تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816654439
سرمقاله های روزنامه های ۶ مهر
واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: - همشهری آنلاین: انحراف و فساد، حادثه منا و ... از جمله موضوعات مورد توجه برخی از روزنامه های دوشنبه-۶ مهر- در ستون سرمقاله هایشان بودند.نعمت احمدی . حقوقدان در ستون سرمقاله شرق با تیتر«تقصیر عربستان، قصور ما» نوشت: حادثه صحرای منا از حوادث غم انگیزی است که زخم های آن تا سالیان سال کهنه نمی شود. برای کاهش احتمال تکرار آن، در این چند روز پیشنهاداتی ارائه شده که برخی از آنان قابل پیگیری است؛ یکی اینکه نظارت بر اعمال حج در ایام انجام مناسک در سرزمین وحی، به وسیله شورایی از کشورهای اسلامی صورت گیرد. همچنین ساخت وسازهای اطراف حرم و طرح های توسعه اماکن مذهبی نباید مطابق برداشت یک فرقه مذهبی که به هرحال توانسته بر سرزمین وحی مستولی شود، انجام گیرد. به یقین گناه دولت سعودی و مسئولان آن برکسی پوشیده نیست. با این حال باید نکاتی را هم درباره سازماندهی داخلی حجاج ایرانی مورد اشاره قرار داد. ١- گفته می شود بیش از ٣٠٠ نفر از حادثه دیدگان همچنان مفقودالاثر هستند؛ یعنی این دسته از حجاج هنوز به محل کاروان خود بازنگشته اند. ممکن است آنان به محلی غیر از چادرهای حجاج ایرانی رفته باشند و به علت عدم آشنایی با محل و جغرافیای صحرای منا به اصطلاح گم شده باشند. چون به زبانی غیر از زبان فارسی قادر به تکلم نیستند نمی توانند درباره محل چادرهای خود در صحرای منا یا محل اسکان خود پرس وجو کنند. اگر این حجاج زنده و سرگردان باشند با وجود این حجم مأمور و حاجی و فضا و جوّ آشفته و ملتهب قطعا کسانی پیدا می شوند که افراد گمشده را شناسایی و راهنمایی کنند. بخش دیگری هم احتمالا در قید حیات نیستند یا جزء مجروحان بستری شده در بیمارستان های مکه، مدینه و جده و دیگر اماکن پزشکی هستند، اما نام و نشان آنان برکسی معلوم نیست. موبایل این افراد در همان لحظات اولیه یقینا از دستشان افتاده و تخریب شده و دیگر نام و نشان و شماره تلفن و آدرس های مورد نیاز و لزوم را ندارند. این امکان وجود داشت که از ابزارهایی استفاده کرد؛ مثلا هرحاجی یک پلاک در گردن داشته باشد که ضد آتش سوزی هم باشد. همانند پلاکی که رزمندگان داشتند. این پلاک هم یادگاری از ایام حج برای زائران است و هم وسیله ای برای شناسایی حجاج و زائران در مواقع بروز حوادث. به یاد داریم در همین سرزمین منا، سالی که نگارنده به عنوان خبرنگار از طرف روزنامه سلام نصیب الحج شدم، تعدادی از حجاج از روی پل «رمی جمرات» به پایین پرت شدند. عکسی که من در آن سال از سقوط حجاج از پل منا گرفتم، در حالی که یکی از حجاج بین زمین و هوا معلق بود، در روزنامه های آن سال چاپ شد. هرچند حادثه زمانی اتفاق افتاد که حجاج ایرانی با توجه به برداشت مذهبی از زمان انجام رمی جمرات در محل حادثه نبودند و امثال من برای کسب خبر و عکس در محل بودیم اما همان روز هم متوجه بلاتکلیفی مأموران سعودی و درهم ریختگی وضع شدیم. البته تعداد جان باختگان و مصدومان به مراتب کمتر بود و شناسایی آنان ساده تر. به هرحال حوادثی از این دست یا نمونه های دیگر مانند خفه شدن حجاج در تونل منتهی به منا، آتش سوزی چادرهای منا یا عرفات باید درس عبرتی می شد تا از یک وسیله شناسایی برای حجاج سود می بردیم و امروز، آمار مفقودی ها این میزان بالا نبود. ٢- موضوع بیمه حجاج در سرزمین حادثه خیز مکه در ایام پرازدحام حج هم با آن سوابق که در بالا ذکر کردم، داستان دیگری دارد. یک منبع آگاه در بیمه ایران گفته ٥٥ میلیون تومان غرامت برای کشته شدگان حج در نظر گرفته شده است. گفته شده شرکت بیمه مذکور، فقط به درخواست متقاضی، بیمه صادر کرده است و هیچ نقشی در تعیین میزان سرمایه خواسته شده ندارد. تعجب آور است که طبق توافق، هزینه درمانی حجاج تا سقف ١٥ میلیون تومان از طریق شرکت بیمه قابل پرداخت است و اگر زائری دچار نقص عضو شده باشد تا مبلغ ٤٠ میلیون تومان حق بیمه پرداخت خواهد شد. به ظاهر سازمان حج و زیارت برای کاهش حق بیمه زائران، مجموعه سرمایه درخواست شده را رقم پایینی در نظر گرفته است. این در حالی است که می شد با یک تغییر نه چندان پرهزینه در حق بیمه و تعیین سقف آن، خانواده زائران را از پرداخت هزینه های سرسام آور درمانی معاف کرد. نمی دانم آیا مسئولان حج تابه حال مراجعه ای به بیمارستان برای درمان احتمالی خود داشته اند؟ آیا از رادیوی ماشین خود خبر مربوط به دیه مقتولان و فوت شدگان حوادث و دیگر هزینه ها را نشنیده اند؟ می شد با کمی تدبیر، انبوه حادثه دیدگان و وارثان متوفیان را در تنگنای مالی قرار نداد. چه خوب است ما همه گناهان را به گردن دیگران نیندازیم که البته به قصور طرف عربستانی، در ابتدای این یادداشت اشاراتی شد. لازم است در برنامه آموزشی کاروان ها و مدیران کاروان ها تجدید نظر شود و آنها را برای مواجهه با حوادث و بحران ها، آماده کرد. کجای کار غیرقانونی است؟ پناه برخدا؛ هیچ جا! روزنامه اعتماد در ستون سرمقاله اش نوشت: انحراف و فساد در هر جامعه ای کمابیش هست، ولی آنچه خطرناک تر از وجود فساد است، جابه جا شدن فساد و صلاح است. برای نمونه در همه جا رشوه هست، کم یا زیاد آن بحث دیگری است، ولی در بیشتر این جاها، رشوه دادن و گرفتن عملی نادرست و فاسد انگاشته می شود، ولی هنگامی که رشوه به امری هنجار و عادی تبدیل شد و نه تنها زشت بودن آن از میان رفت، بلکه امری پذیرفتنی شد و عناوین دیگری مثل حق مشاوره، یا پول چایی و امثال اینها جایگزین آن شد تا رفتاری عادی و طبیعی جلوه کند، در این صورت باید به حال آن جامعه گریست. البته بدتر از این وضع هم هست که از آن رفتار زشت به صورت عادی دفاع شود. همه اینها گفته شد تا به این جمله رییس شوراهای اسلامی یکی از استان های کشور پرداخته شود که گفته اند: «دوستان، بستگان، فامیل و نیز مردم در دوران رقابت های انتخاباتی برای من زحمت کشیده اند. امروز وقتی برای کار یا استخدام به من مراجعه می کنند اگر من آنها را سفارش کنم کجای این کار غیرقانونی و غیرشرعی است... فامیل و مردم از ما انتظار دارند و ما باید به خواسته های آنها پاسخ دهیم و مشکلات آنها را حل کنیم». واقعیت این است که این آقا صادقانه نظر خود را گفته است و از این جهت به کسانی که این کار را انجام می دهند ولی کتمان می کنند، برتری اخلاقی دارد ولی از این جهت که این توصیه ها آن قدر رواج یافته که مترادف با امری هنجار و قانونی و شرعی تلقی می شود، باعث تاسف است. چرا انجام این نوع سفارشات غیرقابل قبول است؟ نخستین علت غیرقانونی بودن این است که به این کار می گویند سوءاستفاده از قدرت. وقتی یک مقام مسوول کسی را فراتر از ضابطه و مسوولیت خود برای استخدام سفارش می کند، به این معنا خواهد بود که مرجع استخدام کننده باید فرد سفارش شونده را به دلیل این سفارش نسبت به دیگران ترجیح دهد چرا که در غیر این صورت نیازی به سفارش نیست، همه می توانند در آزمون مشترک شرکت کنند و بهترین ها استخدام شوند. چرا این آقای نماینده کسی را برای عضویت در تیم ملی شطرنج معرفی نمی کند؟ زیرا آنجا رقابت است و هر کسی که برنده شود عضو تیم ملی می شود ولی در اینجا بدون رقابت افراد را استخدام می کنند و اگر برای تیم ملی شطرنج هم بدون مسابقه و رقابت افراد را انتخاب می کردند، آنگاه متوجه می شدیم که بدترین و ضعیف ترین تیم شطرنج را در جهان داریم و این سوءاستفاده از قدرت و توصیه به استخدام موجب تضعیف نظام اداری و بروکراتیک می شود و همین می شود که می بینیم، نظام اداری فاسد، ناکارآمد و... نتیجه این نوع توصیه هاست. از سوی دیگر این توصیه ها به گونه ای است که مدیر اداره استخدام کننده از ترس مجبور می شود استخدام را بیش از نیاز خود انجام دهد و این نیز هزینه های زیادی را بر دوش دولت و ملت بار می کند، بدون آنکه نیازی باشد. ضمن اینکه نظام اداری را حجیم و ناکارآمد می کند و مسوولیت این کار همزمان بر دوش توصیه کننده و توصیه پذیر است و این نیز خلاف عقل، شرع و قانون است. به همین دلیل است که ریاست جمهوری در دوره احمدی نژاد با تراکم کارکنان مواجه شده و مسوولان فعلی نمی دانند این همه کارمند بی خاصیت و حقوق بگیر را چه کنند؟ علت مهم دیگری که موجب می شود چنین کاری را محکوم کنیم این است که توصیه کردن و پذیرفتن توصیه نوعی مبادله است. وقتی به اداره ای توصیه می شود که فلانی را استخدام کند، در مقابل این خوش خدمتی آن اداره، حتما مابه ازایی نیز خواهد گرفت. مثلا بودجه آنان را زیاد می کنند، یا بودجه آنان را گرو می گیرند. یا خطاها و سوءاستفاده آنان را نادیده می گیرند. یا آنکه در عوض توصیه متقابلی را می پذیرند که همه اینها به معنای وارد کردن زیان به کشور و مردم است. به طور قطع کسی که توصیه را می پذیرد عاشق چشم و ابروی توصیه کننده نیست. حتما باید مابه ازایی از او دریافت کند و همین معامله است که موجب ویران شدن نظام اداری می شود. آقای گوینده در بخش دیگری از مطالب خود از افرادی نام برده که در انتخابات به وی کمک کرده اند و به ازای این کمک آنان را برای استخدام معرفی و توصیه کرده است. این نیز ناشی از این تصور باطل است که گویی حامیان وی برای کسب پست و مقام و استخدام دولتی باید از او حمایت کنند. در حالی که چارچوب وظایف نماینده انتخاب شده چیز دیگری است و افراد باید از او به دلیل داشتن صلاحیت های حرفه ای و اخلاقی برای انجام آن مسوولیت دفاع کنند. همان طور که در جریان انتخابات پرداخت پول برای خریدن رای مردم جرم و تخلف است، این گونه تعهدات نیز دقیقا همان مفهوم مجرمانه را دارد. یک شهروند هم به طنز و خطاب به این آقا نوشته بود که کاش من فامیل تو بودم. به دلیل عادی شدن این امور است که نمایندگان به جای انجام وظیفه خود تبدیل به بنگاه کاریابی و کارچاق کنی شده اند. در خبرها آمده بود که یکی از این نمایندگان که گویا در دوره مجلس هشتم و دولت پیش از اعتبار خوبی در میان دولتیان برخوردار بود، اقدام به استخدام بیش از ٩٠ تن در یکی از وزارتخانه های کشور کرد؛ جالب اینجاست که همه معرفی شدگان از سوی این نماینده به این سازمان مدارک تحصیلی پایینی دارند که بدون هیچ گونه نظارتی وارد سیستم شده اند. همچنین شواهد موجود نشان می دهد ، این افراد از وابستگان یا افرادی بودند که در زمان انتخابات مجلس در ستاد های تبلیغاتی این نماینده مجلس فعال بودند. همه توصیه شوندگان را با اسم و رسم معرفی کرده اند. این نگاه حکومت و دولت را به منزله ملک شخصی می بیند و می خواهد انتظارات فامیلی و دوستان را برطرف کند. جالب است که سخنان فوق در پاسخ به اظهارات یک مقام دولتی بیان شده که گفته بود: «برخی از اعضای شوراهای اسلامی از مسوولیت اصلی خود دور شده و به جای اهتمام به وظایف قانونی، اطرافیان خود را برای استخدام سفارش می کنند یا در فکر سفر خارجی هستند». وقتی یک نماینده بجای پرداختن به وظیفه اصلی خود که برآوردن انتظارات مردم است، درپی تامین انتظارات فامیل و دوستان باشد، به این معنی است که سازمان اداری ما در مرحله پیشامدرن است و هنوز تبدیل به یک دستگاه بروکراتیک تخصصی نشده و بیشتر شبیه یک نظام تیولوژی است و به همین دلیل نیز کار برخی از آنان کارچاق کنی است. چند پرسش درباره مدل رفتاری دولت روزنامه کیهان در ستون سرمقاله اش نوشت: مدل رفتاری دولت نسبت به برخی مسائل مهم سیاست خارجی و داخلی، با پرسش های مهمی در زمینه کفایت و کارآمدی، عقلانیت و به جا- یا نابه جا و جا به جا- بودن این مدل روبرو شده است. یک ویژگی مهم این مدل رفتاری، نرمش افراط گونه در سیاست خارجی و تصلب و خودرأیی در سیاست داخلی تا حدی است که مثلاً در نسبت با مجلس شورای اسلامی میل به خودکامگی و دور زدن قانون اساسی می کند. جای «اشداء علی الکفار» و «اعزهًْ علی الکافرین» آن هم در نسبت با دشمنان ستیزه جو و سر موضع به شکل کاملاً پر رنگ در سیاست خارجی دولت خالی است همچنان که در موارد متعددی به نظر می رسد سیاست های کلان نظام نسبت با شیطان بزرگ و در صیانت از منافع ملی مغفول می ماند. اما به موازات اعتمادسازی کاملاً یکطرفه با آمریکا و غرب، اصرار عجیبی وجود دارد که در داخل، مجلس مورد بی اعتنایی قرار گیرد یا دور زده شود؛ حتی اگر این دور زدن به شکل کاملاً علنی و توأم با دهن کجی- نظیر اعلام اجرای برجام بدون پایان بررسی آن در مجلس- باشد. اصرار بر این مدل رفتاری، متأسفانه چهره ای فاقد اقتدار و مستعد فشارپذیری در سیاست بین الملل از دولت محترم ترسیم کرده است. این چهره را می توان از جمله در دیپورت کردن سفیر ویژه آقای روحانی برای دفتر نمایندگی سازمان ملل توسط وزارت خارجه آمریکا یا عدم صدور ویزا برای وزیر ارشاد از سوی دولت عربستان جهت رسیدگی به وضعیت حدود 476 زائر جان باخته یا مفقود بیت الله الحرام مشاهده کرد. اگر جان باختن 169 زائر ایرانی در فاجعه جنایت آلود منا یک غم بزرگ ملی است، مفقود ماندن 307 زائر دیگر و نامعلوم بودن سرنوشت آنها پس از چند روز، فاجعه ای بزرگ تر است. در اغلب کشورها و در قبال حوادث به مراتب کوچک تری که برای چند شهروند -مثلاً آمریکایی یا فرانسوی- رخ می دهد، مقامات و رؤسای آن کشورها سفر خارجی خود را لغو می کنند و به سرعت به کشور باز می گردند تا پیگیر ماجرا باشند. آیا سرنوشت تلخ و غمبار 307 مفقود، ارزش آن را نداشت که آقای رئیس جمهور یا دست کم وزیر خارجه، سفر تشریفاتی نیویورک را لغو کنند و پیگیر این مسئله مهم ملی باشند؟! آیا درخواست ملاقات با وزیرخارجه سعودی که رد شد یا زدن روبان کوچک مشکی به کت برخی اعضای هیئت دیپلماتیک، فشار به رژیم مقصر سعودی برای پاسخگویی درباره سرنوشت مفقودان این جنایت است؟ یعنی مثلاً رقم 476 نفر باید به چند نفر افزایش می یافت تا دولت و وزارت خارجه، ماجرا را مسئله حیاتی و امنیت ملی حساب کنند و به خاطر اهمیت ماجرا بسیج شوند؟ بسنده کردن به روبان مشکی و چند اظهار تأسف در مصاحبه ها کجا و سرنوشت چندصد شهروند و خانواده های ماتم دیده و نگران آنها کجا؟ متأسفانه در چنین صحنه هایی غالباً زبان رئیس دولت و وزارت خارجه کاملاً کوتاه و منفعل است. اما به محض اینکه برخی مسئولان دولتی می خواهند در سیاست داخلی و با ارکانی نظیر مجلس یا حتی سیاست های کلی نظام تعامل داشته باشند، بوی استبداد رأی و خودکامگی و بی اعتنایی به مشام می رسد. سرنوشت مذاکرات هسته ای از بیانیه لوزان تا توافق وین و سپس شتابزدگی و دستپاچگی برای اجرای آن حتی پیش از پایان موعد 90 روزه برای رسیدن به روز تصویب، شاهدی بر این مدعاست. وزارت خارجه به واسطه فشارهای برخی اجزای دولت، مجلس را در ماجرای لوزان و سپس توافق وین کاملاً جا گذاشت در حالی که موظف شده بود برای رعایت قواعد و لوازم همدلی با منتقدان وارد گفت وگو شود. تکذیب های اولیه درباره فکت شیت آمریکایی ها به تدریج جای خود رابه تأیید برخی واقعیت ها که متضمن عبور خسارت بار از برخی خطوط قرمز منافع و مصالح ملی بود، داد. پس از اعلام دستیابی به توافق در وین (23 تیر94) رهبر معظم انقلاب در چند نوبت خواستار بررسی و ملاحظه دقیق متن فراهم آمده، در مجاری قانونی و رفع راه های نقض عهد طرف بدعهد غربی در صورت تصویب توافق شدند و سپس با صراحت بر لزوم بررسی برجام در مجلس پافشاری کردند و نظر مُتبّع را نظر نمایندگان ملت دانستند و سرانجام با اشاره به اظهارات صریح و ممتد مقامات آمریکایی فرمودند اگر قرار است ساختار تحریم باقی بماند و تحریم ها تعلیق نشود، اصلاً برای چه مذاکره کردیم. در عین حال معظم له ظرف 2 ماه اخیر بالغ بر 5 بار نسبت به نفوذ دشمن و اینکه آمریکا برجام و مذاکره را بهانه نفوذ می خواهد هشدار داده اند. تأکید بر شأنیت مجلس در بررسی برجام، غیر از تعلق این تأکید به رهبر معظم انقلاب ، نص صریح اصول 77 و 125 قانون اساسی درباره متوقف بودن تصویب و اجرای توافق های بین المللی به نظر مجلس است. اما با وجود این براهین قاطع از یک سو و منافذ فاجعه آفرین و ایرادات خسارت بار در برجام از سوی دیگر، دولت سعی کرد به شیوه «راه بینداز و جا بینداز» شروع اجرای برجام را القا کند که معرفی آقای عراقچی به عنوان رئیس کمیته پیگیری اجرای برجام، بردن یوکیا آمانو به پارچین و نمونه برداری از این تأسیسات (اجرای ماده 14 برجام) و اظهارات آقای شمخانی مبنی بر اینکه «وارد اجرای برجام شده ایم» از آن جمله است. در این میان چند سؤال مهم وجود دارد: 1- علت این همه شتابزدگی و دستپاچگی و قانون شکنی چیست که باعث می شود گاردین بنویسد «دولت ایران عجله دارد و به سرعت دنبال انجام تعهدات هسته ای است اما غربی هاهمچنان به ایران مظنون هستند»؟ آیا حفره ها و منافذ خسارت بار برجام برطرف شده که دولت برای اجرای تعهدات عجله می کند؟ آیا راه های نقض عهد طرف مقابل مسدود شده یا آنها از تأکید بر حفظ ساختار تحریم ها یا تشدید آن به بهانه های دیگر عقب نشینی کرده اند که تلاش می شود برگ های برنده ای نظیر حدود 9/7 تن اورانیوم غنی شده، 14 هزار سانتریفیوژ و رآکتور آب سنگین طبق برجام از دور خارج شود؟ و اگر چنین کردیم، 3 ماه دیگر چه چیزی دست ما را می گیرد؟ 2- دولت و برخی مقامات آن با این مدل رفتاری که نسبت به نمایندگان ملت دارند، برای چه از حدود یک سال پیش جهت فتح مجلس دهم خیز برداشته اند؟ اگر قرار است مجلس، بی خاصیت و دولتی و آلت دست دولتمردان باشد که بود و نبودش یکی است؟ نخبگان ما فراموش نکرده اند و حتماً آقای روحانی به عنوان اولین مذاکره کننده هسته ای بهتر از همه به خاطر دارد که به اعتبار عملکرد مجلسی خنثی نسبت به بیگانگان و هتاک نسبت به حاکمیت (مجلس ششم)، چگونه تیم مذاکره کننده در برابر طرف غربی تنها مانده بود و هر جا که می خواست بگوید افکار عمومی ما مخالف تسلیم و امتیازهای نابه جا هستند، با این طعنه امثال سولانا مواجه می شدند که؛ بلوف نزنید، مجلس شما که با ماست و پیشنهاد سرکشیدن جام زهر را می دهد و طرح 3 فوریتی برای این کار دارد! آیا قرار است با مدل رفتاری فعلی، دولت به عنوان خط مقدم دفاع، خط دوم دفاعی را به دست خود بکوبد و صاف کند؟ ثم ماذا؟! آن وقت باید تا خط چندم عقب نشینی کند؟ طبق بند ب ماده 34 برجام، 90 روز پس از تأیید این توافق توسط شورای امنیت، روز «قبول توافق» محسوب می شود. به عبارت دیگر 29 مهر ماه روز قبول توافق تلقی شده است. مجلس شورای اسلامی اکنون موظف است ضمن دریافت گزارش کمیسیون ویژه، برای تهدیدها و ایرادهای مهم برجام تدبیر کند. این تهدیدها از جمله در زمینه عدم توازن و همزمان نبودن اجرای تعهدات و همچنین برگشت ناپذیری تعهدات وسیع ما در قبال تعهدات محدود، مبهم و به سرعت برگشت پذیر طرف مقابل از جمله در زمینه تعلیق تحریم ها قابل توجه است. بین «روز توافق» تا «روز اجرا» فاصله ای نامعلوم و فاقد عنوان تعبیه شده است. زمان اجرای تعهدات ما، در واقع ما قبل «روز اجرا» می باشد! و هنگامی که 98 درصد اورانیوم غنی شده را به خارج فرستادیم و دو سوم سانتریفیوژهای نطنز (14 هزار دستگاه) را از هم گسیختیم و بتون در قلب رآکتور آب سنگین اراک ریختیم و پروتکل الحاقی را به اجرا گذاشتیم و همه جوره از خود خلع ید کردیم - برگ های برنده را واگذار کردیم- تازه روز اجرای تعهدات محدود و مبهم غرب درباره تعلیق 13 درصد تحریم ها فرا می رسد البته مشروط بر اینکه مدیر کل آژانس درباره پارچین یا هر بهانه دیگری دبه نکند و به سیاق سال های گذشته نگوید که نمی تواند عدم انحراف برنامه هسته ای ایران را تأیید کند؛ مکانیسم شکایت و حل اختلاف در کمیسیون مشترک البته چاله بزرگ دیگری است که صرف فعال کردن این مکانیسم از سوی ما یا طرف مقابل، متضمن رأی گیری دوباره و کسب اجماع آرا برای ادامه تعلیق تحریم ها خواهد بود و در صورت فقدان همین اجماع- و لو با یک رأی مخالف- تحریم ها به شکل خودکار احیا می شود! نمایندگان ملت در این میان مسئولیت روشنی دارند. تصویب برجام و حاشیه و تبصره زدن برای آن، به مفهوم امضای وقوع خسارت های فاجعه بار علیه منافع و مصالح ملی است. نمی توان اجرای برجام را تصویب کرد و برگ های برنده کشور را واگذار نمود و آرزوهای خود را به عنوان تبصره و توصیه و تحشیه و دعوت و نصیحت، به متن اجرایی شده الصاق نمود! آنچه عملی تر و به مصلحت نزدیک تر است این است که نمایندگان محترم مجلس در مصوبه خود ضمن تأکید بر توقف اجرای برجام، اجرای این توافق را متوقف و مشروط به رفع ایرادات و اشکالات آن کنند. این کمکی بزرگ به دولت برای مقاومت در خاکریز اول است، حتی اگر با طبع کم تحمل برخی دولتمردان جور درنیاید. چنین حضور هوشمندانه و حکیمانه ای، نام نمایندگان مجلس نهم را کنار قهرمانان نام آوری چون آیت الله شهید مدرس(ره) به ثبت خواهد رساند؛ بزرگمردی که در برابر قافیه باختگی برخی سیاسیون گفت «ما از ترس مرگ خودکشی نمی کنیم» و با همان شجاعت، جو موهوم را شکست. نمایندگان مجلس البته فراتر از برجام و به موازات آن، مسئولیت دارند در قبال موضوعات مهمی نظیر اقتصاد مقاومتی، شبیخون و مقاومت فرهنگی، و نفوذطلبی سیاسی- فرهنگی دشمن به میدان بیایند و 8-9 ماه باقی مانده از عمر مجلس نهم را به پرکارترین و درخشان ترین دوره این مجلس تبدیل کنند. اما فراتر و مهم تر از برجام، تستی است که دشمنان ملت ایران به شیوه های مختلف در قبال روحیه مقاومت و اقتدار ملی انجام می دهند. جبهه مستکبر غرب به عنوان یک راهبرد کلی، ایجاد رخنه و شکستن این روحیه قدرت ساز و پیشرفت آفرین را در دستور کار قرار داده است. در مقابل، دولت باید ضمن رفتار از سر اقتدار و عزت در سیاست خارجی، به قواعد و لوازم همدلی ذیل قانون اساسی و راهبری مقتدای انقلاب بازگردد؛ وگرنه بی تعارف، در نگاه گرگ های بین المللی تبدیل به طعمه ای ضعیف و راحت الحلقوم یا دست کم از ریشه درآمده و فشارپذیر خواهد شد. گردشگری؛ کلید توسعه، موفقیت و رفاه مرتضی رحمانی موحد معاون گردشگری سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری در ستون سرمقاله روزنامه ایران نوشت: سازمان جهانی جهانگردی (UNWTO) روز گردشگری امسال را «یک میلیارد گردشگر؛ یک میلیارد فرصت» نام نهاده است.این شعار، بیش از هر چیز، مبین توجه به نقش صنعت گردشگری در توسعه، به مفهوم همه جانبه آن است. این روز را در ایران «هر گردشگر، یک فرصت» برای آشنایی با ایران، نامگذاری کرده ایم. با این هدف که با نگاهی نو، نظر جامعه ملی، بویژه صاحبنظران، تصمیم سازان، تصمیم گیران و فعالان و دست اندرکاران بخش، به این حوزه کارساز و مؤثر جلب شود. در این خصوص نکاتی شایان گفتن است: الف- حدود چهار دهه پیش، روز 27 سپتامبر(5 مهر ماه)، از سوی سازمان جهانی جهانگردی، با هدف افزایش آگاهی عمومی در زمینه ارزش های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی گردشگری، به عنوان روز جهانی جهانگردی انتخاب شد. طی دوره یاد شده، گردشگری همپای پیشرفت تمدن، اختراع فناوری های نوین و امکانات و ابزار و تسهیل سفر، به طور روزافزون رشد داشته و مورد توجه قرار گرفته است. برابر گزارش سازمان جهانی جهانگردی، در سال 2014 تعداد یک میلیارد و 133میلیون نفر در جهان با اهداف مختلف به گردشگری و سفر رفته اند. در سال 1950 شمار گردشگران جهان 25 میلیون نفر بوده است. بر همین اساس درآمد گردشگری از 2 میلیارد دلار در سال 1950 به رقم یک تریلیون و 245 میلیارد دلار در سال 2014 افزایش یافته است. طبق گزارش، سهم بازارهای نو ظهور اقتصادی از 30درصد درسال 1980به 45 درصد در سال 2014 رسیده و انتظار می رود به 57 درصد یعنی رقمی در حدود یک میلیارد گردشگر ورودی بین المللی در سال 2030افزایش یابد. توجه به سایر شاخص های اعلام شده در آن گزارش نیز تأمل برانگیز است: از هر 11شغل یکی در صنعت گردشگری است؛ 9درصد تولید ناخالص داخلی کشورها (مستقیم، غیرمستقیم؛ و القایی)؛ و 6 درصد صادرات جهانی مربوط به گردشگری است؛ ارزش صادرات گردشگری سالانه 5/1 تریلیون دلار است. و...