تبلیغات
تبلیغات متنی
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852169040
اجرای «در مه بخوان» در تبریز مه آلود
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین:
اجرای «در مه بخوان» در تبریز مه آلود استان‌ها > آذربایجان شرقی - هوا همچنان مه آلود است، علیرغم گذشت پنجاه سال (تقریبا)، مه غلیط تیره ای آسمان را به زمین دوخته است. نفس پس می رود و علیرغم آفتاب روشنی که می تابد، چشم چشم را نمی بیند.
به گزارش خبرآنلاین از تبریز، دهه چهل و نیمه اول دهه پنجاه قرن حاضر خورشیدی، ویژگی های برجسته و در عین حال پرابهام در بیداری ملت ایران داشت که ریشه در رویارویی اقشار درونی و زیرین جامعه با رویدادهای تلخ و واقعیت های سخت و آزارنده اجتماعی و اقتصادی دارد.
دهقانان و کارگران برلبه تیز تیغ راه می رفتند و به بیانی دیگر می توان گفت که بیش از دیگر اقشار جامعه زیر تیغ های آن دستگاه انسان خردکن بودند، مخصوصا آنها که مسائل را درک می کردند و روابط علت و معلولی امور را می فهمیدند و برای رهایی از آن بن بست خفقان، خود را به در و دیوار می زدند.
زیستن و زندگی در آن شرایط طاقت فرسای، بریک سوی، تاخت و تاز قشر متوسط جامعه که بیشتر در کسوت برخی کارمندان فرصت طلب و کاسه لیس دولت بودند و هیچ فرصتی را برای تاراج مردم (در لباس خدمت!!) و هرگونه لفت و لیس که فکر کنید، مخصوصا در نقاط محروم جامعه از دست نمی دادند، از سوی دیگر مصیبت بزرگ مردم بود.
همین جا می گویم که شریفان از قشر کارمندان دولت، که درهیاهوی ناشریفان گم شده بودند، از مردم بودند و خود مردم بودند. دهانشان پر خون بود. نه می توانستند تف کنند و نه می توانستند قورت دهند. به بیانی دیگر سرشان بریده بود و خونشان به درونشان می ریخت.
آنها که سنشان قد می دهد، کافیست آن سالها و آن روزها را به یاد آورند و آنها که سن و سالشان قد نمی دهد، کافیست به روزنامه های آن سالها و مخصوصا صفحات حوادث (اگر چه منتشر شده ها یک صدم اتفاقات منتشر نشده نمی شد و بسیار با احتیاط نوشته می شد تا از سد سانسور بگذرد) سری بزنند ودریابند که چه می گویم.
در آن شرایط سخت و نفس گیر، چه دشوار بود کار، برای مورخان، پژوهشگران و روزنامه نگاران، داستان نویسان و نمایشنامه نویسان و شاعران و... که در آن مه غلیظ می بایست، آن واقعیات تلخ و گزنده را، بعنوان تاریخ ثبت کنند و به مردم انتقال دهند.
و چه دشوار تر بود برای آنها که بحکم جبر تاریخ و طبیعت محکوم بودند برای دانستن و فهمیدن و آگاه شدن، ناگزیر بودند، آن حقایق و واقعیات ملموس و درعین حال، پنهان را از درون همان مه غلیظ و نوشته ها و آثار نویسندگان و هنرمندان بخوانند و ببینند و دریابند.
در همان شرایط بسیار سخت بود که اکبر رادی، درسال 1352، نمایشنامه «درمه بخوان» را نوشت و منتشر کرد و مردم برای نخستین بار در سال 1353، آن را روی صحنه دیدند.
متن نمایشنامه، در آن تاریخ و در آن شرایط، فقط یک بعد اجتماعی داشت و یک رویه ملایم طنز، که علیرغم ملایمت لحن، گزش خاصی داشت. بطوری که در آن سالها، تماشاچی آن روزها و آن سالها، بدون اینکه دقیقا بداند، نگارش این نمایشنامه از کجا سرچشمه می گیرد، وقتی که پرده آخر نمایش پایین کشیده می شد، با اندوه خاصی از سالن بیرون می آمد و باخودش می گفت: اگر این قصه راست باشد، مردم اسیر چه گرگهایی می شوند.
شادروان اکبر رادی که درسال1386رخ در نقاب خاک کشید، زاده و پرورده رشت بود و فضای اجتماعی گیلان را بهتر از هر جای دیگر ایران می شناخت. ماجرای «در مه بخوان» نیز، چنان که نمایش می گوید، دریکی از روستاهای شمال کشور روی می دهد.
یک دختر ساده دل روستایی فریب یکی از همان گرگ ها را می خورد که زیر پرچم حکومت، در پشت نقاب خدمت!! به مردم، به حرص و طمع خود خدمت می کند. فاجعه که رخ می دهد، همه آن جمع، از روستا می کوچند و می روند، آن دختر می ماند و سنگ سیاه اندوهی که در دل نهاده است و یک معلم جوان صادق و با وجدان که در میان آن همه پلیدی ها و پلیدان، می خواهد پاک بماند و به مردم روستا خدمت کند.
«در مه بخوان» را در تبریز، «نازیلا ایرانزادبنام»، کارگردانی کرده است و گروهی از بازیگران جوان و پر استعداد آذربایجان و عمدتا تبریز، این ماجرا را بازآفرینی کرده اند.
متن نمایش حاکیست، همه کارکنان دولت در این روستا (که در نمایش معلم و فرهنگی هستند) بجز یکی از آنها (ناصر نیاکویی) همان معلم جوان باشرف، غیربومی هستند و روستا را، نه درک می کنند و نه می خواهند درک کنند.
طبیعی است که در نمایش، اینان که اکبر شریعت (در نقش احمدبرجسته)، امین حاجی اکبری (در نقش محمد علی اشکبوس)، بهرام حسن بابایی (در نقش هوشنگ بقراطی)، ائلمان نیکمندان (در نقش احمد قبله گاهی) و علی عباسپور (در نقش لویی پشمینیان گوشه) بازی کرده اند، لهجه و گویش گیلانی نداشته باشند.
اما، ناصر نیکویی، با بازیگری مهرداد نیکجو، انیسه (دختر روستایی) با بازیگری سئودا رضایی و مشدی منوچ -پدر انیسه- با بازیگری احد مبصری، بومی هستند و طبیعی است، در گیلان، بازبان و گویش گیلکی سخن بگویند و درست همین جاست که گویش ناهمخوان این سه تن، به ذوق تماشاگر می زند.
«ناصر»، برای فرار از این ناگزیری، سعی دارد با زبان فارسی معمول و استاندارد سخن بگوید که معقولترین راه است. لهجه«مشدی منوچ»، به یزدی ها بیشتر می خورد تا گیلانی ها و «انیسه» خیلی می کوشد گیلک باشد، اما بین فارسی و گیلکی اجباری، در نوسان است.
تئاتر تبریز و آذربایجان، اگر بخواهد از این گونه کار ها اجراء کند، در کنار آموزش های فراوان که نیاز دارد، این آموزش (گویش و لهجه را در فن بیان) حتما باید داشته باشد.
دو نفر دیگر نیز در این نمایش هستند، دکتر اردشیر لنکرانی، با بازی «شهرام خزرایی»- که حتم دارم غلط املایی در بروشور است. من این املاء را در لغتنامه های معین و دهخدا و دیگر فرهنگ های لغت ندیدم و حتم دارم «خزرایی» باید باشد- که معلوم بود غیر بومیست و از این روی با گویش فصیح فارسی سره سخن می گفت که بسیار پسندیده بود و بر قدرت بازی او افزوده بود.دکتر یک پزشک بود، همین و در بازی دیگران وارد نمی شد و تا جایی که ممکن بود، سعی در آرام کردن جو داشت.
آن دیگری، خان بابا افتاده برنجک مهربان وجه، با بازی «محمد رضا قنبری». در نمایش، خدمتکار خانه معلم و کتابخانه آن است. معلوم نیست از کدام نقطه آمده است. یک درجه دار باز نشسته است که به لباس درجه داری ارتش شاهنشاهی بسیار می نازد و به اعتبار تجربیاتش خود را کلنل می داند و با قلدری، از زیر کار در می رود. او نیز بازی بسیار درخشان دارد و زبان فارسی را که با نقش خود همخوان کرده است به قدرت بازی خود افزوده است.
بجز همین نکات، به نقد بازی ها نمی پردازم، همین قدر می گویم که در حد بسیار زیاد، امکانات بسیار بد سالن نمایش، زحمات بازیگران با استعداد اینان و دیگر بازیگران را هدر می دهد.
طراحی صحنه و ساخت دکور که محمدرضا قنبری (همان خان بابا افتاده) با همکاری جواد خوشوقتی و محمد معصومی به عهده داشتند، فضای گیلان را با یک ساختمان چوبی دو طبقه (در همان سبک و سیاق گیلان) خوب آفریده بودند. فقط یک نکته بود که برای تماشاگر مجهول بود. در سرتاسر نمایش، آن جا که فضای قصه ایجاب می کرد، صدای رعد و برق و آسمان قورومبه می آمد و حکایت از ریزش باران تند می داد (که در صحنه امکان بارش نبود). ولی به ساختمان چوبی خانه معلم که نگاه می کردی، خشکی آن چنان توی ذوق می زد که گویی داستان نه در گیلان که در یک منطقه کویری رخ می دهد. طراح دکور، دست کم، می توانست با آویختن مقداری جلبک از در و دیوار این بنا و از تنه درختان اطراف، فضای رطوبی روستای گیلان باران خیز را تداعی کند. مگر این که کارگردان، با عمد در خشک نشان دادن فضا، بخواهد، مرز های جغرافیایی گیلان را در متن نمایش بشکند.
پیام زین العابدینی، عکاس اجرای نمایش، طراحی پوستر و بروشور را نیز به دارد. محمد اردوبادی، با نور پردازی بجا و عالی خود، قصه را همراهی می کند و در خلق فضای داستان نقش اساسی دارد.
مینا پناهی با اجرای خوب زهرا جوادپور، حجت صادقی، بهزاد زرگر و رسول ایرانزاد، در اجرای طرح گریم، کاراکتر بازیگران نمایش را همخوان فضای داستان ساخته اند.
اما بگذارید برای چندمین بار بنویسم که، نبودن سالن فنی و مجهز تئاتر که صدا و موسیقی و حس کارگردان و بازیگران را از روی سن، به تماشاگران منتقل کند و بین آن ها موجب وحدت منطقی حس و دید باشد، در تبریز، تلاشها و زحمات شبانه روزی هنرمندان را هدر می دهد. بعد از تخریب سالن تئاتر شیر خورشید، تبریز فاقد سالن تئاتر است. سالن های موجود در تبریز، هیچکدام سالن تئاتر نیستند. اگر خیلی اغماض شود، می توان در حد سنتی و ابتدایی، بعنوان سالن سخنرانی پذیرفت.
برای تبریز که در تئاتر، پیشرو و آوانگارد بود و پیش و بیش از تهران و رشت و اصفهان و مشهد و... دیگر شهرهای بزرگ ایران در این هنر پیشقدم بود و مکتب تئاتر داشت، دریغ است این فقر و فاقه تئاتر و موجب سر افکندگیست برای آن ها که ادعای پشتیبانی و حمایت از تئاتر تبریز را دارند و خود را مدعی تئاتر تبریز می دانند و می نامند، اما در این کار، برخلاف ادعایشان، نه تنها صاحب عمل نیستند، صدای بلند هم ندارند. فقط مالک تئاتر تبریز هستند. همین!
در بخش خصوصی هم دریغ از یک فرهنگ دوست و هنرپرور، که بخواهد در تئاتر تبریز و کلا در سطح آذربایجان، سرمایه گذاری کند. چون می داند، تا زمانی که هنر در زنجیر این اماها و اگرهاست، نه بر روی پای خود خواهد ایستاد و نه با این عده از عاشقان و علاقمندان تئاتر، به سوددهی خواهد رسید. اما این مسلم است که درها همیشه روی یک پاشنه نمی گردند.
این هشدارها را همیشه خواهم نوشت تا خفتگان از خواب بیدار شوند. از خوابزدگان هیچ انتظاری نیست.
یکشنبه 20 اردیبهشت 1394 - 14:20:16
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 63]
-
گوناگون
پربازدیدترینها