محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845638240
حسین مجابی؛ هنرمندی در نوسان بین عشق و مرگ
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: یکشنبه ۲۵ مرداد ۱۳۹۴ - ۱۲:۴۲
جواد مجابی در مراسم بزرگداشت برادر نقاشش گفت: عاشق شدن و بیماری دو اتفاق تکان‌دهنده برای حسین بود که البته به خلق آثارش هم خیلی کمک کرد. عشق، آثار او را پر از شور و هیجان می‌کند و مرگ، تأمل درباره عشق و زندگی را برایش شکل می‌دهد. به گزارش گروه دریافت خبر ایسنا، چهل‌و‌نهمین نشست پژوهشی هنر در نکوداشت زنده‌یاد حسین مجابی توسط سازمان زیباسازی شهر تهران و نشریه «تندیس» با همکاری خانه هنرمندان ایران، 24 مردادماه در تالار استاد «جلیل شهناز» خانه هنرمندان ایران برگزار شد. در این مراسم که با حضور هنرمندان و علاقه‌مندان به هنر برگزار شد، چهره‌هایی مانند محمود دولت‌آبادی، علی‌اصغر قره‌باغی، سیدعلی صالحی، کامبیز درم‌بخش، حسین مجابی، بهزاد شیشه‌گران، صدیق تعریف، قطب‌الدین صادقی، اسدالله امرایی، اسماعیل جمشیدی، محمدحسن حلیبی، داوود شهیدی، کامران عدل، عباس مشهدی‌زاده و ... حضور داشتند.
بزرگداشت حسین مجابی
مجابی زندگی کوتاه و باکیفیتی داشت در ابتدای این نشست، محمدحسن حامدی - سردبیر نشریه «تندیس» - گفت: حسین مجابی هنرمندی است که در این 49 نشست، از میانگین سنی تمام کسانی که بزرگداشتی برای آن‌ها برگزار شد، جوان‌تر بود، اما چنان جوهره‌ای از خودش بروز داد که در طی فقط چهار سال نقاشی، تاریخ هنر ناگزیر باید بر سر نام او تأمل کند. حسین مجابی کم زندگی کرد، اما زندگی باکیفیتی داشت و به این دلیل است که امروز بعد از گذشت 52 سال که از درگذشت این هنرمند می‌گذرد، ما اینجا گرد هم آمده‌ایم تا یک‌بار دیگر هنر او و ذوقی را که از خود نشان داد و برای جامعه به ارمغان گذاشت، ببینیم و دوباره یادی از او کنیم. وی ادامه داد: برای آن‌هایی که تاریخ هنر را با دقت ویژه‌ای می‌بینند، بسیار ضروری است که چنین هنرمندانی را که گاهی چند دهه مورد غفلت قرار گرفته و دیده نشده‌اند، دوباره مورد بازنگری قرار دهند. خوشحالیم که در این جلسه به یاد یکی از هنرمندان مستعد و خوب این سرزمین که آثاری را ایجاد کرد، ولی فرصت زیادی نداشت که آن‌ها را اشاعه و فکرش را در نقاشی توسعه دهد، گرد هم آمده‌ایم، اما نکته اصلی درک ارزش‌های آثار حسین مجابی است که امیدواریم بتوانیم در این نشست، بخشی از توانایی‌های او را بررسی کنیم.
بزرگداشت حسین مجابی
نقاشان قدر حسین مجابی را دانستند در ادامه‌ی این نشست، دکتر جواد مجابی - شاعر، نویسنده، نقاش، طنزپرداز و روزنامه‌نگار - با اشاره به پرتره حسین مجابی که توسط رویین پاکباز کشیده شده و روی سن به نمایش درآمده بود، گفت: این پرتره در شهریور سال 1343 کشیده شده است. وقتی حسین مجابی در 12 اردیبهشت سال 1343 در 20سالگی از دنیا رفت، چهار ماه بعد در تالار ایران که مرکز هنرمندان پیش‌روی آن زمان بود، نمایشگاهی به یاد این نقاش فقید برگزار کردند که این تابلو یکی از تابلوهای به‌نمایش درآمده در آن نمایشگاه بود. در آن نمایشگاه هنرمندانی که اکنون از استادان مسلم هنر هستند و آن زمان جوان بودند، مانند ممیز، مثقالی، هزاوه‌ای، احمد عالی، رویین پاکباز، جودت و ... هر کدام دو اثر از حسین مجابی عرضه کردند و بخشی از آثار خود حسین مجابی نیز در آنجا به‌نمایش درآمد. برای نقاشی که سه سال کار جدی کرده و در 20 سالگی فوت کرده، این یک موقعیت خاص بود که نقاشان پیش‌روی آن زمان قدر این هنرمند را دانستند و تشخیص دادند که این آدم با غیبت خودش در واقع چیزی از هنر آن عصر کم کرده است. وی با تشریح شرایط جامعه در زمان حیات هنری حسین مجابی، اظهار کرد: برای این‌که بدانیم در آغاز دهه 40 چه شرایطی حاکم بود و نقاش در چه بستری به کار می‌پرداخت، باید بگویم که این زمان از نظر سیاسی یک دهه سکوت است، مملکت در فقر بود و اعتصاب‌ها و سرکوب‌های زیادی به وقوع پیوسته و فضا اصلا برای رشد و شکوفایی بالندگی مناسب نبود، تا حدود سال‌های 45 تا 55 که ناگهان کشور متحول شد. در آن شرایط، امید به آینده در مردم بسیار اندک بود و نوعی میل به مرگ و مرگ‌اندیشی در قشر تحصیل‌کرده وجود داشت. در عالم هنر در زمینه نقاشی و مجسمه‌سازی فقط یک اتفاق مهم رخ می‌دهد، یعنی نقاشان که هنر را به‌عنوان یک امر شخصی تلقی می‌کردند و خود را یک گروه منزوی و مطرود می‌دانستند، در سال 1337 با بی‌ینال اول تهران، یک تشکیلات منسجم پیدا و حضور جمعی در جامعه پیدا کردند و به خودشان امیدوار شدند و جامعه متوجه ارزش حضور آن‌ها شد. این پژوهشگر همچنین بیان کرد: سال‌های 37، 39 و 41 سه بی‌ینال برگزار شد و در آن‌ها سمت‌و‌سوی نقاشی مدرن ترسیم شد، ولی هنوز تحقق پیدا نکرده بود. نوعی نوگرایی در هنر اتفاق می‌افتد و از دنیای نویی که در غرب وجود دارد، تقلیدهایی صورت می‌گیرد و پس از آن از سال 45 تا 55 دوران نوآوری اتفاق می‌افتد و به یک هنر بومی می‌رسیم و در این هنر بومی آدم‌های شاخص پیدا می‌شوند، اما در آغاز دهه 40، نوگرایی را داریم و چشم غالب هنرمندان به بیرون است که چه اتفاقی در آنجا رخ می‌دهد و آن را در کار خود انعکاس می‌دهند. بنابراین بحث‌های اولیه هنر در حال شکل‌گیری بوده است، به‌عنوان مثال این‌که آیا هنر باید سنتی باشد یا نوگرایانه، آیا هنرمند باید بومی باشد یا می‌تواند جهانی هم فکر کند و اگر این‌طور است، چگونه باید این‌طور باشد؟
بزرگداشت حسین مجابی
نوسان بین عشق و مرگ این نویسنده با اشاره به فضای حاکم بر جامعه در آن زمان، گفت: هنرمندان و ادبا در مقطع زمانی مورد صحبت ما به جزیره‌های جدا مانده‌ای شبیه هستند که در فضایی ساکن که نه دولت اهمیتی به هنر و ادبیات مدرن می‌دهد و نه مردم توجه یا اطلاعی در این زمینه دارند، به سر می‌برند. بنابراین هنرمندان به‌تنهایی در تلاش‌اند که چیز نویی خلق کنند، در حالی که در شناخت امر نو هم به نوعی دچار اشکال هستند. در واقع ما خود را با سر، به درون این امر نو پرتاب کردیم، بدون این‌که بدانیم به چه چیزی منجر خواهد شد. کسانی که آن دوران را به یاد دارند می‌دانند که این ایمان سوزان آفرینندگان بود که با وجود تمام مشکلات دولتی و ملی باعث شد راه باز شود و نباید فراموش کرد که این راه به دشواری باز شد. وی در ادامه اظهار کرد: در این فضای مبهم و پر اغتشاش، حسین در سال 1339 و در 16سالگی نقاشی را آغاز کرد و همچنان که در حال اتود زدن از روی کتاب‌هایی بود که در اختیار داشت، مقداری هم با ادبیات جهان آشنا شد و از این میان، دو - سه اثر روی او تأثیر عجیبی گذاشتند، مثل «شور زندگی» که درباره زندگی ونگوگ است و دیگری «رنج و سرمستی» که زندگی‌نامه میکل آنژ است و «مولن روژ» که درباره لوترک بود. هر کدام این‌ها از یک جنبه روی این آدم تأثیر گذاشته بود و او را وارد فضایی کرده بود که با جنون به سوی آرزوهایش بشتابد و زندگی خود را فدای ایده‌ها و آرزوهایش کند. سال 1340 در دانشکده هنرهای زیبا قبول شد. آن ابهامی که بر اثر خواندن کتاب‌ها و دیدن نقاشی‌ها و فیلم‌ها در ذهنش بود و هر روز به تقلید بخشی از آن می‌پرداخت، با آمدن به دانشکده معماری و دسترسی پیدا کردن به کتابخانه دانشکده هنرهای زیبا، برطرف شد و به‌طور منظم و گسترده شروع به یادگیری دقیق کرد. این موضوع خیلی موثر بود که او از نوگرایی به سمت نوآوری و پیدا کردن یک بیان شخصی حرکت کند. این روزنامه‌نگار پیشکسوت سپس با اشاره به دو حادثه در زندگی کوتاه برادرش، بیان کرد: دو اتفاق تکان‌دهنده برای حسین پیش آمد؛ یکی عاشق شدنش که برای هر کسی تکان‌دهنده است، زیرا زندگی آدم را زیر و رو می‌کند و عشق یکی از بزرگ‌ترین انگیزه‌های زندگی است و دیگری بیماری‌اش بود که باعث شد طحالش را جراحی کند و کم‌خونی‌اش آغاز شود و دائما به بیماری و مرگ فکر کند. در واقع، بین دو قطب عشق و مرگ در نوسان قرار گرفت و در اواخر عمر به ترکیبی از این دو که عشق‌مرگ است، رسید و عشق همان مرگ و مرگ همان عشق می‌شود. این دو اتفاق بزرگ خیلی به خلق آثار او کمک کرد. در آن ایام در عین حال که کارهای دانشگاه را انجام می‌داد، بیشتر بیمارستان بود و وقتی بیمارستان نبود، کار می‌کرد و نقاشی می‌کشید. در همین زمان، یک آتلیه به نام «اوباش» را شکل داد که برخی هنرمندان در آنجا جمع می‌شدند. مجابی با اشاره به نقاشی‌های این هنرمند، گفت: حسین در واقع یک نقاش فطری بود، به این معنا که بیش از آن‌که با لغت سر و کار داشته باشد با تجسم سر و کار داشت. مجابی در پایان سخنانش، افزود: نقاش که می‌دانست عمر طولانی‌ای ندارد، فکر کرد که از طریق هنرش در آینده زندگی کند و این شوخی نبود، وقتی مطمئن است که حداکثر دو تا سه سال دیگر بیشتر زنده نیست، سعی می‌کند از طریق رسانه خود، نقاشی، تمام فکر خودش را به آیندگان منتقل کند که در نامه‌هایش هم به این موضوع اشاره می‌کند.
بزرگداشت حسین مجابی
مردی که چشم در چشم زمان دوخته بود در بخش دیگری از این نشست، دکتر محمد صنعتی - روان‌پزشک، نویسنده، منتقد ادبی و دانشیار دانشگاه علوم پزشکی تهران - با اشاره یادداشت‌های حسین مجابی، گفت: زمانی که حسین مجابی را ملاقات کردم، در یکی از روزهای زمستان سال 1342 بود. من تازه به دانشکده پزشکی رفته بودم و او یکی دو سال قبل از من رشته معماری را در دانشگاه آغاز کرده بود. وقتی وارد سالن نمایشگاه شدم نمی‌دانستم که حسین مجابی 19 ساله است. او فقط یک سال از من بزرگ‌تر بود. وقتی تابلوی «خلوت من و شمس» را دیدم به او غبطه خوردم. او در حالی که می‌دانست فرصتی برای زندگی ندارد در یادداشت‌هایش می‌نویسد که آرزو دارد جنون را در بی‌زمانی‌اش ملاقات کند. اکنون پس از نیم قرن من بار دیگر در اینجا به ملاقات نقش‌های او آمده‌ام تا بی‌زمانی جنون در زیر سایه پدر بودن را که آرزویش بود درک کنم. وی ادامه داد: جنون هولناک است، اما برای برخی جذاب به نظر می‌رسد. عرفا آن را بسیار ستوده‌اند. برای شاعران و نویسندگان و هنرمندان دیگر هم جنون گیرا است. برای بسیاری از آن‌ها جنون مسحورکننده و الهام‌بخش بوده و برای روان‌پزشکان و روان‌کاو‌ها جنون همواره کنجکاوی برانگیز بوده و خواسته‌اند چرایی آن را بدانند. این منتقد هنری با اشاره به آثار حسین مجابی، افزود: با مطالعه نقاشی‌های حسین مجابی و با نگاهی به بیمارانم می‌فهمم که شاید بی‌زمانی است که به او تاب تحمل تجربه ویرانی را می‌دهد، تجربه ویران‌کننده هراس از مرگ. با همه شکنندگی و تکه‌تکه شدگی، منِ او در بی‌مرزی می‌تواند از فرو‌افتادن در ورطه نابودی و از هم فروپاشی نجات یابد. تجربه زمان برای افسردگان کُند و گاهی ایستا است، برای آن‌ها که اضطراب دارند تند می‌گذرد، وسواسی‌ها از رسیدن به هر پایانی و مهم‌تر از همه به پایان زمان اعتراض می‌کنند یا با تکرارها گذر خطی زمان را به چرخه‌ای حلقوی بدل می‌کنند، ولی در «پسیکوز» مرز‌ها در هم شکسته می‌شوند و انگار انسان در بی‌زمانی غرق می‌شود. در تابلوی «رقص استخوان» حسین مجابی با اضطراب نابودی، چشم در چشم زمان دوخته است. صنعتی در پایان سخنانش به تشریح روانشناسانه‌ی برخی آثار مجابی پرداخت. پخش فیلمی با عنوان «پریان اندوه» که توسط هومن حسنی درباره زندگی و آثار زنده‌یاد حسین مجابی برای پخش در این مراسم ساخته شده بود، از دیگر بخش‌های این مراسم بود. پایان‌بخش این مراسم افتتاح نمایشگاه آثار، عکس و اسناد زنده‌یاد حسین مجابی در نگارخانه استاد «میرمیران» خانه هنرمندان ایران بود. این نمایشگاه تا دوم شهریور ادامه خواهد داشت و علاقه‌مندان می‌توانند برای دیدن آثار هر روز از ساعت 14 تا 21 به نشانی خیابان آیت‌الله طالقانی، خیابان شهید موسوی شمالی، خانه هنرمندان ایران مراجعه کنند. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها