محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844833595
دولتی با مغزی بزرگ و بازوانی نحیف
واضح آرشیو وب فارسی:الف: دولتی با مغزی بزرگ و بازوانی نحیف
احسان رستگار؛ 24 خرداد 94
تاریخ انتشار : يکشنبه ۲۴ خرداد ۱۳۹۴ ساعت ۱۱:۵۰
تاکنون تحلیل ها و قضاوت های مختلفی در مورد عملکرد دولت در عرصه های مختلف صورت گرفته است. بسیاری از حرف ها گفته شده و بسیاری از نقاط قوت و ضعف، از زمان استقرار دولت یازدهم تا کنون، چه در مناسبات مختلف و چه پیرو اعلام تصمیمات و سیاست گزاری های مختلف دولت، در این قریب ۲ سال صورت گرفته است. از این رو طبیعی است که سعی نگارنده بر این باشد که از تکرار مکررات حتی الامکان طفره رود و نکات بکر و یا کم تر گفته شده اش را تبیین نماید. تقسیم بندی عملکرد و کنش گری های یک دولت در زمینه های مختلف، تا حدی سلیقه ای است، و تلاش نویسنده بیشتر از دقت در تقسیم بندی، صرف مداقه در طرح نکات منحصر به فردتر و ذکر مثال هایی است که به خواننده تصویری نسبتا کامل از شالوده ی فکری و ایدئولوژیک دولت و شمایل ظاهری و رفتاری آن ارائه دهد. لذا ممکن است برخی از مسائلی که برخی بسیار به آن پرداخته اند، در این نوشته کم تر مورد توجه قرار گیرد یا حتی نادیده انگاشته شود. با لحاظ کردن این مقدمه، ذکر نکات ذیل مفید به نظر می رسند: عرصه ی فرهنگ و جامعه:شبیه ترین عرصه ی دولت روحانی به دولت احمدی نژاد، عرصه ی فرهنگ است. این واقعیت تلخ، حتی از چشم هنرمندان و شبه روشنفکران نیز مخفی نماند. شاید وقتی از عبدالرضا کاهانی نقل قول کنیم که گفته «تفاوت روحانی با احمدی نژاد فقط یک لبخند است» خیلی یک نظر کارشناسانه محسوب نشود و بیشتر به عنوان یک تسویه حساب یا انتقام از دولت یازدهم باشد چون فیلم او را برای شرکت در سی و سومین جشنواره ی فیلم فجر به سودای سیمرغ انتخاب نکردند، اما علیرضا رضاداد، دبیر دو دوره ی اخیر جشنواره ی فیلم فجر و نیز دبیر چند دوره ی جشنواره ی فیلم فجر در دولت خاتمی، در مصاحبه ی با شماره ی چهارم مجله ی نقد سینما، در پاسخ به این سؤال که تفاوت این دولت و دولت قبل چیست وی پاسخ داد: «فقط یک لبخند!». بماند که بعد از انتشار همین مجله، رضاداد در حالی که در همین مصاحبه گفته بود که منتظر تمدید حکمش برای سی و چهارمین جشنواره ی فیلم فجر است، در کمال تعجب، دیگر در این سمت ابقا نشد، اما مراد از اشاره به این مصاحبه، نگاهی بود که حتی مدیرانی فرهنگی همین دولت، به دولت یازدهم دارند. تقریبا تمامی عناصر فرهنگی دولت قبلی، در این دولت نیز کمابیش حضور دارند، با این تفاوت که وزن افراد دیپلمات نسبت به قبل می چربد، اما هم مدیرانی داریم که دستی بر آتش تولید دارند، هم مدیرانی داریم که ربطی به مدیریت فرهنگی ندارند و هم مدیرانی داریم که از سمت های سیاسی باز مانده اند و در نقش مدیر ارشد فرهنگی گمارده شده اند. در دولت دهم، با وزیری مواجه بودیم که خیلی به عرصه های مختلف فرهنگ اشراف نداشت، ولی از نظر فکری، به نگاه انقلاب فرهنگی علقه داشت، اما در این دولت، با وزیری مواجهیم که هدفش این است که صلح کامل باشد و همه را راضی کند. خیلی انسان ایدئولوژیکی نیست و ایدئولوژی مشخصی به عنوان یک پیکره ی گفتمانی و یک نظام فکری ندارد. اول می گوید نظارت پیش از چاپ کتاب را حذف می کنم و بعد در روند یک مصاحبه، به این شک می افتد که این گونه ممکن است کتاب ها خمیر شوند. یک روز می گوید امسال سینمای امید است و سینماگران ما همه شریفند، بعد وقتی با موج اعتراضات به فیلم های موهن با مضامین اجتماعی عجیب و غریب مانند تجاوز پدر به دختر در جشنواره ی سی و سوم فیلم فجر مواجه می شود، به جای این که سینماگران را نصیحت کند، خودش و مدیر سینمایی اش، حجت الله ایوبی، منتقدان را دعوت به گلایه نکردن می کنند.وضعیت تئاتر چه در تهران و چه حتی در شهری مانند مشهد به اوضاع اسفناکی می رسد که در برخی تئاترها، هیچ عکاسی حق ورود پیدا نمی کند و وقتی مخفیانه عکس های موبایلی به رسانه ها راه می یابند، بهت و اعتراض کل فضای کشور را فرا می گیرد و کار به جایی می رسد که رهبری در نمایشگاه کتاب امسال، حین بازدید، به آقای وزیر فرهنگ تذکری جدی در مورد اوضاع زننده ی برخی تئاترها می دهند. لازم به ذکر است که رهبری در اقدامی کم سابقه، در نمایشگاه کتاب سال ۹۳ حاضر نشدند که بسیاری این رفتار ایشان را نوعی اعتراض به اوضاع فرهنگی نشر و کتاب تحلیل کردند که صحت این تحلیل، نامعقول هم به نظر نمی رسید). ژست های شبه روشنکفرانه جنتی مانند اصرار در بسترسازی جهت اعطای مجوز به خواننده های زن برای اولین بار نیز از اقدامات غیرقابل توجیهی بوده که نشان دهنده ی رویکرد جنجال سازی با تصمیمات شاذ برای جلب رضایت طیفی از جامعه ی هنری به هر قیمت ممکن است. الغرض؛ دستور العمل فرهنگی در این دولت این است که، مانند دولت قبل باش، ولی لبخند بزن، اما شلخته عمل کن، به همه باج بده، همه را راضی کن، فکر و نگاه و موضع نداشته باش و فقط سعی کن با هنرمندان و اصحاب نشر و خلاصه هیچ کس درگیر نشوی، ولی اگر می بینی که دارد به فرهنگ و جامعه خیانت می شود. اوضاع فرهنگی این دولت همانی است که به موجب آن، رهبری در دیداری در سال ۹۳ که وزیر فرهنگ هم در آن حضور داشت، در مقابل چشم دیگران، به علی جنتی عتابی می کنند مبنی بر نارضایتی شان از اوضاع فرهنگ و از کنار ایشان با بی اعتنایی عبور می کنند. عرصه ی سیاست داخلی و خارجی:"مشکل آب هم با رفع تحریم ها برطرف می شود"از پیش بینی هایی که در همان ابتدا به آن معتقد بودم، خطر گره خوردن و ارتباط لاینفک سیاست داخلی و خارجی با یکدیگر بود که همین طور هم شد. در کشورهای لیبرال دموکراتیک، سیاست داخلی و خارجی خیلی ارتباط تنگاتنگ تری دارند تا در کشوری با نظامی سراپا ایدئولوژیک مانند جمهوری اسلامی ایران، اما آن چه منجر به تفکیک نسبی نه دقیق و تقریبی نه کامل عرصه ی سیاست داخلی با عرصه ی سیاست خارجی می شود، این است که در کشور ما، فضای حاکم بر مدیریت و کنش گری مردم و حاکمیت، متناسب با معیارهایی منحصر به فرد است که در کل دنیا، به طور یکپارچه و به عنوان پیکری واحد، فقط خودمان آن را قبول داریم و بر آن اساس عمل می کنیم. حال آن که کشورهای قاره ی اروپا و آمریکایی، بسیاری شان شبیه یکدیگرند. این ویژگی جمهوری اسلامی ایران، باعث می شود تا دنیای بیرون و درونش با یکدیگر خیلی بی ربط باشند. به طور مصداقی تر و ملموس تر، این نکته را می توان این طور تبیین کرد که ما در داخل کشور وقتی می خواهیم حقانیت نگاهمان را ثابت کنیم، مثلا می گوییم از آن جا که حضرت امام معتقدند «آمریکا شیطان بزرگ است» و از آن جا که استاد شهید مطهری بسیار بر استقلال و دوری از استسباع تاکید دارند و از آن جا که شهيد بهشتي می فرماید «اگر نان و پنیر خالی هم بخوریم با امریکا مبارزه می کنیم»، پس ارتباط ما نباید به این شیطان بزرگ اعتماد کنیم، اما وقتی فضای سیاست خارجی حاکم می شود، کار به آن جا می رسد که وزیر امور خارجه ی جمهوری اسلامی ایران، می گوید «به هر حال ما هم باید شرایط آن ها را درک کنیم و بدانیم که آن ها هم برای مدیریت فضای افکار عمومی شان و مخالفانشان در کنگره، باید حرف هایی بزنند که آن ها را هم آرام کنند.»این چنین فضایی در معدود کشورهایی از جهان حاکم است و با این غلطت و شدت فقط در کشور ما. این عیب نیست و اتفاقا حسن است که ما حسب افکار و جهان بینی و نگاه ایدئولوژیک خودمان در داخل کشور زندگی کنیم، ولی آن جا اوضاع وخیم می شود که نگاه خارجی را بخواهی به زور در داخل تحمیل کنی و به کسی که از تو توقع دارد در حمد و ستایش مدیریت جهادی سخن برانی، بگویی مشکل آب هم با رفع تحریم ها برطرف می شود. این یعنی تا تحریم ها را بر نداشته اند، همین آش است و همین کاسه و خلاصه از ما، به عنوان دولت، توقعی گزاف نداشته باشید. حال آن که اگر وعده های انتخاباتی حسن روحانی و اعضای ارشد ستاد و نمایندگانش و نیز شعارهای ابتدای استقرار دولت یازدهم را بررسی کنیم، به این نتیجه می رسیم که با مواضع فعلی شان، همان قدر قرابت دارد، که مواضع احمدی نژاد در دولت نهمش در مورد اثر تحریم ها با مواضعش در دولت دهم شباهت دارد؛ در دولت نهم می گفت «اون قدر قطع نامه صادر کنن که قطع نامه دونشون پاره بشه» و می گفت «قطع نامه ها کاغذ پاره است» در دولت بعدی اش می گفت که «چه کسی می تونه تاثیر تحریم ها رو نادیده بگیره؟ یعنی مجلس می گه تحریم ها تاثیر نداره؟». چرخش این دولت دقیقا عکس چرخش احمدی نژاد بود، به این ترتیب که احمدی نژاد از جهت نگاه منفی مبنی بر اثرگزاری تحریم ها به سمت مثبت چرخید و روحانی از جهت مثبت نسبت به رهگشا بودن مذاکرات به جهت منفی گردش پیدا کرد. این یعنی همان مشکل همیشگی کشور ما که هر رئیس جمهوری که می خواهد رای بگیرد، شعارهایی را سر می دهد که در انتهای دوران حکومتش، خودش آن را رد و نقد می کند.از دیگر شباهت های این دولت با دولت قبل، برقراری دو قطبی های مختلف سیاسی، فرهنگی و اجتماعی است. در دولت نهم، فضای مجلس واقعا با دولت دهم زاویه ای محسوس داشت و تا حدی دو قطبی دولت-مجلس برقرار بود. اگرچه در این دوقطبی سازی، مجلس هیچ تقصیری نداشت و تمام تقصیر و اصرار بر دوقطبی سازی متوجه احمدی نژاد و تیمش بود و این یکی از پازل های دو قطبی سازی کلان آن ها بود که از ابتدا طراحی کرده بودند، اما واقعیت غیر قابل انکار، تفاوت فاحش و جنس متفاوت آن اختلافات با این اختلافات است؛ دو قطبی دولت-مجلس قبلی تا این حد وخیم بود که رئیس قوه ی مجریه در صدد ریختن آبروی رئیس قوه ی مقننه در مقابل چشم مردم و نمایندگان بر می آمد و در صحن علنی، فیلم برادرش را پخش می کرد و رئیس مجلس هم بعد از دفاع از خود، به او می گفت «مشرف!» و او را به بیرون رهنمون می ساخت، اما در این دو قطبی دولت-مجلس، نهایت اتفاقی که رخ می دهد این است که چند نماینده دولت را تحت فشار قرار می دهند که گزاره برگ (فکت شیت) را منتشر کند و نهایتا هم بعد از صحبت و جلسه با وزیر امور خارجه، تا حدی قانع می شوند و برخی شان هم قانع نمی شوند.نکته ی مهم دیگر هم این است که دولت چنان وعده های سنگینی به مردم در ایام انتخابات ۹۲ ارائه کرد که امروز در اجرایی کردن آنها مانده و مجبور به فرافکنی شده است.عرصه ی اقتصاد:آمار و ارقام اقتصادی را که دولت قبل اعلام می کرد، بسیاری از کارشناسان حقوق بگیر دولت وقت و حامیان آن، تایید می کرند، ولی به جز خود دولت و مزدبگیرانش، نه کارشناسان و نه مردم، اعتقادی به آن آمارها نداشتند. منبع آمار خود دولت بود و راوی آمار هم خود دولت. طبیعی بود که علیه خود آماری را اعلام نکند. هرچند پس از تغییر قدرت، مشخص شد که آمارها دروغ بوده، اما آن چه تامل برانگیز است، حسی است که اتفاقا در حال حاضر هم در میان مردم کمابیش وجود دارد و مردم را خیلی به این نتیجه نرسانده که ما از رکود عبور کرده ایم و رونق فزاینده است. مردم قطعا مانند کارشناسان اقتصادی نمی نشینند و با معادلات پیچیده ی اقتصادی، به بررسی نقطه ای و مقطعی شاخص های اقتصادی بپردازند، اما نباید فکر کرد که چون محاسبات پیچیده و حرفه ای اقتصادی نمی کنند، پس قضاوت هم نخواهند کرد. مردم قضاوت می کنند، اما بر اساس دخل و خرج خودشان، قضاوت می کنند، ولی بر اساس احساس رضایتمندی خود و خانواده شان مبنی بر بهره مندی از رفاه و امکانات. درست است که این قضاوت ها، از جنس نخبگانی نیست و نمی توان به عنوان محاسباتی دقیق و آکادمیک از آن ها دفاع کرد، اما اتفاقا معمولا پر بی راه هم نیست. محاسبات و معادلات اقتصادی، حسب طراحی راهبردهای استراتژیک اقتصادی و برنامه ریزی های کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت جهت سیاست گزاری های خرد و کلان، از تعیین قیمت بنزین گرفته تا طراحی و تدوین برنامه های توسعه، به کار می آیند، اما این بدان معنا نیست که حس عمومی و وضعیت اقتصادی و شاخص های اقتصادی آن لحظه را، با پرسش و نظرسنجی از مردم نمی توان به طور تقریبی برآورد کرد.این که با چرخش فرمان یکی از کلان استراتژی های نظام یعنی مذاکره ی مستقیم با آمریکا، تا حدی وضعیت اقتصادی از اوضاع غیرقابل تحمل قبل بهبود یافته است، دور از انتظار نیست، ولی این که دولت در این مدت، متناسب به ادعایی که دارد، این همه فتح و ظفر کرده، شک برانگیز است. نشان به آن نشان که اگر چنین است، چرا دولت مدتی است که برخلاف گذشته، تمام وعده ها و نویدهایش را، نه به صورت یک خبر، بلکه به عنوان یک حدس مشروط مطرح می کند؟ مثلا نمی گوید که ما فلان اتفاق را در حوضه ی اشتغال رقم می زنیم، بلکه می گوید باید تحریم ها برداشته شوند تا اشتغال و آب خوردن مردم حل شود. طبیعتا عکس این قاعده نیز صادق است که اگر تحریم ها برداشته نشود، مردم خیلی نباید توقع بهبود وضع اشتغال و یا اوضاع معیشتی و رفاه داشته باشند.الغرض؛ دولت از یک سو موضع می گیرد که اگر مذاکرات به نتیجه نرسد، دولت طرح و برنامه هایی جایگزین جهت پیشبرد اهدافش که همانا رونق و بهبود اوضاع اقتصادی است را اجرا خواهد کرد و از دیگر سو اعلام می کند که اگر تحریم ها برطرف نشوند، مشکلات نیز با همان شدت، به قوت خود باقی خواهند بود. عجیب و مضحک این جاست که بعضا فاصله ی زمانی این اظهارات متناقض، از یک ماه تجاوز نمی کند و بعضا در تمامی موارد، شخص موضع گیرنده، رئیس جمهور است. در چنین وضعیتی، طبیعی است که مردم حس خود را شاقول قضاوت قرار دهند و نه آمار و ارقام اعلام شده ار سوی دولت را.عرصه ی رسانه:تنها عرصه ای که در آن می توان به دولت حق داد که از سر بهانه جویی و فرافکنی انتقاد نمی کند، عرصه ی مواجهه ی رسانه ی ملی با تصمیمات و مواضع دولت است. این کاملا ملموس است که رویکرد صدا و سیما نسبت به دولت یازدهم از همان ابتدا و به طور محسوس تر از سال ۹۳، شبیه رویکرد صدا و سیما در دو سال پایانی احمدی دولت احمدی نژاد است. این رویکرد از اواخر مدیریت ضرغامی که مقارن با روی کار آمدن دولت یادهم بود، آغاز شد و به نظر می رسد که وی از تجربه ی تلخ همراهی بی چون و چرا با دولت احمدی نژاد و خودسانسوری جز در دو سال آخر، به این نتیجه رسیده بود که بهتر است از همان ابتدا صدا و سیما از ایجاد فضای نقد حتی در مورد دولت، ابایی نداشته باشد. این گونه در مواقع همراهی، این همراهی محسوس تر می شد و ایضا صدا و سیما به رسالت واقعی اش که همانا آینه ی تمام نمای مطالبات مردم و نیز انعکاس عملکرد مسئولان هست، نزدیک تر می شد. با شروع مدیریت سرافراز، این رویکرد ادامه یافت و تا حدی تقویت شد، تا بدان جا که هفته ای نیست که نقدی جدی و بی تعارف از دولت در شبکه های مختلف صدا و سیما مطرح نشود.از این رو دولت بر آن شده که تمامی رسانه های ممکن جز صدا و سیما را در حمایت از خود بسیج کند؛ از روزنامه های مختلف گرفته تا هفته نامه ها و ماه نامه های اصلاح طلب را. این رویکرد دولت قابل سرزنش نیست و عکس العملی کاملا طبیعی است.الغرض؛ اگر دولت تمام رسانه های غیر از صدا و سیما را به نفع خود بسیج می کرد (که قادر به این کار نیست و در حالت فعلی هم لا اقل نیمی از رسانه های مکتوب و مجازی، صریحا دولت را نقد می کنند)، باز هم نمی توانست به قدر دولت نهم و حتی دو سال ابتدایی دولت دهم، از مواهب حمایت رسانه ی ملی برخوردار شود و بخشی از عکس العمل های بعضا پرخاشگرایانه ی دولت را نیز نمی توان فارغ از این تحلیل کرد، اما با این حال این پرخاش ها قابل دفاع نیستند ولی قابل درکند.عرصه ی زنان و خانواده:بدون شک معاونت زنان و خانواده ی ریاست جمهوری در دولت یازدهم از فعال ترین معاونت های زنان در تمام دولت ها بوده است. خانم شهیندخت مولاوردی یکی از فعال ترین، قوی ترین و مربوط ترین گزینه هایی است که تا کنون در این سمت قرار گرفته است، اما این نکته را نمی توان کتمان کرد که ریشه ی تفکرات و نگاه ایشان، بیشتر از این که بر مدار سبک زندگی اسلامی-ایرانی بچرخد، بر مدار حقوق زنان با نگاه فمنیستی حرکت می کند. برای مثال می توان موضع گیری هایی که در سخنرانی ها و مصاحبه های ایشان قرار گرفته را به عنوان مبنای قضاوت مورد بررسی قرار داد و به این نتیجه رسید که دغدغه های معاونت امور زنان و خانواده ي رياست جمهوري، دغدغه اش بيش از اين كه مشكل بالا رفتن سن ازدواج دختران، وضعيت معيشتي زنان سرپرست خانوار، وضعيت سلامت روحي و رواني زنان بيوه و مطلقه، وضعيت سلامت اخلاقي در محيط كار بانوان و آسيب هاي محيط كار زنان شاغل، شيوع و رشد چند برابري مصرف دخانيات در سال هاي گذشته در بين زنان، وضعيت حجاب و پوشش نسل چهارمي ها و امثالهم باشد، دغدغه اش از جنس موارد زير است: چرا خانم ها در ايران كم تر در مناصب حاكميتي قرار دارند (حال آن كه در كل دنيا تقريبا همين نسبت يا كمي بيشتر برقرار است)، چرا بايد براي رشته اي هم چون مهندسي معدن سهميه بندي جنسيتي برقرار باشد (در حالي كه رهبري صريح با اسم بردن از برخي رشته ها در ديدار سال ٩٢ با بانوان كه خانم مولاوردي هم در آن حضور داشت، متذكر شدند كه تبعيض در اين مورد، عين عدالت است)، چرا خانم ها نبايد به ورزشگاه ها وارد شوند و مسائلي از اين جنس.الغرض؛ انگار نه انگار كه معاونت زنان و خانواده رياست جمهوري، موظف است تا در چارچوب تبيين و بسط سبك زندگي اسلامي-ايراني قدم بردارد و گويي اين نهاد، يك سازمان خودمختار شبه فمنيستي است و خارج از حاكميت جمهوري اسلامي ايران سیاست گزاری و تصمیم گیری و تصمیم سازی می کند و نگاهش نسبت به زنان بیش از این که در چارچوب گفتمان فرهنگی و سبک زندگی اسلامی باشد، در فضای حقوق بشر و سازمان های مردم نهاد بین المللی دفاع از حقوق زنان فعالیت می کنند.دولت روحانی در یک نگاه؛ دولتی از جنس خود حسن روحانی:اگرچه همه ی دولت ها شبیه راس هرم یعنی رئیس جمهور می شوند ولی این قاعده در مورد دولت یازدهم، بیش از دیگر دولت هاست؛ به این معنا که ما روحانی های مختلفی در دولت یازدهم می بینیم، ولی احمدی نژادها در دولت های دهم و نهم، خاتمی ها در دولت هشتم و هفتم و هاشمی ها در دولت ششم و پنجم، کم تر بودند نسبت به روحانی های دولت یازدهم. از حیث سبک زندگی و ثروت شخصی عناصر فعال و شاخص دولت و بسیاری از وزرا، ادا و اطوارهای فراجناحی و بعضا سعی صادقانه و غیر از ادا در رویکرد فراجناحی، نگاه تکنوکرات و فن سالارانه و غیر ایدئولوژیک، سوابق و کنش گری های دیپلماتیک و نیز رفتارهای دوپهلو و به اصطلاح عامیانه دیپلماتیک و سوابق بسیار و میانگین سنی زیاد از ویژگی های مشترک بسیاری از اعضای دولت است.از وجوه شبه کیفی و مهم اعضای این دولت می توان به علاقه و توانمندی بسیار اعضای این دولت در مدیریت با سخنرانی و نطق محوری دانست. اگرچه در هر دولتی، افرادی هستند که سخنوران و تحلیلگران قابلی به شمار می روند، ولی در دولت یازدهم، تعداد این جنس افراد بسیار بیش از دولت های پیشین است و به تعبیری می توان این دولت پر است از عناصر اثرگزاری که کارشان صرفا خوب حرف زدن و حرف های خوب زدن و مدیریت و ایجاد جنگ های روانی است. این افراد چه در هیات وزیران و چه در معاونین و مشاوران رئیس جمهور به وفور یافت می شوند و در موقعیتی که دولت بیش از آن که عمل کند، در حالی سخنرانی و جنگ روانی است، الحق و الانصاف این افراد ضعیف عمل نکرده اند.الغرض؛ این دولت مغزهای متفکر و بازوهای کم توان و کله گنده های کم زور نامید. حال و روز ترکیب و عملکرد این دولت، به مثابه همان ضرب المثلی است که می گوید «انسان در جوانی زور و انرژی زیادی دارد ولی تجربه و تدبیر نه، در میان سالی زور متوسطی دارد و پختگی ای نسبی و در کهن سالی توان و انرژی ای باقی نمانده ولی تجربه و تدبیرش در حد نهایت است.» این دولت تدبیر و امید هم تدبیرش انصافا کم نیست ولی امیدش به نظر متناسب با سن و سالش تنظیم شده و خیلی امید امیدوار کننده ای در آن مشاهده نمی شود.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
سیاسی
پربازدیدترینها