واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: نگوييم: كودك بزهكار بگوييم: كودك بزه ديده
حقوق- فرشيد يزداني*:
متأسفانه در كشور ما سياست منسجم و تعريف شدهاي در رابطه با پديده كودكان كار وجود ندارد و هيچ كس نميداند چه برخوردي بايد با اين كودكان بشود.
پيش از هر چيز بايد گفت كه كودكان كار در حقيقت قربانيان اصلي فشارها و آسيبهاي اجتماعياند. در اين ميان، برخوردهايي كه از سوي سازمانهاي مختلف مانند بهزيستي و يا شهرداري با آنها صورت ميگيرد، برخوردهايي گذرا و موقت است؛ يعني مسئله را بهصورت ريشهاي حل نميكند.
اين در حالي است كه تعدادي از كودكان كه هر از چند گاهي جمعآوري ميشوند به مراكز بهزيستي تحويل داده ميشوند، برخي هم به خانواده خود بر ميگردند، اما بعد از مدت كوتاهي دوباره ميتوان اين بچهها را در خيابان ديد.
هرچند كه ممكن است بخشي از اين بچهها از اتباع بيگانه باشند، ولي آمار دقيقي وجود ندارد و كار آماري دقيقي در اين زمينه صورت نگرفته است. در هر حال اين بچهها هم مانند ديگران حق زندگي دارند و تفاوتي ميان آنها و ديگر بچهها نيست. نكته مهم اين است كه هيچگاه نميتوان به اين كودكان، بزهكار گفت، بلكه آنها بزهديده هستند.
اين مجموعه زاييده سياستهاي اقتصادي و سياسي كشور است. بيشتر اين بچهها با خانواده خود درگير هستند و مجبورند كار كنند تا نقصاني را كه در خانواده وجود دارد جبران كنند. البته متولي اصلي اين حوزه وزارت رفاه است كه برنامهريزي در اين زمينه برعهده اوست.
البته سازمانهاي خيريهاي كه با عنوان N.G.O در اين زمينه فعاليت ميكنند نيز بخشي از حل معضل را برعهده دارند. اما مشكلي كه وجود دارد اين است كه تاكنون بهN.G.O ها نگاه سياسي شده و به آنها كمكي در جهت اين فعاليتها نميشود. ما كه بهعنوان يك N.G.O در اين زمينه فعاليت ميكنيم تا به حال هيچگونه كمكي از سازمانهاي دولتي دريافت نكردهايم.
دو نوع نگاه در زمينه حل مشكل كودكان كار وجود دارد؛ يكي «نگاه كلان» است؛ اينكه در عرصه سياستگذاري چه كنيم و چه سمتوسويي داشته باشيم و بهدنبال چه سياستهايي باشيم كه فاصله طبقاتي را در جامعه كاهش دهد. از طرف ديگر نكته مهم اينجاست كه همكاريهاي لازم ميان سازمانهاي دولتي و غيردولتي بايد وجود داشته باشد تا بتوان به وضعيت اين كودكان رسيدگي كرد.
نگاه ديگر، نگاه خرد است كه در اينجا سازمان بهزيستي و امور آسيبهاي اجتماعي شهرداري بهصورت اصولي و ريشهاي به اين بحث نگاه و آن را تحليل و بررسي ميكنند. اگر كودك و نوجواني ميخواهد تحصيل كند، بايد امكانات لازم براي او فراهم شود تا براي تامين هزينه تحصيل خود مجبور به انجام كار نباشد.
همانطور كه در قانون اساسي كشور ما آمده، دولت موظف به پرداخت هزينه تحصيل افراد تا پايان دوره متوسطه است، ولي در حال حاضر بيش از 2 ميليون كودك از اين خدمات محروم هستند. اين كمبودها موجب ميشود كودك وارد خيابان شده و اين فقر تا بزرگسالي نيز گريبانگير او باشد و در نسلهاي بعدي نيز بازتوليد شود.
*مدير انجمن حمايت از كودكان
تاريخ درج: 23 ارديبهشت 1387 ساعت 14:37 تاريخ تاييد: 23 ارديبهشت 1387 ساعت 19:26 تاريخ به روز رساني: 23 ارديبهشت 1387 ساعت 19:24
چهارشنبه 25 ارديبهشت 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: همشهری]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 594]