محبوبترینها
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
انواع ریل دستگاه‌های CNC + جدول مقایسه معایب و مزایا
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1809669473
شاعری ایرانی که هوش از سر دنیا برد
واضح آرشیو وب فارسی:دیمه نیوز: ،جلال الدین محمد بلخی مشهور به مولانا، فرزند سلطان العلماء، ششم ربیع الاول سال ۶۰۴ هجری در شهر بلخ که آن زمان بخشی از خراسان امروزی بود و امروز بخشی از خاک کشور افغانستان است، به دنیا آمد. سلطان العلماء هم زمان با هجوم چنگیزخان مغول از شهر بلخ کوچ کرد و درنهایت به همراه خاندانش در قونیه ساکن شد. پس از درگذشت او، جلال الدین محمد در ۲۴ سالگی به درخواست مریدان پدر، جای او را پر کرد و به زودی در ۳۷سالگی به عنوان دانشمند و عارف دوران شناخته شد و مریدان و مردم از وجودش بهره مند بودند. تا این که شمس الدین محمد بن ملک داد تبریزی ملقب به شمس تبریزی در حدود سال ۶۴۲ هجری قمری نزد مولانا رفت و چنان او را شیفته کرد که مولانا درس و وعظ را کنار گذاشت و به شعر و سماع پرداخت. کسی نمی داند شمس تبریزی به مولانا چه گفت و آموخت که دگرگونش کرد اما او در این ملاقات کوتاه دوره پرشوری را آغاز کرد. شمس نزدیک سه سال در شهر قونیه ماند و در سال ۶۴۵ این شهر را ترک کرد. مولانا در پی شمس به شام و دمشق رفت، اما شمس را پیدا نکرد و به قونیه بازگشت. او هر چند شمس را نیافت، اما حقیقت شمس تبریزی را در خود یافت و دریافت که آن چه به دنبالش است، در خودش حاضر است. چندین سال بعد، دوباره برای یافتن شمس به دمشق رفت، اما باز هم او را نیافت و به قونیه بازگشت. درنهایت نیز خورشید زندگی مولانا جلال الدین بلخی به دنبال تبی سوزان در غروب پنجم جمادی الآخر ۶۷۲ هجری قمری در شهر قونیه از بلاد روم غروب کرد و پیکرش در این شهر به خاک سپرده شد. از همین روست که این شاعر در جهان با عنوان مولای روم نیز شناخته می شود. اگرچه مولانا بخشی طولانی از زندگی اش را در خارج از مرزهای ایران سپری کرد، اما آثارش به زبان فارسی نوشته و سروده شده اند. از آن جا که مزار مولانا در قونیه است و در ایران مرکزی به نام او فعالیت نمی کند، در روز بزرگداشت این شاعر در کشورمان آن طور که باید، به او توجه نمی شود. همه این ها در حالی است که ترکیه به خاطر وجود مقبره مولانا در قونیه، مولانا را شاعری ترک معرفی می کند و ترجمه «مثنوی معنوی» او را برای چهره های سرشناس دنیا می فرستد. همچنین به خاطر وجود مقبره مولانا در قونیه درآمد ارزی بسیاری به دست می آورد. به مناسبت هشتم مهرماه، روز بزرگداشت مولانا، مروری داریم بر دیدگاه برخی چهره های فرهنگی درباره این شاعر سرشناس. کریم زمانی درباره سادگی زبان مولانا بیان می کند: مولانا با آن دسته از عارفان و سخنورانی که عرفان را می پیچانند و دشوار می کنند، متفاوت است. این ویژگی مردمی بودن مولاناست که زبانش نیز ویژه گروهی از اشراف دانشمند نیست. همان طور که در زندگی اش با همه حشر و نشر داشت، بیانش هم به همین صورت است. ساده گویی البته با مبتذل گویی مرزی مشخص دارد؛ مولانا ساده گویی می کند، اما مبتذل نمی گوید. مطالب او شهید نشده و این کار دشواری است، مولانا قهرمان این گونه سخن گفتن است. او همچنین درباره دلیل نیاز امروز مردم جهان به آثار مولانا می گوید: امروز انسان روز به روز به دلیل ناراحتی و پریشانی های روانی کم تر به مقوله شعر می پردازد. سازمان جهانی بهداشت این دوره را دوره افسردگی های روانی عنوان کرده و یادآور می شود این افسردگی ها ناشی از خلأهای روحی است که برای انسان پدید آمده است. محمدرضا راشدمحصل درباره جایگاه مولانا می گوید: مولانا در مثنوی با آوردن تمثیل و داستان و در دیوان شمس با بیان شور و عشق توانست گروه های جامعه را تحت تاثیر خود قرار دهد؛ این درحالی است که این تاثیر مقطعی نبوده و آن قدر عظیم بوده که به امروز نیز رسیده است. جهان بینی وسیع مولوی و اندیشه های بلند وی ازجمله دلایل ماندگاری و تاثیرگذاری شعرهای او به شمار می رود. تفکر مولوی، تفکر ی مختص و محدود نبوده بلکه تفکری جهانی و گسترده و خالی از رنگ سرزمینی بوده است. از نظر مولانا انسان در نقطه ای ایستاده است که جان و جهان را احساس می کند و از حد خاک مرحله ها پیموده تا به درجه ای انسانی رسیده و از این حد هم می تواند فراتر برود. عبدالحسین زرین کوب در کتاب «با کاروان حله» درباره مولانا می نویسد: دنیایی که وصف آن در مثنوی آمده است دنیای روح است؛ دنیایی است که در آن همه چیز حیات دارد، همه چیز سمیع و بصیر است. هم هیاهوی خاموش ابر و نسیم را در آن می توان شنید و هم صدای نفس گل و گیاه را می توان احساس کرد. همچنین شهرام ناظری می گوید: شایسته مولانا جلسات خیلی عظیم و با برنامه ریزی است؛ هرچند که مولانا با آن شکوه کلام نیازی به این حرف ها ندارد و ما احتیاج داریم. آن بزرگوار احتیاجی ندارد؛ ما احتیاج داریم که برای مشاهیرمان بیش تر مایه گذاشته و کار شود. می بینیم اکثر کشورها که خودشان هیچ چیزی ندارند، بزرگان کشورهای دیگر را به خود منتسب می کنند و برای شان جشن می گیرند. ما که این همه میراث کهن داریم، باید قدرشان را بدانیم. توفیق سبحانی نیز درباره بی توجهی ها به مولانا بیان می کند: نه تنها نسل جوان بلکه سایرین هم مولانا را به خوبی نشناخته اند. تاکنون هم دیگران او را به ما شناسانده اند و گفته اند که مولانای شما، آدم بزرگی بوده است. نیلکسون این کار را کرده و دیگران به ما گفته اند که اندیشمند شما، اندیشمند بزرگی است. ما خودمان به دنبال شناخت او نرفته ایم. ما فکر می کنیم این که یک نفر بیاید در رادیو یا تلویزیون، یک شعر مولانا را غلط بخواند، خدمت بزرگی به مولانا کرده؛ در حالی که مولانا زحمت زیادی برای این کار کشیده است. عبدالعلی دستغیب هم درباره علت کم توجهی جوانان به آثار مولانا می گوید: جوانان ما خیلی کم به کتاب خواندن علاقه دارند، خصوصا به آثار قدیمی. آن هایی هم که مطالعه می کنند و تعدادشان کم است، شعرها و آثار مدرن و پست مدرن می خوانند. علت این علاقه نداشتن به آثار قدیمی، بد معرفی کردن این آثار است. همین کافی است که جوانی به جلساتی که برای بزرگداشت مولانا و حافظ برگزار می شود، برود و دیگر سراغ این شاعران نرود. افرادی هستند که یک سری چهارچوب هایی دارند که درباره هر شاعری و در هر جلسه ای، همین چهارچوب را به کار می برند؛ وگرنه نمی شود کسی حافظ شناس باشد و مولاناشناس هم باشد. منبع: ایسنا
چهارشنبه ، ۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دیمه نیوز]
[مشاهده در: www.dimehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها