تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838067202
جیمی جامپیسم در ایران
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
روزنامه خندان جیمی جامپیسم در ایران طنز در روزنامه های کشور کم پیدا می شود و این یعنی روزنامه ها کم لبخند می‌زنند و آنها که روزنامه می‌خوانند هم به تبعیت از رسانه محبوب شان کمتر می خندند. حکمت ستون روزنامه خندان، در این است که طنز همه روزنامه های کشور را جمع کنیم و در جام جم آنلاین برسانیم به دست تان تا هر صبح، دستکم در اینترنت گردی روزانه، لبخندی روی لب تان بنشیند.
اعتماد : بچه پرروئیزم «کرگدن نامه» را معمولا دنباله دار نمی نویسم. ستون روزانه که دنباله دار معنی ندارد، منتها حرف دیروزم نیمه تمام ماند. نصف حرفم را زدم، به «بچه پررو ها» که رسیدم، جا کم آوردم و مجبور شدم بگذارم برای امروز. دیروز گفتم که مملکت ما پر است از بچه با استعداد با شعور دانای کاربلد. دیروز گفتم هر کس بگوید که اینجا قحط الرجال است معلوم می شود که مثل کافر همه را به کیش خود پنداشته. گفتم به رغم همه گرفتاری ها و مضیقه ها و تنگ نظری ها و کج سلیقگی ها و ندانم کاری ها، مملکت پر است از هنرمند و دانشمند. منتها سیستم هنرمندیابی ما اشکال دارد و شوربختانه خیلی ها مجالی برای ظهور و بروز استعدادشان پیدا نمی کنند. یکی صدای خیلی خوبی دارد، خودآموز هم تا می توانسته یاد گرفته و به هنر آوازخوانی آراسته شده. اما این طفلی جایی نیست که خودش را نشان دهد و هنرش را به منصه ظهور برساند. آدم دلش می گیرد وقتی می بیند که خیلی از این دختر، پسرهای هنرمند هیچ مجالی ندارند تا خود را و هنر خود را نشان دهند. گاهی کنار پیاده رو برمی خوریم به سه، چهار تا جوان گیتار به دست که ایستاده اند و در حال اجرای خیابانی اند. بعضی های شان آنقدر خوب و هنرمندانه ساز می زنند که آدم بغض گلویش را می گیرد که چرا اینها مجال اجرای سالنی ندارند و چرا کسی به فکر اینها نیست و... اجرای خیابانی به خودی خود بد نیست. بالاخره پری رو تاب مستوری ندارد/ چو در بندی سر از روزن درآرد. نوبت سالن که به آدم نرسد، نوبت پیاده رو که هست. اما واقعیت این است که نوبت پیاده رو هم نیست و هر آن ممکن است مامورین بریزند و بساط اینها را جمع کنند... فقط موسیقی نیست. بازیگری و مجسمه سازی و نقاشی و طنازی و هنرمندی هم هست که طفلی ها جز صفحه فیسبوک و محفل دوستان خود امکان خودنمایی ندارند. در فیسبوک نمی دانم صفحه «ول شدگان» را دیده اید یا نه. سه جوان هنرمند و به شدت بانمک هستند که تعریف جدیدی از طنز و موسیقی سنتی ارایه داده اند. معرکه اند و مهم تر اینکه ادا درنمی آورند و دیگران را تقلید نمی کنند. اگر اصالت از لوازم کار هنری باشد، این بچه ها اصلند. شبیه به این بچه ها فراوانند. اما آیا اینها به تلویزیون راه دارند؟ آیا ارشاد به اینها سالن می دهد که برنامه طنز موسیقی اجرا کنند و دل مردم را شاد کنند؟ دنیای امروز منصب های هنری و روشنفکری فراوان دارد. معقول این است که این مناصب را هنرمندان و روشنفکران اشغال کنند. اما متاسفانه مناسبات به گونه ای است که بچه های اورژینال و آرتیست و روشنفکر به این مناصب راه نمی یابند. مجله احتیاج به سردبیر دارد. دبیر و نویسنده و خبرنگار می خواهد. قاعده این است که این مناصب را نویسندگان باسواد وخوش ذوق و هنرمند پر کنند. اما وقتی اوضاع به هم بریزد و چیزی سر جای خودش قرار نگیرد، آن وقت شارلاتان ها جای نویسنده و خبرنگار مجله را پر می کنند. وقتی هنرمند نتواند فیلم بسازد یا موسیقی اجرا کند یا داستان بنویسد، آن وقت شارلاتان ها دست به کار می شوند و یک یک منصب های هنری و روشنفکری را غصب می کنند. شارلاتانتاریزم را هم نباید دست کم گرفت. شارلاتان ها زرنگند و مهارت فوق العاده دارند تا بی هنری شان را لاپوشانی کنند. شارلاتان بازی با زرنگی و زرق و ریا همراه است و احتیاج به ذهن پیچیده دارد. شارلاتان ها همه جای دنیا هستند و از شلوغی ها و بی نظمی ها سوءاستفاده می کنند و خودشان را جای هنرمندان جا می زنند. ما هم مثل همه جای دنیا با شارلاتان ها سروکار داریم. شارلاتان های سیاسی و اجتماعی و هنری و ادبی و ورزشی و فرهنگی در بدنه مدیریتی نفوذ می کنند و جای هنرمند و سیاستمدار و ادیب و ورزشکار و روشنفکر را تنگ می کنند و باعث زحمت و دردسر می شوند. ما گرفتار شارلاتان ها هستیم، اما علاوه بر آنها گرفتار بچه پرروها هم هستیم. یار ما آن دارد و این نیز هم. علاوه بر شارلاتانتاریزم با پدیده شوم دیگری هم دست به گریبانیم که از سر ناچاری اسم «بچه پرروئیزم» روی آن می گذاریم. این اسم را من وضع نکرده ام. یکی از جامعه شناسان خوش ذوق و باسواد آن را ساخته است. این پدیده اشاره به حقیقتی دارد که ما را دربر گرفته است. ما با شارلاتان های باهوش و زرنگ سروکار نداریم. ما با موذی های باجربزه سروکار نداریم. ما با آدم های «پدرسوخته» و جربزه دار سر و کار نداریم، بلکه ما با بی هنران بی دست و پایی سروکار داریم که جز «رو» سرمایه دیگری ندارند. این بچه پرروها روی استیج می روند، کتاب می نویسند، ترجمه می کنند، روزنامه می نویسند، فیلم می سازند. بحث سیاسی می کنند و هر کاری که بگویید می کنند بی آنکه ذره ای لوازم این کارها را داشته باشند. آنها هیچ ابزار و ادواتی ندارند مگر «رو». پدر صاحب بچه ما را و مملکت ما را همین بچه پرروها درآورده اند و روز به روز هم دارند قدرتمندتر می شوند و همه چیز و همه جا را به اشغال شوم خود درمی آورند. خدا به داد ما برسد. طرف نه صدا دارد، نه شاعر است، سهل است شعر را از بیخ و بن نمی شناسد، موسیقی هم بلد نیست، فرهنگ هم، منتها از بس رو دارد برو ببین با چه ارکستری کنسرت می دهد و روی جلد مجلات هنری می رود و... شرق : زمین شما را بخوریم؟ یک مقام رسمی گفت: در سال گذشته ٤٠ هزار هکتار زمین «رفع تجاوز» شده است. این نشان می دهد تا الان ۴۰ هزار هکتار زمین آزاد شده اما نشان نمی دهد چندهزارهکتار زمین دیگر اشغال شده است. اما زمین خواری ۴۰ هزارهکتاری یعنی چقدر؟ کل استان آذربایجان غربی ۳۷ هزار کیلومترمربع مساحت دارد. کل کردستان ۲۹ هزار کیلومترمربع. خود تهران ۱۲ هزار کیلومترمربع مساحت دارد. البته ۴۰ هزار هکتار الان چیزی نیست. قدیم قدر ۵۰ هزار هکتار می ارزید. خلاصه به نظر ما اگر زمین خواران و دست اندازان عزیز با هم مشارکت می کردند، الان دو، سه تا استان را کلا خورده بودند. یعنی واقعا ما به جای زمین خوار و جنگل خوار، به مرحله استان خواری رسیده ایم. بعید هم نیست همین الان که نشسته ایم، زمین زیر پایمان مشغول خورده شدن باشد.
از آن طرف این مقام رسمی گفته: زمین خواران باید به مردم معرفی شوند.
بعد مردم از زمین خوارها می پرسند: شما چرا زمین می خوری؟
زمین خوارها می گویند: چی؟ مثل اینکه زمین شما هم می خارد. می خواهید زمین شما را بخوریم؟
مردم می گویند: نه نه. زمین که قابل شما را ندارد. اصلا زمین هست برای خورده شدن. البته همین که خود ما را نمی خورید ممنونیم.
بعد زمین خوارها می گویند: ما آدم های حساسی هستیم. یک سری گوشتخوار هستند که خیلی کار خشنی است. یک سری گیاه خوار هستند که خیلی کار سنگدلانه ای است؛ مگر گوجه و خیار جان ندارد؟ اما ما از همه مهربان تر هستیم و به جای گوشت و گیاه که جاندار هستند، زمین می خوریم. پس باید به ما زمین خواران عزیز جایزه صلح نوبل بدهند. پایان. کیهان : شکارچی! گفت: جمهوری خواهان کنگره آمریکا به اوباما اعتراض کرده اند که چرا برای مقابله با برنامه هسته ای ایران از گزینه نظامی استفاده نمی کند؟
گفتم: خب! اوباما چه می گوید؟!
گفت: اوباما گفته است گزینه نظامی هنوز روی میز است ولی توافق وین بهتر از گزینه نظامی مقصود آمریکا را تأمین می کند!
گفتم: دیگه چی؟!
گفت: اوباما می گوید اگر توافق را نپذیریم، سامانه تحریم ها نیز قابل ادامه نخواهد بود و شانس موفقیت در استفاده از گزینه نظامی هم قطعی نیست.
گفتم: خب! حیوونکی راست میگه!... یارو از دوستش که شکارچی بود پرسید در سفری که برای شکار شیر رفته بودی شانس هم آوردی؟ دوستش جواب داد؛ آره! اگر شانس نیاورده بودم که حالا پیش تو نبودم. خوشبختانه هیچ شیری مرا ندید
یکشنبه 8 شهریور 1394 ساعت 11:17
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]
-
سیاسی
پربازدیدترینها