پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1850302200
روایت جمشیدیان از فتح قله سبلان +عکس
واضح آرشیو وب فارسی:مشرق نیوز: پژمان جمشیدی بازیکن سابق فوتبال و بازیگر سینما و تلویزیون با تعریف خاطره ای از کودکی اش از نامهربانی مردم گلایه کرد. جمشیدی با انتشار عکسی در کنار پدر و برادرش خاطره فتح قله سبلان را تعریف کرد.به گزارش مشرق، پژمان جمشیدی پژمان جمشیدی بازیکن سابق فوتبال و بازیگر سینما و تلویزیون در شبکه اجتماعی خود نوشت: این اولین عکسی است که از من در روزنامه چاپ شد ( کودکی ٨ ساله قله سبلان را فتح کرد). آن روزها پدر در کنار شغل معلمی عهده دار ریاست هیئت کوهنوردی کرج هم بودن. اما وقتی این تصویر موفقیت از من چاپ شد مردم آن روزها که فکر می کند مهربان تر از امروز بودن هیچ اعتراضی به رسیدن من به قله و ایستادنم بر آن بلندی نکردند. چرا نگفتند من به واسطه ریاست پدر به قله رسیدم و یا گله ای نکردن که چون پدر کوهنورد است، چرا پسر هم به خود اجازه می دهد و پا بر کوه می گذارد. آری هیچ کس هیچ نگفت چون کوه جذابیتی نداشت. در کوه ثروت و شهرتی تقسیم نمی شد و اصلاً چرا باید به صعود یک کودک بی اسم و نام به قله ای بلند اعتراضی کرد و واکنشی نشان داد. اما این آخرین قله ای بود که صدای اعتراضی به گوشم نرسید. از آن پس به هر بلندایی که رسیدم، فریاد اعتراضی بلند شد؛ که آهااای ، آنجایی که ایستادی جای ماست. همیشه تمام دست یافته هایم به تهمت پول و شانس و پارتی مزین شدن اما با آرامش تمام سکوت کردم. من سکوت قله را دیده بودم. به یاد همان ارتفاع ٤٨٥٠ متری کودکی. با خیال همان شانه های محکم پدر و نگرانی های برادر بزرگ تر. حالا که به آن زمان فکر می کنم با قلبی شکاک به طبیعت، با خودم می گویم شاید اون روز هم اعتراضی شده بود یا فریادی برآمده بود، اما صدای مردم کوهپایه که به قله ای به آن ارتفاع نمی رسد.پس چه جای امن خوبیست قله مرتفع. بالایی ها که نیازی ندارند زخمی به تو بزنند و صدای پایین ترها هم که به گوشت نمی رسد. پس مدت هاست با تمام توان تنها به آن بالا می اندیشم و با احترام و عشق، از کنار تمام نامهربانی های ساکنین دامنه ها و کوهپایه ها عبور می کنم تا دیگر شاید صدایی نشنوم.اما باز دلم می سوزد،می سوزد برای همه وقتی که در قضاوت و تهمت و اعتراض تلف می شود. زندگی کوتاه تر از آن است که دمی را برای ایستادن و حسرت به زندگی دیگران هدر دهیم. به طبیعت اجازه دهیم ارتفاع زندگی مان را خودش مشخص کند. اگر به کاری که می کنیم ایمان داشته باشیم و این باور در قلبمان باشد که هیچ کس در ارتفاعی که حقش نیست نمی ماند، آن وقت دیگر حسرت هیچ چیز را نمی خوریم و مطمئنیم که هیچ کس جای ما را در جهانی به این عظمت نخواهد گرفت.
سه شنبه ، ۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-