تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867955893
- برای موتور هیچ خیابانی یک طرفه نیست
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: برای موتور هیچ خیابانی یک طرفه نیست تهران- ایرنا- روزنامه ایران در صفحه گزارش خود نوشت: آمارهای رسمی می گوید هر 48 ساعت یک موتور سوار در تهران می میرد و اوج آمار این مرگ و میرها هم می رسد به تابستان. کارشناسان ترافیک نام این فصل را فصل مرگ و میر موتورسواران گذاشته اند چون 45 درصد مرگ و میر آنها در این فصل اتفاق می افتد.
در این گزارش که در شماره روز پنجشنبه هفدهم اردیبهشت 1394 خورشیدی انتشار یافت، می خوانیم: 1- آمارهای رسمی می گوید هر 48 ساعت یک موتور سوار در تهران می میرد و اوج آمار این مرگ و میرها هم می رسد به تابستان. کارشناسان ترافیک نام این فصل را فصل مرگ و میر موتورسواران گذاشته اند چون 45 درصد مرگ و میر آنها در این فصل اتفاق می افتد و البته حالا با گرم شدن زود هنگام هوا کمی زودتر به استقبال می رویم؛ تابستان یا مرگ و میر موتورسوارها؟ فرقی نمی کند. اگر خدای ناکرده این روزها راه تان به غسالخانه بهشت زهرا بیفتد، می بینید بین جمعیت چقدر حرف از موتور و موتور سوار هست. ناگفته هم پیداست که بی برو برگرد جوان و زیر 40 سال هستند. آمار هم همین را می گوید مگر استثنایی باشد.
2- یک موتور 4 برابر یک دستگاه پراید هوا را آلوده می کند. می گویند 25 درصد آلودگی هوای تهران مال همین موتورهاست. البته آمار درست و درمانی هم نیست که بفهمیم چه تعداد موتور در شهر ویراژ می دهند. حرف از میلیون ها موتور است. ستاد مرکزی معاینه فنی می گوید 3 میلیون دستگاه نکته جالب تر اینکه طبق گفته رئیس همین ستاد، طی 9 ماه منتهی به دی 93، تنها 40 دستگاه از این حدوداً 3 میلیون موتورسیکلت برای دریافت برگه معاینه فنی به مراکز مربوطه مراجعه کرده اند. 40 هزار تا نه 40 تا. علی رضوی رئیس این ستاد به تازگی گفته: «براساس قانون موتورسیکلت ها هم باید مانند سایر وسایل نقلیه معاینه فنی شوند اما میزان مراجعه آنها به مراکز معاینه فنی در حد صفر است.» و جالب تر اینکه: «10 خط معاینه فنی موتور سیکلت در تهران داریم که عملاً هیچ فعالیتی ندارند.» از این ها که بگذریم با یک حساب سرانگشتی 3 میلیون موتوری که هر کدام چهار برابر یک پراید هوا را آلوده می کنند، می شود چند تا پراید؟
3- اگر آمار 3 میلیون موتور سوار در تهران را مبنا قرار دهیم چشم بسته می شود گفت از این 3 میلیون، 10 هزار نفرش هم دنبال ویراژ دادن و پر کردن اوقات فراغت در خیابان نیستند. خیلی ها را اجبار به موتورسواری کشانده. فکر کنید حوالی بازار بزرگ مغازه داشته باشید با این فرض که مترو هم در همه شرایط کارساز نیست، تقریباً بعد از موتور یک گزینه دیگر برای شما باقی می ماند؛ پیاده روی. بگذریم از اینکه خیلی ها نان شان را با موتور درمی آورند. طرح فانتزی هم تا دل تان بخواهد کلید زده می شود و بعد از اینکه کار به روزنامه رسید صاف فرستاده می شود به بایگانی؛ مثل طرح جایگزینی موتورهای برقی که قرار بود در خیابان ها برایش جایگاه شارژ هم بزنیم و تنها می ماند قیمت که کمی بالا بود و یکی از سازمان ها هم تقبل کرده بود یارانه بدهد و برای مشتری ارزان تمام شود و همه آموزش ببینند و قانونمند هم بشوند و به به!
4- از یاد نبریم سالانه 5 هزار موتورسوار در کشور می میرند.
خیره به چراغ قرمز خبر صبحگاهی رادیو را گوش می کنم: «یک خودروی مدل بالا با سرعت غیرمجاز در ساعت 2 بامداد با چهار سرنشین در بزرگراه صدر واژگون شد.»
چراغ سبز می شود ماشین ها مرتب بوق می زنند، یعنی زودتر برو تا چراغ قرمز نشده. بعضی ها انگار به نشانه اعتراض برای پلیس سر چهارراه بوق می زنند که مثلاً چرا تایم چراغ قرمز طولانی شده اما سبز خیلی کم؟ لابد نمی دانند چراغ هوشمند عمل می کند، تغییرات محیط را می سنجد، محاسبه می کند، تایمر را نگه می دارد و از این حرف ها. گاهی هم البته قاطی می کند. حالا هم به ازای هر 150 ثانیه قرمز فقط 8 ثانیه سبز می ماند و این حرص همه راننده ها را درآورده. خودم را با مرور تحلیل هایی که از پیش خوانده ام آرام می کنم: «بعضی ساعات ترافیک شمالی جنوبی سنگین می شود و بعضی ساعت ها شرقی غربی. در این زمان ها باید ترافیک را مدیریت کرد.»
بعد از تحمل پنج بار چراغ قرمز یعنی 750 ثانیه نوبت به من می رسد. در لاین سرعت قرار می گیرم سر چهارراه اما باز هم نمی توانم از چراغ عبور کنم چون موتورسوارها از سمت چپ چهارراه را تقریباً تا وسط خیابان سد کرده اند و ماشین هایی که در لاین سرعت هستند، نمی توانند براحتی عبور کنند. خیلی حرصم می گیرد گوشه روسری ام را که به کمربند ایمنی گیر کرده بیرون می کشم و زل می زنم به پلیسی که کنار پیاده رو ایستاده و چراغ قرمز را تنظیم می کند، چرا این همه موتور سوار از او حساب نمی برند و هر طور دل شان می خواهد ویراژ می دهند و خیابان را به هم می ریزند و همین زمان کم را هم از اتومبیل ها می گیرند؟ خب آنها هم حق دارند باید به کاری برسند. همه حق دارند!
این دفعه تصمیم می گیرم تا چراغ سبز شد پدال گاز را فشار دهم و از این چراغ قرمز عبور کنم اما یک موتور سوار که بجز خودش چهار نفر را هم روی باک بنزین و ترکش جا داده، طوری لا به لای ماشین ها پیش می آید و خودش را به سپر جلویی ماشین می چسباند و چشم غره ای هم به من می رود که عطایش را به لقایش می بخشم. چراغ سبز شده اما موتورسوار حرکت نمی کند. چند بار بوق می زنم، نمی شنود. خودش را به نشنیدن زده. چه معنی دارد مرد برای یک خانم راه باز کند. دلم می خواهد بکوبم به چرخ موتورش اما تقصیر بقیه چیست؟ با هزار زور و زحمت لاینم را عوض می کنم و از چهارراه رد می شوم. در آینه، پلیسی را می بینم که دارد دکمه های چراغ قرمز را دست کاری می کند تا شاید کمی از بار ترافیک کم شود.
کلافه شده ام، یو اس بی را داخل ضبط ماشین می گذارم کاش بزرگراه بود و فقط لایی می کشیدم و با سرعت می رفتم. اما در همین خیابان عریض و طویل هم آنقدر جا هست که کمی سرعت بگیرم. به چراغ قرمز می رسم و دستی را می کشم چرخ ماشین صدای قیژی می دهد و صدایش می پیچد، باز هم چراغ قرمز.
بعضی از موتورسوارها به زحمت از چراغ قرمز رد می شوند و راه ماشین هایی را که از آن سمت می روند سد می کنند. وقتی چراغ سبز شد از کنار همان موتورسوارها گذشتم. به بزرگراه رسیدم و خوشحال بودم که حالا می توانم گاز بدهم و سریع به محل کارم برسم. سرعتم از 80 بالا می زند صدای ضبط ماشین را زیاد می کنم و باز هم همان آهنگ که ماشین را هم به وجد آورده اما وقتی به گاردریل وسط بزرگراه دقت می کنم چشمم می افتد به دوربین راهنمایی و رانندگی سرعتم را سریع پایین می آورم و کلی هم به خاطر زرنگی ام کیف می کنم. بقیه ماشین ها هم همین کار را می کنند به دوربین که می رسند آدم هایی می شوند که قانون را با دل و جان رعایت می کنند. اما باز هم موتوری ها استثنا هستند. آنها به دوربین که می رسند، حرص راننده ها را درمی آورند و تا می توانند گاز می دهند و لایی می کشند. آدم به موتوری ها حسودی اش می شود. خیابان و پیاده رو مال آنهاست. وقتی بزرگراه به حالت قیف درمی آید و من برای گذشتن از گلوی قیف مجبور می شوم کلی توی ترافیک بمانم موتوری ها براحتی از گلوی تنگ قیف رد می شوند و به مقصد می رسند، البته شاید برسند.
