محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840520788
کاروان قرمز رنگ نجات!
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: کاروان قرمز رنگ نجات! تهران- ایرنا- روزنامه اطلاعات در صفحه ی گزارش به مناسبت گرامیداشت هفتم مهر ماه، روز آتش نشانی و ایمنی به ضرورت آگاهی بخشی افراد جامعه در این رابطه پرداخته است.
در بخش دوم و پایانی این گزارش که در شماره روز سه شنبه هفتم مهر 1394 خورشیدی به قلم ارمغان زمان فشمی انتشار یافت، می خوانیم: علی خورشیدفر در سال 1359به دنیا آمد و در سال 1382 به جرگه آتش نشانان پیوست.دوره های ویژه سازمان و از جمله کوهنوردی، غواصی و راپل را گذراند و همواره در پی تحصیل علوم و فنون آتش نشانی بود.این آتش نشان ایستگاه 8 سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی شهرداری تهران، در نخستین روز آذرماه سال 1387 به هنگام انجام ماموریت امداد و نجات، در حالی که فقط 28 سال داشت، جان خود را از دست داد و به شهادت رسید.در آن حادثه، یک دستگاه کامیون که در مسیر شمال به جنوب بزرگراه یادگار امام در حرکت بود، پس از برخورد با نرده های محافظ وسط بزرگراه متوقف شد. آتش نشانان پس از رسیدن به محل، بلافاصله با نجات راننده خودرو و محصور کردن محل حادثه با نوار احتیاط، با روشن کردن 2 دستگاه نورافکن و نصب چراغ های احتیاط و علائم هشداردهنده، عملیات ایمن سازی را آغازکردند.در حالی که آتش نشانان با رعایت همه اصول ایمنی مشغول اجرای عملیات بودند، یک دستگاه تریلر که در همان مسیر در حرکت بود، به دلیل سرعت زیاد و ناتوانی راننده در کنترل خودرو، پس از برخورد با یک دستگاه وانت نیسان، با خودروی آتش نشانی که برای امداد و نجات در حاشیه بزرگراه توقف کرده بود، به شدت برخورد کرد و آن را چندین متر همراه خود کشید که این برخورد موجب به شهادت رسیدن علی خورشیدفر که مشغول انجام وظیفه بود، شد.راننده تریلر هم بدون توجه به بروز این حادثه، در کمال بی مسئولیتی از صحنه حادثه گریخت.**الگوهایی در همین نزدیکی!این تنها حادثه ای نبود که در آن، یک آتش نشان جان خود را از دست داد. آتش نشانان، همواره با علم به این که جان خودشان در معرض خطر است، وارد صحنه حوادث می شوند تا جان دیگران را نجات بدهند و این یعنی والاترین درجه فداکاری که در لحظه به لحظه مأموریت های آتش نشانان، احساس می شود.باید جایی وجود داشته باشد که بتوان شرح این دلاورمردی ها را ثبت کرد، تا بدانیم که الگوی فداکاری برای کودکانمان، می تواند «پطرس» نباشد، بلکه همین نزدیکی ها کسانی هستند که شاید داستان زندگی شان بسیار ملموس تر و آموزنده تر از داستان آن کودک هلندی باشد که برای نجات شهر، انگشت خود را در سوراخ سد فرو برد.باشگاه نجات یافتگان سازمان آتش نشانی تهران بزرگ، فضایی است برای ایجاد حلقه اتصال میان نجات یافتگان و نجات دهندگان حوادث که به تبادل خاطره ها و تجربه های آنان با یکدیگر و در نهایت، به آموزش تمامی شهروندان می انجامد.در یک روز تابستانی، در ساختمان مرکزی سازمان، پای صحبت های مسئولان باشگاه نجات یافتگان می نشینیم تا از تجربه 6 ماهه خود سخن بگویند.**تماس های درست، خدمات به موقعشهید علی خورشید فر از دوستان نزدیک جلال خلج بود، یکی دیگر از نیروهای سازمان آتش نشانی تهران بزرگ که امروز مدیریت باشگاه نجات یافتگان سازمان را بر عهده دارد.آقای خلج درباره اهمیت تماس به موقع شهروندان با ارگان های مرتبط با حوادث می گوید: حتی در وقایعی مثل وقوع آتش سوزی در پارک های جنگلی، بالاخره شهروندان دلسوز و مسئولیت شناسی پیدا می شوند که با آتش نشانی تماس بگیرند و خبر بدهند. پیشترها، شاید از هر 5 هزار تماس تلفنی فقط 2 هزار مورد از آنها عملیاتی بود و بقیه شامل مزاحمت های تلفنی و تماس های اشتباه می شد. الان فرهنگ عمومی بالا رفته و مزاحمت ها خیلی کم شده است و مردم می دانند به هنگام وقوع حوادث به چه ارگان هایی خبر بدهند. البته تمامی ارگان های مرتبط، به وسیله بی سیم با یکدیگر در تماس هستند و نیاز به حضور هر کدامشان که باشد، به همدیگر اطلاع می دهند. مثلا وقتی شهروندی تلفن می زند و می گوید که کنتور برق منزلش آتش گرفته است، ما حادثه را به نیروهای اداره برق هم خبر می دهیم. اما هر چقدر که تماس شهروندان دقیق تر و با سازمان دریافت کننده تماس، مرتبط تر باشد، خدمات رسانی سریع تر و بهتر انجام می گیرد.**تقسیم بندی های عملیاتیمدیر باشگاه نجات یافتگان با اشاره به این که در تقسیم بندی های عملیاتی، آتش سوزی و حادثه 2 واقعه متفاوت از یکدیگرند، می گوید: در حادثه، چیزی آتش نمی گیرد و نمی سوزد، مثل حوادث سقوط در چاه یا گیر کردن انگشتر در انگشت.جلال خلج با بیان خاطره ای از یک حادثه می افزاید: کودکی در چاه سقوط کرده بود و بعد از او هم سنگی افتاده و در میانه دهانه چاه گیر کرده بود. یعنی هر لحظه امکان داشت سنگ روی پسر بچه بیفتد و حادثه به مراتب بدتری ایجاد کند. با وجود آن که یک کانال فرعی در انتهای چاه وجود داشت که می توانست جان پناه خوبی باشد، اما پسر بچه ترسیده بود و مجاب نمی شد که از مسیر سقوط سنگ کنار برود. پدر و مادرش هم بی قراری می کردند و این موضوع، کار را دشوارتر می کرد. در نهایت رئیس عملیات دراز می کشد، پاهایش را می گیرند تا در چاه آویزان شود، سپس با دست و به آرامی سنگ را می گیرد و بالا می کشد.**حادثه همواره در کمین استاز نگاهی دیگر، حوادث به 2 بخش انسان ساز و طبیعی تقسیم می شود. حوادث طبیعی به وقایعی مانند سیل و زلزله و توفــان گفته می شود. حوادث انسان ساز که تعدادشان خیلی بیشتر از حوادث طبیعی است و با پیشرفت تکنولوژی بیشتر شده است، اغلب به دلیل بی توجهی شهروندان و عدم رعایت نکات ایمنی اتفاق می افتند. استفاده از فناوری و دستگاه های جدید باید همراه با آموزش چگونگی استفاده درست و ایمن از آن ها باشد، وگرنه استفاده از هر اختراع جدیدی مانند چرخ گوشت و آسانسور، می تواند به ایجاد حادثه بیانجامد.مجید نوری خصال ـ مسئول سایت باشگاه نجات یافتگان سازمان آتش نشانی، با بیان این موضوع می گوید: در بسیاری از مأموریت ها، شهروندان می گویند «ما همیشه همین کار را می کردیم و اتفاقی نمی افتاد»!. بدیهی است که حادثه خبر نمی کند و یک بار اتفاق می افتد. کسی که دبه بنزین را در صندوق عقب خودرو نگهداری می کند، هر لحظه در خطر است و امکان دارد با یک ته سیگار روشن و یا حتی گرم شدن هوا، دچار حادثه شود. انتقال گاز از کپسول به خودرو هم اقدام خطرناکی است که عده ای از رانندگان با بی توجهی انجام می دهند.یکی دیگر از حوادثی که در کشور زلزله خیزی مانند ایران، همواره در کمین مردم است، اما از آن غفلت می شود، صدمات ناشی از خراب شدن خانه ها و تأسیسات فرسوده بر اثر زمین لرزه است.جلال خلج ـ مدیر باشگاه نجات یافتگان سازمان آتش نشانی، با اشاره به این موضوع می گوید: اگر زلزله شدید بیاید، احتمال آسیب دیدن بافت های قدیمی بسیار بالاست. مردم باید به تدریج و به اندازه وسع خود، منازلشان را امن کنند.وی می افزاید: متأسفانه طرح خانه امن که به معنای ایمن سازی یک یا چند اتاق در منزل با تغییراتی کوچک بود، چندان با استقبال مواجه نشد.حتی هنگام گودبرداری هم اصول کار رعایت نمی شود و به همین دلیل امکان دارد خانه های مجاور در معرض خطر قرار بگیرند.**دسته بندی نیروهای آتش نشانحتماً شما هم تا به حال در خیابان ها، کاروان خودروهای قرمز رنگ آتش نشانی را دیده اید که در حال اعزام به محل یک حادثه هستند. چرا تعداد و شکل خودروها در مأموریت های گوناگون، با هم متفاوت است؟ آقای نوری خصال در توضیح این موضوع می گوید: نیروهای آتش نشان 3 دسته اند که با توجه به لزوم حضورشان با توجه به نوع هر حادثه، به محل اعزام می شوند: اول نیروهای اطفای حریق که با خودروی فوماتیک ـ خودروی حمل فوم اطفای حریق و تانکر بزرگ آب ـ خود را به محل می رسانند. دوم، نیروهای نجات که تجهیزات کامل تری دارند و تخصصی تر کار می کنند و سوم، نیروهای پشتیبانی که در صورت لزوم با تجهیزاتی مانند جرثقیل، لودر و بیل مکانیکی، به محل حادثه اعزام می شوند. برای اطفای حریق های جزئی، اعزام یک خودرو کافی است.البته همواره فرمانده عملیات، بدترین حالت را در نظر می گیرد و نیروها را با توجه به آن به محل اعزام می کند. بنابراین معمولاً هر 3 خودرو به محل می روند که ممکن است خودروی امدادی با تجهیزاتی مثل طناب، اصلاً به کار نیاید.فرمانده عملیات امداد، در خودروی موسوم به «خودروی پیشرو» حضور دارد. خودروی «پس رو» که به دنبال خودروی پیشرو حرکت می کند، معمولا خودروی نیسان لوله کشی است. اگر حریق وسیع باشد، برای اطفای آن آب بیشتری لازم است و در این صورت، نیسان لوله کشی هم درگیر ماجرا می شود و کار آب رسانی را بر عهده می گیرد.**پدری که به نجات پسرش شتافتشاید شما هم فلکه های زرد رنگ آب را دیده باشید که سازمان آب و فاضلاب برای استفاده سازمان آتش نشانی، آنها را در نقاط مختلفی از شهر تعبیه کرده است. از این فلکه ها که قبلا به رنگ قرمز بودند، برای آبگیری خودروهای آتش نشانی استفاده می شود. مسئول نیسان لوله کشی هر ایستگاه، مدام از این فلکه ها بازدید به عمل می آورد و می داند چه تعداد از آنها در محدوده عملیاتی اش وجود دارد و نشانی دقیق محل نصب شان را هم دارد.راننده خودروی لوله کشی، هنگام عملیات با توجه به فاصله محل حادثه از این فلکه ها و نوع حادثه، اقدامات لازم برای استفاده از فلکه های آتش نشانی را انجام می دهد.مجید نوری خصال، با بیان این توضیحات، تصاویری از ساکنان آپارتمانی را نشانم می دهد که با اقدام به موقع نیروهای آتش نشان، از یک حادثه آتش سوزی جان سالم به در برده و مدتی بعد از آن، برای قدردانی از پرسنل آتش نشانی، به ایستگاه مربوطه رفته بودند.آتش نشان بودن در خانواده آقای نوری خصال، موروثی است. پدرش آتش نشان بود و امروز او و برادرش هم شغل پدر را انتخاب کرده اند.آنان یک برادر دیگر هم دارند که در بازار کار می کند، اما زندگی او نیز با یک خاطره عجیب به خانواده آتش نشان اش پیوند خورده که از زبان برادرش شنیدنی است: یک بار پدرم به عنوان فرمانده شیفت به صحنه یک تصادف اعزام می شود و وقتی به محل می رسد، می بیند فرد آسیب دیده پسر خودش است! **داستان یک نجات یافتههرکس که توسط نیروهای آتش نشان از یک حادثه یا آتش سوزی، نجات پیدا کرده باشد، می تواند یکی از اعضای باشگاه نجات یافتگان شود.ساناز داودی زاده، دختر جوانی است که با گروهی از دوستانش، چهارشنبه شب ها به میدان شوش می روند و بین کارتن خواب های آن منطقه غذا پخش می کنند.او در بیان حادثه ای که برایش اتفاق افتاده است، می گوید: 3 هفته پیش مطابق معمول به آن محله رفتیم. وقتی رسیدیم، من از ماشین پیاده شدم و منتظر بودم تا دوستم آن را پارک کند و به من بپیوندد. همان طور که ایستاده بودم، دو قدم جلو رفتم و در قدم سوم دیگر نفهمیدم چه اتفاقی افتاد. بعدا فهمیدم یک چاه مربوط به شرکت آب و فاضلاب، بدون سرپوش پیش پای من بوده است که به دلیل تاریکی هوا آن را ندیده ام و 17 متر سقوط کرده ام!خانم داودی زاده در توضیح احساسی که در لحظات سقوط به چاه به او دست داده است، می گوید: از میانه راه انگار مغزم خاموش شد و دیگر متوجه چیزی نبودم، تا آن که در لحظه کوبیده شدن به لوله های پایین چاه دوباره به خود آمدم. اول خیال می کردم در یک کانال افقی قل می خورم و حتی نفهمیده بودم در حال سقوط هستم. وقتی به زمین رسیدم، تا چشم کار می کرد لوله و تاریکی بود. صدای دوستانم را از فاصله ای دور می شنیدم.به اطرافم نگریستم و جهت صدا را بالای سرم دنبال کردم. آنجا بود که متوجه شدم از کانالی عمودی سقوط کرده ام و ته یک چاه هستم! به دوستانم گفتم من خوبم و فقط پاهایم درد می کند.وی می افزاید: گروه اول امداد در فاصله زمانی خیلی کم از راه رسیدند. آنها با توجه به ارتفاع سقوط فکر می کردند ممکن است من مُرده باشم! صدای دوستانم را می شنیدم که توضیح می دادند من زنده ام. بعد به داخل چاه نور انداختند و برایم کپسول اکسیژن فرستادند.گفتم مشکل اکسیژن ندارم. ظاهرا منتظر گروه امداد دوم بودند تا تجهیزات لازم برای بیرون کشیدن مرا بیاورد.به زودی گروه دوم هم از راه رسید و یکی از مأموران نجات پایین آمد و با مهربانی و آرامش کامل کمکم کرد تا طناب نجات را ببندم و بالا بروم، چون دهانه چاه به قدری نبود که همزمان بتوانیم از چاه بیرون برویم.**ملاقات در زمان «چهل و هشت»!زانوی خانم داودی زاده خرد شده بود. او فورا توسط نیروهای اورژانس که بیرون از چاه منتظر بودند، به بیمارستان منتقل شد و مورد عمل جراحی قرار گرفت. این خانم جوان می گوید: از امدادگران آتش نشانی تا گروه پزشکی، به بهترین نحو کمک کردند تا پایی که مثل پازل تکه تکه شده بود، درمان شود.خانم داودی زاده درباره عضویت اش در باشگاه نجات یافتگان می گوید: روز دوم بود که از طرف باشگاه با من تماس گرفتند و گفتند می خواهند برای ملاقاتم بیایند.خیلی برایم جالب بود و گفتم این من هستم که باید برای تشکر از شما بیایم. البته هماهنگی ها به دلیل روند درمان من مدتی طول کشید، ولی در مدتی که در بیمارستان بودم، مسئولان باشگاه هر روز تلفنی جویای حال و روند درمان من بودند. در نهایت گروهی از پرسنل 2 ایستگاه آتش نشانی که آن روز برای نجات من آمده بودند، به همراه شماری از مسئولان باشگاه نجات یافتگان، در منزل ما به ملاقاتم آمدند.او با اشاره به این که آتش نشانی ارگانی است که به موقع به داد مردم می رسد، می افزاید: خود من هرگز حاضر نیستم به خاطر یک نفر دیگر، از چنان ارتفاعی پایین بروم و وارد یک چاه بشوم! کار آتش نشانان واقعا سخت و البته قابل تحسین است.وقتی دچار حادثه شدم، تا مدتی پاهایم گرم بود و درد را متوجه نمی شدم، اما اگر 10 دقیقه دیگر در آن شرایط می ماندم، دیگر تحمل درد را نداشتم.خانم داودی زاده با بیان این که وجود باشگاه نجات یافتگان، باعث آشنایی بیشتر مردم با فعالیت های سازمان آتش نشانی می شود، می گوید: شاید قبلا دورادور با این سازمان آشنا بودم، اما حالا خودم از نزدیک تعهد آتش نشانان را به کارشان دیده ام و از همه شان سپاسگزارم.گفتنی است که ملاقات پرسنل ایستگاه های آتش نشانی با نجات یافتگان، فقط در مدت استراحت و مرخصی آتش نشانان انجام می شود و از این رو بخشی از وظایف سازمانی شان نیست. پرسنل آتش نشانی، 24 ساعت شیفت کاری دارند و 48 ساعت در مرخصی به سر می برند که چنین ملاقات هایی طی 48 ساعت مرخصی یا به اصطلاح خودشان، «در 48» اتفاق می افتد و مأموران به دلخواه خودشان در این برنامه ها شرکت می کنند.*منبع: روزنامه اطلاعات **گروه اطلاع رسانی**2059**9131
07/07/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها