تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816598562
مردم چه نظری درباره رهبر انقلاب دارند؟
واضح آرشیو وب فارسی:سپهرآئین: این یادداشت بررسی رابطه آقا با مردم است با نگاهِ به پیام های منتشر شده در صفحه عیادت مجازی سایت خامنه ای دات آی آر.به گزارش افکارخبر ، یادم می آید دوشنبه، ۱۷ شهریور ۹۳ در مسیر محلِّ کار بودم که پیامک آمد رهبر انقلاب عمل جرّاحی پروستات کردند و عمل شان موفقیت آمیزبود. بخشِ اول پیامک از بخشِ دوّمش مؤثرتر بود. همین که رسیدم، رفتم به سایت رهبری. به بخش فیلم ها رفتم و فیلم ها را باز کردم. دوربین، در سطح چشم ، آقا را نشان می داد که پشت شان دیوار سفیدی بود؛ رهبری خود توضیح دادند که عمل جرّاحی دارند و جای نگرانی نیستند. با این حال خود را بی نیاز از دعای مردم ندانستند. با این که آقا گفتند کارها به خوبی پیش خواهد رفت، دل ها آرام نگرفت و برای اولین بار پس از رهبری، مردم ایشان را روی تخت بیمارستان و در سختی و بیماری دیدند. عکس های صبح و ماسکِ اکسیژن روی صورت آقا نگران زا بود، چون «بس که عادت کرده ایم بر قامت ایستاده ات/ روی تختی و همین عکس تو ما را می کشد.» سایتِ رهبری جایی را پیش بینی کرده بود تا مردم مجازی به عیادت آقا بروند. امروز که نزدیکِ یک سال از این ماجرا می گذرد دیدنِ پیام های مردم تحلیلی از رابطه آقا با مردم به دست می دهد. رابطه ای که ان شاءالله هماره پابرجا باشد. نذری ها پیام ها را باز می کنم تا ببینم برخوردِ مردم با بیماری آقا چطور است. اوّلین نفر رهبر را به «آبروی حضرت زهرا» قسم می دهد که مواظب خودشان باشد. پیام های اولیه بیشتر از بُهتِ مردم حکایت دارد. «فکر نمی کردیم شما را در چنین وضعی ببینیم.» اوّلین واکنش به این اتّفاق نذری است؛ گاه با دیکته نادرست: «آقا خیلی دوستت دارم، وقتت را نمی گیرم، برای شفای تان هم سفره اباالفضل نظر کردم.» برخی هم هم ذات پنداری می کردند: «بابام ماه قبل دو تا عمل داشت...» و اضافه می کردند: «خودم و بابام و مامان و همسرم و بچه ام فدات. وقتی شما رو روی تخت بیمارستان دیدم، بیشتر از اون موقع دلم لرزید و اشکم جاری شد.» و با نذری پیام را تمام می کردند: «هزار حمد را به اشک می خوانم.» آن ها نوشتند که این خبر حتّی از خبرِ مرگِ پدرشان هم نارحت کننده تر بود: «وقتی سه ماه پیش پدرم فوت شد، طبیعتا ناراحت شدم، اما وقتی خبر پریروز رو حوالی ۸ صبح از دوستان شنیدم، دنیا رو سرم خراب شد.» برخی هم مطمئن نوشته اند؛ بی غلط و با زبانی شیوا: «اینجا برای کوری دشمنانت دود اسفند به چشم آسمان فرستادیم و نذر سلامتی ات ختم صلوات گرفته ایم.» بسیاری هم دعای آیت الله جوادی را عالی دانسته اند: « فکر کنم بهترین عیادت را آیت الله جوادی آملی داشتند که فرمودند: خدا با شفا یافتن شما بر ما منت نهاد.» تازه فهمیدیم مردم نوشته اند که تازه فهمیده اند رهبری چه نعمتی است. برخی نوشته اند فکر نمی کردند که روزی رهبری را روی تخت بیمارستان ببینند. یکی از همین مردمان نوشته بود: «حتی لحظه ای این مملکت بدون تو ای مرد بزرگ قابل تصور نیست.» زیرا خودِ همین مردم نوشته اند: از تمام خلق یک تن «سوفی»ند/ مابقی در سایه او می زیند. که در اصل، «صوفی» آمده، هرچند سوفی هم بی معنا نیست این جا. صمیمیّت تازه باز یافته یک نفر از آقا پرسید: «اگه تو این چند روزه یواشکی محافظا را پیچوندیم و اومدیم عیادت، براتون کمپوت گیلاس بخریم یا کمپوت آلوئورا؟ راستی شماره اتاقتون چنده؟» و همین طور دیگری گفت: «آقا چاکرتم» و یا آن که فقط دو کلمه نوشته: «خوب شی!» صمیمیّتی در کامنت هاست که غیرِ رسمی است و تازه یافته شده. صمیمیّتی تازه و در مرزِ سادگی: «سلام خوبین؟ منم خوبم!!!» مردم خدا را، تاجایی که ریاضی به ایشان اجازه می داد، شکر کردند: « الحمدالله خدا رو ۱۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰ بار شکر.» عرق چین هم نظر جلب کرده است: «آقاجان با عرق چین، چقدر ناز شده ای...» و دیگری گفته است ان شاءالله «همیشه توپ و درجه یک باشید.» و گفته اند: «قربانِ برقِ نگاهتون.» سطحِ این صمیمیّت گاهی بی توضیح بود: «عاشقتم آقاجون. بووووووووووووووووووس.» واقعا بدونِ شرح: «همراه رهبر... سید علی هیچگاه تنها نیست...» برخی هم فقط به فکر تبرک بودند: «اگر به ملاقات می آمدم، جسارتا، آن عرق چین را از جهت تبرک تقاضا می کردم.» دیگری هم از حجابِ مردانه آقا خوشش آمده! و اگر به ملاقات می رفت «از حجاب مردانه اسلامی که داشته اند، تشکر می کردم.» و از همه جالب تر این کامنت بود که با «چایی نخوردن، پسرخاله شدن» برق آسایی می گوید: «اگر به عیادت می رفتم، بعد از عیادت حضرت آقا، کل کمپوت های داخل یخچال شان را نیز می خوردم.» حس بی واسطه «دلم لرزید» را صدها نفر نوشته اند. برخی هم «هق هق»شان را نوشته اند و گفته اند گریه امان شان نمی دهد که «بیش از این بنویسند.» آرامشی داشته اند این مردمِ گریان که «قرار است پرچم به دستِ صاحبش برسد.» جمله ای که البته نباید بسیار بر آن تکیّه کرد. نوشته اند که ممکن است «قلب شان از حرکت باز ایستد.» لبخندِ روزِ اول آقا دل های بسیاری را آرام کرد. یکی هم نوشته همان بهتر که به ملاقات راهش نمی دهند چون «اگر می رفتم، با تمام قدرت آقا رو بغل می کردم و با گریه های پی درپی، دست و پای آقا رو می بوسیدم.» به صلاح بود که ایشان به ملاقات نمی رفت و خودش هم به همین واقعیت در ادامه کامنتش اشاره کرد. کسی هم خواسته خودکشی کند! «وقتی توی واتساپ عکس تان رو دیدم، خواستم خودکشی کنم، ولی یقین داشتم شما به این کارها راضی نیستید. آقاجانم دیگر بیمارستان نرو. خوشم نمی آد، آن جا بروید.» بعد از این که آقا مرخص شدند، یکی از مردم، عکس قلب را با ایکس و خطِ تیره درآورد و نوشت: «آخیش. آقامون مرخص شدن.» زبان های دیگر؛ ملّت های دیگر به زبان های غیرِ از فارسی هم کامنت آمده است و ملّت های دیگر مخصوصا عرب ها سرسلامتی داده اند: «یا نور القلوب... رزقک الله الصحة والعافیه... روحی لک الفداء یا والدی یا قائدی...» به زبانِ ترکی استامبولی هم آرزوی سلامتی کرده اند. روحیّه ضدِ صهیونیستی آقا هم طرفدار دارد: «Get well soon. you are an inspiration standing against this evil Zionism». روس ها از « Аллах» خواسته اند به آقا سلامتی بدهد؛ «АМИН». از ژاپن هم نوشته که «常に健康的に願っています». نرم افزار ترجمه گوگل می گوید این جمله یعنی: «من امیدوارم همیشه سالم باشید.» هم وطنانِ ما هم با گویش های مختلف گفته اند: «تی بلا مِه سر». یا نوشته اند: « جانم سنه قوربان.» مازندرانی ها هم حضور پیدا کردند با: « مِه جان پیر * مِه جان، شمه فدا آقا جان.» از جایت برخیز مرد مردم نخواسته اند آقا را روی تخت ببیند. با آقا در شکلِ دستوری صحبت کرده اند: «در کمال صحت، باید پرچمو به دست پسر فاطمه سلام الله علیها بدیدا.» چون: «آقا جونم شما تمام زندگی ما هستین. نفسمون به نفستون بسته ست. پس مواظب خودتون باشید.» دیگری هم گفت: «ای تکیه گاه، همه چه بدانند چه ندانند، به حال ما رحم کن، مریض نشو، در خطابه های تان گرفته نشو.» نفرِ دیگری که احتمالا از کهنه سربازهای فداکار است نوشته: «بلند شو پیر مرد. یک ژنرال حق ندارد زمان جنگ مریض شود.» ما که فرق داریم مثلاً برخی رهبر را از خودشان دور می دیده اند. بدونِ سانسور نوشته یکی شان را بخوانیم: «سلامـ، شاید به عنوان یک شهروند، دیدگاه های سیاسی متفاوت و بسیار متفاوت با شما داشته باشم؛ شاید گاهی احساس کنم منِ جوان را نمی بینید، دغدغه ها و درددل هایم را نمی شنوید؛ شاید اصلا من حاضر نباشم که نماز جماعتی به امامت شما بخوانم؛ اما من شما را دوست دارم؛ دوست ندارم تار مویی از شما کم شود، اجازه نمی دهم کسی به شما توهین کند. وقتی تصویر این روزهای شما را می بینم، دلم ریش ریش می شود، اصلا گریه ام می گیرد. شما رو به خدا، همیشه طوری صحبت کنید که مردم احساس کنند که شما رهبر همه مردم ایران هستید.» یکی دیگر هم نوشت: «من همون کسی ام که بهم گفتید: کسانی هستند که ظاهرشان خراب و... ولی دل های شان با ماست. من همونم.» ما مردمِ عادی مردمِ عادی این ها هستند که بسیار نوشته اند: «آقا جان من که نه هنرمندم، نه ورزشکار، نه مسئول مملکتی، نه از خاندان علما!» دوست دارند به دیدنِ آقا بیایند. از نزدیک ترین فاصله ها با خانه رهبری تا دورترین نقاط عالم، مردمِ عادی سلامتی آقا را خواسته اند. یکی از همین مردم عادی که همسایه آقاست نوشته: «باور کنید محله اذربایجان بی شما هیچ لطفی نداره و همه چیز بی رنگ و لعابه. حتی گل ها و درختا. حتی پرنده های محله هم حال و حوصله سروصدا نداره. به خونه برگردین با سلامتی، ای همسایه مهربون ما.» این مردم توصیه پزشکی هم کرده اند: «اگر من به عیادتون می آمدم، براتون می گفتم که همسرم یک ماه قبل از شما، این عمل را انجام داد، ولی بعد از جراحی مجرای ادرار بسته شد و با وجود این که بیمارستان خصوصی بود، ولی عدم توجه دکتر و پرستاران باعث شد سموم در بدنش جمع شد و کلیه ها از کار افتاد و آن ها مجبور شدند برایباز کردن مجرا بعد از چهار روز، دوباره به اتاق عمل ببرن و بعد از جراحی دوم، داشت به کما میرفت که به lcu منتقل شد و سه شب آن جا بود. به خاطر همین خیلی خیلی نگرانتون بودم و همه اش دعا می کردم تا شما زود خوب بشوید.» مردم از مشکلات و خواسته های شان هم نوشته اند. یکی از خواهرهای طلبه نوشته: «دعا کنید خداوند همسری ولایی که شما را دوست داشته باشد و در راه اهداف شما تلاش کند نصیبم کند.» و یکی از کشاورزها نوشته است: «من کشاورز این مملکت هستم. نزدیک به سه ماهه ذرت رو تحویل دادم به انبار سیلو و هیچ خبری از پولش نیست. من دارم ریز ریز طلاهای زنمو می فروشم تا ببینم کی پول ذرت رو میدن.» و یک روستازاده، عکس داخلِ صفحه عیادتِ مجازی آقا را (که آقا را روی تخت بیمارستان گرفته) نپسندیده و نوشته است: «حداقل این عکسو عوض کنید. پایان: خواندنِ متنِ همه کامنت های مردم (نزدیک به ۴۰ هزار کامنت) کارِ سختی است. برخی اش را خوانده ام و آن ها را کنار هم نهاده ام. رابطه مردم با ولی گسترده و قابل بیان است به شدّت. و من باید اعتراف کنم که سخت درمانده ام در فهم و جمع بندی**. * تا جایی که امکان داشت سعی کردم رسم الخط مردم را تغییر ندهم؛ مگر جایی که نیاز به ویرایش جدی داشت یا خوانشِ متن ناممکن بود. ** یکی از مردم از شهید آوینی مطلبی را نوشته که گفته است: «عزیز ما، ای وصی امام عشق! آنان که معنای «ولایت» را نمی دانند، در کار ما سخت درمانده اند؛ اما شما خوب می دانید که سرچشمه این تسلیم و اطاعت در کجاست. ما طلعت آن عنایت ازلی را در نگاه شما بازیافتیم. سر ما و قدمتان که وصی امام عشق هستید و نایب امام زمان (عج).»
چهارشنبه ، ۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سپهرآئین]
[مشاهده در: www.sepehraiin.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]
-
گوناگون
پربازدیدترینها