محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845881617
نسخه های تقلبی برای پیشرفت
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: نسخه های تقلبی برای پیشرفت تهران - ایرنا- پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه ای، در گفت وگویی مفهوم استقلال و رابطه ی آن با پیشرفت را بررسی کرد.
به گزارش ایرنا در این گفت و گو، پرویز امینی مؤلف کتاب «مهار قدرت در مردم سالاری دینی»، درباره ی مفهوم استقلال و رابطه ی آن با پیشرفت، بیان می کند: «استقلال» کلیدواژه ی مهمی است که رهبر انقلاب در دو سال اخیر، بارها بر آن تأکید کرده اند. برای مثال، ایشان در 14 خرداد امسال در حرم امام خمینی(ره)چنین فرمودند: «استقلال یعنی آزادی در مقیاس یک ملت؛ این معنای استقلال است. اینکه بعضی در زبان یا در شعار دنبال آزادی های فردی باشند اما علیه استقلال کشور حرف بزنند، این یک تناقض است... متأسفانه کسانی هستند که تئوری سازی می کنند برای نفی استقلال کشور، استقلال را گاهی به انزوا معنا می کنند، گاهی به این عنوان که امروز استقلال کشورها یک ارزش به حساب نمی آید، قلم زنی می کنند و حرف می زنند...»
وی با اشاره به موضع گیری تاریخی امام (ره) در ماجرای کاپیتولاسیون و تسخیر لانه جاسوسی، مفاهیم آزادی و استقلال را در جمهوری اسلامی ایران تببین و به سؤالاتی در مورد مبانی نظری توسعه و امنیت، پاسخ داده و در مقایسه ای تطبیقی، روند توسعه و پیشرفت را در کشورهای جنوب شرقی آسیا، بررسی می کند که مشروح آن در زیر آمده است:
*رهبر انقلاب در مراسم 14 خرداد امسال، استقلال و رد سلطه گری را یکی از خطوط اصلی خط امام دانستند و بر صیانت از آن تأکید کردند. شالوده ی نظری و مفهومی اهمیت استقلال چیست؟
به نظرم ابتدا باید یک مفهوم سازی از استقلال داشته باشیم و تعبیرمان را از استقلال شفاف و روشن کنیم، تا زمانی که از استقلال صحبت می کنیم، قابل ترجمه به «انزوا» نباشد. همین طور وقتی درباره ی تعامل و ارتباط صحبت می کنیم، نباید قابل تأویل به «وابستگی» باشد.
رهبر انقلاب در همان سخنرانی 14خرداد امسال و همچنین سال قبل، نظام مفهومی خود از استقلال را بیان کردند که نوعی نوآوری مفهومی درباره ی استقلال است. ایشان استقلال را با مفهوم «آزادی» تفسیر و تحلیل کردند. در لیبرالی ترین تلقی از آزادی (آزادی منفی)، می گویند که فرد اگر بخواهد چیزی را انتخاب کند و تصمیمی بگیرد، هیچ مانع و هیچ عامل خارجی غیر از او در این تصمیم گیری نباید دخالت داشته باشد. استقلال هم در واقع همین آزادی است، اما در مقیاس ملی و در محدوده ی جغرافیای فرامرزی معنا پیدا می کند.
بنابراین مفهوم استقلال در واقع ترجمان همان مفهوم آزادی است. با این تفاوت که در آنجا آزادی فردی مطرح است و در اینجا آزادی در سطح ملی. آزادی مربوط به داخل یک کشور است و استقلال در روابط یک ملت با سایر ملت ها معنا می یابد. بنابراین ما اگر آزادی فردی را قبول داریم، به طور اولی باید استقلال را هم قبول داشته باشیم. همچنان که به لوازم آزادی فردی پایبند هستیم و معتقدیم باید حقوق فردی خودمان را استیفا کنیم، به همان اندازه باید به استقلال کشور نیز استلزام داشته باشیم و آن را بپذیریم.
* این نکته را هم توضیح دهید که چرا استقلال شرط تضمین آزادی است؟
در تجربه ی تاریخی کشور ما، امام پیش از انقلاب و درست در دهه ی چهل، جدی ترین مسئله ای که برای کشور مطرح کرد، به عنوان یک فقیه و مجتهد و عارف و فیلسوف، مسئله «استقلال» بود. این در حالی است که کشور درگیر انواع زیادی از مشکلات، مثل ترویج فساد شرعی و اخلاقی توسط حاکمیت بود و به صورت متعارف، از یک فقیه و عالم دینی انتظار می رفت بیش از همه به این مسائل حساس باشد.
امام در ماجرای کاپیتولاسیون، سخنرانی بسیار خاصی انجام دادند که ادبیات آن از یک بُعد «مرثیه» و از بُعد دیگر حماسی است. امام (ره) می گویند قلب من (از ماجرای کاپیتولاسیون) در فشار است. اگر کسی راجع به این مسئله اعتراض نکند، دچار گناه کبیره شده است. ایشان از مردم دعوت می کنند که علم سیاه بزنند و بیرق عزا برپا کنند. اما مگر چه چیزی در کاپیتولاسیون از دست رفته است که امام با چنین ادبیاتی با آن مواجه می شوند؟ موضوع استقلال. امام از اینکه یک آشپز آمریکایی نسبت به شاه ایران (که امام مخالف او و اساس سلطنت بود) ترجیح پیدا کند، احساس ناراحتی و تأسف داشت؛ یعنی امام مسئله ی استقلال را پیش از انقلاب و حتی در دوره ی طاغوت، با اینکه سلطنت و شاه وجود دارد، مسئله ی اصلی می دانند و به همین خاطر هم خیلی قدرتمند، مسئله ی استقلال را مطرح می کنند.
تجربه ی دیگر کشورها هم همین است. در ماجرای مصر، آن هایی که بعد از انقلاب و کنار گذاشتن مبارک بر سر کار آمدند، بین آزادی داخلی و رهایی از استبداد و نفی سلطه گری دولت هایی مثل آمریکا، تفکیک قائل شدند. آزادی داخلی را از سلطه ی خارجی تفکیک کردند و گفتند ما با آمریکا کنار می آییم و لازم نیست به قول دیپلمات ها، دشمن تراشی کنیم. تلاش کردند آزادی فردی و آزادی درون جامعه را بعد از دوره ی استبداد مبارک، احیا کنند. اما آیا موفق شدند؟ از همان جایی که غفلت کردند، سلطه ی استبداد به شکل جدی تری بازگشت. آن کسی که رئیس جمهور انقلاب بود، الآن در معرض حکم اعدام است و آن کسانی که علیه انقلاب کودتا کردند، در مقام اداره ی کشور هستند.
در خصوص تسخیر لانه ی جاسوسی، امام چه تعبیری به کار بردند؟ گفتند انقلاب دوم، بلکه بزرگ تر از انقلاب اول. برای اینکه در بهمن 57 ما مشکل استبداد داخلی و سلطنت را حل کردیم، اما ریشه ی این سلطنت و استبداد که دولت آمریکا بود، هنوز به حیات خود در کشور ادامه می داد. اگر آن ریشه در آبان 58 با تسخیر سفارت از بین نمی رفت، اسناد لانه ی جاسوسی منتشر نمی شد و دور شدن آمریکا از مرزهای ایران اتفاق نمی افتاد، چه تضمینی بود که ماجرای مصر برای ما هم به وقوع نپیوندد؟ در واقع ما آزادی های فردی و داخلی را در آبان 58 تضمین کردیم.
