محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827773284
موسیقی فقط برای پولدارها نیست
واضح آرشیو وب فارسی:لاهیگ: بردیا صدرنوری، پیانیست، بنا دارد کنسرت بداهه نوازی پیانوی ایرانی با عنوان «زندگی جاریست...» را جمعه، دهم مهر هم زمان با عید سعید غدیر در تالار وحدت به صحنه اجرا ببرد. این پیانیست باوجود تحصیل، تخصص و فعالیت اصلی اش در حوزه های مهندسی و مدیریتی، معتقد است برگزاری هر کنسرتی برایش یادآور این موضوع است که نباید وجه هنری وجودش که آن را نعمتی خدادادی می داند فراموش شود و موسیقی را کمک حالش در تحمل دشواری ها و فشارهای ناشی از کار اصلی اش می داند. وی که از ١٠ سالگی فراگیری پیانو را آغاز کرد، اجرای سبک ایرانی با پیانو به عنوان یک ساز غربی و مادر سازها را دارای جذابیت فراوان برای مخاطبان می داند. برگزاری این کنسرت، فعالیت های هنری این پیانیست و دغدغه ها و معضلات مبتلابه موسیقی بهانه ای شد تا گفت وگویی با این موزیسین انجام دهیم: چگونه به پیانو علاقه مند شدید؟ علاقه به موسیقی در خانواده ما همواره وجود داشت. برای همین پدرم در سال ١٣٥٦ که حدود ٩ سال داشتم پیانویی خرید و این پیانو به عنوان عضو جدید به خانواده ما اضافه شد. طبیعی بود که ما بچه های خانواده به سمتش جذب شویم. بنابراین قرارگرفتن در محیطی که ساز پیانو در آن وجود داشت باعث شد گرایشم به سمت این ساز زیادتر شود. فراگیری پیانو را از ١٠ سالگی در زادگاهم، شهر رشت، شروع کردم. در آن زمان با مشکل یافتن کسی که ساز را کوک کند و نیز یافتن معلمی خوب که به صورت اصولی و کلاسیک آموزشم دهد مواجه بودیم. بالاخره فراگیری پیانو به سبک کلاسیک را آغاز کردم و تا پنج سال ادامه دادم و بعد تحت فشار درس در سال های آخر دبیرستان، کلاس موسیقی ام تعطیل شد. در سال ٦٥ در دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک تهران) در رشته مهندسی صنایع قبول شدم و بعد از مدتی از محضر استاد کیومرث پارسای بهره جستم. از همان زمان بیشتر تمرکزم روی موسیقی ایرانی و نواختن دستگاه های موسیقی ایرانی با پیانو بود. خرید پیانو برای دانشگاه امیرکبیر از سوی بخش هنری جهاد دانشگاهی، راه اندازی گروه موسیقی در دانشگاه در سال های ٦٧ و ٦٨ و اجرای ده ها برنامه هنری دانشجویی و شرکت در اولین دوره مسابقات موسیقی دانشجویان در دانشگاه شهید باهنر کرمان از بهترین خاطرات آن دوره است. در سال ٧٨ اولین کنسرت رسمی را با مجوز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با عنوان «یادمان استاد بنان» اجرا کردم. بعد از سال ٧٨ فعالیت خود را با همکاری گروه های هنری مختلفی ادامه دادم. گروه موسیقی «مهرآور» را تشکیل دادم و با گروه های موسیقی خنیا به سرپرستی هنرمند پرتلاش، سرکار خانم پری ملکی، گروه تنبورنوازان سیمرغ به سرپرستی آقای قرشی و گروه مهر به سرپرستی دوست خوب و هنرمندم ناصر ایزدی و... همکاری داشتم. در سال ١٣٨١ مؤسسه فرهنگی- هنری راد نو اندیش را تأسیس کردم. در آلبوم موسیقی «بهانه تو» با آهنگ سازی ناصر ایزدی قطعه ای را با پیانو همراه با آواز هنرمند گران قدر، استاد مهدی فلاح اجرا کردم و همچنین آلبوم بداهه نوازی پیانو ایرانی با عنوان «زندگی جاریست...» را دو سال پیش به بازار موسیقی عرضه کردم که قرار است قطعاتی از آن در در کنسرت آتی اجرا شود. وضعیت نوازندگی پیانو در کشور ما چگونه است و شما چه سبکی را برای ارائه آثار خود انتخاب کردید؟ به جرأت می توان مرتضی خان محجوبی، استاد جواد معروفی و پس از آن استاد انوشیروان روحانی را به عنوان بزرگان صاحب سبک پیانو ایرانی در دوران طلایی موسیقی ایران نام برد. البته از مکتب این استادان، نوازندگان بنام دیگری بعدها به فعالیت پرداختند مانند سرکار خانم ها فخری ملک پور، اوفلیا پرتو، فریبا جواهری و آقایان اردشیر روحانی، مزدا انصاری، سامان احتشامی و... که هریک با کمی تفاوت در سبک و پنجه، ادامه دهنده راه همان بزرگان هستند. یادم هست روزی استاد همایون خرم، آهنگ ساز بزرگ و بااخلاق، گفت ما تعداد کسانی که موسیقی ایرانی را با پیانو می زنند زیاد داریم ولی پیانیست ایرانی که حس موسیقی ایرانی را با تمام ظرایفش به شنونده منتقل کند و به اصطلاح پنجه اش، پنجه ایرانی باشد و در خونش موسیقی ایرانی جریان داشته باشد، کم داریم. به خاطره ای از استاد خرم اشاره کردید. بنا دارید جشنواره و جایزه استاد همایون خرم را برای دومین سال برگزار کنید. چه شد این مسئولیت را برعهده گرفتید؟ در مورد دومین دوره جشنواره و جایزه استاد همایون خرم (نوای خرم ٢) هم باید عرض کنم که این جشنواره در رده سنی کودک و نوجوان برگزار می شود و هدفش ارتقای سطح بینش فرهنگی و در نهایت سرمایه فرهنگی جامعه مبتنی بر داشته های فرهنگ غنی ایران زمین است. جشنواره سال گذشته و استقبال فراوان فرزندان این مرزوبوم و خانواده ها از سبک موسیقی استاد خرم، ما را در ادامه راهی که انتخاب کردیم مصمم تر کرد. جشنواره امسال هم که فراخوان آن از اول شهریور امسال از طریق سایت www.khorramfestival.com منتشر شده، طی سه شب در دی ماه سال جاری در تالارهای رودکی و وحدت اجرا خواهد شد. جزئیات کنسرت «زندگی جاریست» چیست؟ در این برنامه مرکب نوازی در دستگاه های ماهور، اصفهان، همایون، چارگاه و دشتی خواهم داشت که با کوک کلاسیک اجرا می کنم. البته وقتی موسیقی ایرانی را با کوک کلاسیک اجرا می کنید طبیعتا محدودیت هایی خواهید داشت و همه دستگاه ها یا گوشه های موسیقی ایرانی را نمی توان اجرا کرد اما به نظرم کوک کلاسیک برای مخاطبی که موسیقی ایرانی را با پیانو می شنود ملموس تر است. در ضمن بخشی از کارهای خودم و بخشی از ملودی هایی از بزرگان موسیقی که برای مردم خاطره انگیز است و نسبت به آن حس نوستالژیک دارند ترکیب این برنامه را تشکیل می دهد. شرایط برای فعالیت جوانان در عرصه موسیقی را چگونه می بینید؟ ببینید اولا موسیقی در کشور ما گران است یعنی فراگیری موسیقی گران است. شما الان اگر بخواهید یک پیانو آکوستیک تهیه کنید حداقل باید٢٠ میلیون تومان هزینه کنید. از طرف دیگر بین ٥٠ تا صدهزار تومان حداقل هزینه برای هر جلسه آموزش موسیقی است مضاف بر اینها رفت وآمد سخت با وضعیت ترافیک وجود دارد بنابراین این موارد باعث می شود هر کسی نتواند به این سمت حرکت کند. از طرفی فراگیری این نیست که به طور مستقیم ساز و آوازی را آموزش ببینید، قرارگرفتن در محیط و در معرض اجراهای هنری بزرگ ترین آموزش است اما ما متأسفانه در این حوزه هم در محدودیت هستیم چون تصویر ساز را پخش نمی کنیم و فقط اجرای زنده کنسرت ها باقی می ماند که آنها هم متأسفانه گران شده اند. اولا تمام نقاط کشور امکان آن را ندارند و هزینه بلیت سنگین است و همه علاقه مندان نمی توانند در آن حاضر شوند. برای مثال برای یک خانواده چهارنفری نزدیک یک سوم حقوق کارمندی یا کارگری را شامل می شود که در نهایت باعث می شود با ریزش مخاطبان مواجه باشیم. دولت ها باید در فراهم آوردن زیرساخت ها و نیز ایجاد امکان استفاده از برنامه های هنری برای اقشار مختلف مردم با سطوح درآمدی مختلف نقش ایفا کنند. موسیقی فقط برای پولدارها نیست. اکثریت قریب به اتفاق بزرگان موسیقی در دنیا نیز از خانواده های متمول نبودند. نمی توان گفت هر کس پول دارد از برنامه های هنری استفاده کند و هر کس ندارد مشکل خودش است. حوزه فرهنگ را نمی توان بر اساس منطق تجاری و اصل عرضه و تقاضا اداره کرد. قطعا حمایت دولت لازم است.
شنبه ، ۱۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: لاهیگ]
[مشاهده در: www.lahig.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها