واضح آرشیو وب فارسی:حيات: بايگاني خرمشهر را خدا آزاد كرد(5) فتح خرمشهر؛ سرآغاز مرحله جديدي در جنگ
تهران-حيات
تنها چهل روز از پيروزي عظيم فتح المبين، عمليات «الي بيت المقدس» به منظور در هم شكستن قواي سازماندهي شده دشمن و آزاد سازي بخش عمده از اراضي اشغالي ـ در محدوده دو رودخانه: كارون و كرخه كور (نور)، هورالهويزه در جنوب اهوازـ و عمدتاً خرمشهر؛ با پيشروي به سمت بصره (تا تنومه واقع در شرق شط العرب) آغاز شد و در نهايت با فتح خرمشهر به پايان رسيد.
«فتح خرمشهر در واقع ماحصل و نتيجه شيوه اي خاص از جنگ (مردمي) و تاكتيك هاي منحصر به فرد بود كه دشمن هيچ گونه آمادگي براي مقابله و مهار آن نداشت».
بدين معنا كه دشمن برحسب معيارها و اصول جنگ كلاسيك، جمهوري اسلامي را فاقد ويژگي ها و توانايي لازم در اين زمينه مي ديد. هم چنين موقعيت ويژه زمين منطقه، كه نوع خاصي از پدافند را ديكته مي كرد، موجب آن شد كه عراق قادر به حفظ و تامين پوشش جناحين خود نباشد و اين امر نهايتاً آسيب پذيري و از هم پاشيدگي قواي دشمن را در همان ساعات اوليه نبرد، در بر داشت.
به هر حال، فتح خرمشهر، كه جدا از ضعف هاي دشمن و نقطه قوت هاي نيروهاي خودي نبود، مرحله اي از جنگ پشت سر نهاده شد و مرحله جديد مي رفت تا بدنبال بازتاب گسترده فتح خرمشهر، شكل نهايي خود را بيابد.
فتح خرمشهر در واقع، غرب را رويا روي پيروزي هاي فزاينده انقلاب اسلامي قرار داد و از همين رو بود كه خبرگزاري ها از آن به عنوان بزرگترين پيروزي ايران در جنگ 20 ماهه با عراق ياد كردند و بعد از آن حتي از سوي امريكا، چنين تعبير شد كه
«پيروزي مصممانه ايران، دست هاي تهران را براي ايجاد عدم ثبات در كشورهاي ميانه رو خليج فارس باز خواهد گذارد».
اين گونه تحليل و تعبير ها به خوبي خاطر نشان مي سازد كه پيروزي هاي ايران در ميدان نبرد و تاثيرات گسترده آن، غرب را با واقعياتي رويارو نمود كه در چهار چوب پيش بيني هاي دنياي استكبار جايي نداشت.
لذا، غرب ناگزير به منظور چاره جويي و حل مسائل پيش آمده، استراتژي خود را مبتني بر حفظ صدام جنايتكار قرار داد.
در استراتژي جديد غرب كه اساساً در پي هراس از پيروزمندي هاي رو به گسترش ايران و خطر تزلزل و از هم پاشيدن نظام هاي وابسته منطقه اتخاذ شده بود، فشارهاي سياسي ـ تبليغاتي جهاني به جمهوري اسلامي و تسليح عراق با جنگ افزارهاي پيشرفته، در صدر برنامه قرار گرفت.
به عبارت ديگر، هدف مطلوب غرب در وضعيت جديد، باز داشتن ايران از تعرضات گسترده خود، و بالطبع، ايجاد ركود در جبهه و نيز متوقف ساختن قواي نظامي ايران در پشت ديوارهاي دفاعي عراق بود.
بدين ترتيب و براساس استراتژي ياد شده، عراق به عقب نشيني سراسري مبادرت ورزيد تا شايد بدين وسيله زمينه هاي لازم را براي اتخاذ روش دفاع مطلق در زمين و هجوم در جبهه سياسي ـ تبليغاتي در پوشش «صلح خواهي» و مظلوم نمايي فراهم آورد.
پايان
نويسنده: محمد دروديان
يکشنبه 29 ارديبهشت 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: حيات]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 192]