تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836335574
من طبیب حیوانات بی‌پناه روی زمینـم
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
من طبیب حیوانات بی‌پناه روی زمینـم درست است که سقف واقعیت‌ها از بتن و آهن و سیمان است و بخواهی از آن بالاتر بروی سرت می‌شکند و درد دارد اما من حاضر نیستم تن به کف آن بدهم، معتقدم چشم را می‌شود
روی کمبودها و حتی نبودها بست، اما روی بی شرافتی ها و رذالت ها نه. ترجیح می دهم راننده مردم در کوچه و خیابان باشم، اما ظلم به حیوانات و حتی انسان ها را نبینم. علیرضا رونقی ها هستم، 41 سال پیش در هفتمین روز گرم تیرماه در بندرعباس به عنوان پنجمین فرزند خانواده به دنیا آمدم. پدرم مرد دریا بود؛ یک لنج داشت که با آن به دل خلیج فارس می زد و نان سفره مان را با فروش ماهی تهیه می کرد، خیلی اخمو و به قول مادرم گوشت تلخ بود و به غیر از دریا با کسی دمخور نمی شد. رهایش می کردی شب ها هم روی لنجش و کنار دریا می خوابید، حالا که از آن سال ها گذشته و خوب به رفتارهایش فکر می کنم می بینم که دریا تاثیر مستقیم بر روحیه پدرم گذاشته بود و از او مرد سرد خاموشی ساخته بود که جز پاسخ کوتاه به سوال اطرافیان حرفی نمی زد و البته توفان عصبانیت های دیرهنگامش هم غرشی عجیب داشت. من کمتر مورد توجه پدر و مادرم بودم و اغلب مرکز توقعات و انتظاراتشان حول محور سه برادر و خواهر بزرگ ترم می چرخید، به من که جثه کوچک و لاغری هم داشتم همیشه به چشم فرزند آخری که کاری از دستش برنمی آمد، نگاه می کردند که در دوره نوجوانی خیلی به غرورم آسیب زد، اما بعدها متوجه شدم خیلی هم برایم بد نشد چون که توانستم خوب درس بخوانم و دنیای درونم را پرورش دهم. برادرهایم همراه پدر به دریا می رفتند و خسته و نالان به خانه برمی گشتند، پدر نقش یک ناخدای تمام عیار را برایشان بازی می کرد و حسابی آنها را به کار وامی داشت، خواهرم هم در خانه کمک مادر بود و گاهی در کنار من درس می خواند؛ تنها کاری که من بلد بودم و خیلی خوب از پسش برمی آمدم. آنقدر درسم خوب بود که معلم بچه های محل شدم، دم غروب می رفتیم کنار بندر و با آنها ریاضی، زبان، فیزیک و... کار می کردم. یک دانش آموزی بود در بندر به اسم مجید که پدرش مهندس اکتشاف نفت بود، درسش خیلی ضعیف بود در حد معدل پانزده، اما پشتکار خوبی داشت، من هر روز او را می بردم کنار دریا و با هم درس می خواندیم، آن سال امتحانات ثلث سوم معدلش 19 شد، پدرش به پاس تلاش ها برایم یک دوچرخه خرید، در پوست خودم نمی گنجیدم، تا آن روز کسی به من هدیه نداده بود، خیلی لذت بخش بود، هنوز هم که به آن فکر می کنم تنم خنک می شود. پدرم می گفت علیرضا اولین دستمزد زندگی ات را دوچرخه گرفتی، آفرین! مرحبا! برادرهایم با افتخار به من نگاه می کردند.
دیدی کاری را بی چشمداشت انجام می دهی و اصلا توقع نداری، اما یک باره پاداش خوبی بین هوا و زمین و دقیقا از جایی که انتظارش را نداشتی می رسد؟ دیدی چقدر لذت بخش است؟ داستان دوچرخه هم همین طور بود. آن دوچرخه انگیزه ای شد برای شغل معلمی، به نظرم گاهی تشویق های کوچک انگیزه ای بزرگ می سازند، شب ها زیر پشه بندی که در حیاط بسته بودیم، همان طور که طاق باز به آسمان نگاه می کردم، در رویاهای بی پایان و نفسگیر علیرضایی که معلم شده عرق می کردم و بی خواب می شدم. در مدرسه دائم نگاهم به صورت و دهان معلمانم بود و تلاش می کردم سیر و سلوکشان را مو به مو تقلید کنم، یک شب در رویا مثل آقای میرزاخانی، معلم ریاضی مان می شدم و شب بعد اقدسی، معلم انشا و فارسی بودم، گاهی اوقات زیست شناسی درس می دادم و بعضی شب ها هم معلم خوشنویسی زبردست و چیره ای بودم که قلم نستعلیق را آنچنان روی ورق می کشید که دوات رنگ از رخسارش می پرید. اما من دامپزشک شدم، در کمال ناباوری و در حالی که اصلا در تصورم نبود که یک روز به جای تربیت آدم ها، مسئول نجات حیوانات شوم. چطور؟! این طور که معلم مدرسه برای من انتخاب رشته کرد و دامپزشکی را به عنوان گزینه 44ام برایم نوشت تا فرم خالی نماند و از شانس ام تنها در همین رشته پذیرفته شدم؛ تا روزنامه را دیدم به قطع و یقین گفتم نمی روم، دامپزشکی در هیچ کجای تصورم نبود، اصلا ذهنیتی نداشتم، مرغم یک پا داشت، باید می خواندم برای دو سال دیگر، اما معلم هایم و بعد پدرم من را وادار کردند که برای یک ترم هم که شده سر کلاس بنشینم و بعد تصمیم بگیرم، راهی اهواز شدم و برای پنج سال این رشته را خواندم. واقعیت های دوره جوانی از خیال و رویابافی نوجوانی فاصله معناداری دارد، واقعیت ها می گویند تو نیاز به پول، رفاه، ارتقای شغلی، زن و زندگی داری، اما رویاها مانع و اما و اگر ندارد، شما یک بار دقت کنید، رویای امشب تان قطعا بلندتر از شب قبل پرواز می کند، خیال ها همیشه در اوج اند. واقعیت یقه من را محکم گرفت و درگیرش شدم، درس خواندم، فارغ التحصیل شدم، رفتم در دامداری های مختلف کار کردن، زن گرفتم، بچه دار شدم و ادامه تحصیل دادم و خلاصه اش این می شود که زندگی کردم. سال چهارم دانشکده که بودم رفتم سراغ کار، یکی از اقوام به یک دامدار بزرگ اطراف بوشهر معرفی ام کرد، آنها نیاز به یک دامپزشک داشتند و من هم نیاز به پول؛ مشغول کار شدم، بررسی امراض گاوها و طیور دیگری که مثل شترمرغ داشت را به عهده گرفتم، اما آنها از من کار نمی خواستند. می گفتند دکتر علی یک امضا بزن پای این برگه، این مهر تائیدت را بکوب پای این گوشت، نیازی هم نیست هر دقیقه بین سالن ها بگردی و گاودرمانی کنی! اوایل خیلی مقاومت می کردم و دائم با سرمایه دار آنجا دعوا و بحث داشتم که شما گاوهای مریض را می کشید و لاشه آن را به قیمتی گزاف می فروشید، اما زیر بار نمی رفت و حتی تهدید به اخراجم کرد که خودم پول حرام را به شرف فروختم و زدم بیرون. چند سالی بین دامداری های مختلف و شیلات سرگردان بودم، بلااستثنا کار غیرقانونی، همه غیربهداشتی، اقدامات ضدحیوانی و حتی مخاطره انگیز انسانی، تنها چیزی که برایشان مهم نبود سلامت حیوان و به تبع انسان بود، تلاش برای اصلاح هم فایده ای نداشت، درآمد بیشتر و سود سرشار جلوی چشمشان را گرفته بود، اما من نمی توانستم تحمل کنم و بالاخره برای همیشه از دنیای بزرگ دامداری خداحافظی کردم. دو سه سالی بیکار بودم، با حقوق معلمی همسرم و مسافرکشی و ترجمه متون درسی روزگار سپری کردم تا یکی از دوستان گفت که برای باغ وحش ارم پزشک نیاز است، زن و بچه را رها کردم و آمدم تهران تا اول شرایط را بسنجم و بعد آنها را بیاورم. آنجا شرایط خیلی بد بود، خیلی، حیوانات مریض و پیری که اسیر قفس بودند. نه واکسیناسیونی نه رسیدگی تنها یک نمایش بلیتی بود که نه چیزی عاید تماشاچی می کرد و نه درآمدی برای مجموعه داشت، پنج سال در آنجا ماندم و همه تلاشم را برای بهبود سلامت جسمانی حیوانات به کار گرفتم، مجموعه هم در حد توان خود همکاری زیادی کرد، اما واقعیت این است که حیوانات در کشور ما از پایین ترین حقوق برخوردارند و بهتر است بگویم از هیچ حقوقی بهره مند نیستند. در همین تهران شما، به حریم زندگی سگ ها و تمام چارپایان تجاوز شده، به جای لانه آنها ویلا و برج و آپارتمان ساختند، بعد ماموران شهرداری تفنگ به دست می روند سراغ این حیوانات نجیب که چه؟ زیاد زاد و ولد می کنند. این چه منطقی است و از کدام متد علمی سرچشمه می گیرد؟ مگر در گذشته سگ ها زاد و ولد نمی کردند؟ من این روزها دوباره بیکار شده ام، همسرم گلایه می کند که تو ایده آل گرا هستی و زندگی را فدای یک سری ارزش بی ارزش خودت کردی، درست است که سقف واقعیت ها از بتن و آهن و سیمان است و بخواهی از آن بالاتر بروی سرت می شکند و درد دارد، اما من حاضر نیستم تن به کف آن بدهم، معتقدم چشم را می شود روی کمبودها و حتی نبودها بست، اما روی بی شرافتی ها و رذالت ها نه. ترجیح می دهم راننده مردم در کوچه و خیابان باشم، اما ظلم به حیوانات و حتی انسان ها را نبینم، آخر من طبیب حیوانات بی پنا هستم نه سلاخ آنها. راوی: فهیمه سادات طباطبایی درباره علیرضا ...
آستین همت را بالابزن
همه ما برای اصلاح امور جهان فکرهایی درسر داریم و اگر بگذارند کارهایی هم بلدیم. قلب مان برای محیط زیست می تپد، دغدغه حفظ حقوق حیوانات را داریم و از نقض حقوق شهروندی خودمان و دیگران ناراحت می شویم. ما که می گویم منظورم صرفا شهروند ها نیست، دولتمردان مان هم در همین زمره اند.
همه دغدغه حل مشکلات کشور را دارند و به دنبال اصلاح امورند، هیچ سیاستمداری در طول تاریخ و عرض جغرافیا پیدا نمی شود که بگوید بیکاری خوب است یا مثلا تورم بدردبخور. همه هم در مقام نظر ایده هایی برای ریشه کن کردن مشکلات دارند. منتهی مشکلی که در هر دوسطح وجود دارد، این است که این اراده ها و دغدغه ها معمولا در همان سطح ذهنیات می مانند و به عرصه عمل نمی رسند. همیشه هم بهانه زیاداست؛ وقتی همه سطح خیابان ها زباله است، زباله نریختن من چه فایده ای دارد؟ این همه آدم تخلف می کنند، یک نفر هم رویش. با مراقبت های من وانفسای حقوق حیوانات در این کشور درست نمی شود و... . در سطح کلان هم همین است. زندگی علیرضاخان رونقی ها یک درس بزرگ برای همه ما دارد. این که برای انجام اقدامی، منتظر دیگران نمانیم. آستین همت را بالا بزنیم و فارغ از عملکرد دیگران هر آنچه از دستمان بر می آید و وظیفه مان است را برای بهبود اوضاع انجام بدهیم. درست مثل علیرضا، که دغدغه طبابت حیوانات بی پناه او را از آن سر دنیا به نزدیکی پایتخت کشانده و منتظر نمانده دیگران برای حیوانات کاری بکنند. راز اصلاح امور همین است، منتظر دیگران نباش، حتی شده به تنهایی حمله کن به نابه سامانی هایی که در اطرافت می بینی و هر چه در توان داری را انجام بده. در راه هدف جدی باش، کار خودت را تمام و کمال انجام بده و منتظر معجزه نباش، معجزه در آستین همت و بازوی پرتوان خود توست، نه عملکرد دیگران. عرفان پارسایی فر / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جامجم)
جمعه 29 خرداد 1394 ساعت 07:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 90]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها