تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838072042
شرایط خاص خانواده یکی از قربانیان فاجعه منا
واضح آرشیو وب فارسی:شبستر نیوز: گوینده شبکه خبر اسامی کشته شدگان ایرانی حادثه منا را یکی پس از دیگری می خواند. لیستی از ١٣١ جان باخته پیش روی او قرار داشت. در گوشه ای از پایتخت چشمان بچه های یک خانه به تلویزیون خیره مانده بود. به آنها گفته بودند پدرشان در منا زیر دست و پا مانده و جان باخته اما آنها دوست داشتند به حرف مدیر کاروان تکیه کنند که خبر کشته شدن پدرشان را «دروغ» می خواند. به گزارش اعتماد، گوینده به نیمه لیست جان باخته ها رسیده و پشت بچه ها به حرف مدیر کاروان گرم شده بود. گوینده به نام صد و بیست و نهمین جان باخته حادثه نیز رسید اما پدر هنوز زنده بود. تنها دو اسم دیگر مانده بود تا او برای «همیشه» زنده باشد و بنرهای تبریک حج همچنان روی دیوار پابرجا بماند که ناگهان آسمان فرو ریخت؛ نام پدر خوانده شد: «داود موسوی از کاروان ١٧٧٧٢». مردی که ٢٨ سال پیش در عملیات فاو در میدان مین هر دو پایش را از دست داده بود، حالا در مراسم رمی جمرات جان باخت تا قلب فرزندانش با شنیدن این خبر تکه تکه شود. داوود موسوی جانباز ٧٠ درصد در عملیات فاو برای پاکسازی میدان مین اعزام شده بود که به دلیل انفجار هر دو پایش را از دست داد. او دو پسر ٢٤ و ١٨ ساله و یک دختر ١٣ ساله دارد که حالا تنها تکیه گاهشان شانه های مادری است که همراه شوهرش به حج رفته اما هنوز از فوت او خبر ندارد. سجاد، پسر بزرگ داوود موسوی درباره لحظه ای که از فوت پدرش در حادثه منا باخبر شد می گوید: «پدر و مادرم همراه دایی و پسرخاله پدرم به حج امسال رفته بودند. شب حادثه با پدرم حرف زده بودم. او و مادرم حالشان خوب بود. روز بعد – پنجشنبه – در خانه بودم که طرف های ساعت ٤ بعدازظهر یکی از همرزمان پدرم با من تماس گرفت و گفت سجاد از پدرت خبر داری؟ دلم ریخت. گفتم نه، خبری شده؟ گفت متاسفانه شبکه خبر اسم کشته ها را زیرنویس کرد که اسم پدر تو هم در بین آنها بود. سریع با گوشی پدرم تماس گرفتم اما جواب نداد. رسیدم خانه. آنجا با مدیر کاروان تماس گرفتم اما او گفت خبر فوت پدرم دروغ است و او مفقود شده. چند ساعت بعد دوباره شبکه خبر اسم کشته ها را خواند که پدرم در میان آنها نبود. تا نماز مغرب که دوباره اسامی را خواندند و اسم پدرم یکی مانده به آخرین کشته های لیست بود.» بغض راه گلوی سجاد را بسته. حرف هایش مدام تکه تکه می شود. تنها سه روز از جان باختن پدرش می گذرد. او ادامه می دهد: «دوباره با مدیر کاروان تماس گرفتم اما او باز گفت که این خبر هم دروغ است و آنها هنوز ردی از پدرم پیدا نکرده اند. با این حرف همه ما امیدوار شدیم تا اینکه ساعت ١٢ ظهر جمعه خبر قطعی را به ما دادند. قلبمان تکه تکه شد.» هنوز مادر سجاد که ٢٨ سال پیش خبر جانباز شدن همسرش را شنید، نمی داند داوود موسوی یکی از همان حجاجی است که زیر دست و پا له شد تا بنرهای تبریکش روی دیوار، بی معناترین چیزها باشد. پسرش می گوید: «هنوز به مادرم نگفته ایم پدرم فوت کرده. او الان سه روز است که پشت در یکی از بیمارستان های منا نشسته و منتظر است تا خبری از پدرم به او بدهند. فکر می کند او جزو مصدومان است. چند ساعت پیش که با او حرف زدم به من گفت سجاد، به من گفته اند داوود در بیمارستان بستری است اما پزشک ها اجازه ملاقات نمی دهند. من الان سه روز است پدرت را ندیده ام. ببین می توانی کاری کنی تا اجازه ملاقات بدهند؟» سجاد لحظه ای سکوت می کند و دوباره می گوید: «من مطمئن هستم مادرم می تواند فوت پدرم را تحمل کند. می خواهم بعد از اینکه اعمال حجش را به جا آورد موضوع را برایش بگویم. آن زمان که پدرم هر دو پایش را از دست داد مادرم تحمل کرد، حالا هم می تواند.» پسر بزرگ خانواده حالا باید با خاطرات پدر زندگی کند. او می گوید: «پدرم خیلی شوخ طبع بود. خاطره ای از او یادم نمی رود. وقتی ١٤ سالم بودم با فامیل ها به گردش رفته بودیم. بچه ها داشتند بدو بدو می کردند. عمویم هم بلند شد تا بازی کند. خواهرم وقتی این صحنه را دید از پدرم خواست بیاید با آنها بازی کند اما او نمی توانست بدود. آنجا برای نخستین بار بغض پدرم را دیدم. وقتی اصرار خواهرم را دید بلند شد رویش را بوسید و با ناراحتی گفت نمی توانم.» پیش از وقوع حادثه قرار بود پدر و مادر سجاد روز چهارشنبه به خانه برگردند اما حالا مادر تنها بازمی گردد. اهالی محل پس از شنیدن خبر حادثه می خواستند بنرهای تبریک بازگشت حجاج را از روی دیوار جمع کنند اما عموی سجاد از آنها خواسته تا به حرمت مادر، بنرها همچنان پا برجا بماند. حالا خانه داوود موسوی رنگ و بوی عجیبی دارد. نمای بیرونی خانه از دو نوع بنر متفاوت آذین بندی شده است؛ نیمی از بنرها در سوگ پدر نشسته اند و نیمی دیگر چشم به راه مادر. فرزندان جانباز ٧٠ درصد جنگ تحمیلی حالا آخرین تصویر پدرشان، با لباس احرام، روی ویلچر را قاب کرده اند و در بهترین جای خانه به دیوار دوخته اند. قرار است تا ساعاتی دیگر مادرشان نیز پا در خانه بگذارد. بنرهای متفاوتی که آنها روی نمای خانه شان چسبانده اند نیز هنوز در باد بی جان پاییزی تکان می خورد. هرکسی با عبور از کنار آنها سری تکان می دهد و آهی می کشد. همان حالتی که حالا بخشی جداناشدنی از زندگی سجاد، برادر و خواهر کوچکش و خانواده ١٣٦ زائر ایرانی جان باخته دیگر در منا شده است. حسی مشترک که طعم شیرین زیارت را با تلخی سفری بی بازگشت آمیخته است. هنوز از سرنوشت ٣٢٥ زائر دیگر ایرانی خبری در دست نیست. خانواده آنها نیز با حسرت به بنرهای تبریکی که روی دیوارهای خانه شان نصب کرده اند نگاه می کنند.
دوشنبه ، ۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شبستر نیوز]
[مشاهده در: www.shabestarnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
گوناگون
پربازدیدترینها