محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830874779
فروش دختر برای یک پای مصنوعی!
واضح آرشیو وب فارسی:آخرین نیوز: فروش دختر برای یک پای مصنوعی!
صاحب یک مشکل داشت: پای چپش در پی انفجار بمب طالبان قطع شده بود و او استطاعت خرید یک پای مصنوعی را نداشت؛ البته او یک راه حل داشت: نور بی بی، دختر ۱۱ ساله‌اش را سال گذشته به سه هزار دلار فروخت و یک پای جدید خرید.
فرارو به نقل از نیویورک تایمز نوشت: صاحب در میان ده‌ها هزار سرباز و مامور پلیسی است که در جنگ داخلی دراز مدت افغانستان برای دولت جنگیده و زخمی شده‌اند. بسیاری از آن‌ها به دلیل حمایت اندک و گاهی عدم حمایت دولت، برای نجات خود به اقدامات ناامیدکننده‌ای متوسل می‌شوند. کسانی که از حمایت دولت برخوردار می‌شوند نیز خود را در حاشیه جامعه‌ای می‌بینند که مردمش معلولان را از خود می‌رانند. در جنگی که میزان مرگ و میر آن هر سال افزایش می‌یابد، تعداد کسانی که از حملات جان سالم به در برده‌اند، اما برای همیشه معلول شده‌اند، رو به افزایش است و منابعی که دولت افغان و سازمان‌های خیریه ارائه می‌کنند، پایمال می‌شود. حتی براساس محافظه کارانه‌ترین تخمین، آمار دولتی افغانستان از کسانی که حقوق دریافت می‌کنند، نشان می‌دهد این کشور دارای ۱۳۰ هزار معلول است که از میان آن‌ها ۴۰ هزار تن قطع عضو هستند. مطمئنا رقم کل این افراد بسیار بالا‌تر است چراکه دولت هیچ آماری در مورد اعضای سابق ارتش که معلول هستند، ارائه نکرده است. بسیاری مانند فردین ۲۴ ساله، گروهبان سابق اداره پلیس که در بمبگذاری سال ۲۰۱۳ طالبان پای راست خود را از زانو به پائین از دست داد و پای چپش نیز از مچ نابود شد، حتی مستمری ناچیزی که حقشان است را دریافت نمی‌کنند. فردین در عوض تا تاریک شدن هوا صبر می‌کند و بعد صندلی چرخدار خود را در ترافیک سنگین محله مکروریان کابل به پیش می‌برد و با آرزوی اینکه هیچ یک از همکاران سابقش او را نبینند، گدایی می‌کند. وی در حالیکه پتویی روی پایش کشیده می‌گوید: «برخی مواقع می‌شنوم دخترانی در خودرو به هم می‌گوید: «به این مرد خوش تیپ نگاه کن. چرا در خیابان گدایی می‌کند؟» آن‌ها اصل ماجرا را نمی‌دانند.» دامنه این مشکل نگران کننده است. تنها در یک فصل از درگیری‌هایی که سال گذشته در استان جنوبی هلمند صورت گرفت، یک گردان پلیس افغان که دومین گردان پلیس در شهر سنگین افغانستان محسوب می‌شود، با معلولیت ۱۵۴ نیروی خود از میان ۳۴۴ نیرویش روبرو شد. به گفته دکتر عبدل حامد که این آمار را ارائه کرد، سال جاری به مراتب بد‌تر از سال‌های گذشته است. اکثر مردانی که دارای جراحت‌های جدی بودند به بیمارستان اضطراری که توسط یک گروه کمک رسانی بین المللی مستقر در ایتالیا اداره می‌شود، منتقل می‌شوند. بسیاری از این افراد جراحت دیده از اینکه کمکی از سوی مقامات مرکزی دریافت نمی‌کنند، خشمگین هستند. محمد قاسم ۲۸ ساله در مارجه افسر پلیس محلی افغان بود و این نیروهای نظامی اسما تحت فرماندهی دولت مرکزی فعالیت می‌کند. وی که در بمباران این منطقه پای راست خود را از دست داد، می‌گوید: «دولت تنها به اسم، دولت است. آن‌ها هیچ چیزی به من نخواهند داد.» هر دو برادر محمد نیز که در خدمت این نیروهای نظامی بودند، پس از زخمی شدن هیچ کمکی از دولت دریافت نکردند. محمد می‌گوید: «اگر یک طالب بمیرد، طالبان ماهانه ۱۵ هزار افغانی (معادل ۲۷۵ دلار) به خانواده آن فرد می‌پردازد و این پرداخت تا دو سال ادامه دارد. دولت ما حتی از طالبان هم ضعیف‌تر است.» کسانی که عضو نیروی پلیس ملی افغان یا ارتش هستند، در صورتیکه دچار معلولیت شوند باید برابر با آخرین حقوقشان تا پایان عمر مستمری دریافت کنند. بازماندگان کسانی که کشته می‌شوند نیز باید مستمری مشابهی دریافت کنند. اما ترکیب فساد، سوءمدیریت و بوروکراسی مانع از رسیدن این افراد به حقشان می‌شود. ماموران پلیس محلی افغان که برای جنگیدن از دولت حقوق می‌گیرند، در صورت زخمی شدن هیچ پولی دریافت نمی‌کنند، حتی اگر سهم تلفاتشان در مناطقی مانند هلمند بالا باشد. به همین دلیل است که صاحب آنقدر ناامید است. وی به عنوان یک فرمانده پلیس محلی افغان در استان پاکتیکا در تعقیب نیروهای طالبان با خودروی خود روی مین رفت و زخمی شد. ماه‌ها پس از زخمی شدنش دیگر هیچ حقوقی دریافت نمی‌کرد و حق مستمری هم به وی تعلق نمی‌گرفت. کمیته بین المللی صلیب سرخ مراکز توانبخشی را در کابل و شش منطقه دیگر راه اندازی کرده که پروتز رایگان در اختیار بیماران قرار می‌دهد، به آن‌ها آموزش می‌دهند که چطور بار دیگر راه بروند و آموزش‌های شغلی به آن‌ها ارائه می‌دهد. اما صاحب هزینه رفت و آمد به نزدیک‌ترین مرکز در کابل و همچنین چندین ماه اسکان در آنجا پس از دریافت پای مصنوعی را ندارد. صاحب با اشاره به دخترش نوربی بی‌می‌گوید: «لحظه سختی برای من و او بود. نوربی بی‌نمی‌خواست برای ازدواج فروخته شود اما در جامعه پشتون، زمانیکه پدر خواسته‌ای دارد، دختر باید اجابت کند حتی اگر راضی نباشد.» صاحب هم خوشحال نبود و می‌گفت: «فروختن دخترم بد‌تر از زمانی بود که پایم را از دست دادم.» او پس از گرفتن پای جدید در کابل، به روستای خود در استان پاکتیکا برگشته و بیکار است. آلبرت کایرو که برنامه توانبخشی ارتوپدی برای صلیب سرخ را اداره می‌کند گفت که تسهیلاتی برای کمک به زخمی‌های افغانی وجود دارد اما آنچه شرایط را سخت‌تر می‌کند کمک به نجات مردم در جامعه‌ای است که مسیر عبور صندلی چرخدار و دیگر امکانات در آن وجود ندارد و همین باعث می‌شود بیماران خود را جدا افتاده ببینند. فردین، افسر سابق پلیس می‌گوید همین مسائل او را از پا انداخته است. همسر فردین دو فرزندش را گرفته و او را ترک کرد و پدرش نیز او را از خانه‌اش راند. وی درحالی که اشک می‌ریخت گفت: «من در جهنمی از مشکلات زندگی می‌کنم.» گروهبان حشمت الله باراک زی ۲۶ ساله که به دلیل پرتاب نارنجک به خانه‌اش، پای راست خود را از دست داد می‌گوید: «هیچ حس قدردانی در افغانستان برای آنچه ما انجام دادیم و فدا کردیم، وجود ندارد.» او می‌گوید در زمان وقوع این اتفاق نامزد کرده بود اما نامزدش تحت فشارهای خانواده، او را ترک کرد. سربازان و پلیس‌ها با شرایط بدی که دارند، تنها بخش کوچکی از جمعیت معلول افغانستان را تشکیل می‌دهند. عبدالخالق ززایی، مدیر اجرایی سازمان دسترسی برای معلولان افغان گفت که نزدیک به چهار دهه جنگ حدود سه میلیون معلول از خود به جای گذاشته است. این رقم شامل ناتوانی‌های جسمی و روحی می‌شود و نیروهای امنیتی و غیرنظامی را دربر می‌گیرد. وی در ادامه افزود: «بسیاری از افغان‌ها دارای ناتوانی‌هایی هستند که سریعا قابل رویت نیست. برای مثال یک زن سوختگی‌های شدیدی داشت اما از نشان دادن زخم‌هایش شرم داشت. موارد زیادی از این دست وجود دارد.»
یکشنبه, 13 ارديبهشت 1394 ساعت 22:20
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آخرین نیوز]
[مشاهده در: www.akharinnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها