محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828874896
سبکی تحمل ناپذیر هستی
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: تاریخ انتشار یکشنبه 28 مهر 1387 تعداد مشاهده : 111 سبکی تحمل ناپذیر هستی در لحظه درخشانی از فیلم، ترانه پرده از بی قراری خود برمی دارد. اینجا نه مادر شوهری در کار است، نه نازایی و نه همسر خیانتکار. جملاتی که زن می گوید سال ها بود که جایشان در سینما و ادبیات ما خالی مانده بود. 1- محمدرضا فروتن در آخرین صحنه فیلم در جواب پشیمانی متافیزیکال ترانه علیدوستی می گوید؛ «نه، این رسمش نیست.» این جمله ما تماشاگران فیلم هم هست؛ این رسمش نیست، این رسمش نبود، ما که آمده بودیم این ملودرام مدرن را تا به انتها همراهی کنیم، ما که آمده بودیم در تلخکامی این دلشکستگان سهیم باشیم، ما که در تاریکی سالن سینما، در دقایقی از فیلم به وجد آمدیم و متاثر شدیم، رسمش نبود که در انتها این گونه ما را در روشنایی ناگهانی چراغ های سالن، رها کنید. این گونه آویزان، این گونه سهل انگارانه. ۲- در لحظه درخشانی از فیلم، ترانه پرده از بی قراری خود برمی دارد. اینجا نه مادر شوهری در کار است، نه نازایی و نه همسر خیانتکار. جملاتی که زن می گوید سال ها بود که جایشان در سینما و ادبیات ما خالی مانده بود. ترانه شکایت می کند؛ «دیگر تحمل دیدن هر روزه یک نفر دیگر را ندارم، نمی خواهم هر روز به یک نفر سلام کنم، نمی خواهم دلشوره داشته باشم...» غرابت و شگفتی این اعتراف نقطه اوج فیلم را تشکیل می دهد. این «اگو»ی زن است که سخن می گوید. جسورانه، صریح و بی آنکه برای اعتراضی و طغیانش دلایل پیش پا افتاده و مرسوم ادبیات و سینمای ما را وسط بکشد. نه. نه پای زنی دیگر در میان است و نه شاهد بی تابی زوج برای یک فرزند هستیم. اینجا زنی سخن می گوید که توان کشیدن بار هستی را ندارد؛ باری که شاید در کشور ما سنگینی دوچندان هم می یابد. این وجود زن است که او را به فرار از مسوولیت و رسیدن به سبکی فرا می خواند. فراموش کردن تعهد به زندگی خانوادگی و خواهر رنج دیده اش. فرار کردن از خاطره پدر و مادر درگذشته اش و از همه مهم تر کودکی که در زهدان دارد. تورنتو برای او چنین جایی است. یوتوپیایی برای رهایی از قید و بندها و دلهره ها؛ جایی که فقط او باقی می ماند. ۳- اما فیلم توان کشیدن چنین مضمونی را ندارد. نمی تواند پا به عرصه ملودرام مدرن بگذارد. تحلیل روانکاوانه طغیان ترانه از دسترسی فیلمساز و نویسنده دور است. سنگ بزرگی است که برمی دارند و سپس به آرامی در گوشه یی جا می گذارند. پس از این سیاهچاله روح که تنها دقایقی به آن نور می تابند، دست می کشند و به همان گوشه و کنارهای روشن و مالوف همیشگی پناه می آورند. ترانه و همسرش را رها می کنند و به گردش خواهر (افسانه بایگان) و بهرام رادان در کوچه پس کوچه های شهر روی می آورند. با همان نمایش مالوف و مرسوم همدلی، نجابت و همدردی. آن زیرکی و ایجاز فیلمساز که مثلاً در نمایش ارتباط رادان و ترانه یا سابقه سیاسی خواهر (و اشاره به فوت دوست او در ۲۰ سال پیش) به چشم می خورد، جای خود را به صحنه هایی می دهد که انگار از سریال های تلویزیونی آمده اند تا آنجا که باید یک دقیقه و ۳۰ ثانیه فوتبال بهرام رادان را ببینیم و خنده های شرمگینانه این دو بی پناه به یکدیگر. فیلمساز و نویسنده مفتون ارتباط این دو نفر هستند و بهترین شخصیت فیلم خود- همسر با بازی محمدرضا فروتن- را از میانه رها می کنند تا واکنش های او در یک سوم انتهایی فیلم چیزی جز واکنش ها و دیالوگ های همیشگی محمدرضا فروتن در دیگر فیلم هایش نباشد.از طرف دیگر فیلمساز و نویسنده قصد رهنمون ساختن ملودرام خود به عرصه تراژدی را ندارند و تنها نشانه های آن را گهگاه برای تماشاگر آشکار می سازند. (این شهامتی است که مثلاً افخمی در شوکران به نمایش گذاشته.) آنها برای قهرمان های جذاب خود فرجامی تلخ رقم نمی زنند تا پروسه تزکیه تماشاگر در سالن به انجام برسد. ۴- پس هراسان از جسارت خود در ورود به عرصه های نامکشوف ناگهان عقبگرد می کنند و بر الگوهای روایتی قدیمی (حداقل از دهه ۶۰ به این سو) موضع می گیرند. برای گشودن گره روابط آدم ها به مفاهیم ترانس فیزیکال روی می آورند و ناگهان پای تله پاتی و دخیل و قربانی به فیلم باز می شود. اگر تله پاتی و دخیل را بشود با ترفندهایی ناشی از عذاب وجدان و برون افکنی ذهن ترانه(پس از مرگ مادرشوهر و رها کردن خواهر) قلمداد کرد، اما آن گاوی که در فضایی مه آلود قربانی می شود تا به زعم فیلمساز، خواهر و بچه ترانه زنده بمانند، دیگر نمادی عینی و بی واسطه از حضور قدرت های ماورایی در زندگی این زوج هستند. گویی فیلمساز و نویسنده با همت و تعصبی بی نظیر می خواهند تماشاگر را از تمام لحظات درخشان نیمه اول فیلم خارج کنند و با سرعتی سرسام آور او را به درون الگوهای کلیشه یی سینمای دهه ۶۰ ایران پرتاب کنند و بانگ بازگشت به خویشتن سر بدهند و خودشان هم نفسی به آسودگی بکشند.دست آخر نیز رشته های از هم گسیخته روایت را با چند به پایانی باز جمع می کنند؛ پایانی که نه نقطه انتهایی یک پروسه روایتی که تنها تمهیدی فنی برای توجیه گسست فیلمنامه است. وقتی ترانه می گوید؛«بمونم؟» ۵- تندی این نوشته شاید ناشی از حسرتی باشد که به عنوان تماشاگر از تلف شدن مضمونی جذاب در دست محافظه کاری های فیلمساز و نویسنده تجربه کردم. وگرنه در نگاهی منصفانه نباید از کارگردانی دینامیک مانی حقیقی، بازی خیره کننده محمدرضا فروتن، تلاش- شاید نافرجام- ترانه علیدوستی، شجاعت بهرام رادان و حضور دلنشین افسانه بایگان غافل ماند.همین طور استفاده هوشمندانه از مضمون خانه و پناهگاه (خانم بزرگ ترانه، برج نیمه ساخته فروتن، تلاش رادان و بایگان برای پیدا کردن خانه، خانه در دست تعمیری که آسانسور مدام در آن توقف می کند و...) و ایجازی که در نمایش برخی روابط در فیلم به کار رفته است؛ تمام فیلمسازانی که توقع تماشاگر را تا جایی بالا می برند که فصول انتهایی فیلم نمی تواند پاسخگوی آن باشد. ۷-این را باید ذکر کرد که مقایسه کنعان با داستان مرجع نوشته آلیس مونرو خود می تواند دستمایه نوشته مفصل دیگری باشد.اما ویژگی های این اقتباس ربطی به موفقیت یا عدم موفقیت فیلم به عنوان یک کلیت مستقل ندارد. ۸- شصت سال پیش، روبرتو روسلینی در فیلمی کم خرج و کوچک همه آن چیزی را که مانی حقیقی و اصغر فرهادی با دستاویز قرار دادن مفاهیم ماورایی هم نمی توانند بیان کنند، به تصویر کشیده بود. وقتی زن باردار - اینگرید برگمن - پس از تحمل سختی ها و مصیبت های فراوان، از خانه همسر متعصب اش در جزیره یی دورافتاده در جنوب ایتالیا فرار می کند. او باید از دامنه کوه آتشفشان استرومبولی بگذرد. آتشفشان می غرد و زن در حالی که همه ما آرزومندیم هر چه سریع تر این جهنم را پشت سر بگذارد، دچار تردید می شود. از آن بالا به اقیانوس می نگرد و پرواز مرغان ماهیخوار بر فراز آن و غرش آتشفشان در بالای سرش. تصویر روی چهره و یاد او تمام می شود؛ خدایا کمکم کن، کمکم کن.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 133]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها