واضح آرشیو وب فارسی:داغ نیوز: مواد چربی و کلسیم در جدار این عروق رسوب کرده و سبب سختی جدار و تنگی مجرای آنها می شوند. چاقی، مصرف دخانیات و بیماری قند این مسأله را تشدید می کند. محل های تنگ شده ممکن است زخم شده و سبب ایجاد لخته در این رگ ها شوند. وقتی تنگی مجرای رگ از ۶٠درصد تجاوز کند، رسیدن خون کافی به عضله قلب به خصوص در حالت فعالیت مختل می شود. علایم بالینی و سرنوشت این تنگی بسیار متفاوت است. روزنامه شهروند :قلب، عروق ظریفی دارد که خون لازم برای تغذیه سلول های عضلانی آن را تامین می کنند. این عروق در حالت سلامت جداری نرم دارند که برحسب نیاز گشاد و تنگ می شود. در اثر بیماری تصلب شرایین که در بخش بیماری های عروق به تفصیل شرح داده شده است. مواد چربی و کلسیم در جدار این عروق رسوب کرده و سبب سختی جدار و تنگی مجرای آنها می شوند. چاقی، مصرف دخانیات و بیماری قند این مسأله را تشدید می کند. محل های تنگ شده ممکن است زخم شده و سبب ایجاد لخته در این رگ ها شوند. وقتی تنگی مجرای رگ از ۶٠درصد تجاوز کند، رسیدن خون کافی به عضله قلب به خصوص در حالت فعالیت مختل می شود. علایم بالینی و سرنوشت این تنگی بسیار متفاوت است. در بعضی افراد هیچ گونه علامتی بروز نمی کند و در عده ای دیگر سبب مرگ ناگهانی می شود. بسیاری از بیماران دچار درد قفسه سینه (آنژین صدری) می شوند که شدت آن متفاوت است. آنژین صدری نشانه آن است که خون کافی به عضله قلب نمی رسد و ممکن است به سکته قلبی منجر شود. در سکته قلبی به دلیل نرسیدن خون کافی، قسمتی از عضله جدار قلب می میرد و در صورتی که سکته قلب منجر به مرگ بیمار نشود، سبب از کار افتادن و سفتی ناحیه مرده قلب شده و بعدا نارسایی یا اختلال ریتم قلب را به وجود می آورد. از نظر بالینی مشکل ترین حالت، تشخیص «آنژین ساکت» است که در حالت عادی علایمی ندارد ولی در روی نوار قلب و با سایر آزمایش های قلبی مشخص می شود. نوار قلب (الکترو کاردیوگرام) معمولی کمک زیادی به تشخیص نمی کند مگر آن که درحین درد گرفته شود. گاهی نیز در نوار قلب آثار سکته های ساکت گذشته را می توان مشاهده کرد. نوار قلبی که درحال ورزش گرفته می شود، نقصان گردش خون عضله قلب را ممکن است نشان دهد. تزریق ماده ایزوتوپ در این حال و گرفتن اسکن قلب، نقاط کم خون دیواره را بهتر نشان می دهد. قدم نهایی در تشخیص دقیق بیماری عروق قلب، عکسبرداری با ماده حاجب است. (آنژیوگرافی کرونر) بسیاری از بیماران به شدت نگران انجام این آزمایش هستند. درحالی که امروزه این کار یکی از اقدامات روزمره است و خطر آن (سکته قلبی یا مرگ) کمتر از یک در هزار است. در ١٠ درصد بیمارانی که علایم آنژین صدری دارند آنژیوگرافی قلب سالم است و در ١٠ درصد دیگر عروق قلب غیرقابل عمل است. درمان با عمل جراحی در بای پس عروق کرونر با به کار بردن یک رگ از خود بدن، (که به آن اصطلاحا «گرافت» می گویند) و پیوند آن به بالا و پایین ناحیه تنگی، راه جدیدی برای عبور خون تعبیه می شود. سیاهرگ های ساق و ران و هم چنین ساعد و بازو، مناسب ترین گرافت برای بای پس عروق کرونر هستند و برداشتن آنها کاملا بدون ضرر است زیرا رگ های بی شمار دیگری هستند که وظیفه آنها را انجام می دهند. گاهی جراح ترجیح می دهد از سرخرگی که در پشت استخوان جناغ به طرف پایین سیر می کند و هم اندازه رگ های کرونر است استفاده کند. جراحی عروق کرونر جزو جراحی های موسوم به «قلب باز» است، گو این که در این عمل حفره های قلب باز نمی شوند. برش عمل در جلو سینه و خط وسط از پایین گردن تا بالای شکم داده می شود و سرتاسر استخوان جناغ در امتداد همین خط با اره جراحی بریده شده و قفسه سینه از وسط مانند کتاب باز می شود و تا آخر عمل با گیره های مخصوص باز نگه داشته می شود. پس از آن جراح آب شامه دور قلب که مانند یک کیسه دور تا دور قلب را پوشانده است باز کرده و قلب نمایان می شود. در این حالت قلب انقباضات معمولی و ریتمیک خود را دارد و به شدت منقبض و منبسط می شود. طبیعی است که با این همه حرکات، انجام عمل ظریف پیوند عروق ناممکن یا بسیار دشوار است. لذا لازم است قلب را از کار انداخته و ساکت کنند تا بتوان کار را به راحتی و با دقت انجام داد. لازمه این کار وصل کردن بیمار به ماشین قلب و ریه است که هم کار قلب و هم کار ریه را هم زمان انجام می دهد و می تواند تا حدود چهار ساعت کار قلب و ریه را عهده دار شود در این حالت خونی که باید وارد قلب شده از آن خارج شود با گذاشتن لوله های درشتی به ماشین قلب و ریه هدایت و خون بازگشتی ماشین که حاوی اکسیژن است به سرخرگ بزرگ آئورت برگردانده می شود. پس از پایان پیوند رگ، جراح، قلب را مجددا به کار انداخته و لوله های مربوط به ماشین قلب و ریه را خارج می کند و پس از اطمینان از کنترل خونریزی دو نیمه استخوان جناغ را با بخیه های محکم سیمی مجددا به هم متصل می کند و زخم در دو لایه دوخته می شود. معمولا یک یا دو لوله لاستیکی شفاف به کلفتی انگشت در زیر استخوان جناغ قرار داده می شود تا خونابه و ترشحات این محل را کاملا خارج کند. این لوله ها روز اول یا دوم پس از عمل خارج می شوند. پس از پایان عمل بیمار به کمک داروهای مخدر آرام نگه داشته شده و لوله تنفسی که در نای قرار داده شده است به ماشین تنفس مصنوعی وصل می شود تا در طول شب اول به تنفس کمک کرده و استراحت نسبی برای قلب ایجاد کند. این لوله صبح روز بعد با نظر جراح و متخصص بیهوشی خارج می شود. در همین روز رژیم خوراکی سبکی را شروع کرده و بیمار به کمک پرستاران حرکات و نرمش اندام ها را شروع می کند.
چهارشنبه ، ۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: داغ نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 94]