تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833260825
آیا ما عصبانی ترین مردم دنیا هستیم؟
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: آیا ما عصبانی ترین مردم دنیا هستیم؟ تهران - ایرنا - روزنامه ایران در صفحه گزارش نوشت:مؤسسه بین المللی «گالوپ» به عنوان یک مؤسسه مشاوره مدیریتی و شرکت نظرسنجی در همه زمینه ها بتازگی مردم ایران را در کنار عراقی ها به عنوان عصبانی ترین مردم دنیا و مردمی با بیشترین تجربه های منفی روزانه معرفی کرده است.
در این گزارش که در شماره روز یکشنبه پانزدهم شهریور 1394 هجری خورشیدی به قلم محمد مطلق منتشر شده است، می خوانیم: مؤسسه گالوپ در سال 2013 نیز ایران را به عنوان دومین کشور غمگین دنیا در لیست کشورهای ناشاد قرار داد. شرکت گالوپ، پاراگوئه، کلمبیا و اکوادور را که هر سه از کشورهای امریکای لاتین هستند به ترتیب شادترین کشورهای جهان توصیف می کند، همچنان که رده های بعدی خوشحال ترین شهروندان نیز در اختیار کشورهای لاتینی قاره امریکاست؛ گواتمالا، هندوراس، پاناما، ونزوئلا، کاستاریکا، السالوادور و نیکاراگوئه.این لیست در نگاه نخست نشان می دهد شادمانی و غمگینی الزاماً پدیده ای اقتصادی نیست چراکه شادمان ترین و آرام ترین مردم جهان از نظر اقتصادی اگر نگوییم بدترین وضعیت را دارند لااقل می توان ادعا کرد چندان هم اوضاع خوبی ندارند. اما پیش از آنکه به این نتیجه رسیده باشیم که شادی یک پدیده فرهنگی اجتماعی است و گاه لازم است ریشه های آن را در تاریخ و تجربه های تاریخی جست و جو کرد باید به دو رویکرد متفاوت در این زمینه نیز اشاره کنیم؛ برخی کارشناسان این نوع نظرسنجی ها را کمی و تهی از ارزشگذاری های فرهنگی می دانند. در این رویکرد شادمانی، سهل گیری، قانون پذیری و صفاتی از این دست را که به لایه های عمیق فرهنگی اشاره دارند، نه در نظرسنجی ها بلکه باید در تجربه های زیسته و پژوهش های مشاهده محور جست و جو کرد. اما در رویکرد دوم که سطح تعاملات اجتماعی و اغلب در ارتباط تنگاتنگ با افت و خیزهای سیاسی و اقتصادی اهمیت پیدا می کند، نظرسنجی جایگاه ویژه ای دارد. در این رویکرد پژوهشگران به نزدیک ترین و آنی ترین عوامل اشاره دارند و نیازی به دورخیزهای تاریخی و بررسی بن مایه های عمیق فرهنگی نمی بینند، اگرچه این دو رویکرد نیز قابل جمع می تواند باشد به این معنی که پژوهشگر اجتماعی در سطح تعاملات – به عنوان مثال ترافیک- آستانه تحمل افراد را پایین توصیف کند اما نتیجه گیری را بدون تجربه زیسته و غور در لایه های عمیق تر فرهنگی و تاریخی اشتباه بداند.دکتر علی اصغر سعیدی از جمله جامعه شناسانی است که مؤسسه گالوپ را مؤسسه ای معتبر می داند اما معتقد است «عموماً موضوعات هستند که روش، را تعیین می کنند نه اینکه روش موضوع را تعیین کند. شادی و غمگینی موضوعاتی نیستند که بشود از طریق نظرسنجی تلفنی و پیمایش آماری به عمق شان پی برد. ما باید توجه داشته باشیم که آیا می توان با یک خط کش و یک سری شاخصه های تعمیم یافته همه جوامع را بررسی کنیم و بعد به طور مثال ایران را مقایسه کنیم با امریکا یا انگلستان؟ به هرحال جامعه شناسان زیادی هستند که به این شیوه انتقاد دارند.»در علم منطق شیوه های متفاوتی برای استنتاج و به نتیجه رسیدن وجود دارد که یکی از این روش ها روش استقرایی است یعنی بررسی جزئیات برای رسیدن به یک حکم کلی. مثال مشهور این بحث شهر کورهاست؛ ما در این شهر با 10 یا 20 نفر رو به رو می شویم و می بینیم همه کورند و در نهایت به این نتیجه می رسیم هر که در این شهر زندگی می کند کور است. به این شیوه «استقرای ناقص» هم می گویند و در مقابلش «استقرای تام» که بر اساس آن باید در تک تک خانه ها را بزنیم و مطمئن شویم همه نابینا هستند تا حکم به نابینایی شهر بدهیم. این مثال کتاب های منطق را با دکتر سعیدی مطرح می کنم تا مطمئن شوم آیا ایشان با دامنه و فراگیری نظرسنجی گالوپ مشکل دارند یا اساساً روش نظرسنجی را روشی غلط برای سنجش خصلت های فرهنگی می دانند:«شما دارید بحث نمونه گیری می کنید اما بحث من اصلاً نمونه گیری نیست. ممکن است شما در یک مورد دیگری از 5 هزار نفر نمونه گیری کنید اما این نمونه گیری با 5 درصد خطا معرف جامعه ایران باشد. به طور مثال اگر بخواهیم در زمینه هزینه و درآمد مردم نمونه گیری کنیم نیازی به این نیست که از 75 میلیون نفر جمعیت ایران بپرسیم و تک تک سرشماری کنیم که هزینه زندگی شما چقدر است و درآمد شما چقدر. در این مورد یک نمونه گیری تصادفی هم اکتفا می کند. اما بحث من این است که وقتی می خواهید بدانید کسی شاد است یا نه قاعدتاً از او نمی پرسید آیا شما شاد هستید یا خیر؟ بلکه پرسش هایی از او می کنید که از نظر شما شاخصه های شادی به حساب می آیند؛ مثلاً اینکه چقدر در هفته پارک می روید، چقدر در روز می خندید، چقدر فیلم های شاد می بینید یا اینکه چقدر به مراسم مذهبی می روید. اما از دید یک غربی شرکت در مراسم مذهبی و گریستن یعنی غم. درحالی که یک ایرانی با گریستن در مراسم مذهبی سبک می شود و احساس رضایت روحی و روانی می کند.»وی به یک پژوهش در زمینه شادی زنان ایرانی اشاره می کند و می گوید: «اکثر زنان ایرانی اوقات فراغت خود را در جلسات مختلفی می گذرانند که عموماً مذهبی است. پژوهشی که در این زمینه انجام شده نشان می دهد زنان ایرانی با اراده و تصمیم و رضایتمندی در این جلسات شرکت می کنند و بعد از جلسه احساس سرخوشی ذهنی و روانی دارند. اتفاقاً من سطح شادمانی و رفاه ذهنی این زنان را که در طول جلسه گریه می کنند بالاتر از رفاه و شادی ذهنی زنان غرب می بینم اما این را نمی شود با شاخصه های کمی سنجید.»وی برای اثبات تفاوت های فرهنگی به تجربه خود از جمع عراقی ها و ایرانی ها در یکی از مساجد لندن اشاره می کند و اینکه برخی همسایگان از ترس سر و صدای سینه زنی آنها به تصور اینکه مشغول کتک کاری یکدیگر هستند اشاره می کند: «همسایه ها به پلیس گفته بودند آنها اول یکدیگر را کتک می زنند بعد موقع بیرون آمدن همدیگر را می بوسند و بدرقه می کنند. پلیس از همسایه ها پرس و جو کرده بود که آیا مزاحمتی برای شما دارند یا نه؟ آنها گفته بودند اتفاقاً بسیار آدم های مظلوم و بی آزاری هستند اما ما نمی فهمیم چرا یکدیگر را می زنند بعد رو بوسی می کنند! این تفاوت فرهنگی است. این مراسم از نظر غربی ها سراسر غم و غصه است اما اگر شادمانی و سرخوشی نباشد مگر آدم ها به هم «قبول باشد» می گویند یا با هم رو بوسی می کنند؟»نوربرت الیاس جامعه شناس آلمانی مرگ بیمارستانی و مرگ مدرن غربی را به عنوان نمونه ای از انزوای غمبار مردم غرب مورد کنکاش قرار می دهد و طرد شدن محتضر از خانواده و رها کردن او در غم و اندوه آخرین لحظه های زندگی روی تخت بیمارستان و بودریار فیلسوف فرانسوی تصویر مکرر غذا خوردن امریکایی های تنها روی کاپوت اتومبیل شان را تصویری تعمیم یافته در این جامعه می داند و هر بار با جمله ای دیگرگون تکرارش می کند: «در این کشتی نوح همه تنها تنها سوار می شوند.» اگر به جای آمار به سخن فیلسوفان و رمان نویسان و جامعه شناسان خود غرب مراجعه کنیم ای بسا جغرافیای غم و شادی به شکل دیگری ترسیم شود. دکتر سعیدی استاد جامعه شناسی فراغت نیز بر این موضوع صحه می گذارد: «جامعه ایران یک جامعه فراغتی است و افراد زمان زیادی برای گذران اوقات فراغت دارند. اوقات فراغت سه مؤلفه اساسی دارد؛ زمان، مکان و همین طور وسایل فراغت. در ایران بیشتر این سه مؤلفه را در محدوده های عمومی می بینیم از این نظر اتفاقاً جامعه غرب جامعه غمگینی است، چرا؟ چون اوقات فراغت آنها محدود به خانه و تنهایی است. در غرب خصوصی شدن فراغت، جامعه شناسان را نگران کرده و این نگرانی بسیار هم جدی است.»اگر به ابتدای گزارش برگردیم و دو رویکرد متفاوت نسبت به موضوع با کنار گذاشتن لایه دورتر یا عمیق تر به همان سطحی از تعاملات روزانه می رسیم که معمولاً در ارتباط با وضعیت اقتصاد و سیاست سنجیده می شود. در این محدوده مشاهدات روزانه هر یک از ما می تواند لااقل بخشی از حقیقت نهفته در نظرسنجی گالوپ را تأیید کند چه در زمینه غمزدگی و چه در زمینه آستانه تحمل و عصبانیت که چندان هم بی ربط از هم نیستند. یکی از پرسش های شرکت گالوب از شهروندان کشورهای مختلف این بوده که آیا بتازگی عصبانی شده اید یا خیر، که 49 درصد شهروندان ایرانی و عراقی به آن پاسخ مثبت داده اند. از دکتر سعیدی می پرسم آیا بدون در نظر گرفتن نظرسنجی گالوپ مشاهدات عینی و روزانه خود ما نمی تواند این موضوع را تأیید کند که آستانه تحمل پایینی داریم یا مردم غمگینی هستیم؟«شکی نیست که همه ما دیده ایم به محض برخورد دو اتومبیل به هم راننده ها پایین می آیند و باهم دعوا می کنند. اما اینها ریشه عمیق فرهنگی ندارد تا بر اساس آن به این جمع بندی برسیم که جامعه ایران عصبانی است یا غمگین. باید شرایط را هم سنجید و از این مهمتر متأسفانه برخی همکاران من هم در تبیین این موضوعات دقیق نیستند که خود این هم می تواند تصویر ناهنجاری بسازد. به اعتقاد من مطالعه باید شهودی باشد. شما به چهره ایرانی ها نگاه کنید؛ چهره ایرانی احساس خاصی را بازتاب نمی دهد این موضوع در زبان ما هم هست. یعنی احساس ما در لحن و ادای کلمات خود را نشان نمی دهد در حالی که در ادای کلمات انگلیسی احساس کاملاً نمایش داده می شود. خب با یک مشاهده و تحقیق غیر شهودی شما ممکن است به این نتیجه غلط برسید که ایرانی ها بی عاطفه هستند یا اینکه ایتالیایی ها چون بلند بلند حرف می زنند باید خیلی عصبانی باشند در صورتی که این طور نیست. جالب اینکه یکی از متخصصان اپرا در یک برنامه تلویزیونی عنوان می کرد اپرا باید در ایتالیا زاده می شد چون مردم این کشور به طور عادی هم بلند حرف می زنند چه برسد به موسیقی و خوانندگی.»اگر دورترین علت ها و در عین حال ریشه ای ترین آنها را در زمینه خصلت های فرهنگی مورد کنکاش قرار دهیم به تاریخ و زمینه های تاریخی می رسیم. حال با ورق زدن تاریخ چگونه قضاوت خواهیم کرد؟ آیا ایرانیان مردمی غمگین و عصبانی هستند؟*منبع : روزنامه ایران**گروه اطلاع رسانی**1893**9131
15/06/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 131]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها