واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: سعیده عباس زاده: ساعت دقیقاً ۳۴/۱ دقیقه بعد از نیمه شب است. اتاق -کم و بیش-تاریک است و من زیر نور چراغ سبز، روی کاغذها چمباتمه زده ام!سایه دستم هم مدام می افتد روی کاغذ و من از هر طرف که می چرخم، فایده ندارد. اما صراحتاً اعلام می دارم هیچ رقمی از نوشتن این مطلب کوتاه نمی آیم! آخر دل مؤمن را که می شناسی! مجمع اضداد است! عسر و یسر را با هم دارد، سختی و شیرینی را با هم! چه فرقی می کند؟ سیاه باشد یا سفید! پشت میز نشسته باشد یا زیر آفتاب داغ! چه فرقی می کند به دنیا آمده باشد یا هنوز نیامده باشد؟ مهم این است که: «به هر سیاه و سفیدی اعلام می کنم علی برادر من، وصی من، جانشین بر امتم، امام بعد از من است! من رسانیدم آنچه را که مأمور به ابلاغ آن بودم تا حجت باشد بر همه آنها که حاضر هستند یا نیستند، به دنیا آمده اند یا نیامده اند، پس حاضران به غایبان و پدران به فرزندان خود برسانند این پیام را تا روز قیامت!»(1) آخر دل مؤمن را که می شناسی! مجمع اضداد است! سیاه و سفید را مثل هم دوست دارد! حاضر و غایب را مثل هم! خوب، نمی دانی؛ راست حسینی بگو نمی دانم! بعدش هم برو یک کتاب لغت بخر تا بفهمی که معنایش یعنی چه! باور کن آدم وقتی با خودش روراست می شود، هر قدر هم که بدبخت باشد، خوشبخت ترین آدم روی زمین است؛ باور کن! نمی دانی؟! راست حسینی بگو نمی دانم؛ آخر دل مؤمن را که می شناسی! مجمع اضداد است! قدرت و تواضع را با هم دارد، عزت و خضوع را با هم! (2) وای! چه لذتی دارد! انگشت اشاره ات را می گذاری روی جا انگشتی حرف «ب»! حرف اولش را که پیدا کردی، چند صفحه بعد، حرف دوم... بک... بق... آهان «بی»! این هم از دومی! حالا حرف سوم... «بیع»! نه! منظورم خرید و فروش و اینجور چیزها نیست! صفحه بعد، ستون دوم، کلمه آخر... جانمی جان! پیدایش کردم! «بیعت»! یعنی «عهد محکم؛ پیمان استوار، گویی بیعت کننده آنچه در توان دارد، برای دیگری واگذارد و خود را خالص در اختیار او قرار دهد؛ خالص خالص!» دل مؤمن را که می شناسی، مجمع اضداد است! رحم و شدت را با هم دارد؛ رقت و صلابت را با هم! مگر می شود شیفته اش نشد؟! جایی که حتی دشمن علی در پنهان شیدایش است و حتی مخالفش در دل شیفته اش! یکی «بی بیعت» علی را دوست دارد؛ می شود معاویه! چرا؟ چون خلافت را بیشتر از علی دوست دارد! یکی «با بیعت» علی را دوست دارد، می شود... می شود مالک! چرا؟ چون مالک فهمیده که بیعت یعنی همه چیزت خالص خالص برای او، او که لیاقتش را دارد! نشستن، ایستادن، آمدن، رفتن، شنیدن، دیدن، حتی تجربه کردن، حس کردن، فکر کردن، تخیل کردن... «بیعت» یعنی «تسلیم» شدن! «بیعت» یعنی حرفها و جلوه ها و غریزه و هواها در تو کوچکتر از آن باشد که حتی در تو موجی ایجاد کنند! «بیعت» یعنی مالک شدن بر خود! یعنی فروختن خود به او! به اویی که... توی این دنیای کوچک رفتنی، تقویم چه کاره است؟! دنیایی کوچکتر از آن که شود به آن دل بست؛ با دلبستگی هایش غافل شد و با غفلتهایش خدا را فراموش کرد؛ دنیای کوچک رفتنی! تقویم چه کاره است؟! می شود هجده ذی حجه هجری باشد، می شود هزار و چهارصد و اندی سال بعدتر! دنیا کوچک است و رفتنی! می شود نبی برای «اول زمانی ها» فریاد زده باشد، می شود برای «آخر الزمانی ها»! می شود برای اولین وصی بیعت گرفته باشد؛ می شود برای دوازدهمی! مهم این است که با گوش جان بشنوی صدای او را که می فرماید: «آی مردم! بدانید من پیامبرم و علی امام و وصی بعد از من و امامان بعد از او فرزندان او هستند و من پدرشان! آی مردم! بدانید که آخرین امام ما مهدی قائم (عجل ا... فرجه الشریف) است! بدانید مهدی یاری گر دین خداست! انتخاب شده و برگزیده خداست! او هدایت یافته و استوار است و حجت یافته خداست! همه حق ها و نورها با اوست! او ولی خدا روی زمین، حکم کننده بین مردم است! او وارث همه علوم و امین بر آشکار و پنهان خداست! (3) دل مؤمن را که می شناسی! مجمع اضداد است! «گرمای حجاز» و «سرمای دی ماه» را با هم دارد! بیعت اولین و آخرین را با هم! دیگر نمی شود! چشمهایم شده مانند چشمهای مورچه ها! آن قدر که توی این نور کم، ریز کردم شان تا بتوانم ببینم که دارم چه می نویسم! آخرش هم با تمام وجود بر درست بودن نقطه گذاری هایم شک دارم! مؤمن را که می شناسی؟ می داند که ظلم حرام است! حالا چه به خودش باشد، چه به دیگری! باید چرا را روشن کنم! اسم من توی تاریخ نیامده! می خندی؟! جایی هم نخوانده ام که من توی حجاز بوده باشم! اما مطمئنم هنگامی که پیامبر اینها را می گفت، توی دلش یاد من هم بوده، یاد من که هنوز به دنیا نیامده بودم! «آی مردم! آگاه باشید که من با خدا بیعت کردم و علی(ع) هم با من بیعت کرد و من از جانب خدا برای او و امامان بعد از او که از نسل او و من هستند، بیعت می گیرم.» با هم تکرار کنید: «ما بر این مطلب با دلهایمان، جانهایمان، زبانهایمان، دستهای خود و باطن خود با تو بیعت می کنیم و با این عقیده زنده و با آن می میریم و با آن محشور می شویم!» «آی مردم! چه می گویید؟ که هر کس با آنا ن بیعت کند، با خدا بیعت کرده، دست خدا توی دست آنان است!» (4) کتاب لغت را دوباره باز می کنم! وای چه کیفی دارد این دنبال معنی لغت گشتن! دوباره «بیعت» را پیدایش می کنم! «عهد محکم، پیمان استوار، گویی بیعت کننده آنچه در توان دارد برای دیگری واگذارد و خود را خالص در اختیار او قرار دهد.» خالص خالص! هیچ کجای معنایش هم ننوشته بیعت، دیدن می خواهد! پس دیدن، لازمه بیعت کردن نیست! چه بسیار آنهایی که در غدیر بودند و دیدند و بیعت شکستند! بیعت، دیدن نمی خواهد! اگر راست بگویی بیعت ات ندیده، قبول! چرا که امام سجاد (علیه السلام) فرمودند: «همانا اهل زمان غیبت که اعتقاد به امامتش دارند و در انتظار ظهورش هستند، از مردم همه زمانها بهترند؛ زیرا خداوند چنان عقل و فهم و معرفتی به آنها عنایت فرموده که بیعت برای آنها به منزله دیدن و حضور شده است!...» (5) دل مؤمن را که می شناسی! مجمع اضداد است! صبر و شوق و دیدار را با هم دارد، غیبت و حضور را با هم! چیزی نمانده دیگر! دارد صبح می شود! آفتاب می آید! روز می شود! دل من تنگ می شود، می گیرد، وقتی که می خوانم: «اگر پیروان ما- که خدا آنها را توفیق طاعتش عطا فرماید.- قلباً بر وفای به «پیمانی» که از ما برعهده دارند همدل می شدند، برکت «دیدار» ما برای ایشان به تأخیر نمی افتاد و سعادت مشاهده ما با معرفت واقعی و صحیح نسبت به ما، برای آنان هر چه سریعتر حاصل می شد.» (6) مؤمن را که می شناسی؟ دست خدا توی دستش است... از دیروز، پیمان غدیر دست در دست ما، تا ما و مهر علی (علیه السلام) تا قلبهای ما! مؤمن! این بار وقت وفای ماست و این دستهای بیعت مهدی (عجل ا... فرجه الشریف) و امروز غدیر ما... پی نوشتها: 1. خطبه غدیر پیامبر صلی ا... علیه و آله و سلم 2. «اذله علی المؤمنین اعزه علی الکافرین» مائده، آیه 54 3. خطبه غدیر پیامبر اکرم صلی ا... علیه و آله و سلم 4. همان 5. کمال الدین، ج 23، باب 31 6. احتجاج طبرسی، ج 2، ص 325
پنجشنبه ، ۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]