واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: نياز به حركتهاي سازنده در تئاتر
تئاتر- اكبر زنجان پور*:
هرگونه نگاه حرفهاي و تفكر سازنده بسيار خوب و پسنديده است. حركتهايي مثل برپايي روز جهاني تئاتر هم به نوعي اينچنين محسوب ميشود
مشروط به آنكه اين حركت، زمينه ساز حركتهايي اساسيتر شود كه همان اعتلاي تئاتر و موجوديت تئاتر كشور است. اما وقتي موجوديتي به اسم تئاتر حرفهاي نداريم، حركتهاي انجام شده در حد كارهاي سمبليك و نمادين خواهد ماند.
زماني تئاتر براي ما حرفهاي ميشود كه سالنهاي زيادي براي تئاترهايمان داشته باشيم. استفاده از سالن تئاتر شهر بهعنوان تنها سالن براي همه تئاترهاي شهر تهران بسيار بد است و اين معنا را ميدهد كه ما اساساً تئاتري نداريم.
با اين حساب، برگزاري مراسمي مثل روز جهاني تئاتر هم كاري از پيش نخواهد برد. متأسفانه امروز فقط خود اهالي تئاتر در مورد آن اظهار نظر ميكنند ولي اگر قرار باشد تئاتر ما پيشرفت كند و تئاتري ملي و حرفهاي داشته باشيم، بايد مديران و مردم راجع به آن صحبت كنند و آنها هم در سرنوشت تئاتر سهيم باشند؛ در غيراين صورت هر كاري انجام شود در يك دور تسلسل خواهد ماند.
البته من در ميان دوستان و مراسم مرتبط با روز جهاني تئاتر نبودهام اما معتقدم كه اينچنين مراسم، بيشتر با حال و هواي تعارف برگزار ميشود؛ سابقه تاريخي تئاتر هم در مراسم مختلف، اين موضوع را نشان ميدهد.
وقتي قرار نيست كاري اساسي براي تئاتر كشور انجام شود يا حركت سازندهاي در اين راستا به چشمآيد چرا مرتب حرف و سخنهاي بيعمل در مورد آن انجام شود؟ ما در وهله اول بايد تئاتري داشته باشيم تا در مورد خوب و بد آن سخن بگوييم؛ در شرايطي كه تئاتري نداريم چگونه ميتوان راجع به آن صحبت كرد؟
اگر قرار است كاري انجام شود، بايد سالن تئاتر ساخت و مردم را ترغيب كرد تا به ديدن تئاتر بيايند؛ تا زماني كه كار به اين مرحله نرسد، در مورد تئاتر گفتن بيهوده است.آمار ارائه شده سال پيش مبني بر حضور 120 هزار نفر تماشاچي تئاترهاي شهر تهران به منزله اين نيست كه اين افراد همگي بليت تهيه كردهاند.
بسياري از آنان بليت نيم بها تهيه كرده يا دعوت شده بودند. شايد اين آمار براي ما كه يك مجموعه تئاتري در كشور داريم، آمار بدي نباشد. ولي به هر حال هر ظرفي، مظروف خودش و هر مظروفي، ظرف خودش را ميخواهد.
دوستان پيشكسوت ما ميگويند كه ما در دوران خودمان با عشق كار ميكرديم و به جوانترها هم توصيه ميكنند كه شما هم با عشق، ادامه دهيد. من با احترامي كه براي اين عزيزان قائل هستم به اعتراض ميگويم كه مگر بچههاي امروزي تئاتر با عشق كار نميكنند؟ چرا من و پيشكسوتان من ميگويند با عشق كار كنيد.
به هر حال در آن زمان امكانات كمتر بود ولي امروز شرايط عوض شده و امكانات بيشتري در اختيار نسل جوان ما قرار دارد تا آنها بتوانند به بهترين شكل، كارشان را به منصه ظهور برسانند. ما كه قرار نيست براي اقوام و دوستان، كار تئاتر انجام بدهيم كه فقط عاشق تئاتر باشيم. ما قرار است در سطح كشور تئاتر كار كنيم و در چنين شرايطي بايد عشق به تئاتر در يك سالن مناسب به نتيجه برسد.
جداي از سالن، ما به آدمهاي توانا و مدير براي نظارت بر تئاتر و سياست خصوصيسازي در بخش تئاتر نياز دائم داريم ؛ يعني تئاتر به دست افراد حقوقي و حقيقي با تجربه و كارآمد سپرد تا آنها تئاتر را با دلسوزي اداره كنند.
به اين ترتيب رقابت سازندهاي براي پر كردن سالنهاي تئاتر ايجاد ميشود.در چنين حالتي شاهد تولد تئاتر حرفهاي در گام اول خواهيم بود. غيراز اين، با نوشتن چند نمايشنامه و در يافت جوايز ريزو درشت، تئاتر مملكت ما به سرانجام نميرسد.
ما امروز ميخواهيم چيزي را تعريف كنيم كه اساساً و جود ندارد و تجربه آن را نداريم. بايد يك حركت جمعي صورت پذيرد و سالنهاي تئاتر هم بايد بهصورت مجموعه درآيند تا رقابتي سالم و سازنده ايجاد شود.
* كارگردان و بازيگر تئاتر
تاريخ درج: 27 ارديبهشت 1387 ساعت 22:41 تاريخ تاييد: 27 ارديبهشت 1387 ساعت 23:01 تاريخ به روز رساني: 27 ارديبهشت 1387 ساعت 22:58
جمعه 27 ارديبهشت 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: همشهری]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 190]