تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805128821
مفاخر حوزه تمدنی را بهتر بشناسیم/14 استاد فرزاد؛ اسطوره‌ای از اساطیر بلخ - بخش اول
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: مفاخر حوزه تمدنی را بهتر بشناسیم/14
استاد فرزاد؛ اسطوره‌ای از اساطیر بلخ - بخش اول
استاد فرزاد، آرام، کم سخن و دائم در اندیشه بود؛ وی رازخانه‌ای داشت که دروازه آن قفل بود و تنها به روی آزاداندیشان اهل حال باز می‌شد.
به گزارش خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس، «سید اسحاق شجاعی» از نویسندگان و شاعران ولایت بلخ افغانستان است که آثار متعددی از وی منتشر شده است. وی در یادداشتی اختصاصی شخصیت «محمد عمر فرزاد» یک تن از فرهیختگان و شاعران فقید افغانستانی را بررسی کرده است. در این یادداشت آمده است: نخستین بار عکس او را در کنار علامه سیداسماعیل بلخی دیدم. جوانی کوتاهِ قد، با موهای بلند در پهلوی علامه ایستاده بود؛ مراسم نوروز و جشن گل سرخ مزار شاه اولیا بود. علامه بیانیه خود را می‌خواند و او با چند تن دیگر در اطراف علامه دیده می‌شدند. آن سال‌ها من در کوچه‌ها و گذرگاه‌های علامه سید اسماعیل بلخی گشت و گذار می‌کردم؛ عشق علامه بلخی و یارانش مرا سخت ویران کرده بود. تحقیق و تألیف کتاب «ستاره شب دیجور» را تازه در دست گرفته بودم. هر کسی را که با بلخی در تماس بود و یا در پهلوی او عکس داشت، باید پیدا می‌کردم؛ مقاله یا خاطره همراه بودنش را با بلخی می‌گرفتم. در جستجوی گمشده جست‌وجوهایم را برای شناسایی صاحب عکس ادامه دادم. از آن‌جا که عاقبت جوینده یابنده بود، سرانجام به این معلومات رسیدم که او محمدعمر فرزاد نام دارد و در شهر مزارشریف است. اما من کجا و مزارشریف کجا؟ شهر کودکی‌هایم، حالا شده بود شهر رویاهایم. سال‌های زیادی گذشت؛ مجاهدین پیروزمندانه وارد کشور شدند، چندین سال در کش و قوس تقسیم قدرت و جنگ‌های مابین خود غرق بودند؛ طالبان آمدند و بر شهر مزارشریف رنگ خون پاشیدند و رفتند. اوایل سال 81 خورشیدی؛ پس از سقوط حکومت ترس و وحشت این گروه، به مزارشریف رفتم. مزار دیگر آن شهری نبود که من در کودکی دیده بودم. در طول و عرض خود گسترش بسیار یافته بود. سراغ استاد فرزاد را از سید رضا محمدی و اسماعیل اکبر گرفتم، گفتند فرزاد صاحب رئیس چاپخانه دولتی بلخ است. می‌توانی به اداره‌اش بروی و ببینی. پس کسی که سال‌ها برای دیدنش لحظه‌شماری می‌کردم، یک رئیس است. پشتم لرزید، جرئتم گرفته شد. کم‌رویی و کم‌جرئتی مانعم شد. این را در زندگی بارها تجربه کرده‌ام که اگر دوستی، به مقام و جاه رسیده، ناخواسته رابطه‌ام با او سرد شده است. احساس می‌کردم بین ما دیواری فاصله انداخته است. سید رضا محمدی به یک اعتبار بچه مشهد بود و سال‌ها در خیابان‌های این شهر با هم هوای شعر و داستان تنفس کرده بودیم. حالا او در مزارشریف، در پی یک عشق افسانه‌ای، داماد می‌شد؛ در هتل برات و در مراسم دامادی سید رضا محمدی، برای اولین بار چشمم به جمال استاد محمدعمر فرزاد روشن شد. به هم معرفی شدیم و چند جمله‌ای هم بین ما رد و بدل شد. همین و بس. سال 1389 خورشیدی بود که بار دیگر به مزار آمدم و این بار به دعوت سیدحسن صفایی برای گرفتن مسئولیت هفته‌نامه عصرنو. چندی از حضورم در مزارشریف، دفتر نشریه عصرنو گذشته بود که خبر دادند بزرگان فرهنگی مزارشریف به دیدنم می‌آیند. به درستی نمی‌دانستم این بزرگان کی هستند. ساعت چهار یکی از روزهای فروردین ماه بود. پشت پنجره اتاق دفتر عصرنو نشسته بودم و گل‌های باغچه را تماشا می‌کردم. ناگهان سیمای بزرگان فرهنگی مزارشریف در قاب چشمانم به جای گل نشستند؛ پیر مردی با وقار و آرام با چپنی در شانه و لباس سفید؛ این همان استاد محمدعمر فرزاد بود. از پی او استاد محمدصالح خلیق رئیس اطلاعات و فرهنگ بلخ و استاد سید فضل الله قدسی شاعر معروف آمدند. کم سخن اما ژرف اندیش استاد فرزاد، آرام، کم سخن و دایم در اندیشه بود؛ اندیشه دور و درازی که بر زبان نمی‌آمد. آن زمان نمی‌دانستم که او در سکوت‌های طولانی‌مدت خود به چه می‌اندیشد؛ بعدها که آشنایی ما عمیق‌تر شد، به راز سکوت‌ها و اندیشه‌های ژرف او پی بردم. سکوت‌ها و اندیشه‌هایش بخشی از وجود و ماهیت ناپیدایی او بود. استاد فرزاد، رازخانه‌ای داشت که دروازه آن قفل بود؛ تنها به روی آزاداندیشان اهل حال گشوده می‌شد. از آن زمان من دیگر مقیم مزارشریف شدم و همشهری استاد فرزاد. کم کم به این نتیجه رسیدم که استاد فرزاد رئیس به معنایی که در افغانستان رایج است نیست؛ او از ریاست به عنوان یک وسیله استفاده می‌کرد؛ دفتر او، خانه فرهنگیان، شاعران، نویسندگان، راه‌گم کردگان، بی‌کاران و مسافرانی چون من بود. پیوند استاد فرزاد با مولانا و علامه بلخی روزی دل به دریا زدم و به دفتر استاد فرزاد رفتم. اتاق کوچکی در کنار کتابخانه عمومی مولانا خسته؛ اتاقی که در و دیوارش شاهد شکفتن سه نسل ادبیات در بلخ بوده است. بیشتر شاعران و نویسندگان جوان در سه نسل گذشته، الفبای ادبیات و نویسندگی را در این اتاق کوچک از او آموخته‌اند. مرا به آغوش گرفت و خوش‌آمد گفت. چند نفر دیگر، پیر و جوان در اتاق نشسته بودند و استاد گرم صحبت بود. نمی‌دانستم با استاد فرزاد چگونه رو به رو شوم و چه بگویم و چه بشنوم؛ اما راحت شدم. صحبت‌ها گرم بود و لازم نبود من سخنی بگویم. من هم شدم شنونده سخنان استاد فرزاد. استاد می‌گفت: «مولانا یک انسان معمولی که نیست. باید سال‌ها زحمت بکشیم تا قسمتی از شخصیت و اندیشه‌های او را درک کنیم. بهترین منبع برای شناخت مولانا اشعار و آثار خود او می‌باشد. خود باید از خود سخن بگوید. چنان‌که مولانا می‌گوید برای شناخت هستی، باید خود هستی سخن بگوید.» بعد این چند بیت مثنوی را با صدای جذاب و گیرا خوانده بود: کاشکی هستی زبانی داشتی تا ز هستان پرده‌ها برداشتی هر چه گویی ای دم هستی از آن پردهٔ دیگر برو بستی بدان آفت ادراک آن قالست و حال خون به خون شستن محالست و محال نگاهی به اتاق کار استاد انداختم. اتاق کوچک، در یک ساختمان یک‌طبقه‌ی بسیار قدیمی که فرسوده‌گی از در و دیوارش می‌ریخت و مراجعه کننده را دلگیر و مأیوس می‌کرد؛ چند مبل کهنه و از رده خارج یک‌طرف اتاق و میز کار استاد فرزاد در جانب دیگرش. میز کوچکی هم در وسط. روی این مبل‌هاچهار پنج نفر به زحمت جا می‌شدند. اگر استاد ملاقات کننده زیاد می‌داشت، تعدادی باید در حیاط منتظر می‌ماندند تا گروه اول بیرون بیایند. استاد خود پشت میز کوچکی در کنار پنجره نشسته بود. روی میزش، تعدادی کتاب و چند نشریه‌ی خرد و کلان منتظر چشمان استاد بودند. هفته‌نامه عصرنو نیز دم دست استاد بود که یا خوانده بود و یا می‌خواست بخواند. یک قفسه کتاب هم کنار دیوار قرار داشت. به کتاب‌هایش دقت کردم بیشتر کتاب‌های ادبی و عرفانی بود؛ اما چیزی که برایم جالب بود دو عکسی بود که در پهلوی کتاب‌ها جای گرفته بودند. مولاناجلال الدین محمد بلخی و علامه سیداسماعیل بلخی. در همان لحظه احساس کردم که استاد فرزاد را شناخته‌ام؛ از گذشته‌های دور با او آشنا بوده‌ام؛ حالا می‌دانستم او در کدام عالم سیر می‌کند، ذوق و شوقش چیست. اندیشه‌هایش کدام است و سخنش درباره عالم و آدم چیست. و ناگهان به این نتیجه رسیدم که با استاد مشترکات بسیاری دارم. معمای من درباره استاد فرزاد حل شده بود و ترس من هم دیگر ریخته بود. آدم از تاریکی می‌ترسد و حالا از نظر من نوری بر اندیشه‌ها و عواطف استاد تافته بود. ادامه دارد... انتهای پیام/
94/04/07 - 09:45
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]
-
گوناگون
پربازدیدترینها