*در کنار مفهوم استقلال و آزادی، مفهوم امنیت ملی هم مطرح می شود. تعریف شما از این مقوله چیست؟ استقلال یک ملت چه تأثیری بر امنیت ملی کشور دارد؟
مفهوم امنیت باید یک مقدار شکافته شود. وقتی می گوییم امنیت، منظورمان چیست؟ یک بار شما امنیت را تعریف می کنید به شرایطی که ما با تهدیدی روبه رو نباشیم و سپس تهدید را هم محدود می کنید در تهدیداتی که جنبه ی مادی دارند، مثل جنگ و تجاوز. اگر این ها تلقی های شما از امنیت باشد، در هنگام تصمیم گیری می گویید ما در نظامی از روابط بین الملل هستیم که در آن، قدرت های برتر از نظر مادی و فیزیکی وجود دارند و اگر بخواهیم استقلال و آزادی مان را تأمین کنیم و زیر بار سلطه نرویم، ممکن است مورد تهدید و تعدی آن ها قرار بگیریم. بنابراین باید در روابط بین الملل، طوری رفتار کنیم که هیچ وقت قدرت برتر از ما ناراضی نباشد و دچار اصطکاک نشویم، ولو استقلال و عزت و آزادی ما مخدوش و زایل شود. طنز تلخ این است که این ها را تحت عنوان «عقلانیت» و «واقع گرایی» به جامعه معرفی می کنند. عقلانیت و واقع گرایی می گوید که دولت قلدری به نام آمریکا هست که روح تجاوز هم دارد و اگر بخواهیم در برابر خواسته ها و مواضعش ایستادگی کنیم، موجب تهدید برای ما می شود. در این نگاه، از آنجا که امنیت را فقدان تهدید تعریف کرده ایم و تهدید را مثلاً نبودن عناصر مادی تهدید دانسته ایم، بنابراین راه حفظ امنیت در این است که آن قدرت را به رسمیت بشناسیم و در چارچوب خواسته ها و تمایلات او عمل کنیم. چیزی که خیلی برای ما تجویز می شود، چنین چیزی است. عبارتی هم دارند که «یا غول باش یا بر روی دوش غول سوار شو».
اما اگر شما تعریف دیگری از امنیت ارائه دادید، یعنی ارزش های دیگری داشتید و امنیت را با ارزش های دیگر تعریف کردید، مثلاً گفتید امنیت تا جایی محترم است که به آزادی و استقلال خدشه وارد نکند، به کرامت و شخصیت من اهانت نشود و حقوق من مورد تعارض قرار نگیرد، آن امنیت باارزش است. اگر قرار باشد همه ی این ها را از دست بدهیم، به بهایی که امنیت فیزیکی مان حفظ شود، پذیرفته نیست.
در تعبیر اول، امنیت به معنای فیزیکی آن، ارزش مطلق دارد و برای حفظ آن، همه چیز را می توان فدا کرد، اما در تلقی دوم، امنیت یک ارزش نسبی است و در سلسله مراتب نظام ارزشی شما، بالاترین ارزش را ندارد و مثلاً استقلال، آزادی و عزت یک فرد یا یک ملت، برتر از آن است. اتفاقاً چنین جامعه ای در مسئله ی امنیت ولو فیزیکی، از بازدارندگی بالاتری برخوردار خواهد بود، چون هر نیروی متجاوزی می داند که هزینه های تعرض به این جامعه که عزت و استقلال و آزادی خود را محترم می شمارد، بسیار سنگین خواهد بود.
* به نظر شما، کشورهایی مانند ایران که از نظر گفتمانی در تضاد با گفتمان غالب قدرت های مستکبر هستند، در زمینه ی حفظ استقلال خود، باید به چه شکل رفتار کنند؟
مسئله این است که باید اول تعیین تکلیف کنید که آیا ارزشی مثل استقلال را به عنوان یک ارزش درجه اول می خواهید یا نه؟ این رکن اول است. اگر استقلال یا آزادی برای ما ارزش درجه یک نباشد و چیزهای دیگری مثل ارتقای کیفیت زندگی مادی، رفاه، درآمد سرانه، نرخ رشد اقتصادی، تسهیلات زندگی و ارزش هایی مثل این ها که تحت عنوان توسعه بیان می شود، برای ما اصل باشد، به طور طبیعی ارزش استقلال تابع این نوع توسعه خواهد بود. یعنی استقلال تا جایی که مخل رفاه و توسعه ی مادی نباشد، مطلوب است. در این حالت، تعریف می کنند که راه دسترسی به این توسعه، «همگرایی با جهان توسعه یافته» است. اگر می خواهیم توسعه پیدا کنیم، باید با جهان توسعه یافته همراه شویم، برای اینکه این کشورها می توانند تکنولوژی، دانش و پیشرفت های فراوان خود را به ما منتقل کنند. ولی مسئله این است که این همگرایی یک بسته ی یکپارچه ی سیاسی، اقتصادی، تکنولوژیکی و علمی است. اگر با آن ها همبستگی اقتصادی پیدا کنیم، باید در چارچوب عمل سیاسی هم با آن ها هماهنگ باشیم. نمی شود با موجودیت رژیم صهیونیستی مخالف باشید و در عین حال، آمریکا و اروپا انواع تکنولوژی و امکانات علمی، ظرفیت های اقتصادی و قدرت های سرمایه گذاری برای شما فراهم کنند. بنابراین در سطح سیاسی نیز باید با آن ها هماهنگ باشید. تصمیم گیری های سیاسی شما دیگر فقط مطابق خواست شما نخواهد بود. مثلاً نمی توانید هم از حزب الله و حماس حمایت کنید و هم با جهان توسعه یافته همگرایی داشته باشید. برای همین می گویند که در جمهوری اسلامی، پارادوکس وجود دارد؛ هم می خواهد استقلال داشته باشد و هم پیشرفت کند.
بنابراین ما با تعریفی از توسعه روبه رو هستیم که پیش فرض آن، انسان به عنوان یک «حیوان اقتصادی» است. انسان پیشرفته کیست؟ کسی که بیشتر از همه می خورد، راحتی مادی بیشتری دارد و بیشتر از همه از رفاه و امکانات زندگی مادی برخوردار است. مطابق این نگاه، توسعه ای مطلوب است که در آن، پاسخ گویی به امیال غریزی انسان، اولویت دارد. در این شکل، «عدم ظلم به دیگران»، «عدم سکوت در برابر ظلم به دیگران» یا «کمک به مظلوم» هیچ دخلی بر توسعه یافتگی یا عدم توسعه یافتگی شما ندارد.
البته کسی با ارتقای کیفیت سطح زندگی مادی مخالف نیست، اما توسعه ای که از طریق سکوت یا همراهی با آوارگی یک ملت یا خراب شدن خانه هایشان یا کشته شدن انسان های بی شماری در عراق، افغانستان، ویتنام، الجزایر، سوریه، لبنان، فلسطین و... یا حتی تنها کشته شدن یک نوزاد در هر نقطه ای از کره ی زمین بخواهد به دست بیاید، توسعه ای انسانی نیست. اینکه من از ماحصل سکوت و همراهی ام با ظلم دولت های مستکبر اجازه پیدا کنم از امکانات آن ها برای توسعه های مادی خودم استفاده کنم، اگر توسعه باشد، توسعه ی به خصوصی است که دکتر شریعتی در کتاب «سیمای محمد (ص)» به آن اشاره کرده است. این توسعه ای است که از راه «حق السکوت» در برابر ظلم این دولت ها به دیگران قرار است به دست بیاید و در عمل هم مصر نشان داد به دست نخواهد آمد.
*همان طور که اشاره کردید، برخی معتقدند در عصر حاضر، صحبت از استقلال و خودکفایی به معنای بازگشت به عقب و انزواطلبی است و معنایی ندارد که کشوری به دنبال استقلال باشد. این تئوری را چگونه ارزیابی می کنید؟
در انزوا، اصل بر عدم ارتباط یا لااقل بدبینی نسبت به ارتباط و همکاری با دیگران است. این نگاه در چارچوب نظریه ی رئالیستی در روابط بین الملل، که به اصل خودیاری منجر می شود، نزدیک است؛ اما استقلال با ارتباط، تعامل و همکاری با دیگران منافات ندارد، بلکه با رابطه ی سلطه گر ـ سلطه پذیر مشکل دارد و با اعمال سلطه ی دیگران بر خود در تعارض است.
انزوا در واقع بیشتر یک نظریه ی رئالیستی است که اعتقاد دارد حاکمیت ها مستقل بودنشان را حفظ کنند و به روابط دیگران کمتر اعتماد کنند. اتفاقاً آقایانی که این تئوری ها را مطرح می کنند، عمدتاً در روابط بین الملل، طرفدار نظریه ی رئالیستی هستند و این تناقض است.
همچنین باید توجه داشت که همیشه توسعه ی روابط خارجی با سایر کشورها، نشانه ی دیپلماسی درست نیست. بعضی اوقات، محدود کردن دیپلماسی و تعلیق کردن دیپلماسی هم بخشی از پیشبرد درست دیپلماسی محسوب می شود. بنابراین ایران قائل به روابط با همه ی کشورهاست. البته در کنار قاعده ی روابط با همه، استثنائاتی نیز وجود دارد. برای مثال، این استثنائات شامل رژیم صهیونیستی می شود که سرزمین یک ملت دیگر را اشغال کرده است.
*برخی معتقدند جمهوری اسلامی با یک پارادوکس مهم روبه روست. از یک طرف می خواهد رشد و پیشرفت کند و از طرف دیگر، در پی حفظ استقلال سیاسی و همین طور عدالت در بیرون از مرزهای کشور است و می خواهد سیاست خارجی ایدئولوژیک داشته باشد. آیا استقلال کشور با مقوله ی پیشرفت در تناقض است؟
این «توسعه ی حق السکوت بگیر» است که با استقلال سازگار نیست، اما اگر توسعه با منطق جمهوری اسلامی مدنظر باشد، استقلال هم عامل توسعه و هم شاخص توسعه است. بدین معنا که ما یک شاخص ارزیابی داریم و آن این است که ببینیم یک کشور چه میزان در مواضعش استقلال دارد. اگر یک اتفاق تراژیکی مثلاً در فلسطین، یمن، عراق و افغانستان افتاد، موضع گیری قاطعی علیه آن اتفاق می افتد یا خیر؟ می تواند به محرومین کمک کند یا نه؟ آیا استقلال عمل این کار را دارد؟ اگر داشته باشد، توسعه یافته محسوب می شود. ممکن است کشوری مانند ژاپن یا نمونه های ضعیف تر مانند کره ی جنوبی یا مالزی در این مواقع سکوت کنند و کاری را انجام دهند که دولت مستکبر و ظالم از آن ها راضی باشد. ما این نوع عکس العمل را توسعه نمی دانیم. توسعه باید با معیارهای انسانی سنجیده شود.
* جمهوری اسلامی در مقایسه با نمونه های متضادش در تنظیم روابط بین الملل، چه وضعیتی پیدا می کند؟
شما می توانید جمهوری اسلامی را با دولت مصر، از دوره ی انور سادات تا دوره ی مبارک مقایسه کند. این دوره تقریباً مقارن با انقلاب اسلامی است و این کشور از نظر جغرافیایی، جمعیتی و اسلامی بودن، شباهت های زیادی به ما دارد. مصر در همگرایی حداکثری با غرب بوده است و در بغرنج ترین مسائل بین المللی که فلسطین باشد، با غرب و آمریکا همکاری کرده است، درحالی که جمهوری اسلامی در واگرایی حداکثری بوده است. اکنون ما بیشتر توسعه پیدا کرده ایم یا مصر؟ آمار و اعداد چه می گویند؟ در مثالی دیگر، دوستداران توسعه ی روابط با آمریکا، حتی تصور همگرایی حداکثری دولت پهلوی با آمریکا را هم نمی توانند بکنند. توسعه ی ایران در آن زمان چه میزان بود؟ در علم و فناوری، وضع ما چگونه بود؟
تنها در تلقی های پوزیتیویستی علّی گراست که همه ی مسائل را به یک رابطه ی علّی تقلیل می دهند. این نگاه دلیل پیشرفت کشورهایی مثل چین، کره ی جنوبی و مالزی را تغییر در روابط خارجی می داند و خیلی از عوامل و عناصر اصلی توسعه ی مالزی، کره ی جنوبی و چین را که اتفاقاً درونی و داخلی بوده اند، در نظر نمی گیرد و در تحلیل نمی آورد.
در سال 1997، کشورهای آسیای جنوب شرقی مثل کره ی جنوبی اتفاقاً براثر همگرایی بیش از حد با غرب، دچار بحران اقتصادی شدند. راه حل هایی که آن ها دادند، توجه به داخل بود. بعد از بحران 1997، راه حل های آن ها شامل این موارد بود: زنان طلاهای خود را تحویل دهند تا به صورت شمش، به بازار جهانی عرضه شود و ارز خارجی به دست آید، مردم و بعضی از مقامات از مسافرت های خود حتی برای درمان منصرف شوند، دانشجویان ارزبگیر از کشورهای خارجی مراجعت نمایند، ماشین های خارجی به فروش برسد (تا جایی که قیمت آن ها به میزان یک دهم کاهش یافت)، پوشیدن لباس فاخر از نظر اجتماعی مردود شد و به طور کلی زندگی ساده براساس تعالیم کنفسیوس، به عنوان قوی ترین اسلحه ی مبارزه با اقتصاد به کار گرفته شد.
یک مطالعه ای دیدم از یک استاد ایرانی شاغل در ژاپن که اتفاقاً می گوید نکته ی اساسی در پیشرفت ژاپن این است که از نفوذ سرمایه های خارجی جلوگیری کرد؛ یعنی ژاپنی ها عدم ورود سرمایه گذاری خارجی را به عنوان نقطه ی پیشرفت گرفتند. آن مطالعه می گفت ژاپنی ها بازار را با ابداعات فراوان از دسترس سرمایه، کالا و خدمات خارجی دور نگه داشتند. بحث دیگرش تطبیق الگوی مصرف با تولیدات داخلی و نه با واردات بود. اصلاً نیاز را در زمینه هایی تعریف می کنند که تولید داخل داشته باشند. در واقع چیزی را که در داخل تولید نمی شود، الگوی مصرف قرار نمی دهند. ژاپن این کار را کرده است.
پس مسئله این نیست که اگر روابط خارجی با غرب را درست کنیم، توسعه به وجود می آید. اگر این گونه بود، اکثر کشورهای دنیا که با غرب مشکل ندارند، پیشرفته محسوب می شدند. این در حالی است که از 190 کشور، تنها چند کشور به معنای متعارف، توسعه ی مادی پیدا کرده اند و پیشرفت داشته اند. بنابراین زمینه های داخلی مهم است.
مشکلات اساسی نگاه اشتباه به توسعه، حضور در یک پارادایم پوزیتیویستی است که مسائل پیچیده ای مثل توسعه را ساده سازی می کند. مشکل اینجاست که فکر می کنند با ساده سازی و همگرایی با غرب، توسعه به وجود می آید. سؤال اینجاست که اگر بهره وری در نیروی کار شما بالا نرود و مردم از تولید داخلی مصرف نکنند، با همگرایی چه توسعه ای ایجاد می شود و چه معجزه ای به وجود می آید؟ اگر همگرایی راهکار اصلی است، پس چرا در مصر و دوران پهلوی که بی سابقه ترین همگرایی را با غربی ها و آمریکایی ها داشتند، جواب نداده است؟
* راهکار چیست؟
خودمان را باید از داخل قوی کنیم. در این 35 سال، دائماً تهدید نظامی می شویم، اما امروز خطر تهدید نظامی ایران نسبت به ده سال قبل، کمتر شده است، برای اینکه به تدریج توانایی های نظامی را افزایش داده ایم و در مقابل، خطر و هزینه ی استقلال کاهش یافته است.
راه حل این نیست که از استقلال عبور کنید. عبور از استقلال، «پاک کردن» مسئله است. با تدبیر و مدیریت میان مدت و بلندمدت می توان هزینه ی استقلال را کم کرد تا طرف مقابل را در موضعی قرار بدهید که به شما احترام بگذارد. به طور مثال، مواجهه ای که آن ها امروز در مسئله ی هسته ای با ما دارند، اگرچه زیاده خواهانه و ظالمانه است، اما نسبت به گذشته تعدیل شده است. الآن آن ها قبول کرده اند که حدود پنج شش هزار سانتریفیوژ فعال داشته باشیم، در شرایطی که پیش تر حتی پنج سانتریفیوژ را نیز نمی پذیرفتند. این تفاوت موضع از نجابت و خیرخواهی آن ها نیست، بلکه توسعه ی قدرت جمهوری اسلامی این تغییر را رقم زده است. یک بخش این توسعه ی قدرت مربوط به پیشرفت های کشور در فناوری و صنعت هسته ای است که تا توانِ داشتنِ نسل هشتم سانتریفیوژها و غنی سازی بیست درصد و... آن هم در شرایط تحریم و تهدید، پیش رفته ایم. همان طور که می دانید، اوباما رئیس جمهور کنونی آمریکا، در جایی گفته است اگر «می توانستم»، حتی پیچ ومهره های فناوری هسته ای ایران را باز می کردم و به نقطه ی صفر می رساندم. تفاوت آنچه آن ها می خواستند و آنچه فکر می کنند می توانند انجام بدهند، نتیجه ی توسعه ی قدرت جمهوری اسلامی است.
یک بخش دیگر این توسعه ی قدرت به اقتدار بلاتردید جمهوری اسلامی در مسائل منطقه ی حساس آسیای جنوب غربی برمی گردد. آن ها بعد از شکست در جنگ های 33روزه ی لبنان و 22روزه، 8روزه و 51روزه ی غزه، احساس استیصال نمی کنند؟ در عراق احساس استیصال نمی کنند؟ در سوریه که با همه ی امکانات برای در هم شکستن یکی از حلقه های مقاومت به میدان آمدند، اما ناکام ماندند، احساس ضعف نمی کنند؟ در یمن با به میدان آوردن ارتش سعودی علیه مردم و جنبش انصارالله، احساس استیصال نمی کنند؟ در لبنان و فلسطین احساس استیصال نمی کنند؟ فهمیده اند که ایران در منطقه دارای اقتدار است. یکی از دلایل ورود آمریکایی ها به مذاکره و تلاش آن ها برای حل مسئله ی هسته ای از طریق مذاکره، همین است که ایران دارای یک اقتدار منطقه ای غیرقابل کتمان است. اگر روزی بنا بر مصلحت، بخشی از نامه های رئیس جمهور کنونی آمریکا به رهبری انتشار پیدا کند، واقعیت اقتدار جمهوری اسلامی در ذهن دشمن ترین دشمنان آشکار می شود. به جرئت می توان گفت اقتدار انقلاب اسلامی در اذهان دشمنانش، بیش از آن چیزی است که در ذهن برخی از عناصر داخلی نقش بسته است.
ایرنا(1)**3070**1449
10/05/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 81]
-
سیاسی
پربازدیدترینها