محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831184873
با موضوع عصبانيت، به طور سازندهاى برخورد كنيد
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
با موضوع عصبانيت، به طور سازندهاى برخورد كنيد از دوستم به خشم آمدمخشمم را گفتم و كينهام را فرو نشست از دشمنم به خشم آمدمخشمم را نگفتم و كينهام فزونى گرفت شعر: درخت زهر اثر: ويليام بليك (1) خشم و عصبانيت يكى از اساسىترين و طبيعىترين احساساتى است كه انسانها آنها را تجربه مىكنند. شيوههاى بروز اين خشم و عصبانيت، در طول زندگى تغييراتى مىكند اما هرگز اين احساس از بين نمىرود. به طور مثال، در هنگام بروز عصبانيت، نوزادان گريه مىكنند، بچههاى كوچك داد و فرياد راه مىاندازند، نوجوانان اخم كرده و معترض مىشوند، افراد بزرگسال بحث و گفتگو مىكنند و سالخوردگان بد خلق و زود رنج مىگردند. بايد به خاطر داشت كه كودكان در خانواده، به رشد و بلوغ كافى نرسيدهاند تا بتوانند واكنش درستى را در ميان خشم و عصبانيت از خود بروز دهند، به همين جهت والدين بايد اين موضوع را به طور مناسب به آنها بياموزند. نوجوان عصبانى، بسيار مستعد انجام رفتارهاى مخرب مىباشد همچون جنگ و دعوا، دروغ گفتن، رفتار بزهكارانه، فرار از مدرسه و استفاده از مواد مخدر. هنگامى كه خشم و عصبانيت در دوران كودكى كنترل نگردد و به كودك آموزش داده نشود كه چطور به نحو سازندهاى با اين مشكل روبرو شود، چنين كودكى در آينده فرد بزرگسالى خواهد شد كه مشكلات اجتماعى حادى خواهد داشت، او قادر به برقرارى ارتباط درست با ديگران نيست، شغلش را از دست مىدهد، دچار مشكلات قلبى و عروقى مىگردد و يا حتى ممكن است به زندان بيفتد. پذيرش عصبانيت عصبانيت هميشه با ما همراه است. مشكلى كه والدينى با آن روبرو هستند، اين است كه چطور به بهترين وجه به فرزندان بياموزند كه خشم را بشناسند، آن را بپذيرند و به صورتى اداره كنند كه خشمشان، كمترين خللى را در زندگى روزانه و روابط خانوادگى ايجاد نمايد. مسائل و مشكلات تربيت فرزند و فرو نشاندن خشم او، در مراحل مختلف رشدش، متفاوت است. در دوران كودكى، هدف والدين اين است كه به فرزندان كمك كنند تا خشم را بشناسند و آن را به طور مناسب و شايستهاى بروز دهند. كلمهى مناسب به اين معناست كه كودكان بتوانند به صورت گفتارى و يا شيوهى نمادين، خشم خود را ابراز دارند تا آسيب و توهينى به ديگران وارد نشود. از طرف ديگر، هدفى كه والدين در قبال نوجوان خود دنبال مىكنند، واقع بينانهتر و عملىتر است، به اين صورت كه آنها، قوانين و محدوديتهايى را وضع مىكنند و خواستار اين مسئله هستند كه فرزندان به اين مقررات عمل كنند و از جر و بحث و آزار و اذيت اجتناب نمايند. ابراز خشم و عصبانيت كودكان نياز دارند كه احساسات خود را بشناسند و به آنها آموزش داده شود كه چطور چنين احساساتى را به زبان بياورند. اين موضوع در مورد حس خشم و عصبانيت نيز صدق مىكند. اگر به فرزندان اجازهى ابراز گفتارى خشم داده نشود، آنها اين حس را در رفتارشان منعكس مىكنند. اگر به فرزندان فرصت بروز خشم و عصبانيت را ندهيم و يا آنها را مورد تنبيه قرار دهيم، مشكلات فيزيكى خاصى همچون سر درد، دل درد، بىخوابى و بىاشتهايى برايشان ايجاد مىگردد. بيشتر كودكان به طور طبيعى پرخاشگر و تابع اميال آنى خود هستند. به همين جهت بايد به آنها اجازه داد كه احساس خود را به زبان بياورند تا در نهايت به شكل توهين و آزار ديگران جلوه نكند. اگر چه كلمات و عباراتى كه از عصبانيت ناشى مىشود ممكن است كمى آزار دهنده باشد، ولى به مراتب بهتر از ابراز خشونت به صورت فيزيكى است. معمولا صحبت كردن پيرامون دلايل عصبانيت، سبب مىشود كه فرد خود را تخليهى روانى نمايد و در نهايت به آرامش روحى دست يابد. گاهى اوقات، ابراز گفتارى خشم و عصبانيت، دردى را دوا نمىكند. به طور مثال هنگامى كه كودك از پدر و مادر خود دور است و علت خشمش نيز همين دورى از والدين است، يا هنگامى كه او به قدرى كوچك است كه نمىتواند با گفتار و زبان احساس خود را ابراز دارد، مىتواند با گفتار و زبان احساس خود را ابراز دارد، مىتوان از شيوهى نمادين استفاده كرد. در مورد اول مىتوان از كودك خواست كه نامهاى به پدر و مادر غايب خود بفرستد و از اين طريق احساسات عصبانيت خود را بيان دارد. و در مورد دوم مىتوان خواست كه كودك، نقاشى ما را بكشد و يا هنگام بازى با عروسكهايش به صورت نمادين و واقعى، علت خشم خود را بيان دارد. نگرش والدين احساس خشم و عصبانيت هرگز نبايد ناديده گرفته شود و مورد تمسخر و سرزنش قرار گيرد. تذكر والدين به كودك عصبانى و گفتن اين مطلب كه «تو نبايد عصبانى شوى»، سبب ايجاد يأس و خشم بيشترى در كودك مىگردد، به همين جهت بهتر است كه احساس خشم كودك را درك كرده و آن را تأييد كنيم. به طور مثال وقتى سارا، بدون اجازه عروسك ليندا را بر مىدارد، ليندا بسيار عصبانى شده و مىگويد:«سارا، از تو متنفرم.» در اين جا والدين مىتوانند واكنشهاى مختلفى را در برخورد با رفتارهاى فرزندانشان نشان دهند. اگر پدر و مادر بگويند: «ليندا، تو واقعا از خواهر خود متنفر نيستى.» يا «تو نبايد از خواهرت متنفر باشى.» و يا «كسى در اين خانواده از ديگرى متنفر نيست»، چه پيامى را به ليندا منتقل خواهند كرد؟ آنچه كه ليندا و حتى خواهرش سارا، ممكن است از اين گفتار پدر و مادر بياموزند، اين است كه نبايد در ابراز احساسات واقعى، صادق بود و يا خشم خود را نشان داد، زيرا در اين صورت والدين او را فرد بدى خطاب خواهند كرد. در اين ميان اگر والدين به گونهاى عمل كنند كه مثلا «ليندا ما مىدانيم كه تو خيلى عصبانى شدهاى و خشمت طبيعى است»، اين مسئله سبب مىشود كه ليندا متوجه شود ديگران او را درك مىكنند و قادر به برقرارى ارتباط با او هستند. همچنين پدر و مادر بايد به سارا بياموزند كه بدون اجازه وارد اتاق خواهرش نشود و حتما براى اين كار اجازه بگيرد. اين شيوهى رفتارى سبب مىشود كه دختر كوچكتر نيز، خشم خواهرش را درك كند و وسايل او را سر جايش برگرداند. احساس عصبانيت، اعمال و رفتار ناشى از عصبانيت دكتر هيم جينوت (2) در كتاب خود به نام «رابطه ميان والدين و فرزندان» مىنويسد: به كودكان بياموزيد كه ميان احساس عصبانيت و اعمال و ابراز آن تفاوت وجود دارد. فرزندان بايد با اين حس آشنا شوند و بتوانند آن را بيان كنند زيرا اگر والدين، مانع بيان اين حس در كودكان گردند، مشكلاتى جدى،در آينده، گريبانگير فرزندان و والدين خواهد شد. اما از طرف ديگر ابراز و اعمال رفتارهاى خشنونتآميز، بايد محدود و كنترل گردد. مثلا ما مىتوانيم به كودك خود بگوييم: «تو مىتوانى از دست برادرت عصبانى شوى ولى حق آسيب رساندن جسمى به او را ندارى.» والدين بايد محدوديتها را در خانواده مقرر كرده و كودكان را ملزم كنند كه به آن مقررات و حد و حدودها، احترام بگذارند. اين گونه محدوديتها از سن 6 ماهگى آغاز مىگردد. مثلا كودك حق پرتاب كردن چيزى را در هنگام عصبانيت ندارد. بايد به فرزندان بياموزيم كه اگر براى محدوديتها و مقررات اهميت قائل نگردند، آزادى و امتيازات خود را خدشهدار كردهاند. جستجو نمودن نشانهها و سرنخها اگر چگونگى شناسايى نشانههاى عصبانيت، به فرزندان و والدين آموزش داده شود، آنها در هنگام خشم و ناراحتى مىتوانند بهتر خود را كنترل كنند. سفتى عضلات فك، گردن، دست و قفسهى سينه، به عنوان اولين نشانههاى فيزيكى وجود خشم، در نظر گرفته مىشود. همچنين پيامهاى دركى - شناختى نيز از اولين علايم هشدار دهندهى عصبانيت مىباشد. مثلا فرد با خود مىگويد:«او ناعادلانه رفتار كرد، حق با من است.» فردى كه پيرامون اين نشانهها آموزش ديده باشد، مىتواند در هنگام بروز عصبانيت، بر خشم خود غلبه كند. از جمله روشهايى كه سبب فرو نشاندن خشم مىگردد، اين است كه در هنگام بروز عصبانيت، محل را ترك كنيم و هنگامى كه خونسردى خود را به دست آورديم، پيرامون حل آن مشكل، با افراد خانواده گفتگو كنيم. با موضوع عصبانيت، به طور سازندهاى برخورد كنيد نكاتى وجود دارد كه در هنگام بروز خشم، به آرام كردن ما كمك مىكند. از جملهى اين نكات، مىتوان به موارد زير اشاره داشت: با نرمى و آرامى بيشترى صحبت كنيد، زيرا افراد عصبانى بلند و سريع صحبت مىكنند. اگر ايستادهايد، بهتر است بنشينيد، زيرا فردى كه نشسته است و با ديگران گفتگو مىكند، كمتر لحن تهديدآميز را مىتوان در سخنانش يافت. كمى آب بنوشيد، زيرا به ايجاد خونسردى كمك مىكند. دست و پاى خود را در كنار بدن نگه داريد و سعى كنيد كه رفتارى همراه با آرامش داشته باشيد. با خود بگوييد «آرام باش، چيزى نگو»، «هيچ كس برندهى بحث و جدل نيست». والدين بايد قوانين روشنى را در زندگى وضع كرده و به اجرا در آورند. اين مقررات بايد به طور مستمر اجرا شود تا فرزندان چگونگى ارتباط و برخورد واقعى را بياموزند و ملكهى ذهنشان شود. خشم و غضب كودكان هنگامى كه كودك بسيار عصبانى است و خشم و غضب، وجود او را فرا گرفته است، والدين وظيفه دارند عصبانيت خود را فرو خورند و جلوى خشم خود را بگيرند. دومين كارى كه والدين در اين امر بايد به آن توجه داشته باشند اين است كه كودك را به محل ديگرى منتقل كنند كه كمتر تحت فشار و تنش قرار بگيرد. پدر و مادر در اين هنگام وظيفه دارند كه با لحن آرام و با جملات كوتاه با او صحبت كنند. در اين زمان آنها هرگز نبايد كودك را مورد سرزنش و انتقاد قرار دهند و او را با دوران كودكى خود مقايسه كنند. همچنين والدين نبايد دستهاى خود را روى شانههاى كودك قرار دهند، زيرا فرزند ممكن است به طور فيزيكى با لگد زدن، گاز گرفتن و زدن در مقام تلافى برآيد؛ البته اگر كودك خود را بشناسيم و بدانيم كه تماس با او، سبب ايجاد آرامش روحى و روانى در وجودش مىگردد، اين كار مانعى ندارد. عصبانيت دوران نوجوانى در دوران كودكى، والدين در صدد هستند كه فرزندان، خشم خود را بپذيرند و آن را به صورت مناسبى بيان دارند اما در دورهى نوجوانى، پدران و مادران خواستار كنترل اين خشم و غضب از سوى نوجوان خود هستند. در اين دوران والدين نبايد پيرامون موضوعات بحث كنند زيرا جر و بحث، اختلاف و نزاع ميان فرزند و والدين را تشديد مىكند، البته عدم انجام جر و بحث به اين معنا نيست كه او را آزاد گذاشته و اجازه دهيم هر كارى كه مىخواهد انجام دهد. والدين بايد با آرامش و اقتدار، قوانينى را وضع كنند و نسبت به اجراى آن مصر باشند. در اين هنگام والدين بايد گفتگوى دوستانهاى را پيرامون مقررات زندگى با كودكان برقرار كنند. اين امر سبب ايجاد حس استقلال طلبى و آزادى فرزند مىگردد و هرگز دال بر ضعف و تسليم شدن والدين در قبال نظرات نوجوان نيست. پدر و مادرى كه دائما فرزند خود را كنترل مىكنند و اجازهى رشد حس استقلال و آزادى را در او نمىدهند، در واقع نوجوانى پرخاشگر و عصبانى را در دامن خود پرورش دادهاند. دلايل عصبانيت فرزندان دلايل عصبانيت كودكان در محيط خانواده چيست؟ بسيارى از والدين اين عقيده را دارند كه همه چيز مىتواند مسبب عصبانيت كودك باشد، به اين معنى كه اگر او به خواستهى خود نرسد، واكنشى خشم آلود از خود بروز مىدهد. در هر خانوادهاى، والدين بايد حقوق خود و فرزندان را به رسميت بشناسند، آنها بايد به فرزندان گوشزد كنند كه از چه حقوقى برخوردارند و اين كار كه والدين مىتوانند در مقابل خواستههاى آنان كلمهى «خير» را به كار برند و محدوديتهايى را در زندگى قائل شوند. بسيارى از مواقع كودك خشم و عصبانيت شديدى را از خود بروز مىدهد كه عامل آن، برخورد والدين نيست. ممكن است كودك به خاطر موضوعى در مدرسه ناراحت باشد ولى والدين اين عصبانيت را به خاطر مسائل داخلى منزل در نظر مىگيرند. كودكان در دوران اوليهى نوجوانى عصبانيت خود به همسن و سالانشان، دچار ترديد هستند و به اين جهت عصبانيت خود را به منزل و والدين خود منتقل مىكنند و در واقع مادر خود را مورد هدف تير عصبانيت خود قرار مىدهند، زيرا هميشه اين مادر خانواده است كه با صبورى فرزندان را پرورش مىدهد، كمتر در مقام تلافى بر مىآيد و دست رد بر سينهى فرزند مىزند و در هنگام بروز مشكلات عاطفى فرزند، اين مادر است كه درگير اين موضوع مىگردد. اگر مادر در خانواده نتواند به تنهايى به حل مشكلات فرزند بپردازد، مىتواند از همسر، ديگر بزرگسالان در خانواده و يا مشاور كمك بگيرد. پی نوشت ها :(1). William Blake(2). Haim Ginott/خ
#اجتماعی#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 274]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها