محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852653953
انتخابات؛ جایی برای وعده های دور از دسترس
واضح آرشیو وب فارسی:الف: انتخابات؛ جایی برای وعده های دور از دسترس
احسان رستگار، 18 خرداد 94
تاریخ انتشار : دوشنبه ۱۸ خرداد ۱۳۹۴ ساعت ۰۹:۱۸
١- مذاكرات هسته اي؛ شعاري انتخاباتي به مثابه يك بزرگراه بدون دوربرگردان:بياييد خودمان را هيپنوتيزم كنيم تا بتوانيم به قضاوتي منصفانه تر و آسان تر نزديك شويم. چشمانم را مي بندم و برمي گردم به سال ٩٢. بحبوحه ي انتخابات رياست جمهوري يازدهم است. حسن روحاني در اولين حضورش در رسانه ي ملي، دارد مي گويد كه "هم بايد چرخ زندگي مردم بچرخد، هم سانتريفيوژها بچرخند." و اين مي شود آغاز يك اميد واهي انتخاباتي درجه ي يك فرد اعلي!از هيپنوتيزم خودخواسته خارج مي شويم و مي پريم به دو سال بعدش يعني همين روزهاي خرداد ٩٤. حدود ٢٢ ماه است كه تمام تابوهاي ارتباط با آمريكا شكسته شده ولي هنوز تحريم ها برداشته نشده و آن گشايش هاي معجزه گونه حاصل نشده اند. نگارنده از همان سال ٩٢، پيش بيني اش اين بود كه با عهدشكني هاي آمريكا، هيچ مذاكراتي با هيچ كيفيتي، در عرض يكي دو سال، موجب رفع همه ي تحريم ها نخواهد شد.اكثر قريب به اتفاق ما انسان ها، وجه مشتركي داريم؛ وقتي در وانفسا و تنگنايي گرفتار مي آييم، براي رهايي، در باغ سبز نشان مي دهيم و وعده هاي سرخرمن الي ما شاء الله تا جان سالم به در بريم از آن موقعيت جانكاه. موقعيت جانكاه محل بحث نگارنده در اين مجال، ورطه ي انتخابات رياست جمهوري است؛ گويي رسم است كه ٨ سال يك بار يك نفر بيايد و فارغ از وضعيت موجود، فارغ از امكانات و شرايط زماني و مكاني، فارغ از ظرفيت ها و فارغ از تمام متغيرهايي كه از اختيار ما خارجند، شعارهايي بدهد و مردم فريبي كند و رأي بگيرد.من هم معتقدم كه نتيجه ي انتخابات رياست جمهوري يازدهم، گريزناپذيرترين تقدير جمهوري اسلامي ايران تاكنون بود، ولي آيا وقت آن نرسيده كه به اين باور برسيم كه حتي اگر تمام دلواپسان و تمام منتقدان و تمام مخالفان، همه ساكت شوند، باز هم توفيري در نتيجه ي مذاكرات حاصل نمي شود؟ آيا وقت آن نرسيده كه باور كنيم كه مشكل از طرف آمريكايي است؟ آيا به قول تيم مذاكره كننده ي ايراني، اين دبه كردن ها، همان بدعهدي هاي وعده داده شده اي نيست كه رهبري از سال ٩٢ فرياد مي زدند؟ آيا خوش بين نبودن به آمريكا، بدبيني است؟ آيا اين عين واقع بيني اي نيست كه حتي خود دولت كم كم دارد به آن مي رسد؟الغرض؛ تقريبا تمام گلايه هايي كه دولت از منتقدان خود مطرح مي كند، مستقيما يا غيرمستقيم، تابعي از مذاكرات است. شکی نيست كه در بين منتقدان، افراد مغرضي هم هستند كه نقدشان به عنوان يك رفتار حزبي است و نه ذيل منافع ملي و مصالح نظام، اما دولت تا كي مي خواهد دايره ي دلواپسان را افزايش دهد و همه را بدخواه تلقي كند؛ تحقق شعارهاي انتخاباتي، عين وفاي به عهد است، اما حتي به قيمت به ورطه ي لجاجت افتادن؟ آمريكا هم مدت هاست دريافته كه طرف ايراني به دليل شعارهاي انتخاباتي اش، حاضر است به هر توافقي تن در دهد، ولو به توافق بد (تن دادن به توافق بد، از جملات صريح سال گذشته ي رئيس جمهور است).٢- بزرگ نمايي دلواپسان به مثابه نهادينه سازي "ديگري" در افكار عمومي و دو قطبي سازي مستمر:اصلا خاطرمان هست اولين بار كي و در كدام رسانه ها دلواپسان تيتر يك شدند؟ تقريبا بهار ٩٣ بود كه اولين بار دلواپسان اعلام موجوديتشان را اعلام كردند با يك مراسم كوچك كه اتفاقا نه صدا و سيما پوشش داد و نه مردم متوجه آن شدند، اما رسانه هاي حامي دولت، به نحوي هوشمندانه از آن اتفاق به عنوان يك بهانه جهت تصويرسازي اغراق شده ي "ديگري" بهره برد و در حالي كه هنوز يك سال از استقرارش نمي گذشت، طوري وانمود كرد كه انگار مي خواد به مردم بگويد كه،"آهاي مردم! آگاه و هوشيار باشيد كه ما به عنوان دولت تدبير و اميد، اگر هر كم و كاستي در تحقق اهدافمان ديديد، مقصرش همين دلواپسانند و بس و ما بي تقصيريم."