محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827919957
الزامات جنگ باعث شد عده ای در حوزه دیپلماتیک، رزم دیده شوند
واضح آرشیو وب فارسی:ملیت: ولایتی، وزیر خارجه ایران در دوران دفاع مقدس گفت: صدام ابتدای جنگ ۱۲ لشکر و انتهای جنگ ۴۰ لشکر داشت. قطعنامه های متعددی در سازمان ملل صادر شد و تا زمانی که توأم با درخواست آتش بس، عقب نشینی مرزهای بین المللی ذکر نشد ما قطعنامه را قبول نکردیم. علی اکبر ولایتی پس از پیروزی انقلاب به عنوان معاون وزارت بهداری، نمایندهٔ مردم تهران در اولین دورهٔ مجلس شورای اسلامی بود. او به مدت 16 سال در سالهای 1360 تا 1376 به عنوان وزیر امور خارجه فعالیت کرده است. پس از آن مشاور رهبر معظم انقلاب در امور بین الملل شد. او در مجمع تشخیص مصلحت نظام و بنیاد دائرةالمعارف اسلامی نیز حضور دارد. هم اکنون ریاست بیمارستان دکتر مسیح دانشوری و جمعیت حمایت از پیوند اعضاء را هم بر عهده دارد. او همچنین عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی است. فعالیت وی در حوزه وزارت خارجه و حساسیت کاری اش به خاطر شرایط جنگی کشور در نحوه برخورد با کشورهای مختلف، تجربه ها و ناگفته های فراوانی را در این حوزه به جای گذاشته است. با مرور برخی از این مطالب بیش از پیش می توان به حقایق جنایات رژیم بعث عراق و دیگر قدرت های دنیا که به حمایت تمام قد از صدام پرداختند اشاره کرد. ولایتی در برنامه «2887» به شرح موضوعاتی همچون چرایی آغاز جنگ تحمیلی علیه ایران، روابط دیپلماسی در دوران دفاع مقدس با دیگر کشورها، چگونگی اثبات جنایات شیمیایی صدام در دوران جنگ و ثمرات جنگ در حوزه دیپلماسی جمهوری اسلامی می پردازد. او شب گذشته مهمان برنامه «2887» ویژه برنامه هفته دفاع مقدس شبکه یک سیما بود. بخش هایی از گفت وگوی او با این برنامه روی آنتن رفت و اکنون مشروح گفتگوی او و بخش هایی که به دلیل محدودیت زمانی در این برنامه منتشر نشده بود، در یک همکاری مشترک توسط تسنیم منتشر می شود. مشروح این گفت وگو را در ادامه می خوانید: اتفاق هشت ساله دفاع مقدس، حرف و حدیث های بسیاری دارد. یکی از صحبت هایی که معمولا از آن سخن گفته می شود چرایی جنگ است. در منطقه چه اتفاقی افتاد که صدام، مقطع بعد از پیروزی انقلاب اسلامی را برای جنگ انتخاب کرد؟ این قاعده در همه انقلاب های معاصر در دنیا عمومی بوده است که هرگاه انقلابی در کشور صورت می گرفت یا قبل از اینکه به نهایت برسد، سعی می کردند آن را در نطفه خفه کنند یا اینکه بلافاصله بعد از پیروزی انقلاب، طرح ها و توطئه ها برای شکست آن انقلاب ها به کار گرفته می شود. ابتدا از داخل کشوری که در آن انقلاب شده، سعی می کنند مخالفینی را برای نظام جدید بسیج کنند، اگر موفق نشدند یکی از چاره های نهایی این است که کشورهای مجاور، آن کشور انقلاب کرده را به جنگ ناخواسته ای ترغیب کنند. وقتی در اتیوپی تلفیقی از انقلاب و کودتا اتفاق افتاد نیز اوضاع به همین صورت بود. سومالی آن زمان ریاستش با «یادباره» بود و در اتیوپی هم امپراطوری با «سلاسی» بود. علیه آن کودتا کرد و سومالی را وادار کرد که علیه اتیوپی حمله کند و بخش مهمی از آن را تصرف کرد. بعد از اینکه این انقلابیون توانستند موقعیت خود را محکم کنند، سومالی را عقب راندند. در کوبا به همین صورت حمله به خلیج خوکا توسط آمریکایی ها انجام شد. در ویتنام حمله به خلیج تونکن و در جاهای مختلف در کره همینطور و از همه برجسته تر قبل از انقلاب اسلامی، انقلاب اکتبر 1917 روسیه بود که عده ای روی کار آمدند که عده ای از اشراف و مخالفین انقلاب کمونیستی روسیه را به جنگ علیه انقلاب جدید وادار کردند که به روس های سفید معروف بودند. عده ای در شمال ایران مورد حمایت انگلیس ها بودند و از جنوب، شوروی تازه شکل گرفته را تهدید می کردند. دلیل محکمه پسندی از جانب عراق برای اشغال خاک ما وجود نداشت یعنی بهانه های مرزی خاصی وجود داشت؟ اتفاق خاصی در مسائل مرزی نیفتاده بود که موجب جنگ بزرگی با این گستردگی و بزرگی باشد که بر ایران تحمیل شود. سال 1975 به مناسبت اجلاس سران اوپک در الجزایر جلسه ای بود که سران کشورهای صادر کننده اوپک از جمله شاه ایران و صدام حسین از سوی عراق در آن شرکت کرده بودند. صدام آن موقع نفر دوم عراق بود. رئیس وقت الجزایر میان صدام و شاه ایران میانجی گری کرد و مقدمات قرارداد هفتاد و پنج فراهم شد. بعد بین وزیر خارجه وقت عراق و عباسعلی خلعتبری وزیر خارجه وقت ایران این قرارداد امضا شد و بعد به تصویب دو مجلس شورای ملی و مجلس عراق رسید. بعد در سازمان ملل ثبت شد و اسناد آن در سازمان ملل منتشر شد. قرارداد محکمی بود، کمتر قرارداد دوجانبه ای بین دوکشور تا این حد استحکام دارد ولی بالاخره صدام با تشویق دیگران و انگیزه های شخصی که خودش داشت به ایران حمله کرد اما معلوم است برای هر جنگی بهانه ای می گیرند. مثلا هیتلر وقتی می خواست به جایی حمله کند خواسته ای نامعقول اظهار می کرد. اگر فرد تمکین نمی کرد، حمله می کرد. دلیل محکمه پسندی برای اشغال خاک ما وجود نداشت. پس با توضیحات شما برای سخنرانی معروف صدام چند روز قبل از شروع رسمی جنگ که می گوید ایران به تعهدات خود عمل نکرد سندی وجود ندارد؟ بله. اتفاقات مرزی بعد از انقلاب افتاده بود، طبیعی است در کشوری که انقلاب می شود و سیستم قبلی به هم می ریزد، تا سیستم شکل جدید به خودش بگیرد مدتی طول می کشد و نوعی بهم ریختگی در وضعیت داخل کشور وجود دارد. در ایران؛ جاهای مختلف مثل کردستان، ترکمن صحرا و بلوچستان اتفاقاتی افتاد و علیه حکومت جدید انقلابی تحریکاتی شد. عده ای کارهای خلاف قانون و شورش هایی علیه حاکمیت اسلامی را ترتیب دادند که جنگ پاوه از این دست شورش ها بود. مرز بین ایران و عراق هم خالی از این شرایط نبود بالاخره بعضی ترددها توسط مخالفان صدام صورت می گرفت فرض هم بگیریم چنین اتفاقی افتاده باشد؛ این پیش بینی شده بود در قانون 75 که اگر چنین اتفاقاتی نظیر مسائل مرزی افتاد دو طرف باید بنشینند حرف بزنند و مشکل را برطرف کنند. این نباید موجب شود قرارداد نقض شود و چنین جنگ تمام عیاری علیه طرفین ایجاد شود. انقلاب ما؛ تنها انقلاب جهان سومی که مستقل و بدون تکیه بر ابرقدرت ها پیروز شد در مثال هایی که برای انقلاب های سطح دنیا گفتید مثل کوبا، ویتنام، کره و... معمولا یک طرف ماجرا یکی از ابرقدرت هاست، اما اتفاقی که برای جنگ ما افتاد اتفاق ویژه ای در اوج جنگ سرد بود. نظر شما در این رابطه چیست؟ همینطور است. تنها کشور نه شرقی نه غربی یعنی تنها کشور غیر متعهد روی نقشه جغرافیا ایران بود. برای اینکه از غرب بریده و به شرق هم نپیوسته بود. هم غرب و هم شرق به صدام کمک می کردند. بعضی کشورهای منطقه هم به صدام کمک می کردند اما ایران بدون تکیه کردن به هریک از قدرت شرق و غرب بر روی پای خودش ایستاد و حتی کارهایی در ایران اتفاق افتاد که هردو ابر قدرت ِ شرق و غرب، آن را علیه خود به حساب آوردند مثل مبارزه با توده ای ها و فدائیان خلق که همه کمونیست بودند. این ها عوامل روسیه بودند روسیه دلش می خواست که اگر اینجا انقلابی شده عملا تکیه به چپ کند. همانطور که رسم جاهای دیگر دنیا بود به دلیل اینکه بدون تکیه به قدرت بزرگ به نظر می رسید که انقلاب نمی تواند به کار خود ادامه دهد. گاهی حتی ما را نصیحت می کردند؛ موقعی خدام معاون رئیس جمهور در سوریه با خود من صحبت می کرد و می گفت: «شما که با آمریکایی ها درافتادید، با شوروی ها یک جور کنار بیایید. بیخود در افغانستان موضع نگیرید.» ولی خب امام علنی هم در سفارش های خصوصی می فرمودند که مراقبت کنید مبادا به یک سمت تمایل پیدا کنید و در نوع خود بی نظیر بود. تنها انقلاب جهان سومی که مستقل و بدون تکیه بر ابرقدرت ها پیروز شد. صدام افسران ارشد ارتش خود که از صلح دفاع می کردند را می کشت نظر شما به عنوان یک دیپلمات کهنه کار درمورد شخصیت صدام چیست؟ یعنی به نظر شما صدام چه ویژگی هایی داشت که برای این اتفاق انتخاب شد؟ ما شاهدیم بعد از انقلاب مقطعی البکر هست ولی در آن زمان علیه جمهوری اسلامی اتفاقی با این ابعاد نمی افتد و با وجود صدام است که این ماجرا آغاز می شود. بعضی عراقی هایی که به واسطه فشار صدام و حکومت بعث به ایران آمده بودند با من در زمان جنگ صحبت می کردند. یکی از آن ها اظهار می کرد: زمانی که صدام در دانشگاه دانشجو بود، در حقیقت یک قداره بند و قمه کش بود و به راحتی با این و آن دعوا می کرد و آدم می کشت و وابسته به حکومت و قبیله خودشان در تکریت بود. خانواده متنفذی داشت. دایی صدام علیه عبدالرحمان عارف یعنی عارف دوم در عراق کودتا کرد و با ایدئولوژی بعث روی کار آمد. این خصوصیات و خصلت شخصی دیکتاتور مآبانه در صدام وجود داشت. در داخل عراق هم با مخالفینش با خشونت کم سابقه ای در تاریخ برخورد می کرد. صدام در جلسه ای در اواسط جنگ، افسران ارشد ارتش را به دفتر خود دعوت می کند و شروع می کند به کسب نظر کردن از آن ها و مجال می دهد افراد حرف بزنند. برخی فکر می کنند او دارد به راستی نظرسنجی می کند و شروع می کنند از صلح دفاع کردن، وقتی صحبت ها تمام می شود، صدام سخنرانی تندی می کند و وقتی افراد اتاق را ترک می کردند در اتاق مجاور چند نفر منتظر این ها بودند. در آنجا این افراد درجا کشته می شوند. صدام چنین فردی بود. گاهی افراد نزدیک به خودش را که خدمات زیادی به حکومت صدام کرده بودند را می کشت صرف اینکه سوء ظنی به آن ها داشت. بعضی افراد و اقوام نزدیک او که به او اعتراض داشتند و به اردن رفته بودند را برگرداند و قول داد کاری نکند اما آن ها را کشت. در انتفاضه شیعه هزاران شیعه را کشت و گورهای دسته جمعی که بعدا کشف شد حکایت از کشتار وسیع شیعیانِ قیام کرده دارد. خیلی ها می گویند عقل منفصل صدام میشل عفلق بود و آدمی مثل طارق عزیز اگر تا آخر در کابینه صدام ماند، جاپای حزب بعث آن هم از نوع عفلق در قصه صدام بود. خیلی ها از این مقطع اطلاع ندارند چون اسناد کمی وجود دارد. حزب بعث با داعیه ضد دینی و ضداسلامی در منطقه حضور داشت. کمی درمورد حزب بعث و نقش آن در مناسبات آن سال های منطقه توضیح دهید. پایه گذار حزب بعث، عفلق سوری و مسیحی بود که در سوریه این حزب را درست کرد. شعارشان وحدت سوسیالیزم و اروبت بود. ناسیونالیزم عربی و وحدت جهان عرب و سوسیالیزم لذا حزب بعث جزء بین الملل سوسیالیزم بود و هرسال که این جلسه در اروپا تشکیل می شد، از حزب بعث هم به عنوان یک حزب سوسیالیزم دعوت می کردند. منتها صدام، میشل عفلق را حمایت کرد چون با دولت سوریه مشکل پیدا کرد. کاری که در گذشته دولت سوریه کرده بود، تبعیت از افکار میشل عفلق بود توسط یوسف ذوریت و صلاح جدید و این اشخاص. حافظ اسد که در آن زمان وزیر دفاع بود، علیه آن مجموعه کودتا و روش را عوض می کند. میشل عفلق از آنجا فرار می کند و حافظ اسد دیگران را کنار می زند و اسم حرکت را حرکت تصحیحی می گذارد و معتقد بودند واقعیت حزب بعث آن چیزی است که حافظ اسد به آن عمل می کند. ستون فقرات داعش همان بعثی ها و نقش بندی ها هستند که عزت ابراهیم در رأس شان بود عفلق ِ گریخته از حافظ اسد، به عراق می آید و مورد استقبال صدام قرار می گیرد که صدام افکار عمومی جهان عرب که سوسیالیزم مسلک و پیرو عفلق بودند را به خود جذب می کند تا حزب بعث در بیروت، مصر، شمال آفریقا و یمن پایگاه هایی داشته باشد که صدام خواست با آوردن میشل عفلق، شبکه بین العربی برای اعمال نفوذ خودش داشته باشد، لذا موقعی که جنگ می کرد به اعراب می گفت من خط مقدم جهان عرب در برابر تهاجم فورس (یا تعبیر بدی که می کرد در برابر تهاجم مجوس ها) هستم. اگر بخواهد حمله خودش را در برابر ایران توجیه کند می گوید من مدافع جهان اسلام از نوع عربی هستم و این کلمه «الله اکبر» که در پرچم آمده اواخر حکومت صدام آمد. وقتی دید فضای عراق هم دارد مذهبی می شود و انتفاضه شیعیان را دید و فضای توبه کردن از کمونیسم و سوسیالیزم و بعث را دید، اسلامی اش کرد و الله اکبر را در پرچم آورد و با سلفی ها اتحاد برقرار کرد. این نفوذ القاعده در عراق از زمان صدام شروع شد و پایه این داعش را همان بعثی های زمان صدام گذاشتند و مقدمه اش هم همان القاعده بود که رهبرشان یک فرد اردنی و نفر اول القاعده در عراق بود که با صدام ائتلاف کردند و مقدمه شیوع سلفی گری در عراق در زمان خود صدام شد. لذا ستون فقرات داعش همان بعثی ها و نقش بندی ها هستند که عزت ابراهیم در رأس شان بود. این دو طایفه بعلاوه سنی های سلفی القاعده ای ِ عراق، داعش را درست کردند و حاصل ائتلافی که زمان صدام صورت گرفت تا این زمان آثارش ادامه پیدا کرده است. سفارش حضرت امام(ره) در مورد ارتباط با کشورهای همسایه در طول هشت سال دفاع مقدس، حمایت کشورهای منطقه از صدام عجیب است به نظر می رسد اراده قوی وجود دارد تا کمک های بی حد و حصر با رقم های هنگفت به صدام برسد. علتش چه بود؟ انقلاب اسلامی ایران؛ خواب عده ای را در منطقه و صحنه بین المللی آشفته کرد. بعضی از کشورهای منطقه که به صدام کمک می کردند، سرنوشت خود را در آینه شاه ایران یعنی رژیم پهلوی می دیدند. بالاخره آن هم حکومت سلطنتی بود و کسی گمان نمی کرد شاه ساقط شود و یک مرتبه انقلابی رخ داد که علی رغم حمایت های آمریکایی ها و بقیه از شاه؛ ساقط شد و این انقلاب در ایران پیروز شد بر مشکلات فائق آمد و برسر پا ایستاد. همانطور که آمریکایی ها به دلیل از دست رفتن منافعشان دشمنی را با ما شروع کردند، برای اینکه حرکتی مشابه با انقلابی اسلامی که در ایران رخ داده به دیگر کشورها نفوذ نکند و سرنوشتی مثل ایران، نصیب ِ دیگر ملت های مسلمان نشود، آمدند به صدامی که به ایران حمله کرده بود و تنها نیرویی بود که در منطقه مقابل ایران ایستاده بود کمک کردند، تا از این طریق حکومت جمهوری اسلامی ایران را ساقط کنند. تا این پروسه انقلابی را از ریشه بخشکانند. منتها ضرر کردند. در حالی که سیاست ایران سیاست هم زیستی با همسایگان بود؛ این سفارش خود حضرت امام(ره) به بنده بود. همان اوایل که به وزارت خارجه آمده بودم، به خدمت ایشان رسیدم و درمورد سفری که به یکی از کشورهای همسایه و چند کشور دورتر داشتم صحبتی شد. امام گفتند درمورد بقیه کشورها خودتان می دانید اما درمورد کشورهای همسایه بگویید ما می خواهیم با همه شما مسالمت آمیز زندگی کنیم و می خواهیم امنیت و آرامش در کشور شما باشد. قصد مداخله در امور داخلی شما را نداریم. این سفارش حضرت امام(ره) برای پیش از شروع جنگ بود؟ خیر. من در تاریخ 25 آذر ماه سال 60 به وزارت خارجه آمدم و جنگ شهریور سال 59 آغاز شده بود. یعنی با وجود آنکه کمک ها آشکار بود، باز هم امام خمینی(ره) با ملایمت رفتار می کردند؟ بله ما که بنا نداشتیم با همه در بیفتیم. لذا طبیعی بود. فعلا همین جنگی که به ما تحمیل شده را دفاع کنیم و در عین حال بگوییم جنگ و تعرض را ما آغاز نکرده ایم، بلکه طرف مقابل آغاز کرده است. جوهر تحرکات سیاسی ما در زمان جنگ چند چیز بود، یکی از آن این بود که جنگ را ما آغاز نکرده ایم. آن ها شروع کردند و ما فقط دفاع می کنیم، اگر آتش بس را قبول کنند ما هم جنگ را خاتمه می دهیم چون ما جنگ طلب نیستیم و داعیه جنگ نداریم. سلاح شیمیایی از آلمان و هلند می رسید و جواز آن برای صدام، کشورهای غربی بود/بیماران شیمیایی ما را نمی پذیرفتند تا مبادا خبرش درز کند معمولا سیاست مداران برای اینکه نگاهی نسبت به یک اتفاق داشته باشند، نشانه ها را تحلیل می کنند و مشاوره های بسیاری می گیرند. کشورهای منطقه چه نشانه هایی دیده بودند که احساس می کردند انقلاب ایران برایشان ضرر خواهد داشت؟ بخشی از انگیزه هایشان مربوط به خارج از مرزهایشان بود. اگر آمریکا با ما مخالف بود، بعدها خودشان اقرار کردند آقای رامزفلد که وزیر دفاع بوش بود در زمان جنگ عکسی گرفته بود که بعدها منتشر شد که نشان می داد سال های جنگ به صورت محرمانه رامزفلد از آمریکا به بغداد آمد، با صدام ملاقات کرد و به او وعده کمک داد و تشویقش کرد تا جنگ با ایران را ادامه دهد. بااشاره آن ها بود که عربستان، امارات و کویت به صدام پول می دادند تا او سر پا بایستد و علیه ایران بجنگد. آمریکایی ها همه جوره تدارک دیده بودند سلاح شیمیایی از آلمان و هلند می رسید و جواز به کار بردن چنین سلاحی توسط صدام، کشورهای غربی بودند. ما اگر می خواستیم مصرف کنیم آمریکایی ها اجازه نمی دادند و استفاده از سلاح شیمیایی از سال 1925 به این طرف به عنوان جنایت جنگی به حساب می آمد و ممنوع بود. آن ها بیماران شیمیایی شده ما را نمی پذیرفتند تا مبادا خبرش درز کند و در صحنه های بین المللی یک پوئن منفی برای صدام باشد. چرا بعد از آزادی خرمشهر، جنگ را متوقف نکردیم؟/صدام ابتدای جنگ 12 لشکر و انتهای جنگ 40 لشکر داشت در آن مقطع حمایت های سیاسی از صدام را می بینیم یکی از آن ها این بود که آمریکا نام عراق را از لیست حامیان تروریست خارج کرد. سفارت آمریکا در بغداد بازگشایی می شود و اتفاقاتی در سازمان ملل و شورای امنیت می افتد. به عنوان کسی که سکان دار دیپلماسی آن زمان کشور بودید، مروری بر حمایت های سیاسی که از صدام می شد داشته باشید. در اجلاس ششم غیر متعهدها در کوبا تصمیم گرفتند میزبان بعدی، اجلاس عراق و صدام باشد و در کنفرانس اسلامی سعی می کردند به نفع عراق قطعنامه صادر کنند تا هروقت عراق هرچه می خواهد کنفرانس اسلامی را پشت سرخود داشته باشد. کنفرانس اسلامی که محورش عربستان سعودی و متحدانش بودند، نمی گذاشتند چیزی بر علیه صدام و عراق تصویب شود بلکه برعکس از داعیه های او حمایت هم می کردند. مثلا بعد از فتح خرمشهر توسط نیروهای ایرانی، صدام یک مرتبه پرچم صلح را بلند کرد اما این درحالی بود که سرزمین های ما هنوز آزاد نشده بود. با حف که نمی توانستیم زمین مان را پس بگیریم، باید دفاع می کردیم این حرفی است که هنوز برخی می زنند که «چرا بعد از آزادی خرمشهر ما جنگ را متوقف نکردیم؟» جوابش این است که در همان موقع آزادی خرمشهر در سال 61 بیش از 30 هزار کیلومتر مربع از خاک مان در اشغال نیروهای بعثی بود، اگر آتش بس را قبول می کردیم نیروهای عراقی در خاک ما تثبیت می شدند و کوره جنگ خنک می شد. کسی در جبهه ها نبود و نمی شد جبهه ها را پس گرفت. با حرف که پس گرفته نمی شد. باید با دفاع منسجم آن ها را بیرون می کردیم. تا زمانی که توأم با درخواست آتش بس، عقب نشینی مرزهای بین المللی ذکر نشد، قطعنامه را قبول نکردیم نیروهای ما در ابتدا داوطلب بودند اما نیروهای آن ها کادر بودند، صدام ابتدای جنگ 12 لشکر و انتهای جنگ 40 لشکر داشت. سراسر این مرز بیش از 1200 کیلومتری بین ما و عراق نیرو چیده شده بود و به محض اینکه در مذاکرات به جایی نمی رسید می توانست جنگ را دوباره شروع کند، اگر کوره دفاع مقدس سرد می شد، امکان گرم شدن مجددش فراهم نبود و مثل جنگ دوم ایران و روس در سال 1826 می شد که نیروهای ایرانی به قفقاز رفتند و آن را پس گرفتند و عباس میرزا تا تفلیس پیش رفته بود که عقب نشینی کردند و روس ها از ارس هم رد شدند، برای اینکه داوطلبینی که با حکم جهاد به جبهه آمده بودند، زمستان برگشته و جبهه ها خالی شده بود. نگرانی این بود در اینجا همان اتفاق دوباره بیفتد قطعنامه های متعددی در سازمان ملل صادر شد تا زمانی که توأم با درخواست آتش بس، عقب نشینی مرزهای بین المللی ذکر نشد ما قطعنامه را قبول نکردیم. درست است که خرمشهر فتح الفتوح بود اما همه کار نبود، می توانستیم بخش مهمی از سرزمین مان یعنی چند 10هزار کیلومتر مربع را رها کنیم و به اشغال نیروهای بعث رهایش کنیم. اگر آن زمان اینکار را کرده بودیم، بعید نبود که این منطقه در اشغال صدام باقی می ماند. ببینید بر سر سوریه چه آوردند. هرچند مردم ما با مردم جاهای دیگر قابل مقایسه نیستند ولی بالاخره جنگ تدابیری دارد که این از تدابیر بسیار حکیمانه امام(ره) این بود که تا زمانی که نیروهای عراقی بیرون نرفته اند ما دست از جنگ برنداریم که اگر صدای صلح بلند شود و هنوز مشکلات ما با عراق حل نشده باقی بماند دیگر با هیچ توان و فرماندهی نمی شود مردم را دوباره به جبهه آورد و جنگ مجددی را شروع کرد. بمباران شیمیایی حلبچه صدام را رسوا کرد/به خاطر طرح مسئله بمباران شیمیایی حداقل 11 بار در اجلاس خلع سلاح ژنو شرکت کردم بخش عمده ای از فعالیت های شما در آن سال ها در دورانی که صدام به طور وسیع از سلاح های شیمیایی استفاده می کرد برای رساندن پیام ایران به جهان بود و محکومیت آن در شورای امنیت و سازمان ملل. گزارش هایی موجود است که آمریکایی ها خیلی تلاش کردند تا این اتفاق نیفتد از آن مقطع برای ما بگویید. ما می دیدیم سلاح شیمیایی که به کار برده می شود. انگار روی رسانه های غربی خاک مرده پاشیده شده بود. هیچ رادیو و تلویزیون و رسانه ای از کاربرد سلاح های شیمیایی توسط عراق حرفی نمی زد. اگر هم احیانا حرفی می زدند، می گفتند ایرانی ها می گویند عراقی ها این کار را کردند و عراقی ها هم می گویند ایرانی ها هم همین کار را کرده اند و هر دو طرف را در یک کفه برابر ترازو می گذاشتند تا حساسیت ها را تقلیل دهند. رسانه ها وانمود می کردند که هر دو کشور همدیگر را متهم می کنند تا معلوم نشود چه کسی این کار را کرده است. ما دیدیم اگر اینطور باشد هم مردم ما دارند با سلاح های مرگبار شیمیایی بمباران می شوند و هم گویی همه صاحبان رسانه های کشورهای غربی کلمه ای نمی گویند. طراحی کردیم و تصمیم گرفتیم که مصدومان شیمیایی را به کشورهای اروپایی ببریم. بعضی کشورها به صراحت نپذیرفتد ما بسیار تلاش کردیم تا اولین گروه را به بلژیک بردیم. در آنجا بالاخره خبرنگارانی که کمی آزاده تر بودند با مسئولان سفارت عکس گرفتند و پخش کردند و کم کم رشته کار از دست حامیان اروپایی صدام در رفت و موضوع کاربرد سلاح های شیمیایی توسط صدام آشکار شد. مخصوصا وقتی حلبچه قربانی شد که چند هزار نفر در آن ماجرا به شهادت رسیدند. بالاخره کردها در اروپا مجامعی هستند که از آن دفاع می کنند. آن ها نتوانستند ساکت بنشینند. سردشت ما را هم بمباران شیمیایی کرده بودند اما حلبچه این ها را خیلی رسوا کرد. تصاویری که از مردم پخش شد و اینکه به محض تنفس گازها مردم در خیابان ها مرده بودند و مثل برگ درخت روی زمین ریخته بودند. غربی های صاحب ِ حق وتو مایل نبودند صدام به خاطر شیمیایی محکوم شود به خاطر مسئله شیمیایی و طرح آن در مجامع بین المللی حداقل 11 بار در اجلاس خلع سلاح ژنو شرکت کردم و مدارک و مستنداتی ارائه کردم که عراقی ها سلاح شیمیایی به کار بردند و رسوا شدند. غربی های ِ صاحب ِ حق وتو مایل نبودند صدام به خاطر کارهای شیمیایی یک طرفه محکوم شود، اگر چیزی هم تصویب می شد دو طرف را به آتش بس دعوت می کرد تا قوانین جنگی رعایت شود انگار که ما هم به اندازه صدام محکوم بودیم. به این ترتیب عملا این رسوایی برای صدام به وجود آمد ولی تا اتمام جنگ مورد حمایت بود. صدام کاری کرد که شاید غربی ها در تحریکش برای حمله به کویت نقش داشتند تا اینکه او را از سر راه بردارند. چون به جایی رسیده بود که به کمک کنندگان منطقه ای خود اعتنا نداشت. یک جا در اجلاس وزرای خارجه در قاهره؛ طارق عزیز در جلسه ای که وزرا نشسته بودند و باهم گفت وگو می کردند وزیر خارجه کویت چیزی گفت که طارق عزیز بشقابی به سوی پیشانی اش پرت کرد. یعنی این همه کویت به آن ها کمک کرده بود. حتی در مجامع بین المللی، نمایندگان کویت بیش از عراقی ها علیه ایران حرف می زدند. هرکس نمی شناخت، فکر می کرد این شخص عراقی است. عاقبت صدام با آن خصلت های شیطانی قدر کمک ها را ندانست. به کویت حمله کرد. آن را تصرف کرد و آن ها فهمیدند بلایی که سر ایران آوردند به نوعی سرخودشان آمد. کارهای دیگری که در جریان جنگ بسیار موثر بود و انجام شد دو نوبت محروم کردن عراق از میزبانی عدم تعهد بود که از مهم ترین کارهای دیپلماتیک ما بود. مانع از این شدیم که صدام میزبان اجلاس هفتم و هشتم باشد و این آرزو را به گور برد که میزبان عدم تعهد باشد. ابتدای انقلاب زمانی که انقلاب پیروز شده بود ارتش داشت تصفیه می شد. گروهک ها در چهار گوشه کشور فعالیت می کردند. به نظر می رسد که آنموقع بهترین موقعیت برای حمله به ایران بود. چرا صبر کردند و دوسال همه راه ها را تجربه کردند و بعد به گزینه حمله نظامی رسیدند؟ طبق قاعده ای کسانی که سابقه سلطه گری در دنیا دارند و بر حکومت ایران قبل از انقلاب هم سلطه داشتند از اقدامات کوچک تر و محدودتر شروع می کردند و اگر موفق نمی شدند قدم های بلندتری را برمی داشتند. در ابتدای انقلاب، به درخواست شورای انقلاب و موافقت امام خمینی(ره) دولت موقت روی کار آمد. روش و تفکر حاکم بر دولت موقت با روش و تفکر امام(ره) انطباق نداشت و آن ها هم از گفتن، رودروایسی نداشتند که بگویند تفکر انقلاب را قبول نداریم. امام(ره) هم رودروایسی نداشتند که بگویند راضی نبودم که بازرگان نخست وزیر بشود. ضمن اینکه بازرگان سابقه خوبی در مبارزات قبل از انقلاب داشت و به همین دلیل هم شورای انقلاب او را معرفی کرد. امام(ره) هم به نظر اکثریت تمکین کردند و او را به نخست وزیری معرفی کردند. اما این ها یک اعتقادی داشتند و دارند که: "با اسلام نمی شود حکومت کرد" همان سبک که غربی ها دارند که یعنی حکومت قاعده مند است و قاعده خودش را دارد. همان سبک لیبرال دموکراسی باید حاکم باشد. در عین حال کارگزاران نظام باید مسلمانان خوب و متدینی باشند و به عهد خود وفا کنند به مردم خدمت کنند، اهل فسق و فجور و فساد هم نباشند. حکومت اسلامی را قبول ندارند؛ حکومت مسلمان ها را قبول دارند. این به لحاظ جوهری با تکفر حضرت امام(ره) تفاوت جوهری دارد که ایشان به ولایت فقیه اعتقاد راسخ داشتند. غربی ها به صدام حسین اعتماد نداشتند ولی مجبور بودند به او کمک کنند/تقویت صدام برای حمله به ایران آخرین علاج بود آمریکایی ها وقتی هر دو تفکر را می بینند در حالیکه با بعضی از افکار از قبل آشنا بودند، دولت موقت را ترجیح می دادند. فکر می کردند با دولت موقت انقلاب استحاله و مشکلشان حل می شود. مثلا وقتی کسی چون بختیار در اواخر حکومت پهلوی نخست وزیر شد. اهل جبهه ملی هم بود (نهضت آزادی هم یک شاخه ای از نهضت ملی زمان مصدق بود هردوی این ها در اینکه مصدق را رهبر خود بدانند اشتراک نظر داشتند) آمریکا یی ها بختیار را امتحان کرده بودند و او خدمات بسیاری به آن ها کرد. بسیاری قراردادها را به دست او امضا کردند. نهضت آزادی هم فرقش با بختیار این بود که نوعا آدم های متدینی بودند اما تفکر سیاسی شان به جبهه ملی نزدیک بود. بعضی اعضا مثل دکتر کریم سنجابی و داریوش فروهر از نهضت آزادی نبودند بلکه اعضای جبهه ملی بودند که فروهر وزیر کار شد و سنجابی هم که از سران جبهه ملی بود وزیر خارجه شد. دکتر ابراهیم یزدی و ... جبهه ملی و نهضت آزادی بودند و کار را دردست گرفتند. اعتقادشان این بود. نمی گوییم خیانت کردند؛ طبق اعتقادشان عمل می کردند. در حالیکه با اعتقاد امام مغایرت داشت، لذا کنار گذاشته شدند. آمریکایی ها دیگر مایوس شدند. بعدا افرادی که در داخل کشور به نوعی تمایلی به غرب داشتند از بنی صدر حمایت کردند. 11 میلیون رای آورد و رئیس جمهور شد. از همان اول کارشکنی کرد تا از اینجا نرفت، کار دولت شکل نگرفت. بر سر تعیین وزیر خارجه و نخست وزیر و این ها با مرکزیت انقلاب اختلاف داشت. از اینکه ناامید شدند کودتای نوژه تدارک دیده شد. صدام حسین وقتی تقویت شد غربی ها به او اعتماد نداشتند، ولی مجبور بودند در این جنگ به او کمک کنند. پیش بینی می کردند اگر به ایران غلبه کند به کشورهای دیگر هم غلبه می کند. کویت را استان نوزدهم عراق می دانستند. این ادعاها را در بعثی های عراق می شناختند. دست و دلشان می لرزید. استفاده از عراق چاقوی دو لبه بود اگر آن ها را تقویت می کردند که بر ایران پیروز شوند دیگر نمی توانستند جلویشان را در منطقه بگیرند. همین هم شد و صدام به کویت حمله کرد. این چاقوی دولبه را «آخر الدواء» گذاشتند یعنی وادار کردن و تقویت صدام برای حمله به ایران آخرین دوا بود تقویت صدام با پول، اسلحه و مصوبات بین المللی علاج آخر محسوب می شد. ارتباط با مبارزین جهان سوم از آرمان هایمان بود در حوزه سیاسی هم جنگی درگیر بود که شما و دوستان تان افسران جنگ بودید و مردانه مشغولش بودید. هشت سال دفاع مقدس تجربه های خوبی برای شما داشت که برای دیگران به میراث گذاشته شد. اگر بخواهیم فهرست کارهایی را که توسط وزارت خارجه و بخش دیپلماسی کشور انجام می شد، بگوییم یکی برقراری روابط با کشورهای مختلف است که باید اشاره کنیم، زیرا تا رابطه ای نباشد، نمی شود تببین کرد که واقعیت جنگ چیست. مثالی می زنم که ببینید دنیا درمورد ما چطور فکر می کرد: در جنوب آفریقا یکی از پیشکسوت ترین مبارزان ضد استمراری، رئیس جمهور اسبق تانزانیا بود و تمام این کشورهای جنوب آفریقا و خط مقدم جبهه آپارتاید مثل آنگولا، زیمبابوه، موزامبیک و... آزادی گرفتند. کسی که به این ها کمک می کرد آقای جولیوس بود. یک زمانی آنجا سفارت نداشتیم و می خواستیم سفارت باز کنیم. سفیرمان در کویت، شمس اردکانی بود، به تانزانیا اعزام شد تا آنجا سفارت بزنیم. به دارالسلام رفت و گفتند او تب کرده است. به یک شهری در کنار کلیمانجارو رفته بود و گفت می خواهیم اینجا سفارت بزنیم، به او گفتند اول بروید جنگ با عراق را تمام کنید بعد سفارت بزنید. انگار ما جنگ را شروع کردیم و جنگ دست ماست. چنین تفکر اشتباهی به پیشروترین آدم های دنیا که علیه استعمار مبارزات داشتند، سرایت کرده بود. اینکه ما با مبارزین جهان سوم ارتباط داشته باشیم از آرمان هایمان بود و باید آن ها را آگاه می کردیم. آن موقع که من در وزارت امورخارجه بودم در 11 کشور آفریقایی نماینده داشتم من این عدد را به 26 کشور رساندم. اتحادیه آفریقا 51 کشور عضو دارد با نیمی از این ها ارتباط برقرار کردیم تا تبیین کنیم بر سر ما چه آمده است و شما بدانید حقیقت چیست. ماموریت شهید دوران برای بمباران محل اجلاس هفتم تعداد سفارت ها و نمایندگی ها 89 عدد بود و وقتی بیرون آمدم 163 عدد شده بود. این تلاشی برای جلب توجه مردم دنیا به واقعیات جبهه جنگ بود. در صحنه بین المللی هم صدام در عراق میزبان اجلاس هفتم بود. وقتی من وارد وزارت خارجه شدم، یک سال مانده بود این اجلاس برگزار شود. به تعبیر دیپلمات ها کمپینی شروع کردیم به نامه نوشتن تا این اتفاق نیفتد. ریاست جمهوری وقت یعنی آیت الله العظمی خامنه ای به رؤسای کشورها نامه می نوشتند و من می بردم و می گفتم عراق که خاک کشور غیر متعهدی را اشغال کرده است لیاقت میزبانی را ندارد. کار دیگری که در این میان انجام شد، این بود که در تیرماه سال 61 نامه ای خدمت ریاست جمهوری وقت یعنی آیت الله خامنه ای بردم. نوشتم: «ما که به کشورهای مختلف می رویم می گوییم این جنگ اگر ادامه یابد بغداد امنیت ندارد باید کاری کنیم که نشان دهیم امنیت ندارد لذا اگر مصلحت می دانید محل اجلاس بمباران شود.» این نامه موجود است و پی نوشت مقام معظم رهبری هم در سِمَت ریاست جمهوری در کنارش موجود است. به نیروی هوایی و به عباس دوران دستور داده شد. ما در پنجم تیرماه نامه نوشتیم ایشان در پانزدهم تیرماه دستور را ابلاغ کردند. شهید دوران هم در اواخر تیرماه بود که محل اجلاس را بمباران کردند و در دنیا صدای زیادی کرد و ما هم از همین استفاده کردیم که این محل دارای امنیت نیست اگر سران کشورها به آنجا بیاید از نیروی هوایی ما ممکن است در تلافی کارهای آن ها، آنجا را بمباران کنند این اقدام بسیار مؤثری شد تا آن ها بدانند واقعا این محل مناسب نیست. بعد نامه هایی نوشته شد تا به جای بغداد میزبان اجلاس هفتم دهلی باشد البته به شرطی که میزبان مجلس هشتم عراق باشد. خبر اول بسیاری از رسانه های دنیا بود که ایران در دهلی بر عراق پیروز شد/صدام آرزوی میزبانی عدم تعهد را به گور برد در اسفند 61 در دهلی اجلاس سران عدم تعهد را شرکت کردیم، در کمیته سیاسی که 57 عضو داشت بحث اجلاس هشتم شد 53 کشور از 57 تا رای دادند اجلاس در بغداد باشد. ما دیدیم که برای ما خیلی بد است که صدام در زمینه سیاسی دست بالایی داشته باشد، یعنی رای 104 کشور را با خود دارد. آخر شب بود حدود ساعت 12. من در لابی محلی که اجلاس در آن برگزار شده بود آقای اکبر خلیلی سفیر هند در تهران را دیدم و گفتم: «به خانم گاندی نخست وزیر بگو اگر عراق که به عنوان کشور متجاوز خاک ما را اشغال کرده است از اینجا در بیاید که میزبان اجلاس بعدی است و به مدت سه سال رئیس غیرمتعهدهاست من بلافاصله بیرون می روم و خبرنگاران را جمع می کنم و می گویم جمهوری اسلامی از عدم تعهد خارج می شود زیرا چنین ظلمی به ایران شده و آن ها هم تایید کرده اند.» رفت گفت و دیدم خانم گاندی با سردمداران عدم تعهد آمدند و گفتند کارت داریم دیدم یاسر عرفات هم نشسته است و خانم گاندی گفت: «شما پیغام داده بودید؟» گفتم: «بله؛ شما بدانید من مصاحبه می کنم و ایران به طور کلی بیرون می رود و برای شما آبروریزی بزرگی است. ایران کشور انقلابی است و ما این روش را قبول نداریم.» یاسر عرفات شروع کرد به میانجی گری کردن. یعنی اینطور صحنه سازی کرده بودند. گفت: «من این اکبر را از قدیم می شناسم. او چنین آدمی نیست که اوضاع را به هم بریزد. آدم معتدلی است. من خواهش می کنم عجله نکند. عصبانیتش فرو بشیند ما درستش می کنیم.» برای من و بچه ها خبر آوردند یاسر عرفات در گوش وزیر خارجه یوگسلاوی که رئیس کمیته سیاسی بود(انگیزه داشت در بغداد باشد چون پیمانکار سالن و محل اسکان سران کشورها بود و نان حسابی از این کار به دست می آورد) گفت: نظر خانم گاندی این است که اینجا درمورد اجلاس بعدی تصمیم نگیرید.» طارق عزیز هم بود. مثل اسفند روی آتش پرید و گفت: «اجماع به دست آوردم و من قبول نمی کنم.» همه دوره اش کردند آرام شد. خانم گاندی به ما گفت: «این را تعیین نمی کنیم و به عهده اجلاس وزرای خارجه آنگولا می گذاریم که دوسال بعد تشکیل می شود.» ما هم ساعت سه صبح در اجلاس نشستیم. اختتامیه بود دل در دلمان نبود که خانم گاندی چه می کند. به عهد خود وفا کرد و گفت: «در مورد میزبانی بعدی ما در آنگولا دوسال دیگر تصمیم می گیریم.» تصویب شد و ما بیرون آمدیم. خبر اول بسیاری از رسانه های دنیا بود که ایران در دهلی بر عراق پیروز شد و مانع شد که اجلاس هشتم هم در عراق تشکیل شود. در آنگولا هم اجلاس هشتم به میزبانی زیمبابوه تعیین شد. بعدی یوگسلاوی، بعدی اندونزی و صدام آرزوی میزبانی عدم تعهد را به گور برد. کسی در مجامع بین المللی به کشوری که توان دفاع از تمامیت ارضی ندارد اعتنا نمی کند / الزامات جنگ موجب شد عده ای در حوزه دیپلماتیک، رزم دیده شوند ثمرات جنگ در حوزه تخصصی شما در اولویت اول و باقی مسائل چه بود؟ الان که به دفاع مقدس نگاه می کنید از چه بُعدی آن دوران بیش از ابعاد دیگر اهمیت دارد؟ کشورهایی که چنین گرفتاری هایی مانند جنگ ندارند دیپلماسی آرامی دارند. رابطه با کشورهای بین المللی مساعد است عملا مثل آدمی که زندگی راحتی دارد. بالاخره این آدم، فرد میدان دیده و سرد و گرم چشیده نیست که اگر اتفاق مهمی در کشور افتاد و به دیپلماسی فعال نیاز داشت برود و بتواند مواجهه کند، چون دیپلماسی یک چیز است و میدان دفاعی یک چیز دیگر. هیچکدام جای هم را نمی گیرند این ها مکمل هم هستند البته اصلش این است که ما در حوزه دفاعی اقتدار لازم داشته باشیم. اگر داشته باشیم دیپلمات های ما با سرفرازی به مجامع می روند والا کشوری که ضعیف است و توان دفاع از تمامیت ارضی ندارد کسی در مجامع بین المللی به او اعتنا نمی کند. الزاماتی جنگ برای ما ایجاد کرده بود که باید در روابط دوجانبه و صحنه های بین المللی کار کنیم . این باعث شد عده ای در این میدان رزم دیده شوند، رزم دیپلماتیک؛ و یاد بگیرند تا مواجهه و همکاری با طرف مقابل را در صحنه های بین المللی تمرین کنند. تلاش بکنیم دوستان را زیاد کنیم و دشمنان را کم کنیم اینطور نیست که کسی رشته روابط بین الملل خوانده بتواند این کار را انجام دهد. مثل طبابت می ماند با کتاب خواندن کسی طبیب نمی شود. باید مری هم ببیند تمرین کند تا بتواند معالجه کند. در دیپلماسی هم همینطور با کتاب سیاست کسی دیپلمات نمی شود. باید حتما تجربه کسب کند ما در وزارت خارجه می گفتیم افرادی که فوق لیسانس علوم سیاسی دارند باید بیایند در جلسات صورت جلسه بنویسند. هرکارشناسی که چند هزار تا صورت جلسه نوشته برای حرف درست زدن آبدیده تر است. گاهی یک حرف دیپلمات می تواند کشوری را نجات دهد و یا برعکسش هم صادق است. موقعی کسی به نام محمدعلی شیرازی در زمان محمدشاه؛ کنسول وزیر مختار ایران بود از فرانسه به ایران می آمد. در استانبول توقف کرد و امیرکبیر که آن موقع امیرنظام بود مذاکرات سه ساله ارزروم را به پایان رسانده بود. انگلیس و فرانسه هم میانجی بودند. بین ایران و عثمانی مذاکره بود تا آنجا رسید که سلیمانیه جزء عثمانی شد و خرمشهر جزء ایران شد. بعد این ها آمدند کلکی زدند و از محمدعلی شیرازی پرسیدند موافقی ابهامی که در مذاکرات ارزروم هست برطرف کنی او هم بی خبر از همه جا موافقیت کرد و کار میرزاتقی خان را خراب کرد. خرمشهر مال ایران شد و حومه برای عثمانی. به محض اینکه محمدشاه شنید او را عزل کرد. می خواهم بگویم یک کلمه بی جا توسط یک کارشناس کم تجربه موجب می شود کشوری به زحمت بیفتد و زحمات بسیاری را خدشه دار کند. او حالی اش نبود که اگر حومه یک شهری در اختیار یک دولت باشد و خود آن شهر در اختیار دولت دیگر این محل نزاع و مخاصمه است و این نمونه بد کار یک دیپلمات در حوزه بین الملل است و تجربه ای که دیپلمات های ما در جریان جنگ مذاکرات حین جنگ و مذاکرات صلح هشت سال دیپلماسی جنگ و دوسال دیپلماسی صلح خیلی ها در آنجا کارآموزی دیدند. کارورزی کردند از جمله دکتر ظریف وزیر خارجه ما که در مذاکرات از همراهان ما بود. وقتی امام(ره) فرمود: ما اگر از صدام بگذریم از فهد نمی گذریم حضرت امام خمینی(ره) چه کلید واژه ها و چه تدابیری را برای مذاکرات پیش پای شما می گذاشتند؟ یکی رابطه با همسایه ها دیگر اینکه می گفتند شما کار خود را بکنید من هم کار خودم را می کنم. موقعی صحبتی با عربستان فرمودند یعنی ایشان در رابطه با حج و جنایات سعودی سال 66 مواضع محکمی داشتند و فرمودند ما اگر از صدام بگذریم از فهد نمی گذریم. آمریکایی ها معتقدند: همانطور که کالای ما را مصرف می کنید، ایدئولوژی ما را هم مصرف کنید/وقتی روش خود را ادامه می دهیم به عناوین مختلفی ما را تحریم می کنند در طول دوران پر التهاب جنگ تجربه های گرانبهایی کسب کردید؛ برای ما بگویید جهان استکباری که شما در جنگ مقابل خود دیدید و با آن جنگ سیاسی پنجه در پنجه بودید به نظرتان درباره ما چه خواهد کرد؟ کوتاه می آید؟ از رفتار آینده اش چه پیش بینی می کنید؟ کتابی فوکو یاما معاون اسبق وزیر خارجه آمریکا به نام پایان تاریخ نوشته است. آن ها معتقد هستند پایان تاریخ لیبرال دموکراسی است. بنابراین حکومت دینی را نه قبول دارند نه برمی تابند و منافع خود را در این می بینند که همه دنیا با الگو گرفتن از کشورهای غربی حکومتشان لیبرال دموکراسی باشد و مسائل دینی به گوشه کلیساها و مساجد برود و هرکس هرچقدر می خواهد عبادت کند اما به حکومت کاری نداشته باشد. موقعی که نمونه ای در ایران به وجود می آید برعکس این همه تبلیغ که از بعد از رنسانس به این طرف که حدود چهار پنج قرن می گذرد همه اش تبلیغ ضد خدا کردن است. حالا اشخاصی مانند فروید آمدند و هرچه کردند بخشی از آن این بوده که اعتقادات دینی مردم را تخریب کنند این ها عصر دین را پایان یافته می دانستند. یک مرتبه در یک کشوری که بیش از حدود 200 سال بود که با غرب مدرن آشنا شده بود و بسیار هم برای دین زدایی از این کشور تبلیغ شده بود بساط آمریکایی ها را زیر پرچم دین بهم می ریزد. وگرنه بین کشورهای اسلامی اگر الگو شود نزدیک به یک چهارم جمعیت دنیا از پرچم لیبرال دموکراسی کنار می روند و این مخالف منافع آمریکایی ها و غربی هاست. این غیره منتظره نیست که با حکومت ما کنار نیایند و این تفکر را مخالف منافع حیاتی خود بدانند. چون آن ها می گویند الگو؛ الگوی لیبرال دموکراسی است و شما عقلتان نمی رسد شما یک کشور جهان سومی هستید. شما مصرف کننده هستید. همانطور که کالای ما را مصرف می کنید. ایدئولوژی ما را هم مصرف کنید. نمی شود شما کالای ما را مصرف کنید اما ایدئولوژی شما چیز دیگری باشد همه چیز باهم است. لذا وقتی روش خود را ادامه می دهیم به عناوین مختلفی ما را تحریم می کنند. از همان ابتدای انقلاب این تحریم ها بوده و حالا هم ادامه دارد. هروقت از این حکومت دینی دست برداشتیم و قبول کردیم این آمریکایی ها بیایند و منافع قبلی خود را در این کشور داشته باشند، آنوقت آن ها از ما راضی می شوند می گویند شما بفرمایید، کارتان تمام شد. کسانی بیایند که ما را قبول داشته باشند و از ما کنند. تسنیم
سه شنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ملیت]
[مشاهده در: www.meliyat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 3]
-
گوناگون
پربازدیدترینها