تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836889674
غذای محلی را کجا بخوریم؟
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
شکم‌گردی بر سر سفره اقوام ایرانی غذای محلی را کجا بخوریم؟ در سفرهای روتین خانواده‌های ایرانی به غذاهای محلی توجه چندانی نمی‌شود. این اتفاق دلایل مختلفی دارد، مهم‌ترین دلیل شاید تمایل خانواده‌ها به انجام سفرهای کم‌هزینه‌تر است. اغلب مواد اولیه برمی‌دارند و سعی می‌کنند خودشان غذا درست کنند. آنهایی که این کار را نمی‌کنند هم اغلب‌شان ترجیح می‌دهند ریسک نکنند و در رستوران‌های محلی غذاهای ناشناخته را امتحان نکنند.
این در حالی است که در دنیا گردشگری غذا یکی از شاخه های مهم گردشگری و یکی از مهم ترین ابزارهای جذب گردشگر در شهرها و اماکن توریستی است. غذاهای محلی ایرانی هم بی تردید قابلیت بالایی دارد و می تواند چرخ های گردشگری کشور را به حرکت درآورد. چاره کار کمی برنامه ریزی مسئولان گردشگری و مسئولان محلی است و البته تغییر نگاه و سبک مسافرت مسافران. در اینجا با قلمی روان و توصیفی به معرفی مبسوط چند نمونه غذای محلی پرطرفدار در شهرهای مختلف ایران پرداخته ایم.
شلیکنه و خورش ریواس را در کردستان بخورید بالا بلند بود و سبیل بلند و خوشرنگی روی لب های مردانه اش دستخوش باد بود. چشمان نافذش را به دوردست ها دوخته بود. چین های تودرتوی شلوارش مرا می برد به آن رقص ها و پایکوبی های ایرانی. درست روی دامن دشت و نوای موسیقی محکمی که حرکت و جنبش را تزریق می کند در رگ و پی ات. کمرش را محکم بسته بود. از برپایی عروسی های بسیار برایم گفت و از شادی های روزهای تعطیلات. گفتم می خواهم برای دیدنتان بیایم. گفتم با خانواده می آیم ایرادی که ندارد؟ نگاهش تند شد و قیافه مردانه اش مردانه تر: یعنی از 50 نفر بیشتر هستید؟ گفت دشت خانه من است و آسمان سقفش. گله های گوسفند است و دیگ هایی که یک آن از جوشیدن بازنمی ایستند. گفت منتظرتان هستم. برایم از غذاهای محلی شان گفت. از مسیر کوچشان و بازی های محلی و رسم و رسوم روزهای عید. می گفت کردستان فقط اورامان نیست. کوه ها و دشت هایی دارد که هزار و یک خاطره دارند و
هزار و یک خاطره می سازند. همیشه کردستان را دوست داشته ام. همیشه حسی عمیق مرا به این خطه ایرانی وصل می کند. کردستان را برای سفر انتخاب کنید. به مسیر کوچ عشایر بروید. غذای محلی بخورید و به دل و جگرتان با آش دوغ این مردم دوست داشتنی، حالی اساسی بدهید. راستی یادتان نرود که لباس محلی هم بخرید. از آن ارزان هایش هم پیدا می شود هر چند لباس های زنانه اش هر دست تا روی یک میلیون قیمت دارد، اما صنایع دستی و لباس های محلی را جدی بگیرید. ماست و سرشیر محلی را هم از سیاه چادرهای عشایر تهیه کنید. مسیرتان اگر از سنندج می گذرد، حتما بناهای تاریخی آن یعنی عمارت وکیل، عمارت خسروآباد، دریاچه سد قشلاق را ببینید. سقز هم اگر رفتید، قلعه باستانی زیویه را ببینید. در بیجار هم قلعه باستانی قمچقای را ببینید. دریاچه زریوار مریوان و تخت سلیمان تکاب را هم فراموش نکنید. به روستای پالنگان در 47 کیلومتری شهر کامیاران هم سر بزنید؛ روستایی سرسبز با معماری زیبا و ویژه. یکی از سوپ های معروف و خوشمزه مردم کرد، ترخینه است. طعمی خوش و ماندگار دارد و حتما امتحانش کنید. خورش ریواس هم شهرت زیادی دارد. اصولا به دلیل سر و کار داشتن مردم کرد با دشت و صحرا و گل و گیاه و بعضا دامداری و دامپروری، غذاهای این منطقه به میزان زیادی گیاهی و لبنی هستند و به همین دلیل بسیار سالم. یکی دیگر از غذاهای سنتی مردم کردستان شلیکنه است که اتفاقا ویژه فصل بهار و مخصوص مهمانی های دسته جمعی مردم سنندج در فصل بهار است. خلاصه کلام این که نوروز بدون کردستان نوروز نمی شود و کردستان بروید و غذای محلی نخورید، معنی ندارد. از حشو، حواری، پاکورا و دال عدس جنوب نگذرید دریا آن هم از نوع خلیج فارس اش و بوی زحم، اما دلچسب ساحلش چیزی نیست که براحتی بتوان از آن چشم پوشی کرد. این امکان اما تنها در جنوب ایران فراهم است. دریای واقعی آنجاست و آرامشی که می گویند در رنگ آبی است در دریای جنوب به معنای واقعی موج می زند بی آن که بوی مرگی از آن به مشام برسد. جنوب البته برای گردشگران در اسامی چون بندرعباس، چابهار، گناوه و دیلم، کیش، قشم و... خلاصه شده است، اما برای تغییر ذائقه هم که شده سعی کنید شهرهای دیگر جنوب را هم تجربه کنید. شهرهایی از خوزستان البته اگر تا زمان سفر شما نفسش بند نیامده باشد. تنگستان بوشهر را هم ببینید هرچند دریا ندارد، اما پاکورا دارد. الان مهم ترین سوال زندگی تان همین است که پاکورا دیگر چیست؟ پاکورا نوعی کتلت است که بین مردم دشتستان، تنگستان و هندوستان مشترک است. با همین اسم و با طعم و رنگ و شکل یکسان. غذای سبکی محسوب می شود و برای سرو در شب مناسب است. اگر گذرتان به شهر برازجان بوشهر افتاد، پاکورا را در بازارهای قدیمی این شهر تهیه کنید. حالا که تا بوشهر رفته اید، دال عدس یادتان نرود. راستی تا یادم نرفته بگویم آبادان هم بروید هر چند دلتان سخت می گیرد از گلوله هایی که بی مهابا روی دیوارهایی که هنوز هم کج و معوج هستند، نقش بسته و هنوز بوی باروت می دهند. گردشگری شما در این شهرها، گردشگری جنگ است. خرمشهر هم که بروید دیگر بسته سفرتان را کامل کرده اید. راستی جزیره مینو یادتان نرود. پسران سیه چرده پا به توپ و نیزارهای بلندبالای این جزیره دیدن دارند. می دانم که از همین الان بوی سمبوسه و فلافل در این گزارش پیچیده. سس تند قرمز و طعم اصیل این دو غذای سبک را حتما امتحان کنید، اما اینها که سیرتان نمی کند. باید غذای حسابی بخورید و دلی از عزا درآورید. قلیه ماهی که تکراری شده. غذای دیگری با اسم جنوبی تر برایتان داریم. غذایی به نام حشو. بنیان این غذا هم بر ماهی است. در واقع همان ته چین ماهی است. با ترشی بندری حسابی می چسبد. خلاصه بوشهر می روید یا خوزستان و در هر شهری که هستید، حشو بخورید. رستوران ها هم دارند و جای نگرانی نیست. اگر منزل دوستان و آشنایان هم می روید، از آنها حشو بخواهید. راستی یادتان باشد که همین حشو را در شهری مثل بوشهر، حواری هم می گویند. هر دو یک غذاست. این غذا را که بخورید تازه به این نتیجه می رسید که همه ارزش این گزارش به معرفی غذاهای جنوبی بوده هر چند دلبندی بیرجند و خورشت ماست اصفهان هم خوشمزه باشد. قلیه دلبندی را از دست ندهید ما شما را به جاهای خلوتی می بریم برای تفریح و لذت و تماشا. این بار به خراسان می رویم. گونه ای از خراسانی که نمی شناسید. مشهد، توس و نیشابور هم نیست. بیرجند است. شهری با باغ های دلگشا و بزرگ. باغ هایی که تشنه قدم های گردشگران هستند تا خلوت چندصدساله شان را بشکنند. شاید باورتان نشود شهر کوچکی چون بیرجند یک عالمه آثار تاریخی و باغ های مصفا را در خود جای داده است. انگار مردمان کویر کمبود جنگل و درخت را با ساخت باغ ها جبران می کرده اند. ارگ کلاه فرنگی، باغ رحیم آباد، باغ اکبریه، مدرسه شوکتیه، قلعه پایین شهر، باغ معصومیه، بندهای دره و امیرشاه، آبشار چهارده، باغ منظریه، ارگ بهارستان، ارگ حاجی آباد، حمام چهاردرخت، باغ امیرآباد، باغ شوکت آباد و بهلگرد ازجمله آثار دیدنی این شهر هستند. پس این پا و آن پا نکنید و راه خراسان جنوبی را در پیش بگیرید تا برسید به بیرجند و روستای خُنگ تا با دنیای متنوعی از غذاها و نوشیدنی ها و دسرهای سنتی آشنا شوید. پیشنهاد ما این است که تنها دنبال «قلیه دلبندی» بگردید. نامش حتما توجه شما را هم جلب کرده. در لهجه بیرجندی به جگر سیاه، دلبندی می گویند. همان که امروز ما به بچه هایمان می گوییم دلبندم که یعنی جگرم. قَروت بادنجان هم اگر حساسیت خاصی ندارید، بخورید. آش هم تا دلتان بخواهد در بیرجند پخته می شود. آش ماس، آش عدس و انواع آش سبزیجات که اگر آش خور حرفه ای باشید، حسابی سردماغ می شوید. پلو گاوَرس را هم فراموش نکنید. غذایی چرب و چیلی و دلچسب. در این شهر مشکلی برای اقامت هم ندارید. هتل کوهستان یکی از مکان های مناسب برای شب ماندن تان است. هشت رستوران این شهر هم می توانند پاسخگوی شما برای سرو هر نوع غذای سنتی باشند. ماهان بروید و بزقورمه بخورید نام کرمان که درمیان باشد، تصاویری از حمام گنجعلی خان، موزه زردشتیان، موزه مطبوعات، بازار بزرگ کرمان و موزه سکه و... در ذهن هر ایرانی رژه می رود. کویرهایش هم جای خودش را دارد، اما این همه داستان نیست. کرمان است و هوای خوب دم عیدش و روستاها و شهرهای کوچکی که کمتر کسی زحمت دیدن زیبایی هایش را به خودش داده است. پس خیالتان راحت که قرار نیست شما را حتی ببریم کویر شهداد و جاهایی که تابه حال رفته اید. حتی ارگ بم هم نمی رویم، چیزی
از آن نمانده! می خواهیم برویم ماهان. بله. درست خوانده اید. شهری کوچک و خوش آب و هوا در 40 کیلومتری جنوب شرقی کرمان که باغ های دل انگیزی دارد و هوایی مفرح. باغ هایی که از یک سو پاهایشان را به سمت کویر تماشایی کرمان پهن کرده اند و از سوی دیگر به کوه های پوشیده از برف جوپار. باغ شاهزاده یکی از آنهاست. باغی با معماری دوره قاجار که یکسانی هایی با باغ فین کاشان و آبنماهای کشمیری دارد. غروب آفتاب را در ایوان شاه نشین این باغ باشید و پایتان را دراز کنید و افسار اندیشه را بدهید به دست بادهای کویر. نگران غذا هم نباشید همین ساختمانی که روی ایوانش نشسته اید، رستوران سنتی خوبی دارد. ولی وجدانا غذای محلی بخورید. زرشک پلو را در همین ترافیک و دود و دم تهران هم می شود، خورد. پس قرار ما شد غذای سنتی و آن هم بزقورمه. برگردید یک بار دیگر از اول بخوانید. بزقورمه. غذایی لذیذ از گوشت سرخ شده، سیر، کشک و مخلفات دیگر است. راستی یادتان باشد که «اماچو مکو» یا «اماچو هریشو» را به عنوان پیش غذا سفارش بدهید. باور کنید اینهایی که گفتم اسم پسرعموهای چه گوارا نیست. نام دو تا آش خوشمزه سبزیجات است که قرن هاست در همین کرمان خودمان سرو می شوند. بخورید و قول می دهم تا سالیان سال نویسنده این گزارش را به خاطر این پیشنهادهای طلایی اش فراموش نمی کنید. طعم چکدرمه زیر چارقدهای گل منگلی آدم لجش می گیرد وقتی می بیند کل منطقه شمال را خلاصه کرده اند در دریا و چند شهر محدود مانند بابلسر، رامسر و نوشهر و خیلی که شانس یاری کند، چند منطقه از گیلان مانند ماسال و تالش را هم به آن اضافه می کنند. ولی باور کنید که شمال فقط اینها نیست. پیشنهاد ما این است برای تجربه هم که شده و برای فرار از مرگ و میر لب دریای شمال، بزنید به دل جاده و از مازندران که گذشتید، راهی دشت گلستان شوید و باز هم برانید تا برسید به شهرهای کوچکی مانند گالیکش، رامیان و... که زیبایی های بی پایانی دارند و از نگاه گردشگران مغفول افتاده اند و بعد گنبدکاووس، آق قلا و بندرترکمن. اینجا که رسیدید دیگر شمایید و یک دشت پر از گلزاری زردرنگ که در طلایی ترین خواب هایتان هم ندیده اید. دشت وسیع ترکمن و دیوار سرخ گرگان بهانه خوبی برای سفر به این دیار کمتر لگدمال شده است. تازه این همه ماجرا نیست. همین طور که آرام در حاشیه جاده و تفریح کنان می رانید، حواستان به وانت های پر از چارقدهای رنگی هم باشد که هلهله کشان عروس می برند. درست فهمیده اید عروسی است و مناظری که رویایی است. خبری از تالارهای زنانه ـ مردانه شهرها هم نیست و دشت تالار عروس و داماد ترکمن است و بادی که هر دم زیر چارقد رنگی دختران بازی اش می گیرد. حسابی که دشت نوردی کردید، حتما گرسنه هم می شوید. نگران نباشید. اصلا قرار نیست گرسنگی را تحمل کنید و مهم تر از همه این که قرار نیست قیمه مانده از چند روز پیش با لپه های خام یا قورمه سبزی پریروز را بخورید بلکه یک منوی تک گزینه ای برایتان انتخاب کرده ایم که چِکدِرمه تنها گزینه روی میزتان خواهد بود. غذای خاص مردمان ترکمن. ساده، اما خوشمزه. به دمپخت می ماند، اما طعمش چیز دیگری است. غذایی از گوشت قورمه شده، برنج و کمی رب گوجه یا گوجه فرنگی. در این شهر کوچک با سنگفرش های زیبایش و آق قلا فقط چکدرمه بخورید و مطمئن باشید پشت آن نگاه تنگ دختران ترکمن، قلب هایی به وسعت دشت شان نهفته است که با دستپخت بی نظیرشان روزگار خوشی را برایتان می سازند. راستی حتما با تپه های کوتاه و بلند دشت عکس یادگاری بگیرید. با گلزارها و گل های رنگارنگی که می گویند شمال کشور هم دارد و گله های گوسفندی که گُله به گُله بر دامن کوه نقش شده اند که صدای یک ریز و بی انتهای زنگوله هایشان مسحورتان می کند. دیوار سرخ گرگان هم یادتان نرود. جویبار زیبایی بر دهانه این دیوار می گذرد و پلی چوبی خاطره انگیزی شما را به سمت دیوار هدایت می کند. راستی حواستان باشد پایتان نلغزد و طعم چکدرمه را هدر ندهید. طاهره خواجه گیری / چمدان (ضمیمه پنجشنبه روزنامه جام جم)
جمعه 27 شهریور 1394 ساعت 10:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 160]
-
گوناگون
پربازدیدترینها