دولت هيچ وقت نمي گذارد كه دو قطبي دولت-دلواپسان كم رنگ شود و چند وقت يك بار آن را پر رنگ مي كند و گويي از اين دوقطبي لذت مي برد!دلواپسان هميشه و در همه ي دولت ها بوده اند و هستند و خواهند بود؛ در يك دولت اسمشان گروه هاي فشار بوده، در يك دولت اسمشان اصحاب زر و زور و تزوير و مافياي قدرت و ثروت بوده و در اين دولت اسمشان دلواپس. مهم اين است كه همواره دولت مستقر، منتقدان و مخالفانی حتي شديدتر و بي رحم تر از دولت يازدهم داشته است.الغرض؛ در يادداشت هاي سال گذشته به دفعات بحث فرافكني همه ي دولت ها تبيين شد، ولي هرگز نبايد فراموش كرد كه اگر دولت به اعتراضات و انتقادات دلواپسان معترض است، پس چرا دولت و در رأسش شخص رئيس جمهور مدام با دوقطبي راي دهندگان به من و رأي ندهنگان به من، مي خواهد تلقين كند كه ٤٩/٣ درصد مردم، انگار اصلا مهم نيستند و فقط ٥٠/٧ درصد راي دهنده به حسن روحاني هستند كه تشخيصشان مؤثر بوده؟ اين مواضع، با جمله ی رییس جمهور در اولين نشست خبري كه گفت "من رئيس جمهور تمام مردم ايرانم، حتي آن هايي كه به من رأي نداده اند"، چطور قابل جمع است؟ ٣- از ادبيات "من سرهنگ نيستم؛ حقوق دانم" تا ادبيات "سردار ديپلماسي"!:رئيس جمهور در سخنراني هفته ي گذشته اش، از محمدجواد ظريف با عنوان "سردار ديپلماسي" ياد كرد (كه البته پر بيراه هم نيست)، اما اين در حالي است كه همه به ياد داريم كه در مناظرات رياست جمهوري، حسن روحاني متحكمانه و متكبرانه به محمدباقر قاليباف گفت: "من سرهنگ نيستم؛ من حقوق دان هستم" و با ژستي كه با عقبه ي اطلاعاتي-امنيتي روحاني كاملا در تضاد بود، بسياري از مردم را با خود همراه كرد و بهتر بگوييم گمراه كرد. از حوصله ي اين يادداشت خارج است كه یادآور شویم اگر قاليباف تنها دو خط از سخنراني سال ٧٨ حسن روحاني در دانشگاه تهران را در همان مناظره قرائت مي كرد، قطعا نتيجه ي انتخابات تغيير مي كرد. محل بحث از ذكر آن جمله ي معروف روحاني اين است كه وي در مناظرات، حسب منافع، به نوعي بيگانه از كل عقبه ي اطلاعاتي و امنيتي اش موضع گرفت ولي هفته ي پيش حتي در پاردايم ادبي و از منظر كلامي، عبارت "سردار ديپلماسي" را براي ظريف به كار برد؛ اين يعني اگر موقعيت ايجاب كند، آقاي حقوق دان و تيمش، حتي لباسي فراتر از سرهنگ و در حد سردار بر تن مي كنند.قطعا مقصود از بند فوق، تخطئه ي مواضع رئيس جمهور صرفا به دليل استفاده از عبارت سردار ديپلماسي نيست، بلكه به عنوان مشتي نمونه ي خروار از تغيير مواضع بنيادين رئيس جمهور كه به عنوان هسته هاي گفتناني وي شناخته مي شوند، مثالي ذكر شد كه كل مردم به گوششان آشناست و آن جمله را شنيده اند، اما اگر لازم شود، همان حقوق دان، از سرهنگ هم فراتر رفته و با افتخار خودش و تيمش سردار هم مي شوند. سردار شدن يك افتخار مي تواند باشد، ولي متناسب با گفتمان سازي انتخاباتي سال ٩٢ حسن روحاني، مي تواند يك برچسب يا فحش قلمداد شود، اما از آن جا كه براي اين دولت هيچ صفتي فراتر از ظرف زماني اش اصالت ندارد، تغيير موضع از سرهنگ نبودن تا سردار بودن، به هر حال نشانه اي دال بر مذبذب بودن گفتمان دولت فعلي دارد.الغرض؛ اين ديگر اسمش نرمش قهرمانانه در مواضع نيست، بلكه اسمش نرمي استخوان در مواضع و تغيير پارادايم يا منظر گفتماني در مواقع مختلف است.حرف آخر:علاوه بر طرف آمريكايي، به شعارهاي انتخاباتي هم خوش بين نيستم؛ با بررسي ٢٢ سال اخير (از انتخابات رياست جمهوري ششم تا دو سال بعد از يازدهم)، به اين نتيجه رسيده ام كه انتخابات در جمهوري اسلامي ايران، به جاي عرض اندام پرشور توانمندي ها و شايستگي ها، به عرصه اي براي ماهي گرفتن از آنارشيزمي كه در دل رمانتيسيزم انتخابات هاست، تبدیل شده است؛ به زبان ساده تر، انتخابات رياست جمهوري بستري شده كه هر كس حرف هاي محيرالعقول تر و وعده هاي سرخرمن تر و دور از دسترس تر بدهد برنده باشد و هر كس كه قصد ايجاد اصلاح و پيشرفت دارد ولي پاهايش روي زمين است و مردم در وهم و خيال غوطه ور نمي كند، محكوم به شكست است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
سیاسی
پربازدیدترینها