واضح آرشیو وب فارسی:فارس: شهرداری پای کار بیاید
کودکان سندرومداون همدان در انتظار «دیوار 47»
نزدیک به یک سال از عمر دیواری برای بچههای 47 کورموزومی یا سندرومداونها در کشور میگذرد، اما هنوز این کودکان در همدان چشمانتظار ایجاد این دیوار هستند.
به گزارش خبرگزاری فارس از همدان، کمتر کسی به بچههای مبتلا به سندرومداون توجه میکند. این بچهها با وجود مشکلات حرکتی که دارند اما به لحاظ عاطفی قوی هستند و دید دیگری نسبت به دنیا دارند. افراد مبتلا به سندرومداون معمولاً عمر کوتاهی دارند و در مرز 35 سالگی از دنیا میروند. واقعاً جای سئوال است که چرا هیچکس به فکر افزایش طول عمر آنها نیست و با ایجاد انجمن تخصصی حمایت کافی از آنها صورت نمیگیرد. دکتر آزاده عباسزاده در سال 87 طرحی را ارائه کرد تا این بیماران بتوانند برای خود تفریحی داشته باشند و در همین راستا ایجاد دیوار 47 در کشور کلید خورد. نخستین دیوار 47 ابتدا در استان گیلان توسط شهرداری رضوانشهر تهیه و در استفاده کودکان سندرومداون قرار گرفت. این دیوار تقریباً در همه استانهای کشور ایجاد شده است و شاید استان همدان را باید جزو معدود استانهایی نامید که کودکان 47 کروموزومی آن چشمانتظار مساعدت مسئولان است. این طرح به حدی در دنیا تاثیرگذار بوده که در کشورهای هلند و انگلستان نیز در همین چند ماه پیش دیوار 47 راهاندازی شد. شهر؛ مملو از دیوارهایی است که نقش و نگارهای خاصی روی آنها شکل گرفته و این دیوارها برای هریک از مردم شهر میتواند معنا و مفهوم خاصی داشته باشد. اما دیوار 47 برای بچههای مبتلا به سندرومداون حکایت دیگری دارد؛ دیواری که نماد حرفهای پنهان مردمانی است که برخلاف دیگر آدمها، خیلی شبیه یکدیگرند.
هرچه میخواهد دل تنگت بگو دیوارهای 47 مکانهایی هستند که دارندگان بیماران مبتلا به سندرومداون میتوانند بر روی آنها کارهایی همچون خطاطی، نقاشی، کار دستی و ... را در معرض دید دیگران قرار دهند. این دیوار بیانگر احساسات درونی و خلاقیت این بیماران مادرزاد است این بیماران این دیوار را تنها مونس خود برای بیان احساساتشان انتخاب کرده و دلتنگیهای خودشان را در آن نوشته و به تصویر میکشند. بیشتر دیوارهای شهر را تبلیغات کالاهای مختلف در بر گرفته است پس چرا یک دیوار به این افراد کمتوان ذهنی سندرومداون اختصاص ندهیم؟ با کمک مسئولان و شهرداران میتوانیم یک دیوار از این همه دیوارهای شهر را به آنها هدیه بدهیم تا با نوشته و نقاشیهایشان، چیزهایی بکشند تا باور کنیم این زندگی پرسرعت و مدرن که همه چیز را سخت کرده، میتواند مثل گذشته قشنگ باشد، ساده و رنگی، مثل آبنبات قیچی کودکیهایمان. شاید کودکان سندرومداون همدان نیز بتوانند در آیندهای نزدیک با نقاشی و نوشتههایشان، ما را به خودمان بیاورند و این محقق نمیشود مگر با حمایت مسئولان و بهویژه شهرداران. انتهای پیام /89042/ک30/
94/06/23 - 12:39
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 86]