(نکات برجسته گردشگری در سال2014، سازمان جهانی جهانگردی، مه 2015؛ TOURISM HIGHLIGHTS 2015 EDITION / UNWTO). با توجه به نقش اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی سفر در حیطه فردی و جمعی، بویژه در افزایش ارتباط و تعاملات جهانی و تحقق جهانی شدن، این روز در سراسر جهان به اشکال مختلف گرامی داشته می شود. ب- بنا به توصیه های پانل تخصصی سازمان ملل در پایداری جهانی، اهداف توسعه هزاره سوم تا 2015باید با اهداف توسعه پایدار جایگزین شود. چهار رکن اصلی این اهداف عبارتند از: حذف فقر شدید؛ پایداری زیست محیطی؛ مشارکت اجتماعی؛ و حکمرانی خوب؛ به این معنی که منافع حاصل از پیشرفت فناوری و حکمرانی خوب باید برای همگان در دسترس باشد. سازمان جهانی به مسأله گردشگری- به هر گردشگر- به عنوان یک فرصت می نگرد. فرصت از این حیث که گردشگری در بعد اجتماعی می تواند مؤلفه ای برای ارتباطات، تبادل فرهنگ، گفت و گو، شناخت، تعامل و مدارا، توزیع ثروت و رونق متوازن اقتصادی، همزیستی مسالمت آمیز و به تبع آن بنیانی برای گسترش و پایداری صلح و ثبات در جهان، هموار شدن زمینه تعالی و ارتقای شاخص های توسعه انسانی باشد. توسعه باید تمام جنبه های اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی، نهادی و سیاسی را به طور متوازن در بر داشته باشد. توسعه از مشهود ترین آثار حکمرانی خوب است که رفاه و بهره مندی همگان را از مواهب طبیعی و معنوی فراهم می سازد. از این روست که سازمان جهانی جهانگردی، گردشگری را «کلید توسعه، موفقیت و رفاه» می داند. ج- سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، با هدف گرامیداشت این روز و ترویج سفر، اطلاع رسانی از ظرفیت ها و عطف توجه عمومی به صنعت گردشگری کشور، برگزاری برنامه های متنوعی را با رویکرد: «همدلی و همزبانی»، از جمله: مراسم با حضور مقامات دولتی و سفرای خارجی مقیم تهران؛ دومین جشنواره مشارکت ملی گردشگری؛ نمایشگاه تخصصی گردشگری؛ برگزاری مسابقه فرهنگی در چهار زمینه: عکس، خاطره نویسی، فیلم و ایده های نو در گردشگری؛ بازدید رایگان شهروندان از موزه ها؛ برگزاری آیین هایی با نام «شب های فرهنگی»؛ تورهای رایگان قدردانی و تجلیل از برترین های صنعت گردشگری در سطح ملی و استانی، و رونمایی از طرح هایی به عنوان ارتقای خدمات گردشگری را برنامه ریزی کرده است. تفاوت برنامه های امسال با سال های گذشته در گرامیداشت روز جهانی جهانگردی: ایجاد فراخوان اطلاع رسانی و تبلیغات گردشگری در شبکه های اجتماعی؛ احصای شاخص های استانداردسازی برای شناسایی برترین های صنعت گردشگری؛ استقبال سفیران کشورهای خارجی مقیم تهران برای حضور در آیین های این روز؛ و نیز برگزاری غرفه یادمان دفاع مقدس، با توجه به همزمانی روز جهانی گردشگری با روز تاریخی شکست حصر شهر قهرمان آبادان در دوران دفاع مقدس است. هدف در این فراخوان عمومی، توجه دادن به این نکته است که گردشگری و سفر به عنوان کالایی مؤثر در تقویت روحیه شادمانی، عامل توازن در توزیع ثروت و درآمد، نماد رفاه و کلید موفقیت و توسعه، در سبد خانوارهای ایرانی قرار گیرد و باور عمومی به ضرورت آن به عنوان یک نیاز تقویت شود. د- از شاخص هایی که امروزه به عنوان معیار توسعه جوامع شناخته می شود، «شادمانی ملی»(GNH) است. چهار شاخص عمده رشد شادمانی ملی عبارتند از: توسعه اجتماعی - اقتصادی عادلانه و پایدار؛ حفظ محیط طبیعی؛ مدیریت اقتصاد و امور عمومی؛ حفاظت از ارزش های فرهنگی. شادمانی ملی شاخصی برای سنجش رفاه است، رفاه همراه با طبیعت، سلامت، صلح و آرامش. شادمانی ملی،یک اصل در سیاستگذاری عمومی است و می تواند محصول نهایی توسعه باشد. باید با مدیریت بهینه اقتصاد و توسعه فعالیت های منجر به تأثیر ملموس در زندگی اجتماعی،حس موفقیت و شادمانی را در جامعه برانگیخت. در دو مورد سنجش از شادمانی در کشورها، یک مورد، رتبه ایران را 115 از 157؛ و دیگری که در دانشنامه ویکی پدیا اعلام و درتاریخ 12فوریه 2014 به روز رسانی شده است، رتبه ایران96 با کسب نمره 200 از بین 178کشور اعلام شده است. در این سنجش، دانمارک با کسب نمره 5/273 رتبه یکم و بروندی با کسب نمره 100 در جایگاه آخر قرار گرفته است.(سایت ویکی پدیا). شادمانی می تواند راه حل های کارسازتر برای ساختن جهانی بهتر و مبارزه با فقر، بیماری و جنگ فراهم کند. شادمانی از مقوله تأکید بر هدف و معناست. بر رضایتمندی بیش تر، تعامل مثبت و بهره وری تمرکز دارد. رضایتمندی، هم لذت است و هم هدف؛ هدفمندی در زندگی، عامل پایدار شادمانی است. گردشگری (سفر)، از مؤلفه های شادمانی بیرونی مانند: کار، شغل، درآمد و فراغت است. سفر مولد شادمانی است و در نتیجه از مؤلفه های اصلی هدفمندی زندگی وعامل پایداری شادمانی و بهره وری عمومی در اجتماع است. برابر گزارش سازمان جهانی جهانگردی، بیش از نیمی از بازدیدها در سال 2014 با هدف گذران اوقات فراغت(53درصد- 598میلیون نفر) انجام شده است. بشر امروز، در قبال مسائل و معضلات فراوان زندگی شهری و تهدیدهای سلامت انسان از ناحیه گسترش صنعت و پیامدهای منفی آن،بیش از هر چیز به تقویت روحیه شادمانی و تمدد، نیازمند است. گردشگری، بویژه با اهتمام به حفظ محیط زیست و حفظ طبیعت، از اساسی ترین راه چاره ها برای حل این مشکلات است. هـ- برابر گزارش سازمان جهانی، سالانه 5 تا 6 میلیارد گردشگری بومی انجام می شود. این یعنی یک سفر به ازای هر 2/1 نفر از جمعیت جهان. در ایران سالانه حدود 40 میلیون سفر داخلی انجام می شود. یعنی تقریباً به ازای هر دو نفر، یک سفر که مبین نرخ پایین سفر داخلی در قیاس با میانگین جهانی است. به علاوه در سال 2014به لحاظ وسیله سفر، 54 درصد سفرهای بین المللی با هواپیما انجام شده است. مقایسه زیرساخت ها و ناوگان حمل و نقل در بخش های مختلف گردشگری، گویای تناسب نداشتن زیرساخت های موجود با نیاز و اهداف پیش بینی شده در کشور است. بنا به پیش بینی سازمان جهانی، چشم انداز 2015بیش ترین رشد در گردشگری را در آسیا و اقیانوسیه نشان می دهد. در برنامه ششم یکی از موضوعات خاص در تدوین برنامه، توسعه گردشگری منظور شده است. معاونت گردشگری در راستای دستیابی به هدفگذاری در سیاست های ابلاغی و سند چشم انداز 1404، برنامه های مهم و مؤثری را در دست اقدام دارد: نهمین نمایشگاه بین المللی گردشگری و صنایع جانبی آن در تهران- بهمن ماه 94؛ همایش بین المللی فرصت های سرمایه گذاری در حوزه گردشگری- بهمن 94تهران؛ نمایشگاه بین المللی گردشگری «حلال»- امارات متحده عربی، ابوظبی، 27مهر ماه 94-که نقش بسیار مهم و اساسی در گردشگری یک و نیم میلیارد مسلمان جهان دارد؛ نشست کارگروه تخصصی بین المللی «راه ابریشم»- اردیبهشت 95 در ارومیه؛ نشست شهرداران شهرهای مسیر راه ابریشم- با حضور 200 شهردار شهرهای مسیر-شهریور 95 در قزوین؛ طرح هایی برای توسعه گردشگری داخلی و تعامل گسترده جهانی برای جلب گردشگران خارجی و... باور ما بر این است: ورود هر گردشگر، فرصت ارزشمندی است برای کشورمان. با توجه به عزم ملی برای توسعه این صنعت به عنوان جایگزین برای کاهش وابستگی به اقتصاد نفتی، لازم است مجموعه دست اندرکاران صنعت: دولت، بخش خصوصی، کارشناسان، پژوهشگران و صاحبنظران، به صورت یکپارچه و همسو با رفع کاستی ها و تحقق اهداف تعیین شده دراین بخش،توجه ویژه کنند. به باور ما، تحقق اهداف تعیین شده دشوار نیست اگر، عزم ملی به وجود آمده در دولت تدبیر و امید، با همدلی و همزبانی دست اندرکاران، صورت عینیت بیابد. هر گردشگر یک فرصت است و آشنایی و شناخت واقعیت ایران اسلامی، با اهتمام جمعی، می تواند ایران- کشور هزاره های تمدن- را در کانون تعاملات جهانی قرار دهد.
دوشنبه ، ۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: همشهری]
[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 5]
-
گوناگون
پربازدیدترینها