واضح آرشیو وب فارسی:فارس: به نفع هنرمندان بیمار تئاتر ایران با مشارکت هنرمندان هرمزگانی
«بیژن بودن، منیژه بودن» در دبی به روی صحنه رفت
بازیخوانی «بیژن بودن، منیژه بودن» به کارگردانی علی مرتضوی فومنی در خانه نمایش کورتیارد دبی به نفع هنرمندان بیمار تئاتر ایران روی صحنه رفت.
به گزارش خبرگزاری فارس از بندرعباس، گذشته از اینکه شاهنـامه فردوسی به عنوان شناسنامه هویت اسطورهای-تاریخی، میتواند دستمایه شناخت و آگاهی از پیشینه فرهنگی باشد، داستانهای شاهنامه با رویکردی بینافرهنگی، از چیزی فراتر سخن میگویند و آن خویشاوندیهای فرهنگی، همیاری و گفتوگوی مردمانِ این منطقه (آسیای میانه و آسیای جنوب غربی) است که برآیند آن چیزی نمیتواند باشد مگر «صلح» و دوستی اقوامی با ریشههای فرهنگی همانند؛ منطقهای که روزگاری گوشهای از گهوارهی تمدن جهانی بود و شوربختانه امروز دست به گریبان جنگ، کشتار، ترس، آوارگی و بسیار کژیها و تلخکامیهای دیگر گشته است. «بیـژن و منیـژه» بازخوانی عشق ممنوع دو دلداده از دو دیار دشمن دیرین است؛ عشقی که پهلوان ایرانی و دختر تورانی را به هم دلبسته میکند، شاید بتواند به یادمان بیاورد که باید دروازههای آشتـی فرهنگی را به روی یکدیگر بگشاییم. شاید بتواند به یادمان بیاورد که انسان گرگ انسان نیست.
مرتضوی فومنی در یادداشتی درباره این نمایش میگوید: داستان در چهار صحنه- پیرنگ (Plot Act)، بر اساس تطبیق شاهنامه چاپ مسکو با شاهنامه ژول مول و واژهنامک عبدالحسین نوشین نوشته است. این بازیخوانی در قالب یک استاتیک اکتینگ، با بازی آزیتا مهاجری، ثمانه باقرزاده، مجتبی هاشمیزاده، ایمان ارجمندی و عبدالحمید ملاحسینی، در خانه نمایش کورتیارد دبی به نفع هنرمندان بیمار تئاتر ایران اجرا شد و ثمانه باقرزاده (لباس)، هیلا صدیقی (ماسک)، مهرداد سادات (نقاش)، علی سرداری (گرافیک و عکس) و نسیم یزدانی (تهیهکننده) یاریگران این اجرا بودند. وی ادامه داد: «بیژن بودن،منیژه بودن» در هر Plot Act با رونمایی و نمایش چهار تابلوی نقاشی آبستره (گراز، منیژه، بیژن و رستم)، پرفورمنسهای ماسکمایم و سه مونولوگ (تکگویی) همراه بود که با هدف نوعی فاصلهگذاری در روایت نمایشی شاهنامه به اجرا در آمد. مونولوگها توسط عبدالحمید ملاحسینی سه بار اجرا میشوند. نخست زمانی که بیژن به جشنگاه منیژه میرود که مونولوگ با نمایش اثری از «آلبرتو جاکومتی» (مردی که راه میرود) و خواندن بهارآوازهای دریا همراه است؛ بار دوم زمانی که بیژن به چاه میافتد، مونولوگ با نمایش تابلو «زن گریان» اثر «پابلو پیکاسو» و نوحهخوانی از زبان منیژه اجرا میشود و در سومین مونولوگ، بازیگر که گویی لال شده است با زبان ناشنوایان با تماشاچیان گفتوگو کرده، در پایان با ساز بسیار کوچکی که به اندازه لبهای یک انسان است، گوشهای از سمفونی نهم بتهون را اجرا میکند.
در بخش دیگری از این گفتوگو عبدالحمید ملاحسینی بازیگر «بیژن بودن،منیژه بودن» گفت: این اولین تجربه من به عنوان بازیگر با علی مرتضوی فومنی است البته پیش از این برای نمایش «زیر درخت ارغوان» که اجرای آینده تیآرت ریگ خواهد بود، طراحی صحنه کردهام. وی ادامه داد: تا آنجاییکه من تجربه بازی و کارگردانی در تئاتر را دارم هرچه گفتوگوی دونفره میان کارگردان و بازیگر بیشتر باشد، هر چند گاه دوستانه و گاه سرسختانه و با سماجت به ویژه از سوی بازیگر، اتفاقهای بهتری در محصول نهایی تئاتر خواهد افتاد. این هنرمند هرمزگانی افزود: به تجربه، دو نوع کارگردان بیشتر از همه انواع کارگردانها دیده میشود یکی کارگردانی که همه نمایش را کار کارگردان میداند و مطلقا همه حرکات و نقشها را به تکتک بازیگران دیکته میکند؛ دومین نوع که خیلی هم کمیاب است کارگردانی است که هوشیارانه میداند نمود تآتر با اندیشه و تخیل بازیگر در ارتباط است. ملا حسینی اظهار کرد: نوع دوم بسیار ریسکپذیر است و البته در اکثر مواقع سربلند میشود؛ هر چند استثنا هم وجود دارد آن هم زمانی که بازیگر از نظر تخیل و اندیشه چندان تربیت نشده، همسو با اثر نبوده یا از بدن و بیانی آماده برخوردار نباشد. وی اضافه کرد: با این تجربه کوتاه گمان میکنم علی مرتضوی فومنی از کارگردانان نوع دوم است. بازیگر بیژن بودن منیژه بودن بیان کرد: در «بیژن بودن، منیژه بودن» قرار بود دو نقش کیخسرو و افراسیاب را بازیخوانی کنم که به دلیل مشغله کاری نتوانستم ایفاگر این دو نقش باشم پس از وقفهای که پیش آمد یک روز به محل تمرین رفتم و همانجا پیشنهادی که از پیش داده بودم را اتود زدم. ملا حسینی با تاکید بر اینکه (مونولوگ حراجی شاهنامه) ریسک پذیری و جسارت علی مرتضوی فومنی قابل ستایش است، چرا که هر کارگردانی نمیتوانست پذیرای چنین پیشنهادی باشد گفت: در مقام بازیگر و طراح نقش جدید، با نظر مستقیم کارگردان، تمام تلاشم رساندن معنا به نهایت ایجاز بود. قابل ذکر است «بیـژن بودن، منیـژه بودن» به تهیهکنندگی «بانو»، کاری است از «کانون تیآرتِ ریگ» که تاکنون «خیانت» (هارولد پینتر)، «خواستگاری» و «خرس» (آنتون چخوف)، «هنـر» (یاسمینا رضا)، «دُمجنبانکها» (علـی مرتضوی فومنـی) و «بیست و هفت واگن پُر از پنبه» (تنسـی ویلیامز) را در امارات متحده عربی به صحنه برده است و برگزاری کارگاههای آموزشی «نمایشنامهنویسـی گروهی»، «از ایده تا اجرا در فیلمنامهنویسی» و «آناتومی درام» را در کارنامه دارد. انتهای پیام/88001/و30
94/02/16 - 16:03
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 64]