از خروجی بزرگراه وارد خیابان یکطرفه می شوم. یکی از همان موتوری ها که چند دقیقه قبل آرزو داشتم جای آنها بودم جلویم سبز می شود. محکم پایم را روی پدال ترمز می گذارم. آگهی تبلیغاتی یکی از روغن ترمزها از ذهنم عبور می کند. اگر ترمزم ای بی اس نبود حتماً موتوری درب و داغون شده بود. قلبم بشدت می زند، توی آینه نگاهی به خودم می اندازم رنگم پریده، گوشهایم داغ شده و شقیقه هایم می زند، بعد از چند لحظه از ماشین پیاده می شوم موتوری سالم است، چیزیش نشده. نفس عمیقی می کشم؛ خدا را شکر می کنم. می خواهم بگویم ببخشید اما یادم می آید خیابان یکطرفه است و موتورسوار ورود ممنوع آمده. خیلی زود قیافه حق به جانب می گیرم و با اخم نگاه می کنم. فایده ای ندارد. او دست پیش گرفته: «مگه کوری موتور به این بزرگی رو ندیدی؟ داشتی منو می کشتی. زن که بشینه پشت فرمون همینه دیگه. نمی دونم کی به زن ها گواهینامه می ده ،گیری کردیم ها.»
دهانم از تعجب باز مانده هاج و واج نگاهش می کنم و می گویم اینجا خیابان یکطرفه است. اما انگار نه انگار که خلاف کرده موتورش را بلند می کند و با غرغری زیر لب دور می شود.
خدا را شکر بخیر گذشت یاد موتورسواری افتادم که پارسال درست وسط همین خیابان یکطرفه ورود ممنوع آمد و چون سرعتش زیاد بود خورد به کاپوت یک پراید و بعد توی هوا چرخ زد و دوباره خورد به کاپوت پژو 405 و بعد که باعث تصادف سه تا ماشین دیگر شد آنچنان به زمین خورد که در دم کشته شد.
هیچ وقت آن روز از ذهنم پاک نمی شود، آن مرد خیلی جوان بود کیسه میوه هایی که پشت موتورش بود همه پخش زمین شد.
می رسم به پل روگذر. در سرازیری پل جرثقیل پلیس راهنمایی و رانندگی را کنار خیابان می بینم و یک عالم موتور که توقیف کرده اند. هر موتورسواری از روی پل پایین می آمد متوقف می شد. یاد آن موتورسوارهایی افتادم که تا وسط چهارراه آمده بودند و پلیس کاری به کارشان نداشت، خب بالاخره یک جا یقه آدم را می گیرند.
پل را رد کردم باید وارد کوچه بعد از پل می شدم اما آن جرثقیل حواسم را پرت کرد برای همین از کوچه بعدی رفتم به انتهای کوچه که رسیدم خیابان اصلی بود باید به سمت راست می پیچیدم. شانس آوردم یک موتور در لاین ویژه اتوبوس خلاف مسیر به سمت من می آمد و من سریع خیابان را به سمت راست پیچیدم.
اما یکدفعه صدای پلیس را می شنوم: «بزن کنار!» با کارت ماشین پیاده می شوم می دانم نخستین چیزی که می خواهد مدارک ماشین است. علت توقف ماشین را می پرسم. می گوید: «تابلوی گردش به راست ممنوع را ندیدی؟» هاج و واج نگاهش می کنم. برمی گردم تا تابلو را ببینم، قبل از آنکه حرفی بزنم قبض جریمه را به همراه کارت ماشین به سمتم می گیرد. با خودم می گویم: «نه واقعاً ندیدم از خانه تا اینجا آنقدر شوکه شده ام که چشمانم جایی را نمی بیند حتی تابلوهای راهنمایی را.»
*منبع: روزنامه ایران
**پژوهش**2002**9131
17/02/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 75]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها