واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
روانشناسی؛
وقتی پدر نباشد، پسرم پرخاشگری می کند
خانمي ۳۰ ساله و مطلقه هستم. پسري دارم ۵ ساله که هرکسي به خانه ما مي آيد زمان رفتن دنبالش گريه مي کند و درهاي اتاق ها را به هم مي زند . بارها با او صحبت کردم، اما فايده اي نداشته در ضمن او از بدو تولد پدرش را نديده است.
امام على عليه السلام : خوش اخلاقى روزى ها را زياد مى كند و ميان دوستان انس و الفت پديد مى آورد. به گزارش سرویس خانواده جام نیوز، مراجع عزيز، البته که بزرگ کردن فرزند به تنهايي، آن هم پسري 5 ساله بسيار دشوار است، اما اگر نکاتي را که در ادامه مي آيد به کار ببنديد خواهيد توانست فرزندتان را بهتر درک کنيد و نياز هاي او را پاسخ دهيد: وقتي پدر نيست هنگامي که يکي از والدين در زندگي حضور ندارد يا به عبارتي فرزندشان تحت سرپرستي تنها يک والد قرار مي گيرد، به اين دليل که در حقيقت در يک خانواده ناکامل بزرگ مي شود اوضاع کمي حساس تر و متفاوت از خانواده هاي ديگر است. اين حساسيت و تفاوت بيشتر به ويژه اگر پدر خانواده حضور نداشته و فرزند، پسر باشد کمي بيشتر هم مورد توجه قرار مي گيرد؛ چرا که وقتي پدر نباشد، پسر تمايل بيشتري به لجبازي، پرخاشگري و شکستن قوانين و چارچوب هاي ارتباطي و اجتماعي دارد. فرزندتان را درک کنيد نبود پدر بر رشد هويت مردانه در پسران تاثير مي گذارد؛ تأثيري که اين فقدان در شکل گيري شخصيت مردانه پسر شما دارد تا حدي است که شما نمي توانيد آن را جبران کنيد. به عبارتي اين يک اصل کاملاً مردانه است. به هر حال، شما به عنوان مادر تنها مي توانيد فرزندتان را درک کنيد که بخش بزرگي از خشمي که او در کوباندن درها و مخالفت کردن با شما بروز مي دهد، خشمي دروني است که شايد او هنوز از آن آگاه نباشد، اما لازم است بدانيد که اين خشم از امر و نهي کردن هاي زياد شما نشات مي گيرد. امر کردن نامناسب مادر خشم پسر را در نبود پدر بالا مي برد. اين در حالي است که اگر پدر حضور داشت و تنها يک اشاره چشمي به فرزندش نشان مي داد، ممکن بود او با کمترين مخالفتي آرام بگيرد. کمتر به او سخت بگيريد مسائل و مشکلات احساسي و عاطفي يکي از مواردي است که در خانواده هاي تک والدي به چشم مي خورد، دختران در نبود پدران بيشتر از نظر رشد کلامي و امنيت آسيب مي بينند و در مقابل پسران در نبود پدر، بيشتر از نظر رشد اجتماعي و بيان منطقي و عاقلانه ضربه مي خورند. در نهايت به شما توصيه مي شود کمتر به فرزندتان امر و نهي کنيد، البته نه تا آن حد که توجه نا مشروط شما او را لوس و بي قيد تربيت کند. اگر مي خواهد همراه اعضاي خانواده و دوستان به منزل آنها برود تا جايي که از نظر شما ممکن است، ممانعت نکنيد. فرزند شما سازگاري را کمتر از ديگر بچه ها آموخته است، لذا بيشتر مخالفت مي کند تا اينکه سازگاري نشان دهد. به ياد داشته باشيد که فرزندتان به شدت به شما وابسته است و يک پسر از همان ابتدا تلاش مي کند شخصيتي مستقل در خود پرورش دهد. به خصوص که فرزند شما در سن حساس و مهم 5 سالگي قرار دارد، سني که شخصيت او در آن تقريباً شکل گرفته است و از آن پس تغييرات کمي را تجربه مي کند. لذا نيمي از خشمي را که بروز مي دهد نيز به دليل اين است که براي ادامه حيات به شدت به شما وابسته است و در عين حال مي خواهد مستقل باشد ( مثل پدري که ندارد، مثل يک مرد؛ يعني حرکت کردن در جهت رشد هويت جنسيتي مردانه ). پريسا غفوريان - دانشجوي دکتراي روانشناسي تعامل نیوز/ 2014
۰۸/۰۳/۱۳۹۴ - ۱۲:۰۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 245]