تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835230695
قربانیان سودجویی و سهل انگاری
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: قربانیان سودجویی و سهل انگاری تهران- ایرنا- روزنامه آرمان در صفحه گزارش اجتماعی نوشت:10 روز از سیل تهران در منطقه کن و سولقان گذشته است و مسوولان عنوان می کنند مقصر اصلی این رخداد مشخص نیست.
این گزارش که در شماره روز چهارشنبه هفتم مرداد 1394 هجری خورشیدی به قلم صبا السادات حسینی انتشار یافته می افزاید: برای افرادی که می دانند زمین خواری، کوه خواری و حتی اخیرا دریاخواری چیست، حتما واژه رودخواری نیز چندان دور از ذهن نیست. زنگ خطر رودخواری در اکثر رودخانه های اطراف تهران مدت زیادی است که نواخته شده است.
10 روز از سیل تهران در منطقه کن و سولقان گذشته است و مسئولان عنوان می کنند مقصر اصلی این رخداد مشخص نیست. برای افرادی که می دانند زمین خواری، کوه خواری و حتی اخیرا دریاخواری چیست، حتما واژه رودخواری نیز چندان دور از ذهن نیست. زنگ خطر رودخواری در اکثر رودخانه های اطراف تهران مدت زیادی است که نواخته شده است. با وجود این، هنوز هم با وجود اینکه سیل خسارات مالی و جانی دربر داشته است برای رفع تملک و رها سازی این زمین ها و زمین های مشابه آن در حریم رودخانه هایی مانند چالوس و فشم قبل از وقوع فجایع مشابه هنوز دیر نیست. مالکیت عده ای بر زمین های حریم رودخانه کن و کاربری تجاری این زمین ها که اکثرا به عنوان تالار و رستوران مورد استفاده قرار می گیرد آن قدر از سوی مسئولان مورد بی توجهی قرار گرفت تا پیامد خود را به شکل سیل و خسارات مالی و جانی نشان داد. حدود 10 روز از سیل شامگاه بیست و هشتم تیر تهران گذشته است و با وجود اظهارنظرهای مختلف مسئولان درباره این سیل و طوفان هنوز کسی نمی داند چرا چند دقیقه باران شدید تا این اندازه خسارت به بار آورد. یکی هواشناسی را در اطلاع رسانی دیرهنگام مقصر قلمداد می کند و دیگری ضعف مدیریت بحران را عامل این حادثه می داند اما برای کسانی که عمری است در این منطقه زندگی کرده و با سبک زندگی و ساخت و سازهای بی قاعده و بی رویه این مناطق آشنایی دارند ویرانی این ساخت و سازها با کمترین اشاره چندان دور از ذهن نبود.
تخت هایی در مسیر رودخانه
اطراف شهر شلوغ و پردود تهران به دلیل دور بودن از دود و مظاهر شهری برای خیلی ها محل گشت و گذار و تفریح است و برای عده ای دیگر محل کسب سود و درآمد از رستوران ها و اماکنی که با بهره گیری از جاذبه های طبیعی گردشگران زیادی را به سمت خود می کشاند. در غربی ترین نقطه پایتخت و بیرون از شهر یعنی در جاده امامزاده داوود و در فاصله روستاهای کن و سولقان با تهران نیز چند سالی است شاهد ساخت و سازهای مختلف برای سکونت و در کنار آن ساخت رستوران ها و تفرجگاه هایی هستیم که البته هر روز هم تعدادشان بیشتر می شود. این رستوران ها در ظاهر برای خیلی ها که دنبال یک جای دنج و بی سر و صدا در دل طبیعت برای خوردن غذا و صرف چای و قلیان هستند گزینه های مطلوبی است اما باید دید آیا این ساخت وسازها از نظر محیط زیستی که نه حتی از نظر معماری و شهرسازی چه اندازه مطلوب و مناسب است. اصلی ترین و بزرگ ترین رستوران های این جاده در سمت راست و در مسیری که به کوه منتهی می شود قرار دارند و با پله های زیادی به پایین سطح زمین می رسند. کنار رودخانه جایی است که صاحب رستوران ها نه تنها از زمین بلکه از تمام حاشیه های رودخانه به عنوان تخت و محل اسکان مشتریان استفاده کرده و به عبارت دیگر تخت ها همه در مسیر رودخانه قرار گرفته است. البته این تصویر قبل از ویرانی و سیل 10روز قبل است و امروز یعنی 10 روز بعد از سیل همه چیز نابود شده است و فقط تیر و تخته و ضایعات به چشم می خورد. پسر جوانی جلوی در یکی از رستوران ها ایستاده است. وقتی از او می پرسم چه بر سر این رستوران آمده، با لهجه غلیظ افغانی می گوید: سرایدار اینجاست و این رستوران در حقیقت همان جایی است که در آن سیل هفته گذشته باعث شد پنج جوان را آب با خود ببرد و سه نفرشان فوت کنند. او می گوید: آنها کنار رودخانه (با دست به یک نقطه از پایین و کنار رودخانه که از بقایای آن هنوز چند تکه چوب به چشم می خورد اشاره می کند) همین جا بودند. بعد ادامه می دهد: بارها به صاحب رستوران گفته بودند این رودخانه بالا و پایین دارد، اصلا همه رودخانه ها بالا و پایین می روند مثل دریا که جزر و مد دارد. آیا درست است شما جلوی ساحل و جایی که می دانید دیر یا زود زیر آب می رود خانه بسازید؟
خسارت های سیل و طوفان و قربانیان غیر بومی
هیچ کدام از آنهایی که آن روز آمده بودند برای تفریح، به فکرشان هم نمی رسیده که قرار است چه اتفاقی بیفتد. حالا چند روز بعد از حادثه، هنوز خانواده هایی در کنار امدادگران دیده می شوند که با چشم های نگران، دنبال عزیزشان می گردند. آمار کشته شده های این سیل مشخص است اما کسی نمی گوید همه این افراد کسانی بودند که آن روز در آن ساعت کنار رودخانه بودند و در رستوران یا خارج از آن در حریم رودخانه به اصطلاح روز تعطیل خود را سپری می کردند. جدای از خسارات مالی که به روستاها و زمین های کشاورزی وارد شد خسارات جانی این فاجعه قابل پیشگیری بود آن هم فقط با کمی عاقبت اندیشی و تفکر عاقلانه. آنهایی که فارغ از خطرات و تبعات کارهایشان فقط برای کسب سود با این توجیه که زمین متعلق به آنهاست و اختیار آن را دارند و نیز همه افرادی که با وجود مشاهده شرایط مناسب جوی و طوفان این منطقه را ترک نکردند، هرگز فکر نمی کردند چنین به دردسر و گرفتاری بیفتند.
همه چیز در عرض یک ربع اتفاق افتاد
کل جاده را آب گرفته بود. همه چیز را داشت می شست و می برد. مرد این را می گوید و اشاره می کند به حاشیه جاده که گل و لای همراه با شاخه های کنده شده درخت ها را می شود آنجا دید؛ گرچه بیشتر محدوده را پاکسازی کرده اند. مرد میانسال از محلی هاست. مغازه دار است. مشتری ها دارند خرید می کنند. گردو و گیلاس سولقان، خوردن دارد. می گوید: «سیل خیلی به روستاها خسارت زده. بیشترش به روستای سنگان. محصول شان را از بین برده و خانه ها خسارت دیده اند. به اهالی آسیب جانی نرسیده. فقط مالی. کشته ها، آنهایی هستند که برای گردش آمده بودند، چینی ها هم همینطور.» یکی دیگر از شاهدان عینی این حادثه می گوید: «بارندگی از بالا شروع شد. اینجا هنوز چندان خبری نبود. باران بالا تند شده بوده اما اینجا نم نم می زد. مردم کنار رودخانه بودند. بعضی ها چادر زده بودند که باران خیس شان نکند. برای همین هم متوجه نشده بودند که سیل دارد می آید. البته آنهایی هم که در چادر نبودند، کار زیادی نتوانستند بکنند. کل ماجرا خیلی طول نکشید. نهایتش یک ربع از زمانی که باران گرفت. مردم غافلگیر شدند.»
روستای سنگان خسارت جانی نداشته است
در بین کشته شدگان اما اعلام شد یکی از اتباع چینی که در حقیقت از پیمانکاران پروژه آزاد راه تهران ـ شمال بوده نیز جان خود را از دست داده است. وقتی جلوی کانکس هایی که برای اسکان چینی هاست می رسم هنوز هم آب پشت کانکس ها جمع شده و کارگاهشان کامل تخریب شده است. جمع شدن آب پشت این کانکس ها باعث طغیان آن شده و مشخص نیست چرا افرادی که خودشان دستی در ساخت و ساز دارند نفهمیده اند ساختن کانکس کنار مسیر رودخانه کاری خطرناک است. بالاتر از پل نیمه ساخته که ستون های عظیمش از دور پیداست، جاده به سمت روستای سنگان می رود؛ همانجا که می گویند سیل بیشتر از همه جا به آن خسارت زده است. وقتی از یکی از کسبه های این روستا درباره سیل می پرسم می گوید: «سیل از امامزاده قاسم شروع شد و این کانکس ها (با دست به کانکس های چینی ها اشاره می کند) چون در مسیر سیل بودند آب پشتشان جمع شد و کانکس ها به هوا بلند شده و در مسیر سیل بر سر مردم افتادند.» پیرمرد با هیجان زیادی می گوید: «من این صحنه را دیدم و از ترس نزدیک بود سکته کنم. فکر کردم آخر دنیا فرارسیده.» مرد مغازه دار می گوید: «ببینید کجاها در مسیر سیل بیشتر نابود شده و چه کسانی فوت کردند. این نقاط همان جاهایی بودند که نباید ساخته می شدند و ساختنشان از اول اشتباه بود یعنی کنار رودخانه و حاشیه آن.» هنوز هم امدادگران در مسیر رودخانه جابه جا دیده می شوند. هنوز مشغول جست وجو هستند. تمام مفقودی ها پیدا نشده اند. قرار است بروند پایین، کنار رودخانه، روستای سنگان و رندان.
خانه های روستای رندان کنار رودخانه نیست
آبشار دره حیدر کن و سولقان نیز یکی از شاهراه های وقوع سیلاب بوده است. این آبشار زیبا در شمال روستای رندان (رندان به معنی کسی که روایت می داند) در منطقه سولقان واقع شده است. روستای رندان، روستایی است در دامنه کوه با جمعیت کم که مردم آن بیشتر به دامداری و باغداری اشتغال دارند. این روستا با اینکه فاصله کمی با تهران دارد هنوز بکر و دست نخورده باقی مانده است. گرچه چند سالی است در سایت های اینترنتی، آگهی هایی منتشر می شوند که نشان می دهند کسانی، زمین های روستا را به حراج گذاشته اند و به زودی پای ویلاسازها به آنجا باز می شود. این روستا هنوز به سرنوشت خیلی از روستاهای شمال کشور گرفتار نشده است. آنجا هنوز بافت سنتی اش را حفظ کرده و کوچه پس کوچه هایش از رفت وآمد غریبه های شهری شلوغ نشده اند. یکی از اهالی روستا درباره لحظه طغیان آبشار می گوید: «با اینکه سیل پایین دست و روستای سنگان از اینجا رد شده بود کسی آسیب ندید و فقط زمین های کشاورزی نابود شدند. دلیل آن هم این بود که مردم روستایی خانه های خود را کنار رودخانه نمی سازند، چون با باران شدید احتمال طغیان رودخانه همیشه وجود دارد.» شاهدان عینی و اغلب افرادی که شاهد این اتفاق بودند می گویند خیلی بیش از پنج یا 10 نفر در این سیل نابود شده اند و این را با چشم خودشان دیده اند که جنازه های حدود 20نفر را روز اول تیم امداد و نجات بیرون کشیده اند. با وجود این، باید گفت بی شک سیل و زلزله و بسیاری از بلایای طبیعی دیگر در همه جا اتفاق می افتد اما اینکه این اتفاقات تا چه اندازه قابل پیشگیری است و تا چه اندازه می توان خسارات آن را کم کرد بستگی به اتخاذ رویکردهای مطلوب در این زمینه دارد. حضور در لحظه و امدادرسانی در کنار پیش بینی البته بسیار موثر بوده و خسارات برگشت ناپذیر یعنی خسارات جانی را کاهش می دهد اما با ساخت و ساز اصولی و تحت استاندارد زیست محیطی و شهرسازی می توان تا حد زیادی این خسارات را کم کرد. در حادثه سیل کن و سولقان اگر ساخت و سازی در حریم رودخانه صورت نمی گرفت کسی در آن لحظه کنار رودخانه نبود و این خسارت ها جانی نمی بود.
*منبع : روزنامه آرمان
**گروه اطلاع رسانی**1893**9131
07/05/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 37]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها