تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1821104678
صدر: نهادهای حاکمیتی استعدادیابی درستی در مورد سمن‌ها نداشته‌اند
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: صدر:
نهادهای حاکمیتی استعدادیابی درستی در مورد سمن‌ها نداشته‌اند
صدر گفت: در عرصه سمن‌ها هم مانند دیگر حوزه‌ها دچار افراط و تفریط هستیم؛ با تغییر دولت‌ها، سیاست‌ها هم تغییر کرده؛ یک زمان فضای فعالیت باز و یک زمان بسته بوده است.
شاخه طوبی نوشت: سازمان‌های مردم‌نهاد به‌عنوان تشکل‌های اجتماعی دارای مختصات و ابعاد خاصی هستند که فعالیت در آنها نیازمند رفتار و عملکرد ویژه این سیستم است. به دلیل اینکه خاستگاه اصلی فعالیت سمن‌ها مردمی است، در این بستر باید انگیزش، تخصص و کارایی لازم وجود داشته باشد. ازاین‌رو آموزش، توانمندسازی و مهارت‌آموزی مسئولین سازمان‌های مردم‌نهاد کمک شایانی به ارتقاء سطح کیفی فعالیت‌های این مجموعه‌ها می‌کند. شاخه‌های طوبی در این راستا گفتگویی با فاطمه صدر، دانشجوی دکتری فلسفه تطبیقی داشته است. فاطمه صدر پیش‌ازاین کارشناس حوزه سازمان‌های مردم‌نهاد در سازمان ملی جوانان وقت بوده و همچنین مدیرعامل سازمان مردم‌نهاد صهبای معرفت است. به نظر شما و با توجه به شرایط امروزی جامعه، جوانان و افراد دغدغه‌مند حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی چه ویژگی‌هایی باید داشته باشند؟ در پاسخ به این سوال باید به پنج نکته اشاره کنم: نکته اول، بحث پای‌بندی به اخلاق است. به نظر من یک خلاء بزرگ اخلاقی در فعالین فرهنگی و کسانی که دغدغه‌های فرهنگی و اجتماعی دارند وجود دارد که معمولا به این آسیب، توجه نمی‌شود. به جز موضوع کلان رعایت اخلاق اسلامی در همه زمینه‌ها که بسیار مهم است؛ هر کاری از جمله کار فرهنگی هم اخلاق حرفه‌ای و تشکیلاتی متناسب با خود می‌طلبد که فقدان توجه به این امر، مسئله‌ساز است. افراد معمولا مشغول به فعالیت فرهنگی می‌شوند؛ اما به الزامات، ضرورت‌ها و پیش‌نیازهای فعالیت‌های فرهنگی توجه نمی‌کنند و ما تاکنون از این جهت، آسیب زیادی دیده و همچنان هم می‌بینیم. به عبارتی، کار گروهی و کار جمعی در یک موسسه، نهاد یا سازمان، ضرورت‌ها و اخلاقی را می‌طلبد که باید به آداب آن مسلط شد. چراکه در سایه این گروهی کار کردن است که به نتیجه مطلوب می‌رسیم؛ خصوصا در عرصه‌های فرهنگی و اجتماعی. البته اگر فعالیت ما، گروهی هم نباشد خود فعالیت کردن، روابط انسانی و تعهدات اخلاقی که نسبت به خود کار و کارفرما داریم، ما را به رعایت ضرورت‌های اخلاقی ملزم می‌کند. متاسفانه در بیشتر مواقع به فعالیت فرهنگی به چشم یک فعالیت تفننی، سلیقه‌ای، دل‌بخواهی و آزاد نگاه می‌شود و در نتیجه به عنوان یک مسئولیت، تعهد، امانت و فعالیت حرفه‌ای در نظر گرفته نمی‌شود. به همین دلیل افراد به راحتی کار محول شده را ناتمام و ناقص رها می‌کنند یا آن را با کیفیت پایین و با بی‌حوصلگی، ارائه می‌دهند. بدین صورت، جنبه جدی و محکمات کار لحاظ نمی‌شود و در نتیجه مواجه با برخی مشکلات می‌شویم. این مسئله در سمن‌ها و فعالیت‌های غیردولتی و غیررسمی که نظام اداری و سلسله مراتبی بر آنها حاکم نیست، بیشتر خود را نشان می‌دهد؛ زیرا نظام پرداخت حقوق و پاداش مادی، ارتقاء پست، ساعت کاری و… بر این فضاها حاکم نیست و اگر به تعهد کاری اخلاقی توجه نشود، این نحو فعالیت داوطلبانه قطعا به نتیجه کار ضربه خواهد زد. نکته دوم، موضوع مطالعه است؛ متاسفانه بیشتر کسانی که در فعالیت‌های فرهنگی مشغول هستند، ضعف مطالعاتی دارند. یعنی باور ندارند و به این نکته نرسیده‌اند که هر نوع فعالیت فرهنگی -حتی اجرای سرود یا تئاتر- نیاز به پیش‌زمینه محتوایی، مطالعاتی و اطلاعاتی دارد. ما در عصری فعالیت می‌کنیم که نمی‌توانیم هرچه به ذهن‌مان رسید را همانند گذشته به اجرا بگذاریم. امروزه تنوع ابزارها، قالب‌ها، ساختارها، افراد و سبک‌های فعالیت فرهنگی به گونه‌ای است که نمی‌شود بدون مطالعه متناسب و توجه به این موارد، فعالیت فرهنگی کرد. این ضعف مطالعاتی، در کار است که خود را نشان می‌دهد. همین ضعف مطالعاتی موجب می‌شود آثار و فعالیت‌های فرهنگی از لحاظ کیفی، غنای لازم را نداشته باشند؛ یا با یک کار تقلیدی و موازی‌کاری مواجه می‌شویم یا اینکه در سطح جامعه، این کار کمترین اثربخشی را دارد و در عمق جان جامعه مخاطب، وارد نمی‌شود. نکته سوم این است که ما اغلب اوقات در فعالیت‌های فرهنگی به اصل مخاطب‌شناسی توجه نکرده و با تمام مخاطبین، یکسان برخورد می‌کنیم. حال آنکه باید برای هر دسته مخاطب از لحاظ سن، جنسیت، تحصیلات، قشر اجتماعی و طبقه فرهنگی، تفاوت قائل شد و عدم توجه به این نکته سبب می‌شود نتیجه کار، برد و برایند خوبی نداشته باشد و از آن استقبال نشود. معمولا مجموعه‌هایی که از جامعه هدف خود، شناخت و آگاهی بیشتری دارند، کارهای اثربخش‌تری ارائه می‌دهند. به عبارتی، فعالین فرهنگی نباید براساس ذهنیات و پیش‌فرض‌های خودشان، سراغ مخاطب بروند؛ بلکه باید براساس نیاز مخاطب، کار فرهنگی را ارائه دهند. نکته چهارم این است که فعالین فرهنگی، معمولا ابزارهای مهارتی جدید فعالیت فرهنگی را نمی‌شناسند. یک زمان، برنامه‌های مذهبی ساده در حد یک مسجد یا هیئت به عنوان فعالیت فرهنگی مذهبی، پاسخگو بود؛ اما در حال حاضر، تنوع ارائه کار فرهنگی در فضای مجازی و حقیقی بسیار زیاد شده است. اگر ما این تنوع دیدگاه‌ها و ابزارها را مدنظر نداشته باشیم باز هم دچار آسیب و آفت شده‌ایم. به عبارت دیگر، باید الگو‌های جدید محتوایی، مدیریتی و اجرایی را فرا گرفت و با استفاده از این قالب‌های جدید به سراغ جامعه هدف رفت و برای آن برنامه‌ریزی کرد. این امر، لازمه زندگی متغییر و متنوع امروزی است. روشن است در عصری که دائما سبک‌های جدید در آن ارائه می‌شود و تغییر و سیالیت، یکی از محورهای مهم آن است، نمی‌توان با نگرش سنتی و قدیمی به سراغ مخاطب رفت. نکته آخری که در فعالیت فرهنگی باید بدان توجه کرد، موضوع تخصص‌محوری است. در گذشته فعالین فرهنگی، همه نوع فعالیتی از اردوی زیارتی گرفته تا برنامه‌های آموزشی و تفریحی و… را می‌توانستند انجام دهند؛ اما فضای امروزی جامعه به سمتی رفته که عرصه فعالیت‌های فرهنگی هم مانند سایر زمینه‌ها و حوزه‌های کاری، تخصصی شده است و لذا باید حرفه‌ای پیش رفت؛ یعنی حاکم شدن یک تفکر سیستمی که به کل مباحث و موضوعات فرهنگی به صورت شبکه‌ای از اقدامات، برنامه‌ها و سیاست‌گذاری‌های مرتبط با هم، نگاه کند. اما در عین حال به صورت تخصصی، فقط در یک حوزه از جوانب گوناگون به فعالیت بپردازد. از مطالعات گرفته تا تجریبات و فعالیت همه منتهی به یک حوزه باشد و به صورت تخصصی و جزئی، پیشینه تا آینده آن حوزه را به نحو خاص، بررسی کند. اینکه یک مجموعه فرهنگی، هم برگزاری کلاس‌های آموزشی را در برنامه خود داشته باشد، هم کار هنری آموزش دهد، هم اردوی سیاحتی و زیارتی ببرد، هم برگزاری نمایشگاه و همایش و سمینار و… در دستور کارش باشد و هم… آن هم با موضوعات مختلف، برای زمان حال مناسب و پاسخگو نیست؛ خصوصا در شهرهایی که در سطح بالاتری از ارتباطات، اطلاعات و مدرنیته قرار دارند، ضرورت این تخصص‌محوری بیشتر دیده می‌شود. عدم توجه به تخصص‌محوری باعث می‌شود ما مخاطب را از دست بدهیم، رشد کیفی نداشته باشیم، در سطح بمانیم و به عمق ورود پیدا نکنیم و در نتیجه، اثربخشی کار را از دست بدهیم. راهکارهای ایجاد انگیزه برای فعالیت در حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی چیست؟ بخشی از پاسخ این سوال به جواب قبل برمی‌گردد. وقتی فرد، 1) مطالعه کافی و اشراف محتوایی داشته باشد، 2) نسبت به مردم جامعه و حتی خودش، اخلاق متعهدانه داشته باشد، 3) ابزارهای مورد نیاز را بشناسد و 4) در حوزه فعالیتی که می‌خواهد انجام دهد از نگرش تخصص‌محور برخوردار باشد، مسلما انگیزه لازم برای فعالیت را پیدا می‌کند. مطالعه، مهارت و رویکرد تخصصی باعث می‌شوند خلاءهای موجود در یک موضوع را بشناسیم تا بهتر بتوانیم درباره آنها کار و فعالیت کنیم. از همین طریق درمی‌یابیم کدام موضوع برای طرح در جامعه، لازم‌تر است و کدام روش و ابزار، با اقبال بیشتری از طرف مخاطب روبرو می‌شود یا اثرگذارتر است. اگر شناخت و معرفت نسبت به یک حوزه، کامل و جامع صورت بگیرد، انگیزه لازم و محرک برای فعالیت را به وجود می‌آورد. یک نکته دیگر هم این است که این انگیزه از درون می‌جوشد. بدین معنا، فرد باید دغدغه اجتماعی داشته و نسبت به جامعه، حس دلسوزی درونی و تعهد داشته باشد. خود این امر، موتور محرکی برای شروع فعالیت فرهنگی می‌شود. معمولا در همه جوامع، انگیزه فعالیت در برخی حوزه‌های عام‌المنفعه یا بشردوستانه، مانند: کودکان کار، امور خیریه و یا امور اعتقادی و مذهبی بالاست و فعالیت بدون هیچ چشم‌داشتی از سوی افراد و به صورت داوطلبانه صورت می‌گیرد؛ اما در حوزه‌های نظری، اندیشه‌ای، فرهنگی و نرم‌افزاری، کمتر این نوع انگیزه درونی وجود دارد. باید آن انگیزه درونی و معرفت به ابعاد موضوع وجود داشته باشد که فرد بتواند با تبعات سخت این نوع فعالیت، کنار بیاید و مسیر را با استقامت طی کند. این انگیزه درونی را نمی‌شود به فرد تزریق کرد؛ زیرا این خود اوست که باید در درون به ضرورت فعالیت و حرکت فعالانه برسد. با توجه به اینکه یکی از بسترهای مناسب برای کارهای فرهنگی و اجتماعی، سمن‌ها هستند چگونه می‌توان انگیزه‌سازی برای تشکیل سمن‌ها به وجود آورد؟ یا در فرآیند ایجاد انگیزه چه نکاتی حائز اهمیت است تا افراد را به سمت تاسیس سمن‌ها برای فعالیت‌های اجتماعی ترغیب کند؟ سمن یا هر تشکل دیگری که بخواهد دواطلبانه شکل بگیرد و نظام بروکراسی اداری مرسوم در آن حاکم نباشد، کاملا به انگیزه خودجوش و درونی، تعهد و گذشت اخلاقی نیازمند است. بدون اینها محال است که بتوان کار مردمی و داوطلبانه انجام داد. نکته در اینجا کاملا احساسی و عاطفی است. اگر فرد برای مسئله و موضوعی، بی‌قرار نشده باشد و آن موضوع، مسئله ذهنیش نشده باشد، فعالیت‌های داوطلبانه و تشکلی با از ابتدا، شکل نمی‌گیرند یا پس از شکل‌گیری، فرد از آنها سرخورده می‌شود و کار را رها می‌کند. دغدغه‌مندی و عدم انفعال، تعهد اخلاقی، معرفت و شناخت، سه پیش‌نیاز مهم هر نوع فعالیت مردم‌نهاد و داوطلبانه است. البته تاحدودی هم می‌توان انگیزه‌سازی از بیرون صورت بگیرد که به هر سه مورد فوق بستگی دارد؛ یعنی اگر حساس‌سازی، معرفت‌افزایی و آگاهی‌بخشی به درستی صورت بگیرد، فرد هم از حس تعهد و دلسوزی برخوردار باشد، جوشش درونی به وجود می‌آید و انگیزه‌ای می‌شود برای شروع فعالیت. بنابراین تنها اقدامی که از بیرون برای انگیزه‌بخشی به فرد می‌توان انجام داد، همین حساس‌سازی و آگاه‌سازی است. زیرا اساسا چنین فعالیت‌ها و اموری، قابل دیکته کردن و دستوری و فرمایشی نیستند. مخصوصا فعالیت‌ها در سمن‌ها که نسبت به فعالیت‌های دیگر، حالت سیال‌تری دارند. به همین دلیل برای فعالیت در آنها باید انگیزه قوی‌تری وجود داشته باشد. شاید بتوان برای فعالیت در سازمان‌های مردم‌نهاد، این تعبیر را به کار برد که باید «مادرگونه» رفتار کرد؛ یعنی مانند یک مادر، دلسوز بود و برای هر سختی و آزاری، خود را آماده کرد. چراکه فعالیت‌های مردم‌نهاد عموما از مزایای مادی و حمایت ارگان‌ها برخوردار نیستند و مگر در موارد معدودی، پرستیژ و جایگاه اجتماعی خاصی هم برای فرد به ارمغان نمی‌آورند که فرد بتواند به آنها دلخوش کند. پس در این فعالیت‌ها، فقط همان انگیزه «مادری» بدون توقع و چشم‌داشت است که می‌تواند عامل موفقیت و محرک اصلی باشد. نهادهای دولتی در قبال سمن‌ها و زمینه‌سازی برای حضور سمن‌ها چه نقشی می‌توانند ایفا کنند؟ نهادهای حاکمیتی، اعم از دولتی و غیردولتی، بهترین نقشی که می‌توانند داشته باشند بسترسازی برای رشد کمی و ارتقاء کیفی سمن‌ها است. از جنس امکانات و آموزش است. این نهادها در سه عرصه می‌توانند این بستر را فراهم نمایند: اول آن که در حوزه تجهیزات و امکانات مورد نیاز سمن‌ها، مساعدت‌هایی داشته باشند؛ مثلا مکان و فضای مناسب برای فعالیت در اختیارشان بگذارند. دوم آن که از طریق آموزش، توان محتوایی و غنای فکری آنها را بالا ببرند. سومین نقش آنان نیز در عرصه تسهیل مراحل و شرایط ثبت و صدور مجوز خود را نشان می‌دهد. در برخی کشورها، نهادهای حاکمیتی مانند شهرداری‌ها، ملزم شده‌اند مکان و فضای مناسب فعالیت سمن‌ها را رایگان در اختیارشان قرار دهند. در ایران به این مسئله توجه نمی‌شود و شاید تعداد کمی از سمن‌ها تاکنون موفق شده باشند از مراکز دولتی، مکانی را بگیرند. که البته آن هم معمولا با حفظ استقلال و آزادی کامل سمن نیست و در قبال مکان، سمن مجبور است خدماتی هم به آن نهاد یا سازمان ارائه دهند. من به شدت معتقدم سمن‌ها باید کاملا آزادانه و مستقل از حاکمیت و در عین حال، در چارچوب خطوط قرمز و قوانین حاکمیت، فعالیت داشته باشند. ذکر این نکته ضروری است که حاکمیت از طریق برون‌سپاری اجرایی یا محتوایی برخی طرح‌ها می‌تواند به سمن‌ها کمک کند و نقش حمایتی خود را از این طریق هم ایفا نماید. به نظر شما نهادهای حاکمیتی تاکنون در حوزه سمن‌ها، وظایف خود را به خوبی ایفا کرده‌اند؟ ارزیابی شما چیست؟ راجع به این سوال نمی‌توان به صورت کلی پاسخ داد؛ چراکه در برهه‌هایی، نهادهای حاکمیتی خوب عمل کرده‌اند و در زمانی دیگر، عملکرد مناسبی نداشته‌اند. همچنین باید بین نقش، ماموریت، تاثیر و اختیارات نهادهای حاکمیتی هم تفاوت قائل شد. برخی نهادها در زمینه سمن‌ها، برنامه‌ریزی خوبی داشته‌اند و برخی، نه. متاسفانه در عرصه سمن‌ها هم مانند اغلب حوزه‌ها، دچار افراط و تفریط هستیم. با تغییر دولت‌ها، سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌ها هم تغییر می‌کند و سمن‌ها هم متاثر از این رویکردهای متفاوت و گاه متناقض، می‌شوند. یک زمان، فضا برای هرگونه فعالیتی به نحو غیرقابل توجیهی، باز است و یک زمان، به شدت عرصه فعالیت، بسته و محدود می‌شود. از طرف دیگر، در موارد بسیار اندکی، نگاه به سمن‌ها براساس توانمندی، استعداد و پتانسیل آنها بوده است و در مقابل، تعاملات نهادهای حاکمیتی با سمن‌ها براساس روابط بین فردی و بین نهادی و مناسبات غیرحرفه‌ای، برقرار می‌شده است. نهادهای حاکمیتی، استعدادیابی درستی در مورد سمن‌ها نداشته و به همین دلیل، بدون توجه به شایستگی‌ها، تخصص‌ها و توانایی‌های سمن‌ها، همیشه مجموعه‌های هم‌فکر یا مرتبط پیرامون با خود را دیده‌اند. این مشکل عمده در تمام دولت‌ها بوده است. همچنین سرمایه‌گذاری مادی و معنوی درستی در حوزه سمن‌ها توسط حاکمیت صورت نگرفته است؛ تا آنها را به عنوان یک بازوی اجرایی و همراه و یاری‌گر کنار خود داشته باشد. با توجه به سابقه فعالیت‌های‌تان در حوزه سمن‌ها، چه نکات و توصیه‌هایی به مدیرعاملان سمن‌ها می‌کنید؟ پاسخ‌های من یک زنجیره بهم پیوسته است. نکاتی که در پاسخ به سوال اول بیان کردم در اینجا نیز قابل استفاده است. مدیرعاملان سمن‌ها باید به اخلاق حرفه‌ای و متعهدانه تجهیز شوند، نگاه تخصص‌محور داشته باشند، انگیزه درونی برای این نوع فعالیت داشته باشند، با مهارت‌ها و ایزارهای روز آشنا باشند، مطالعه، معرفت و شناخت نسبت به حوزه فعالیتی خود داشته و ضرورت فعالیت را حس کرده باشند. مدیرعامل یک سمن که شخص محوری است برای استمرار، اتقان و قوت در مسیری که در پیش دارد، باید بیشتر از همه و بعد هم سایر همکاران او به این نکات توجه کنند. در غیر این صورت، پس از مدتی از ادامه فعالیت دل‌زده شده و کار را رها می‌کنند. یک نکته بسیار مهم که باید در اینجا بر آن تاکید کنم این است فعالیت فرهنگی نیازمند نگرش و برنامه‌ریزی بلندمدت است؛ یعنی در این عرصه باید بسیار صبور بود. فعالان فرهنگی و خاصه مدیرعاملان سمن‌ها نباید نگاه کوتاه‌مدت نسبت به فعالیت‌های فرهنگی داشته و خروجی کار را به سرعت -مثلا بعد از یک دوره کلاس یا همایش- متوقع باشند. فعالیت فرهنگی ممکن است بعد از یک دهه یا حتی بیشتر، نتیجه و اثربخشی خود را نشان دهد. پس باید با شکیبایی و البته امیدوارانه، این مسیر را طی کرد. ذات فعالیت از نوع فرهنگی و اجتماعی، سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی بلندمدت را می‌طلبد و تغییرات و تحولات پس از طی یک فرآیند طولانی، اثرات خود را برجا خواهند گذاشت. اگر همه ما به این نکات توجه داشته باشیم، به دو نتیجه می‌رسیم: 1) یا اصلا به عرصه فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی وارد نمی‌شویم یا 2) آگاهانه وارد می‌شویم، ناملایمات آن را تحمل می‌کنیم و زود خسته و ناامید نمی‌شویم. به نظر شما راه حل برطرف کردن مشکلات مالی و اقتصادی سمن‌ها چیست؟ در کشورهای غربی که فعالیت سمن‌ها در آنها سابقه طولانی دارد و به صورت واقعی‌تر و اصولی‌تر است، خود افرادی که به صورت داوطلبانه، با آرمان و هدف مشخص و انگیزه درونی، سمن را ایجاد کردند، به صورت کاملا شخصی، بخشی از نیازهای مالی و بودجه سمن را تامین می‌کنند. بخش دیگر هزینه‌ها هم با حق عضویت و کمک‌های داوطلبانه مادی و غیرمادی اعضاء و مخاطبین، تامین می‌شود. اگر فعالیت یا موضوعی برای فردی به معنای حقیقی، آرمان باشد قطعا برای دست‌یابی به آن از حقوق و مزایا و پست و مقام، چشم‌پوشی کرده و برعکس، از خود نیز هزینه می‌کند. نگاه من به این مقوله، یک نگاه همه یا هیچ است. یعنی قائلم به اینکه اگر کسی نمی‌تواند از هزینه شخصی، وقتی و حتی اعتبار خود در این زمینه خرج کند و این نوع فعالیت برایش جایگاه آرمانی و دغدغه‌مندی را ندارد، پس باید رها کند. یا باید برای دست‌یابی به هدفی والا و ضروری ورود همه جانبه داشت و در موارد بسیاری، گذشت کرد یا آن را کنار گذاشت. روش دوم در مورد تامین مسائل مالی این است که سمن‌ها تلاش کنند در یک حوزه کاملا تخصصی، توانمند، شاخص و به اصطلاح، برند شوند. این شاخص شدن هم در دو زمینه خود را نشان می‌دهد: 1) زمینه نرم‌افزاری: موضوع و محتوا؛ مثل انتخاب موضوع محیط زیست، دفاع مقدس، بیداری اسلامی، زنان و خانواده و… با روش پژوهشگری، آموزش، تولید محتوا و… 2) زمینه سخت‌افزاری: اجرا، قالب و ابزار؛ مانند انتخاب قالب اجرای همایش‌های استانی و ملی، برگزاری اردوهای تفریحی-سیاحتی، برپایی نمایشگاه‌های تخصصی و… وقتی یک مجموعه در حوزه‌ای کاملا تخصصی، فعالیت کند و شاخص و شناخته شود، سایر افراد و سازمان‌ها و دستگاه‌ها، برای کمک گرفتن از آنها تحت عنوان مشاوره یا اجرای طرح یا برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری و… سراغ این مجموعه می‌آیند که رهاورد آن، قطعا تامین بودجه و حمایت مالی است. روش سوم هم این است که سمن‌ها به سمت تولید و عرضه محصولات بروند و از فعالیت‌های ویژه خود که نمونه قبلی ندارد و تولیدی فکر و ایده خودشان است، محصولی برای ارائه به مخاطبین داشته باشد و از این طریق، کسب درآمد کنند. مطلب فوق مربوط به سایر رسانه‌ها می‌باشد و خبرگزاری فارس صرفا آن را بازنشر کرده است. بازگشت به صفحه نخست گروه فضای مجازی انتهای پیام/
94/02/27 - 17:24
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 123]
-
گوناگون
پربازدیدترینها