی ساختمان شتافت. حضور مدیران شاخص و باتجربه، چه در بخش دولتی و چه در بخش خصوصی، در راس و بدنه ادوار اولیه سازمان های استانی و کشور که غالبا با ساختار و سازمان حقوقی، هم در حوزه مدیریت و هم در حوزه اجرا، کار و فعالیت کرده بودند نیز بر جوهره و قوام سازمان در نقطه شروع افزوده بود و اساسا انتظار از این سازمان به دلیل قلت وظایفی که بر عهده داشت چندان گسترده و عمیق نبود. اکنون اما شرایط بسیار متفاوت از آن دوران است. طرحها و پروژه های ساختمانی اعم از مسکونی و اداری و تجاری متعلق به بخش خصوصی با سطح و ارتفاع روزافزون در هر کوی و برزن در شهرهای بزرگ و متوسط در حال احداث است. تنوع نیازها و الزامات ساختمان چندان گسترش یافته که گستره ای از علوم و فنون مهندسی را در این صنعت به یاری طلبیده است. جامعه مهندسان درگیر در حرفه ساختمان به موازات رشد کمی بر سرعت و وسعت حضور خود در این عرصه افزوده و هر روز که می گذرد نیز ظرفیت ها و جایگاه های بیشتری را در این حوزه تعریف می نمایند. تغییر سیاست ها و برنامه ریزی های کلان کشور و تأثیر آنها بر حوزه ساخت و ساز باعث ایجاد رشد و توسعه بسیاری از فناوری های نو در صنعت ساختمان گردیده و مهمتر از همه آنکه سرمایه گذاری در این صنعت با بسیاری از سیاست ها و اهداف برنامه توسعه کشور همچون اشتغال و اسکان همراه و همزاد شده است. اما آیا با این همه کثرت نیاز و وسعت فعالیت، نظام مهندسی ساختمان واقعا در نوسازی ساختار سازمانی خویش اقدامی قرین موفقیت داشته است؟ بدون شک پاسخ به این پرسش می تواند هم بیانگر بسیاری از واقعیت ها و هم روشنگر بسیاری از نیازهای ساختاری باشد که در این مقاله به بررسی این موضوع پرداخته شده است. راهبردهای عملی هفده گانه خط مشی کاری و راهبردهای عملی هفده گانه مصوب سازمان نظام مهندسی ساختمان با اکثریت آرا در تیرماه ۱۳۹۳ به تصویب هیات عمومی اجلاس هفدهم رسید. با مروری بر سرفصل های مطرح شده این راهبردها می توان گفت که مهمترین چشم انداز و هدف برای سازمان نظام مهندسی ساختمان «ارتقای کیفیت ساخت و ساز» در کشور است. حال سوالات کلیدی زیر مطرح می گردد: ۱٫آیا برای دستیابی به این چشمانداز، محورهای استراتژیک هفده گانه تعریف شده با ساختار سازمان های نظام مهندسی ساختمان کشور هماهنگی و تناسب دارد؟ ۲٫آیا اصولاً می توان ناکامی در تحقق اهداف سازمان را صرفا متوجه ساختار سازمان دانست یا عوامل مهم دیگری نیز در عدم تحقق این اهداف موثرند؟ ۳٫خط مشی کاری و راهبردهای عملی هفده گانه آشنا عناوین خط مشی کاری و راهبردهای عملی سازمان نظام مهندسی ساختمان به شرح جدول شماره۲ اعلام و مصوب شده است: با نگاهی به عناوین فوق در می یابیم که اغلب این موارد در مقاطع زمانی مختلف جزو شعارهای اصلی سازمان نظام مهندسی ساختمان بوده و با بررسی شرح وظایف کارگروه ها، کمیته ها و کمیسیون های فعلی تشکیل شده در سازمان نظام مهندسی ساختمان استان ها مشخص می شود که این سازمان ها قبل از تصویب این خط مشی ها آنها را هدفگذاری و درصدد دستیابی به آنها بوده اند و این خط مشی ها موضوعات کاملاً آشنایی برای سازمان ها هستند. جهت مقایسه آسانتر، در جدول زیر عناوین کارگروه ها، کمیته ها و کمیسیون های سازمان نظام مهندسی ساختمان استان تهران و همچنین تعداد مسئولیتهای تعریف شده در حوزه تصمیم گیری های سازمانی (بر اساس بررسی های به عمل آمده درآذرماه ۱۳۹۳) در جدول زیر ارائه شده است: واضح است که برنامه ریزی برای دستیابی به خط مشی های معرفی شده توسط سازمان نظام مهندسی ساختمان با وجود کارگروه ها، کمیته ها و کمیسیون های عنوان شده در جدول فوق در گذشته امکانپذیر و اساسا علل اصلی تشکیل این زیرمجموعه ها نیز دستیابی به همان اهداف بوده است. یک تحلیل ساده و طرح سوالات بنیادی همان طور که در بخش قبل ذکر شد سازمان های نظام مهندسی ساختمان هر یک از استان ها با عناوین هفده گانه مطرح شده در خط مشی کاری مصوب سازمان نظام مهندسی ساختمان کاملاً آشنا بوده و این سازمان ها در طول بیست سال گذشته همواره با برنامه ریزی های مختلف درصدد دستیابی به آنها بوده اند. با یک تحلیل بسیار ساده می توان میزان زمان صرف شده جهت دستیابی به این اهداف در طول یک سال را محاسبه نمود. که در اینجا با توجه به جدول ۲ برای سازمان نظام مهندسی ساختمان استان تهران این موضوع بررسی شده است. با توجه به تعدد کارگروه ها و کمیته ها و کمیسیون ها و تغییرات اجتناب ناپذیر اعضا و زمان برگزاری جلسات آنها و عدم امکان دسترسی دقیق به تمام اطلاعات مورد نیاز، در این تحلیل فرض بر ثابت بودن پارامترهای یاد شده و برگزاری حداقل یک جلسه در هفته (که معمولا اینگونه می باشد) برای هر یک از آنها بوده است. با توضیح فوق اگر فرض کنیم به طور متوسط هر یک از کارگروه های فوق در هفته یک جلسه دو ساعته جهت بررسی موضوعات و تصمیم گیری ها داشته باشد و فرض اینکه هر یک از اعضای آنها حداقل یک روز کاری معادل ۸ ساعت وقت برای مطالعه، بررسی، پیگیری امور مورد برنامه ریزی و متعاقباً تهیه طرح و ایده به منظور پویایی جلسات و رفع انبوهی از مشکلات موجود نیاز داشته باشد، مجموعاً در هر هفته حدود ۲۸۵۰ ساعت و در هر ماه حدود ۱۱۴۰۰ ساعت و در هر سال ۱۳۶۸۰۰ ساعت زمان جهت بررسی موضوعات و تصمیم گیری های راهبردی تنها در کارگروه ها و کمیسیون ها و کمیته ها صرف می گردد. با همین فرضیات زمان مصروفه در هیات مدیره سازمان با ۲۵ نفر عضو اصلی برابر با ۱۲۰۰۰ ساعت در سال خواهد بود که سرجمع می توان گفت که در سال حدود ۱۴۸۸۰۰ ساعت زمان صرف تصمیم گیری در جلسات سازمان نظام مهندسی استان تهران می گردد. توجه به این مسئله ضروری است که زمان فوق فقط مربوط به جلسات معمول بوده و جلسات زیاد دیگری نیز برگزار می گردد که در محاسبات فوق لحاظ نشده اند. عدد فوق معادل است با ۱۵۵۰ نفر ماه و یا ۵۱۶ ساعت روز کارشناس متخصص فن که در ارتباط با ارتقاء کیفیت ساخت و ساز در سازمان نظام مهندسی ساختمان استان تهران فکر و بحث کرده و تصمیم گیری می نمایند!؟ حال با بررسی خروجی ها و نتایج عملکرد و تصمیمات این گروه ها، کمیته ها و کمیسیون ها و مشکلات و دغدغه های موجود در جامعه مهندسی ساختمان کشور و از همه مهم تر عدم تحقق هدف والای ارتقاء کیفیت ساخت و ساز در کشور سوالات مهمی مطرح می گردد که پاسخ به هریک از آنها بخشی از گره کور مشکلات را می گشاید: ۱٫ ضرورت تشکیل و شرح وظایف هریک از کمیته ها و کمیسیون های مذکور چیست؟ ۲٫رابطه کاری و تصمیم گیری این کمیته ها و کمیسیون ها با سایر بخشهای تعریف شده و مشخص در ساختار سازمان چیست و ضمانت اجرایی مصوبات آنها چگونه است؟ ۳٫باتوجه به نیاز جهت اختصاص وقت برای این چنین کمیته ها و کمیسیون های کاری به ظاهر سنگین، آیا وقت های مورد نیاز جهت هر کمیته یا کمیسیون متناسب با وقت اعضای داوطلب عضویت در آنها می باشد و برای کنترل این مساله و به طور کلی میزان بازدهی مورد انتظار در امور مربوطه تعهدی وجود دارد؟ ۴٫آیا پرداختن به ساختار سازمان و سازماندهی مشاغل مشخص با کارکردهای تعریف شده بر تشکیل کمیته ها و کمیسیون های موقت و ناپایدار اولویت بیشتری ندارند؟ و آیا اساساً مشکلات و ناکارامدی ساختار فعلی سازمان به علت پرداختن به کمیته ها و کمیسیون ها و به عبارت دیگر مسائل فرعی را به جای مسائل اصلی قراردادن نیست؟ ضرورت برنامه ریزی اگر بتوان چنین فرض کرد که ساختار سازمان های نظام مهندسی مناسب و افراد در چارچوب شرح وظایف خود حرکت می کنند آنگاه باید علل ناکامی این سازمان ها را در نبود برنامه ریزی مناسب و کارا و پویا جست وجو کرد! هر چند برنامه ریزی، تضمینی برای موفقیت جهت دست یابی به اهداف سازمان ها نیست، ولی شواهدی وجود دارد که سازمان هایی که برنامه ریزی رسمی و مدونی دارند نسبت به دیگر سازمان ها طی دوره زمانی معلوم بهتر برنامه های خود را به اجرا در می آورند. به ندرت می توان سازمانی را یافت که با شانس و اقبال و با تاثیرات محیطی موفق بوده است. در واقع می توان گفت برنامه ریزی پلی است بین حال و آینده. پرسش این است که آیا برنامه رسمی مدون و اجرایی برای رسیدن به اهداف پیش بینی شده سازمان های نظام مهندسی ساختمان، تهیه شده است؟ معنی و مفهوم ارزیابی آیا در ساختار سازمان های نظام مهندسی ساختمان ارزیابی معنی و مفهومی دارد؟ و اصلا تا چه سطوح و رده های ساختاری سازمان های نظام مهندسی ساختمان ارزیابی صورت می گیرد؟ به نظر می رسد که در نظام اداری سازمان های نظام مهندسی، برای کار تمام اجزای سازمان ارزیابی وجود دارد که جز مدیری (البته «رییس» نه مدیریت نوین) که فارغ است از ارزیابی. گواه این مسئله همان پیشینه بیست ساله این سازمان ها می باشد. آبدارچی را با چای قند پهلو می سنجند، کارمند را با کارت ساعت حضور و غیاب، کارشناس را با تعداد ورق های آ-چهاری که سیاه کرده است… اما مدیر را با هیچ چیز نمی سنجند… همین که در مجموعه تحت امرش کسی نق رسانه ای نزند، کافی است. سر سال، او خود پیدا می کند که به کجا رسیده است و همانجا را مقصد اعلام می کند. آینده پژوهی بی معناترین عبارت است در این سازمان ها و اصلا گویی قرار نیست از جایی به جایی برسیم. در حالی که همه سئوال می شوند، او که باید بیش از همه مورد سوال باشد خود می پرسده است! چنین ریاستی چیزی به اسم افق در ذهنش وجود ندارد. وقتی ارزیابی وجود نداشته باشد، حرکت بی معنا می شود و وقتی حرکت بی معنا شد، افق نیز بی معنا می گردد. اما در سازمانی با ساختار درست به هیچ وجه قصه به گونه فوق نمی باشد. مدیر بیش از یک هماهنگ کننده نیست و جایگاهی بسیار پائین تر از متخصص زیر دست خود دارد. متخصصی که کار کلیدی مجموعه ای را انجام می دهد، تنها به لحاظ نمودار اداری، زیر دست مدیر قرار می گیرد. متخصص ارشد می پذیرد تا زیر دست مدیری باشد که هماهنگ کننده پیشرفت مد نظر سازمان است. قرار نیست مدیر کار محیر العقولی انجام دهد. مدیر باید وقتش را در جلسات متعدد کاری و چانه زنی های مرسوم تلف کند. اما کار، توسط متخصص انجام می شود … ارزیابی اصلی روی میزان کار است؛ کاری که پیش تر در وظائف سازمان ها و اهداف آنها تعریف شده است. وقت آن رسیده که از دیدگاه کاملاً شرقی دست برداشته و به مستندسازی تجربیات بپردازیم و در این راه لزومی بر فرزانگی انسان کامل نیست. بلوغ و توسعه یافتگی سازمانی در گرو توسعه یافتگی مدیریت، اعضا و ذی نفعان سازمان می باشد. ساختار سازمان باید طوری تعریف و پیاده سازی شود که سازمان قادر باشد تمامی مسائل تاثیرگذار مرتبط با محیط خارجی و داخلی خود را بررسی و قبل از مواجهه با آنها تشخیص و برای آنها راهکار پیدا کند. با توجه به ساختارهای مبهم ماتریسی حاکم بر سازمان های نظام مهندسی ساختمان و مروری بر دستاوردهای بیست سال گذشته آنها، همچنان شاهد تداوم مشکلات و عدم دستیابی به اهداف تعیین شده و به عبارت بهتر سازمان های نظام مهندسی ساختمان فشل خواهیم بود. ارتباطات مبهم سبب کندی روابط و ناکارآمدی و کند بودن جریان تصمیم گیری در سازمان می گردد و جملگی باعث افزایش هزینه ها (از هر نوع) می شوند. از موارد ذکر شده در فوق که گوشه ای از شرایط حاکم بر سازمان نظام مهندسی است، برمی آید که: ۱٫سازمان نظام مهندسی ساختمان بدلیل اینکه از نظر اداره امور وابسته به وزارت راه (مسکن و شهرسازی) است، نتوانسته هرگز خود را در جریان های بزرگ کشور سهیم کند و همواره به عنوان زیرمجموعه ای از وزارت مسکن، به انجام امور نظارت بر نقشه های ساختمان های مسکونی پرداخته و قادر به ایفای نقشی هرچند کوچک در پروژه های بزرگ و حیاتی نبوده است. ۲٫سازمان نظام مهندسی ساختمان حتی نتوانسته جایگاهی امن و مطمئن برای مهندسان ایجاد کند و بتواند از حقوق آنها دفاع نموده و جایگاهی در اعتلای فرهنگ مهندسی کشور داشته باشد. با در کنار هم قرار دادن این شرایط در فوق، مشخص می شود که سازمان نظام مهندسی در طول ۲۰ سال گذشته نتوانسته است عملکرد شایسته ای داشته باشد و این ضعف عملکردی برمی گردد به ضعف ساختاری و وابسته بودن این نظام به دولت و وزارت راه و شهرسازی. شاید حدود ۲۰ سال پیش، یعنی سال ۷۴ که سازمان نظام مهندسی ساختمان توسط وزارت راه («مسکن» در آن زمان) و شهرسازی تاسیس شد به دلیل نوپا بودن آن نیاز به حمایت از سوی این وزارتخانه داشت، ولی اکنون با وجود ۲۰ سال تجربه، نظام مهندسی ساختمان دوران طفولیت خود را سپری نموده است و مطمئنا ادامه فعالیت به صورت زیرمجموعه ای از بدنه دولت دیگر پاسخگوی نیازهای کنونی جامعه و انتظاری که از این سازمان می رود، نخواهد بود. اولین حرکتی که باید از سوی مهندسان برای اصلاح ساختار نظام مهندسی ساختمان و توانمند سازی آن انجام پذیرد، استقلال کامل این سازمان می باشد، چرا که تنها در صورت تحقق چنین استقلالی است که سازمان نظام مهندسی ساختمان به عنوان یک سازمان غیردولتی خواهد توانست به اهداف خود که هم اعتلای کیفیت ساخت و ساز و هم دفاع از حقوق و جایگاه مهندسی است، دست یابد. به بیان ساده سازمان های نظام مهندسی ساختمان هنگامی به هدف مهم ارتقاء کیفیت ساخت و ساز کشور نائل می شوند که بتوانند ساختار خود را مطابق با استراتژی های مورد نظر تغییر داده؛ ساختار جدیدی بکار گیرند یا لااقل در ساختار فعلی خود تجدید نظر کنند، و این تغییر ساختار با تغییر تفکر و رویکرد و سپس، تحقیق و برنامه ریزی و تصمیم گیرهای کارشناسی نسبت مستقیم دارد.
دوشنبه ، ۱۳مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: داغ نیوز]
[مشاهده در: www.daghnewz.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها