محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845840704
نفس های زیر آب
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: روایت زندگی دختران و پسرانی که به صورت غیرمجاز در شرکت های تبلیغاتی فعالیت می کنند نفس های زیر آب تهران- روزنامه شرق- شماره 2392- پشت میزهای تبلیغاتی فروشگاه ها و نمایشگاه ها ایستاده اند و از دور که نگاهشان می کنی، لبخندی مصنوعی تحویلت می دهند.
لبخندها تو را به میهمانی ای فرامی خوانند که گردانندگان اصلی آن صاحبان برندها و شرکت های بزرگ سرمایه داری هستند. دختران و پسران خوش نقش و نگاری که سرگردانی و بی پناهی زیر لایه های رنگ و نور پاشیده به چهره هایشان، موج می زند. گاهی آرام و ساکت گوشه ای می نشینند و تماشاچی آدم هایی می شوند که با تردید نگاهشان می کنند. به جست وجوی عمق لبخندشان که بنشینی برایت از لحظه های نفسگیر زندگی می گویند؛ لحظه هایی که مضطرب و ناامید به دنبال شغلی مناسب روزنامه های کاریابی را ورق می زدند و دوان دوان شرکت ها و مؤسسه ها را زیرپا می گذاشتند. «از قدیم گفتن چشم و ابرو واسه آدم نون و آب نمیشه، حالا کم یا زیاد واسه ما که شده...». این را مینا می گوید؛ دختری چشم روشن که چندین سال است در غرفه های تبلیغاتی می ایستد و مردم را ترغیب به خرید می کند. مهتاب به خاطر شغلش خانواده اش را ترک کرده و با یکی از همکارانش زندگی می کند. روزی را به یاد می آورد که در غرفه تبلیغاتی یکی از برندهای معروف به بازدیدکنندگان آبمیوه تعارف می کرده و ناگهان با مادرش چشم در چشم شده. آرام اشک می ریزد... . «خانوادم موافق شغلم نبودن، ولی چاره ای نداشتم». این داستان زندگی سمپلرهاست. سمپلرها به دو دسته خیابانی و نمایشگاهی تقسیم می شوند. سمپلرهای خیابانی بعد از گذراندن دوره ای در خیابان اگر صاحب چهره جذاب یا توانایی بالایی در صحبت کردن باشند می توانند به سمپلر نمایشگاهی ارتقا پیدا کنند وگرنه برای همیشه در حد سمپلر خیابانی باقی می مانند و با حقوق کم زندگی شان را می گذرانند. چیزی نزدیک به ٨٠ درصد سمپلرها از بچه های جنوب شهر تهران هستند. یکی از رؤیاهای سمپلرها مستقل شدن است. همه به امید روزی هستند که از زیر سلطه شرکت های تبلیغاتی بیرون بیایند؛ شرکت هایی که درصد زیادی از دستمزدشان را به عنوان پورسانت کاری برمی دارند. **خوش تیپ های بی مجوز و قراردادرئیس جوان یکی از شرکت های تبلیغاتی که خودش را محمد معرفی می کند، پشت خط تلفن است. مدام تشکر می کند انگار که بخواهد لهجه اش را زیر «متشکرم هایش» پنهان کند. داستان نمایشگاه کوچک خیالی مان را پیش می کشیم. موقع قرار هیچ تابلویی که نشان از شرکت تبلیغاتی داشته باشد روی در و دیوار دیده نمی شود. در که باز می شود، یک خانه خالی با کف موکت شده و یک دست راحتی قدیمی و بی رنگ ورو روبه رویمان است. خدمتکار جوان ما را به اتاق مدیر شرکت دعوت می کند. مدیر جوان برخلاف لهجه اش مرد خوش تیپ و قدبلندی است که سرووضع شیک پوشش به کرکره های خاک گرفته، دیوارهای خالی و سیستم کامپیوتر عهدبوقش نمی آید. خیلی زود منشی با دو استکان چای خوش رنگ وارد می شود. خودمان را پیمانکار تبلیغاتی چند برند لوازم آرایشی و تزئینی جا زده ایم. آلبوم های عکس، روی مانیتور سیستم شرکتی که هنوز اسمش را نمی دانیم پر از تصویر دختران و پسران خوش چهره ای است که پشت کانترها، در کنار مدیران برندها ایستاده اند و لبخند می زنند. محمد عکس یکی از دخترها را که در حال معرفی محصولات خوراکی است، از آلبوم بیرون می آورد و او را به عنوان درآمدزاترین نیرویش معرفی می کند. از داخل کشوی میز فایل های رزومه دختران و پسران علاقه مند به شغل سمپلری و پروموتوری را بیرون می آورد. از میان آن همه زیبایی تشریفاتی تنها دو یا سه نفر زیبایی طبیعی دارند و بقیه با بینی عمل کرده سعی در حجیم ترنشان دادن لب های پروتزی شان دارند. بعضی از پسرها هم با ابروهای برداشته و مژه های فرشده چشم هایشان را تنگ تر کرده اند تا نگاهشان نافذتر به نظر بیاید. اغلبشان تا فوق دیپلم خوانده اند و رشته هایشان از تئاتر گرفته تا گردشگری و مدیریت بازرگانی و حسابداری متفاوت است. ٩٠ درصدشان متولد سال های ٦٦ تا ٧٠ هستند. **محدودیتی در آرایش و لباس وجود نداردمحمد (مدیر شرکت) در مقابل درخواست ما برای آماده کردن صدنفر سمپلر خانم و آقا در یک جا و یک زمان می گوید: تأمین نیروی تبلیغاتی نمایشگاهی و خیابانی شرکت ها و برندها برای ما هیچ محدودیتی ندارد. دیروز چیزی نزدیک به ٣٠ نفر نیروی جدید به ما اضافه شدند. او درباره هزینه لباس و آرایش سمپلرها می گوید: تهیه لباس هایی که سمپلرها به تن می کنند برعهده شرکت هاست. چندروز پیش هزینه لباس چهار خانمی که قرار بود برای یکی از شرکت های تبلیغاتی معتبر سمپلر شوند چیزی نزدیک به ٣٢٠ هزار تومان شد.از لحاظ آرایش معمولا خانم هایی که به عنوان سمپلر فعال هستند خودشان آرایش می کنند و برایشان مشکلی ندارد. در بعضی از نمایشگاه هایی که به صورت خصوصی تر و در فضاهای بسته تر برگزار می شود، شرکت ها از ما می خواهند که سمپلرها با حجاب کمتری حضور داشته باشند که این مسئله برای بچه ها چندان مانعی ندارد. او درباره مبلغ قرارداد ارسال سمپلر برای برندها می گوید: مبلغ قراردادها بستگی به تعداد تیم های اعزام شده و مدت قراردادشان دارد. هرچه زمان قرارداد و برگزاری پروژه کوتاه تر باشد، مبلغ آن بالاتر می رود. معمولا برای نمایشگاه های بین المللی که به صورت چهارروزه برگزار می شود قیمت ها بالاتر می رود. **سمپلرهایی با قراردادهای میلیونیسمپلرهایی که توانایی های لازم را داشته باشند و بتوانند در مدت زمان اندکی سرمایه لازم را جمع کنند خیلی زود شرکت تبلیغاتی راه می اندازند و کارشان را به عنوان مدیرعامل شروع می کنند. محمد هم یکی از سمپلرهای قدیمی گروه تبلیغاتی یک برند معروف بوده است. او بعد از سه سال فعالیت، حالا برای خودش بروبیایی دارد: «من کارم را از سال ٨٤ با سمپلری در خیابان ها شروع کردم و بعد از گذراندن تجربه شرکت در چندین نمایشگاه به عنوان «سوپروایزر» (سمپلر ارشد) گروه، به کارم ادامه دادم. کم کم تصمیم گرفتم وارد شاخه ای از تبلیغات به نام «بی تی ال» شوم و تمرکزم را روی تربیت و تأمین نیروی سمپلر و پروموتور برای شرکت ها و برندها بگذارم. خیلی زود کارم را با چند خط موبایل شروع کردم و با روابطی که میان شرکت ها ایجاد کرده بودم توانستم پیشرفت کنم. کار ما نیازی به اجاره مکانی به عنوان دفتر ندارد. من تنها هفته ای یک یا دوبار برای به روزکردن سایت شرکت به اینجا می آیم. اجاره ماهانه مکانی که ما در آن هستیم چیزی نزدیک به ٣٧ میلیون تومان است ولی چون مالک آن از دوستان برادرم است که نیاز مالی به آن ندارد، آن را در اختیار من گذاشته. **میانگین هر نفر- ساعت هزارتوماندستمزد سمپلرها و پروموتورها براساس نفر- ساعت محاسبه می شود. به گفته یکی از صاحبان شرکت های تبلیغاتی، قیمت سمپلرهای خیابانی و مغازه ای به ازای هر نفر- ساعت هشت هزارو ٥٠٠ تومان و نمایشگاهی ها ١٠ تا ١٢ هزار تومان است که از این مبلغ هزارو ٥٠٠ تومان حق الزحمه سوپروایزر و دو هزار تومان سود شرکت است. اما یکی از سمپلرهای آقا می گوید: هیچ یک از شرکت های تبلیغاتی دستمزدی بالاتر از ساعتی پنج هزار تومان به نیروهایش نمی دهد. علاوه براین قیمت سمپلرهای خانم ٥٠٠ تومان بیشتر از آقایان است همچنین هزینه کرایه تاکسی تلفنی برای خانم هایی که کارشان شب ها تمام می شود نیز به مبلغ قرارداد اضافه می شود. وقتی برای تبلیغات برند یک شرکت در نمایشگاه های شهرستانی از سمپلرها و پروموتورهای همان شهر استفاده می شود چیزی نزدیک به ٤٠درصد هزینه ها کاهش پیدا می کند. اما در شهری مثل کیش نیروی سمپلر خیلی کم است و اغلب برای برندها مجبورند از نیروهای تهرانی که مبلغ قرارداد هر نفر- ساعتشان چیزی نزدیک به ٥٠ درصد نسبت به نمایشگاه های تهران بیشتر است استفاده کنند. هزینه اعزام سمپلر به خارج از کشور ٥٠ درصد و اعزام به شهرستان ٣٠ درصد افزایش دارد. با وجود این شرکت ها و برندهای مطرح بیشتر تمایل دارند نیروهایشان را از تهران بگیرند چون بچه های تهران از نظر کاری قوی تر هستند. در شهرهایی مانند سمنان که شهر مذهبی تری است، سمپلرهای ما با چادر و حجاب کامل حضور دارند اما در شهرهای شمالی که از نظر فرهنگی و اجتماعی فضای بازتری دارند، محدودیت دختران برای لباس و آرایش کمتر است. **نمره گذاری آدم ها برحسب زیباییسمپلرها و پروموتورهای تبلیغاتی براساس جذابیت چهره و توانایی صحبت کردن نمره گذاری می شوند. در این ارزش گذاری کسانی که زیباتر و خوش صحبت تر باشند بالاترین نمره یعنی A+ را کسب می کنند. مبلغ قراردادهای این گروه برای هر نفر- ساعت ١٢ تا ١٥ هزار تومان است و هرچه درجه آنها پایین تر بیاید، مبلغ قراردادهایشان هم کمتر می شود. یکی از سمپلرهای خانم می گوید: «من چیزی بیشتر از نصف حقوقم را باید برای تهیه لوازم آرایش خرج کنم. یا هر چندوقت یک بار به چروک های چهره ام بوتاکس تزریق کنم. زیبایی یکی از قوانین شغل ماست. اغلب دخترانی که ازدواج می کنند دیگر نمی توانند به شغلشان ادامه دهند چون کمتر مردی است که حاضر شود همسرش سمپلر باشد».**شاغلانی که حق تصمیم گیری برای خودشان را ندارندسمپلرهایی که به استخدام یک شرکت تبلیغاتی درمی آیند، حق بستن قراردادهای شخصی را ندارند. این کاری است که زیر نظر مستقیم شرکت انجام می شود چون به هرحال ٧٠ درصد دستمزد آنها به جیب شرکت های تبلیغاتی می رود. در چنین مواردی حتی مزون داران یا صاحبان و برگزارکنندگان نمایشگاه های شخصی برای بستن قرارداد با شرکت، طرف حساب هستند. وقتی یک سمپلر کارش را با یک شرکت شروع می کند و از طریق آن به نمایشگاه ها و فروشگاه ها معرفی می شود، هیچ گونه اختیار شخصی ای برای انتخاب موقعیت های کاری اش ندارد. درآمد یک سمپلر در ماه چیزی نزدیک به یک میلیون و ٢٠٠ تا یک میلیون و ٦٠٠ هزار تومان است. قانون نانوشته ای وجود دارد که اگر در یک نمایشگاه چهارروزه یا یک هفته ای، یک روز غیبت کنند، هیچ دستمزدی بابت بقیه روزها به آنها داده نمی شود. همچنین اگر محیط نمایشگاه سرد یا گرم باشد حق اعتراض ندارند و باید کارشان را انجام دهند. **دوستانی که جای خانواده را می گیرندمحمد با نوعی قدرت و حس مالکیت این اتفاق ها و جریان ها را تعریف می کند: «من مثل پدر و سرپرست بچه ها هستم و از زندگی خصوصی تک تکشان اطلاع دارم. نمی خواهم برایشان ژست مدیریتی بیایم، ما بیشتر با هم دوست هستیم تا همکار. به آنها می گویم فقط در زمان های کاری من را با فامیلی ام صدا کنند و هنگامی که دورهم هستیم دیگر نیازی به رعایت چنین فاصله هایی نیست. زندگی ما پر است از روزهایی که هر لحظه اش پر از خاطرات تلخ و شیرین است. فضای ما دوستانه است و همه مثل یک خانواده هستیم». در خروجی دفتر باز می شود و دخترها و پسرهای جوان وارد می شوند. صدای خنده ها و صحبت هایشان فضای خالی ساختمان را پر می کند. سن وسالشان همان است که مدیر شرکت می گوید. **پیشنهادهای بی شرمانه ترحم برانگیزمهتاب دوست ندارد تجربیات روزهای اول کارش را جلو بچه ها بازگو کند. حسی شبیه به خجالت یا ترس سراغش می آید. ناگهان دست هایش شروع می کند به لرزیدن و قرمزی پوست صورتش از میان لایه های کرم پودر بیرون می زند: «من فوق دیپلم حسابداری دارم و بعد از دو سال بی کاری و خانه نشینی مجبور به انتخاب این شغل شدم. از طرفی نمی توانستم به پدرومادرم بگویم چون به شدت مخالف بودند. خلاصه بدون اطلاع آنها کارم را در خیابان ها شروع کردم. ماه های اول را در خیابان ها و میدان های اصلی شهر تستر عطر و آبمیوه پخش می کردم. علاوه بر اینکه هر لحظه ترس دیدن خانواده ام را داشتم، برخورد توهین آمیز مردم برایم عذاب آور بود. اینکه در مقابل دعوت من برای معرفی و تست یک کاغذ خوشبو یا ورود به یک فروشگاه برای خرید لباس ارزان قیمت، ابروهایشان را بالا می انداختند یا با ترحم به چشم هایم خیره می شدند و چهره هایشان را در هم می کشیدند، برایم زجرآور بود. اینکه حتی زن ها و مردهای تحصیل کرده من را به چشم زن خیابانی می دیدند و مردان میان سال چشم در چشم هایم می انداختند و پیشنهادهای بی شرمانه می دادند، زندگی را برایم سخت کرده بود. آن زمان من برای هشت ساعت کار در خیابان ها و مغازه ها ماهانه چیزی حدود ٥٠٠ هزار تومان می گرفتم. در تمام طول روز اگر سوپروایزر گروه از راه می رسید و من را سر کار نمی دید، آخر ماه به طرز بی انصافانه ای از حقوقم کسر می شد؛ در چنین شرایطی مجبوری همه تلاشت را بکنی تا جذاب تر به نظر بیایی حتی اگر وقتی برای آرایش کردن نداشته باشی، باید گودی و سیاهی زیر چشم هایت را بپوشانی تا برای مردم پرانرژی و جذاب به نظر بیایی. بعد از چندماه سخت کاری در خیابان ها، رئیس شرکت من را برای کار در نمایشگاه های تبلیغاتی دعوت کرد. حداقلش این بود که دیگر نمی خواستم در سرما و گرمای خیابان کار کنم و برخورد هر نوع عابر پیاده ای را تحمل کنم. به علاوه اینکه حقوق بالاتری هم داشت و برای هر ساعت کار به جای سه هزار تومان، پنج هزار تومان دستمزد می گرفتم. اما هیچ وقت بدترین روز زندگی ام را فراموش نمی کنم؛ لحظه ای که در نمایشگاه، پشت کانتر ایستاده بودم و چشم های مادرم را دیدم که انگار به چشم های غریبه ای زل زده بود. سعی می کرد صورتش را زیر چادر پنهان کند اما تمام آدم هایی که نگاه هایمان را دنبال کردند فهمیدند ما مادر و دختر هستیم. یکی از پسرهای گروه که متوجه این اتفاق بود، بعد از رفتنش پرسید: آشنا بود؟ گفتم: نه... . از آن روز به بعد کمتر به خانه می روم و بیشتر خانه دوستانم هستم».**چشم هایی که ناظر همه چیز استمهران پسری ٢٢ساله است که لیسانس گردشگری دارد. او یک سال است که سمپلر شده. وقتی صحبت می کند، با چشم هایش همه چیز را زیر نظر دارد. «ما از استیل واردشدن مشتری متوجه می شویم که او خریدار است یا فقط می خواهد نمونه ها را تست کند و برود. این قدرت سمپلر و پروموتور است که وقتی مشتری قصد تست یک یا دو محصول را دارد، موقع رفتن دو کیسه از آن را بخرد و برود. این اتفاقی است که شاید خود مشتری هم از آن تعجب کند اما این قدرت بچه ها را نشان می دهد».**تسترهایی که با نذری اشتباه گرفته می شوندستاره که نسبت به بقیه سن وسال بالاتری دارد، می گوید: قدیم ترها این شغل میان مردم جا نیفتاده بود. سال های ٧٨ یا ٧٩ وقتی مردم مواد خوراکی را پشت کانترها می دیدند، عکس العمل های جالبی داشتند. بعضی ها به خیال اینکه نذری شرکت است از هرکدام چندتا برمی داشتند. اما مدت زمانی طول کشید تا توانستیم این را در ذهن بازدیدکنندگان جا بیندازیم. اصلا به توضیحات ما گوش نمی دادند که می گفتیم این محصول جدید شرکت است و برای معرفی و به عنوان تستر روی میز گذاشته شده است. یادم می آید برای تست یک برند سوپ، مردم آن قدر عجله داشتند که روزی چند نوبت ظرف های سوپ را روی لباس های خودشان و ما برمی گرداندند. همین طور در یک نمایشگاه محصولات غذایی ما تبلیغات یک برند برنج را داشتیم و غرفه روبه رویی ما تبلیغات تن ماهی داشت. غرفه ها جای سوزن انداختن نبود و مردم به هوای تست کردن محصول، برای خوردن شام و ناهار صف می کشیدند. **سمپلری که میهماندار هواپیما شدستاره میان حرف هایش از رؤیا می گوید؛ دختری که بعد از چندماه سمپلری در نمایشگاه ها به دل یکی از صاحبان آژانس های هواپیمایی نشست و یک شبه میهماندار هواپیما شد. محمد قهقهه می زند: «ایشالا خودم واسه همتون یه هواپیما می خرم میشید میهماندار هواپیما...». شادی پشت چشم های سیاهش را نازک می کند: «بقیه شم بگو دیگه...». محمد ادامه می دهد: «البته مدیر آژانس در نمایشگاه به صورت مستقیم با رؤیا وارد گفت وگو شده بود و از آنجا که طبق قوانین شرکت، سمپلرها اجازه تصمیم گیری های شخصی برای کارشان را ندارند آن آقا با من تماس گرفت و از ما خواست تا او را برای همیشه به عنوان میهماندار به استخدام شرکت خودش دربیاورد. از دست دادن چنین نیرویی برای ما سخت بود اما درنهایت به توافق رسیدیم».**تجاوز به دختری که در سوپرمارکتی تبلیغات می کرداما همیشه اتفاق های خوب نمی افتد. هنوز تعداد آدم هایی که از دیدگاه منفی به سمپلرهای خانم نگاه می کنند کم نیست. افشین ٢٧ سال دارد و به عنوان سوپروایزر در گروه فعالیت می کند. او خاطره ای را از تجاوز یکی از کارگران سوپرمارکت به یکی از دخترها تعریف می کند: «سال گذشته همراه با یکی از دخترها برای تبلیغات یک شرکت در سوپرمارکتی حوالی خیابان ظفر رفته بودیم. قرار بود آن دختر دوساعت دیرتر از شروع زمان کاری به سوپرمارکت بیاید. از تأخیر دوساعته اش عصبانی شده بودم. همین که از سوپرمارکت خارج شدم، مردم را دیدم که شاهد کتک کاری کارگر فروشگاه و آن دختر بودند. جالب بود که کسی هیچ اقدامی نمی کرد و همه با تعجب فقط نگاه می کردند، وارد دعوا شدم و از دختر که سخت گریه می کرد داستان را پرسیدم. گفت کارگر فروشگاه موقع رفتن به دستشویی دنبالش کرده و قصد تجاوز به او را داشته است. بلافاصله سراغ کارگر رفتم و چکی زیر گوشش خواباندم. با مسئول اصلی برند تلفنی صحبت و قراردادها را کنسل کردیم. خلاصه اینکه آن کارگر اخراج شد و ما بعد از یک توقف کاری، دوماه با آن برند همکاری مان را شروع کردیم. اما آن دختر برای همیشه این کار را کنار گذاشت و رفت». بچه ها کم کم عزم رفتن می کنند. تندتند زنگ تلگرام ها و وایبرهایشان به صدا درمی آید و در حضور هم برای همدیگر پیغام می فرستند. همه شاد و خوشحال هستند. محمد هم با آنها می گوید و می خندد و گوشزد می کند که بچه ها باید ساعت ١٢ شب بخوابند تا فردا صبح زود با انرژی کامل در نمایشگاه حاضر شوند. شادی اعتراض می کند و خط ونشان می کشد که شب را تا صبح در گروه پیغام خواهد گذاشت تا بچه ها نتوانند بخوابند. همه به پشتیبانی از شادی برمی خیزند. اما خودشان هم می دانند که چنین خبری نیست. محمد می گوید و می خندد اما وقت حقوق که می شود، همه اینها را بهانه می کند تا سود بیشتر را خودش بردارد.روزنامه شرق9350/1831
17/06/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها