محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802998634
فقدان جهت گیری
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: فقدان جهتگیری جمال شورجه متولد سال 1333 زنجان، فارغالتحصیل کارگردانی از دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر است. وی که از کارگردانان مطرح سینمای دفاع مقدس است، از سال 1367 با ساخت فیلم «روزنه» کار خود را در سینما شروع کرد، اما پس از آن با کارگردانی فیلمهایی که عمدتا داستان آنها در جبهههای نبرد میگذشت، رکورد جالب توجهی را در سینمای دفاع مقدس به خود اختصاص داد. او کارگردانی 12 فیلم سینمایی را بر عهده داشته که از میان آنها میتوان به فیلمهای شب دهم (1367)، حماسه مجنون (1371)، دایره سرخ (1374)، وعده دیدار (1382) و نفوذی (1387) اشاره کرد. شورجه در پروژههایی چون «حضرت یوسف»، «فرزند خاک» و «بالاتر از خطر» نیز بهعنوان مشاور فعالیت داشته است. شورجه در مقام تهیه‌کننده نیز فیلمهایی چون «نفوذی»، «دوشیزه» و «شب دهم» را در کارنامه دارد. این کارگردان پس از پروژههای «اصحاب کهف» و «یوسف پیامبر» بهعنوان مشاور، در تازه‌ترین همکاری خود با سیما، مجموعه تلویزیونی شهید بروجردی را نیز به سفارش گروه حماسه و دفاع شبکه یک سیما و تهیه‌کنندگی حسن صابری میسازد. جمال شورجه عضو هیأت منصفه دادگاه مطبوعات و عضو شورای صدور پروانه فیلمسازی نیز هست. متن زیر نوشتاری از این استاد، در باب تعریف هنر دینی است که به خوانندگان محترم تقدیم میشود.
هنر متعهد هنر بیان زیبا، دلنواز، فرح‌بخش و روحانگیز هر چیز و پدیدهای است که انسان هنرمند قصد نمایاندن آن را دارد و هنرمند غایی، عالی و اصلی خداوند سبحان است که تمام مخلوقات را به زیباترین و مدبرانهترین وجه به نمایش درآورده است. از آن جاییکه خداوند انسان را خلیفه خود در روی زمین قرار داده؛ از روح زیباییشناسی، زیباییدوستی و هنر در تمام انسانها به فراخور درک و فهم و بضاعتشان به ودیعهگذارده است بنابراین تمام ابناء بشر، نشانی از هنر و هنرمندی و زیبایی و زیباییدوستی دارند. در حقیقت از آنجاییکه خداوند زیبایی را دوست دارد، انسان نیز زیبایی را دوست میدارد. بالطبع هر چقدر زیبایی، ظرافت و لطافت در بیان حقایق هستی و مضامین پیرامونمان و نیز در نمایاندن پدیدهها بیشتر باشد و چشم و روح و عقل زیبابین و زیبا دوست انسان را بیشتر تحت تأثیر قرار دهد آن اثر هنرمندانهتر است. اما هنر دینی آن هنری است که حقایق دین، دستورات و فرامین دین، لطایف و حکمت‌ها، فلسفه و باید و نبایدهای دین را بهزیبایی و ظرافت و البته بهصورت قابلفهم و درک برای تمام مردم بازآفرینی کند. این موضوع میتواند گاه در قالب نقاشی، شعر و خط و گاه در قالبهایی چون سینما، تئاتر و موسیقی عرضه شود. علیایحال هنر دینی رابطه مستقیمی با هنرمند دینی دارد به این معنا که هر چقدر هنرمند، دین باور و دیندار و متخلق به اخلاق دینی باشد لاجرم هنر آن شخص هنرمند در هر صنف و رشتهای که باشد دینی خواهد بود. فرق هنر دینی با هنر سکولار نیز در آن است که هنر دینی انسان را بهسوی حق و ذات اقدس خداوندی، خوبیها و بهسوی کمال الهی دعوت و نزدیک میکند، حال آنکه هنر سکولار انسانمحوری، انسانمداری، دنیا طلبی و غنیمتدانی را ترویج میکند. هنرمند سکولار از آنجاییکه خداوند فرق هنر دینی با هنر سکولار نیز در آن است که هنر دینی انسان را بهسوی حق و ذات اقدس خداوندی، خوبیها و بهسوی کمال الهی دعوت و نزدیک میکند، حال آنکه هنر سکولار انسانمحوری، انسانمداری، دنیا طلبی و غنیمتدانی را ترویج میکند. “ را محور هستی نمیداند و انسانمحور است انسان را به انسان دعوت میکند و غایت کمالش لذایذ دنیاست و هرچه میبیند و هر آنچه را که به آن، با وسیله هنر دعوت میکند دنیاست حال آنکه هنرمند دینی معتقد است، دنیا یک مسیر و راه گذراست و یک وسیله است با تمام زیباییهایش؛ در حالیکه غایت و کمال تمام زیباییها در جنت و بهشت خداوندی است. بنابراین دنیا برای هنرمند سکولار در دنیا خلاصه میشود و حال آنکه هنرمند دینی و معاد باور، دنیا را مزرعه کشت میداند، برای برداشت محصول در روز موعود و معاد.شورجه:اساسا سینما در کشور اسلامی ما باید متناسب با ارزشهای اسلامی تعریف شود چراکه کشور ما یک کشور سرمایهداری و یا سکولار نیست که هرکسی هر کالای فرهنگی که بخواهد بتواند تولید و عرضه کندپیام هنری باید بدانیم که هیچ هنری بدون پیام، معنا و هدف نیست، حتی اگر آن هنر تنها برای صرف زیبایی و سرگرمکنندگی و یا حتی صرف دنیا باشد. هنرمند سکولار هم، اثرش پیام دارد، پیامی در جهت دنیاخواهی و دنیاطلبی. در واقع هنر عبث و بدون خاصیت وجود ندارد بنابراین هنر که یک وسیله بیانی است و ابزاری است در دست هنرمند؛ دارای پیام است. البته این پیام به فراخور دیدگاهها و اندیشهها و بینشهای هنرمندان؛ متفاوت و مختلف و دارای ارزشهای گوناگون است. آن هنر و پیامی تعالیبخش و تکاملآفرین است که هنرمندش اعتقاد به یک وظیفه و مسئولیت برای هنر خود را پذیرفته باشد. هنری که انسان را بهدنیا و لذایذ زودگذر آن دعوت و سوق میدهد تعالیبخش و ماندگار نیست. هنر متعالی آن هنری است که انسان را به عالی اعلی دعوت و راهنمایی میکند که همانا خداوند سبحانه و تعالی است. خداوند غایت تمام خوبیها و مهربانیها و صفات عالیه است که شمار این صفات، بسیار است؛ بنابراین تعالیبخشی هنر از متعالی فکر کردن هنرمند است. اثر هنری یک هنرمند همچون شاقول، میزان و راهنمایی است که انسان را بهسوی تعالی روح، تعالی فکر و جسم و اندیشه راهنمایی میکند و در یک کلام به خداوند نزدیکتر میکند. اما برای اینکه پیام را در یک اثر هنری مهندسی کنیم باید به موارد مختلفی توجه کنیم. شکی نیست که هر هنرمندی دغدغه و دل مشغولیها و اندیشههای خود را در قالب هنر بیان میکند و ناگزیر برای نیل به هدف خود میبایست هدفگیری خود را در اثرش به مخاطب منتقل کند؛ این همان پیام است؛ گاه پیام به شکل مستقیم، در اثر هنری به مخاطب منتقل میشود و گاه هنرمند آن را رندانه و هنرمندانه بهصورت غیرمستقیم و غیر آشکار انتقال میدهد. مهندسی پیام هم باز بستگی به این دارد که هنرمند چه طیف و بخشی از جامعه را مورد هدف قرار میدهد. بهطور مثال در یک اثر هنری که مخاطبش کودکان هستند، قاعدتا پیام هر چقدر شفافتر و روشنتر و سادهتر بیان شود، قابلفهمتر است تا پیچیده و در لفافهگویی و یا غیرمستقیم؛ اما بخش فرهیخته جامعه نیاز به انتقال مفهوم و پیام بهصورت عیان ندارد و هنرمند به زبان دیگری باید پیامش را منتقل کند که غیرمستقیم باشد. وضعیت هنر در جامعه در یک جامعه هر چقدر متولیان امر فرهنگ و هنر دغدغه بیشتری داشته باشند و بخواهند از این قالب و ابزار بیشتر در جهت امور اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و تربیتی استفاده کنند، هنر آن جامعه هم بیشتر رشد میکند و جهت مییابد. اما در جامعه ما علیرغم متولیان زیادی که بر حوزه هنر از سیاستگذاری تا اجرا، مدیریت میکنند بهدلیل پراکندگی نظر و آرای آنها هنر آنطور که شایسته است مهندسی نمیشود، بنابراین هنر در جامعه ما تقریبا بیصاحب و متولی است و بهعهده خود هنرمند وا نهاده شده است و کلیت هنر کشور جهتگیری منسجم و سازمانیافتهای ندارد. از آنجا که کارکردها و پیام گیرندههای هنرمندان، مختلف و متفاوت است، میبایست تشکیلات، سازمان یا نهادی تمام این هنرها را در راستای اهداف شکلگیری نظام جمهوری اسلامی ایران هدایت هنر در جامعه ما تقریبا بیصاحب و متولی است و بهعهده خود هنرمند وا نهاده شده است و کلیت هنر کشور جهتگیری منسجم و سازمانیافتهای ندارد. “ کند. قاعدتا این وظیفه به عهده وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و یا شورای عالی انقلاب فرهنگی است. شکی نیست که اراده این نهادها و سازمانها سامانبخشیدن به این امر است و به راهکارهای مکتوب خوبی هم رسیده‌اند اما در اجرا، عدم انسجام و یکدستی و شاید عدم باور به اثرگذاری هنر در شقوق مختلف اجتماعی در میان مدیران کشور، این وسیله بیانی اثرگذار و زیبا را ناکارآمد کرده است. بههمین دلیل اگر مثلا در یک پرده بزرگ بخواهیم هنر کشور را به تماشا بنشینیم پراکندگی و فقدان مدیریت کلان را در رنگبندی، طرح و نقشه آن میبینیم؛ بهطور کلی آنارشیزم را در آن میتوان دید. قاعدتا مهندسی آثار هنری و ادبی در هر کشوری به فراخور جهانبینی آن حکومتها ساماندهی میشود؛ بهعبارتی تشویق و تبلیغ و ترویج از آن هنری است که منافع کلان و ملی آن حکومتها و دولتها را مدنظر داشته باشد و این امری طبیعی است و هنرمندان هم افتخار میکنند که برای کشور خود، مفید هستند و در جهت منافع ملی قدم برمیدارند. هرچقدر هم هنرمندان اندکی یافت شوند که ساز ناکوک بزنند اما در جهت اهداف کلان کشور خود، منسجم و یکپارچه عمل میکنند. اما در کشور ما متأسفانه چنین نیست؛ پارهای هنرمندان، مخالفت با حکومت و دولت و حتی منافع ملی را فدای پز و نمایش روشنفکری و مثلا استقلال هنری میکنند البته این امر یک وجهش، ناشی از عدم مهندسی فرهنگ و هنر از سوی مدیران کشور است و بخش دیگر به هنرمندان غیر منصف که گاها آنچه خود دارند را از بیگانه تمنا میکنند برمیگردد. شورجه: به اعتقاد بنده تنها راه دینی کردن عرصه هنر، تربیت هنرمند دینباور و متدین است. هر چقدر نسبت هنرمندان با دین، عمیقتر و وزینتر؛ و با معرفت و شناخت بیشتر باشد هنر آن هنرمند دینی‌تر خواهد بود. در طول تاریخ هنر کشورمان اگر بنگریم خواهیم دید که آثار ماندگار در شعر و ادب و معماری و نقاشی و... همه متعلق به افراد دینباور و متشرع بوده و بسدرجه هنری هر اثر هنری از سینما گرفته تا خط، شعر، سینما، موسیقی، تئاتر و... برمیگردد به درک و بضاعت هنری هنرمند؛ الزامی هم نیست که درجه هنری تمام آثار هنری در سطح بسیار بالا باشد و یا یکدست؛ چراکه همانگونه که خداوند متعال، انسانها را مختلف و گوناگون آفریده است، هنرها و هنرمندان نیز مختلف و گوناگون با بضاعتهای مختلف هستند و اساسا شدنی هم نیست. از میان چندین هزار شاعر در قرون گذشته تنها معدود شعرای برجسته را میتوان برشمرد که آثارشان ماندگار شده است. بهنظر من تمام آثار هنری از سخیفترین آنها تا متعالیترین آنها، هم در شکل و هم در محتوا از یک درجه هنری برخوردارند اما بنا به فراخور بینش و توان هنرمندان متفاوت هستند. بنابراین نقش حکومت و دولت را در تعالیبخشی هنر نمیتوان نادیده گرفت. برای بالا بردن سطح هنری و درک هنری در کشور میبایست هنرمندان از همان سطوح دانشآموزی شناخته شوند و مورد حمایت و هدایت قرار گیرند و کمکم همینها مدارج عالی تحصیلی را طی کنند و با بهترین روشها آموزش ببینند تا در نهایت بتوانند برای کشور مفید باشند. اگر به گیاهی درست رسیدگی نشده و آبیاری و تقویت نشود حتی اگر تخم گل زیبا و پر عطری هم باشد آن ثمر لازم را نمیدهد و نهتنها از عطر خوش آن کسی بهرهمند نمیشود که خیلی زود زرد و پژمرده شده و از بین خواهد رفت. بنابراین چنانچه هنر در کشور جدی گرفته نشود و بهکارآیی و توانمندی آن اندیشیده نشود و در راستای پرورش استعدادهای هنری در مجاری خود سرمایهگذاری نشود هنر در کشور ما سامان نمییابد و کارکرد لازم خود را پیدا نخواهد کرد. لذا سهم اندیشمندان اهل فکر و دین و مسئولان کشور در باروری و شکوفایی و تعالی هنر و هدفمند شدن آن بسیار مهم و تأثیرگذار است. باید نهادهای ذینقش در این امر وظیفه خود را جدی بگیرند. اندیشمندان دینی و فرهنگی باید با استفاده از پیشینه غنی و درخشان هنری کشور - که طی قرنهای خیلی عقیده ندارم که در سالهای اخیر انبوه آثار غیر دینی و مغایر با ارزشهای دینی داشتهایم. البته درجه و رتبه آثار تولیدی بالا و پایین بوده است ولی آثار مغایر با ارزشهای دینی و دستورات خداوند نداشتهایم؛ اگر هم داشته باشیم بسیار نادر است و انبوه نیست. “ گذشته در رشتههای مختلف هنری داشتهایم - و با عنایت به فرهنگ پربار اسلامی الهی و در رأس آنها کتاب آسمانی قرآن - که هم در فرم، یک اثر هنری بیبدیل است و هم در محتوا؛ و به عبارتی کتاب کامل هدایت بشر است - و نیز سیره و رفتار و گفتار معصومین (علیهمالسلام) هنرمندان کشور را از مجاری مختلف بهسوی هنر فاخر و متعالی راهنمایی کنند و انگیزه رسیدن به این مقصود را هم در میان هنرمندان با شیوههای مختلف بهوجود بیاورند. در اینجا جا دارد به این موضوع نیز اشاره کنم که خیلی عقیده ندارم که در سالهای اخیر انبوه آثار غیر دینی و مغایر با ارزشهای دینی داشتهایم. البته درجه و رتبه آثار تولیدی بالا و پایین بوده است ولی آثار مغایر با ارزشهای دینی و دستورات خداوند نداشتهایم؛ اگر هم داشته باشیم بسیار نادر است و انبوه نیست. بله آثار سخیف و سطحی و کمپشتوانه بهلحاظ فکری و اندیشهای کم نداشتهایم که علت بروز این امر هم برمیگردد به اینکه ما فیلمساز متعالی تربیت نکردهایم؛ ورودیهای فیلمسازی را آنچنان باز گذاشتهایم که هرکسی با اندک پشتوانه فکری و علمی، تنها با چند نمونه کار کوتاه و دستیاری در فلان فیلم و با فلان کارگردان، عرصه را باز دیده و بهخود جرأت میدهد که وارد بازار حرفهای سینما شود و کرسی معلمی و تربیت جامعه را از آن خود کند و هیچ تشویق و تنبیهی هم برای بازدارندگی و یا تعالی در این رشته انجام ندادهایم. بنابر این برای جلوگیری از تولید آثار سخیف و ضعیف فکر میکنم باید در مرحله اول مدیریت فرهنگی کشور، تعریفی از سینما و جایگاه آن و ارزش و اعتبار آن ارائه بدهد و متناسب با آن تعریف، سینماگر خود را تربیت کرده و یا فیلمساز همسو با آن تعریف را حمایت کند. سینما را که وسیله بیانی اثرگذاری است از انحصار سیاستزدگی و اباحهگری و سطحینگری و یا از سوی دیگر روشنفکرزدگی نجات بدهد. هر چقدر سینماگر را که در رأس آن نویسندگان، کارگردانان و تهیهکنندگان قرار گرفته‌اند مورد حمایت و هدایت قرار دهیم و از انبوهسازی و تولید بیحساب و کتاب فیلم بدون پشتوانه عرضه و پخش مناسب احتراز کنیم؛ یک فیلم مؤثر و مفید به مراتب از دهها فیلم سطحی و مبتذل و ساده که تنها آمار و ارقام تولید را بالا میبرند بهتر است. از سوی دیگر متناسب با ظرفیت پخش و تولید فیلم خوب، هزینههای سینما را نیز باید تقسیم کرده و یارانههای دولتی را باید بهسوی فیلمهای فرهنگی و در شأن نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران هدایت کرد و نیز برای آنها بایستی زمینههای عرضه خوب در داخل و خارج از کشور فراهم شود. اداره کل نظارت و ارزشیابی فیلم وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی باید اشتباهات و خطاهای مدیریتهای قبلی را که سعی کردند سینما را - که یک حوزه کاملا فرهنگی است و با فکر و روح مخاطبین سر و کار دارد - بهسوی خصوصیسازی سوق بدهند جبران کند؛ اساسا سینما در کشور اسلامی ما باید متناسب با ارزشهای اسلامی تعریف شود چراکه کشور ما یک کشور سرمایهداری و یا سکولار نیست که هرکسی هر کالای فرهنگی که بخواهد بتواند تولید و عرضه کند که البته در لیبرالترین کشورها هم اینطور نیست که هر فیلمساز و تهیهکنندهای برای نیل به فروش بیشتر و پاسخگویی به اقتصاد سینما دست روی هر سوژه و موضوعی بگذارد. بایدها و نبایدها در هر کشوری وجود دارد اما در کشور ما این تعریف از طرف حکومت تبیین و قانونمند نشده و فیلمساز ما هم تکلیفش روشن نیست. در پایان باید به این موضوع اشاره کنم که به اعتقاد بنده تنها راه دینی کردن عرصه هنر، تربیت هنرمند دینباور و متدین است. هر چقدر نسبت هنرمندان با دین، عمیقتر و وزینتر؛ و با معرفت و شناخت بیشتر باشد هنر آن هنرمند دینی‌تر خواهد بود. در طول تاریخ هنر کشورمان اگر بنگریم خواهیم دید که آثار ماندگار در شعر و ادب و معماری و نقاشی و... همه متعلق به افراد دینباور و متشرع بوده و بس.منبع:جهان نیوزتنظیم:مینا بای
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 373]
-
گوناگون
پربازدیدترینها