تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816897267
هیچ ماشینی خانه نمی شود
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: هیچ ماشینی خانه نمی شود تهران- روزنامه ایران- شماره 6036- از الان نگران زمستان است و شبهای سرد. شنیده امسال زمستان سختی در راه است. دیگر ماشینش را نمی تواند تکان هم بدهد. می ترسد این کارگرها برایش بزنند و شهرداری بیاید و ماشینش را ببرد:«من که جای زیادی اشغال نکرده ام، یک تکه از زمین خدا.»
تصمیم گرفته بود با پرایدش همه ایران را بگردد، اما همین پراید حالا خانه او که نه، اصلاً همه دار و ندار اوست. صندلی جلو و عقب برایش حکم اتاق های خانه ای را پیدا کرده که دیگر ندارد. به قول خودش شده ماشین خواب.ماشینش درست بین دو ستون سرد و سیمانی پل پارک شده، یکی از پل های معروف تهران. هر چهار چرخش پنچر است. ماشینی پر از وسایل، آشغال و خرت و پرت. از شیر مرغ تا جان آدمیزاد توی ماشینش پیدا می شود. اطراف ماشین هم خرت و پرت هایش را ریخته.یک نصفه روز کامل را میان کارتن خواب های شهر تهران گذرانده ام به همراه بچه های «انجمن خیریه تولد دوباره.» وقتی قصد داریم به سمت شهر برگردیم، ناگهان پرایدش را از دور می بینیم. تنهاست، مدام می نشیند و پا می شود. مثل این است که لباس هایش را می شوید و بعد انگار با کارگرهای ساختمان بغل پل حرفش می شود. صدای جیغ و دادشان از دور می آید. وقتی با بچه های انجمن به سمتش می رویم. چشمهایش پر از اشک شده بچه ها بسته ای غذا تعارفش می کنند. می گوید: «چند ماهی است اینجا زندگی می کنم توی ماشینم. حالا این کارگرها می گویند، حق نداری اینجا باشی. همه جا را کثیف کرده ای و بوی بد می دهی، باید از اینجا بروی. اصلاً اینجا بو می دهد؟ همه چیز را سعی کرده ام مرتب نگه دارم.»پیرمرد است، کمرش خم شده. وقتی حرف می زند صدایش می لرزد. قبل از هر حرفی کارتش را از جیبش درمی آورد، کارتی که نشان می دهد روزی استخدام یک کارخانه بوده. مدارکش کامل است. یکی از مددیاران انجمن برایش توضیح می دهد که خیلی مراقب مدارکش باشد چون ممکن است شبی، نیمه شبی آنها را از دست بدهد؛ وقتی خواب است ممکن است مدارکش را دزد بزند و او هم به سرنوشت دیگر کارتن خواب ها مبتلا شود؛ بی هویتی و بی مدرکی.«بازنشسته که شدم گفتم ماشینم را بردارم و دور ایران بگردم. نمی دانم چه شد این بلا به سرم آمد آن هم در این سن. همه چیز خوب و مرتب بودها.» به هروئین معتاد شده است. می گوید قبلاً در جوانی هایش هم مصرف می کرده اما سالها پاک پاک بوده. بعد از بازنشستگی باز وسوسه به جانش افتاده. آن هم چه وسوسه ای. دو پسر و یک دختر دارد. گاهی سر می زنند حتی درخواست می کنند، کمکش کنند اما دیگر روی برگشت به خانه را هم ندارد. ترجیح می دهد همین جا بماند و بمیرد اما فرزندانش به این حال و روز نبینندش.بچه های انجمن تولد دوباره برایم می گویند بین معتادها از هر طیف سنی، تحصیلی و طبقه اجتماعی می توانی ببینی. این طور هم نیست که همه کارتن خواب ها و بی خانمان ها بی خانواده و فقیر باشند. خیلی ها از خانه می زنند بیرون و به این روز می افتند و چون روی برگشت ندارند در خیابان ها ماندگار می شوند.«چند شهر ایران را هم گشتم بعد گفتم یک بار مصرف کنم. یک بار مصرف همان و معتاد خیابان خواب شدن همان. خانه ام را از دست دادم. شدم ماشین خواب.»لباس هایش را همین جا زیر پل می شوید. غذا می پزد. همین جا آب گرم می کند و حمام می کند. بدو بدو می رود و بین خرت و پرتهای ماشینش می گردد و یک دست کت و شلوار سرمه ای را نمی دانم از کجای صندلی عقب بیرون می کشد. کت و شلوار هنوز نو است و برق اتو رویش. توی چشمانم زل می زند: «من اینا را می پوشیدم، هر روز سر کار می رفتم. بازنشسته شدم. الان حقوق دارم.» این جملات را بارها و بارها برایمان تکرار می کند، بارها بغض در صدایش می شکند: «هیچ کس زمانی که مصرف مواد مخدر را شروع می کند چنین عاقبتی برای خودش تصور نمی کند. من هم تصور نمی کردم؛ اما شد. کاش این جوان ها من را ببینند و عبرت بگیرند. زندگی ام بشود آیینه آنها.» از الان نگران زمستان است و شبهای سرد. شنیده امسال زمستان سختی در راه است. دیگر ماشینش را نمی تواند تکان هم بدهد. می ترسد این کارگرها برایش بزنند و شهرداری بیاید و ماشینش را ببرد:«من که جای زیادی اشغال نکرده ام، یک تکه از زمین خدا.»از پیرمرد دور می شویم. در حال تقلاست، تقلا برای قشنگ کردن خانه درون ماشینش. وسایل صندلی جلو را عقب ماشین جاساز می کند. خرت و پرتهای دور ماشین را بر می دارد، سمت چپ خیابان می چیند، سعی می کند به دور و برش نظمی بدهد، اما از دور هم تلاش او به نظرم بی نتیجه می رسد. هیچ ماشینی خانه آدم نمی شود.روزنامه ایران9350/1831
04/07/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 41]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها