تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834977703
آينده مصر و دوراهي اصلاحات سياسي و اقتصادي
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: آينده مصر و دوراهي اصلاحات سياسي و اقتصادي سيدعبدالامير نبوي صادق حمزهدر گفتوگو با سيدعبدالامير نبوي پژوهشگر ارشد مركز مطالعات خاورميانه تحولات اخير مصر را مورد بحث و گفتوگو قرار داديم. وي بر اين باور است به دليل اينكه جامعه مصر يك جامعه سنتي و محافظه‌كار است، لذا اين جامعه سنتي به راحتي تن به تغيير نخواهد داد.آيا فشارهاي سياسي كه توسط حاميان محمد البرادعي مديركل سابق آژانس بين‌المللي انرژي اتمي به دولت حسني مبارك رئيس‌جمهور مصر آغاز شده، سرانجام مبارك را وادار به پذيرش تغيير در قانون اساسي و ايجاد اصلاحات لازم خواهد كرد؟به‌عنوان يك پاسخ خلاصه و جمع‌بندي‌شده مي‌توان پاسخ مثبت داد، اما در حال حاضر حكومت مصر با دو دسته فشار داخلي روبه‌رو شده است؛ يكي فشارهاي سياسي كه توسط گروه‌هاي منتقد و مخالف حسني مبارك در حال هدايت شدن است كه البته عمده اين گروه‌هاي منتقد و مخالف پشت سر البرادعي جمع شده‌اند. در ميان افرادي كه دور البرادعي جمع شده‌اند طيف‌ها و افراد مختلف و گوناگوني ديده مي‌شود. درواقع از خود البرادعي و هم‌فكران وي گرفته تا اخوان‌المسلمين كه قديمي‌ترين جنبش اسلام‌گرا در منطقه خاورميانه عربي به‌شمار مي‌رود و همچنين «ايمن نور» رهبر حزب الغد (ايمن‌نور سابقه حضور در پارلمان مصر را دارد) يا جنبش «الكفايه» كه اساسا صبغه چپ‌گرايانه دارد را مي‌توان در ميان گروه‌هاي منتقد و مخالف سياست‌هاي مبارك مشاهده كرد. در بين مخالفان عناصري از «ناصريسم» يعني ملي‌گرايان عرب نيز حضور دارند. بايد دقت داشت كه شكل‌گيري اين ائتلاف عليه حكومت مصر مي‌تواند فشار زيادي را به حكومت وارد آورد و آن را وادار به پذيرش ايجاد اصلاحات در برخي رويه‌هاي سياسي كند. اما نبايد فراموش كرد كه اين ائتلاف يك «پاشنه آشيل» دارد. تفاوت بينش، نگرش و عقايد اين گروه‌ها وجه مشترك همه گروه‌هاي مخالفت حكومت مصر و شخص حسني مبارك است و اين امر مي‌تواند پاشنه‌آشيل اين ائتلاف باشد و همين مساله فرصت لازم را در اختيار حكومت مصر قرار مي‌دهد تا ميان اعضاي اين ائتلاف اختلاف ايجاد كند. همه رهبران اين ائتلاف متفق‌القول هستند كه بايد دوره حكومت خانواده مبارك را پايان‌يافته تلقي كرد، اما احتمالا زماني كه اين گروه‌ها بخواهند فردي را به‌عنوان جايگزين مطلوب خاندان مبارك انتخاب كنند دچار اختلاف مي‌شوند. در حال حاضر مخالفت با خانواده مبارك موجب شده تا همه گروه‌ها دور البرادعي جمع شوند، ولي اگر وضعيتي را در نظر بگيريم كه البرادعي به رياست‌جمهوري برسد يا به‌عنوان نمونه فردي از اخوان‌المسلمين زمام قدرت را در دست بگيرد كه خيلي بعيد به نظر مي‌رسد يا ايمن نور به قدرت دست پيدا كند، احتمالا موافقان امروزي اين گروه‌ها در آينده به مخالفان آنها تبديل مي‌شوند. وضعيت بد اقتصادي مشكل ديگري است كه دست به گريبان حكومت مصر شده و به عمده‌ترين نگراني دولت تبديل شده است. در واقع بسياري از حاميان گروه‌هاي سياسي به خاطر مشكلات اقتصادي- اجتماعي مزمن مصر است كه به اعتراضات خياباني كشيده شده‌اند. طبق آمار حدود 40 درصد مردم مصر درآمدي كمتر از دو دلار در روز دارند و امروزه حدود دوسوم جمعيت اين كشور نيازمند آرد و نان يارانه‌اي هستند. به‌گونه‌اي كه بحران نان در مصر موجب شد طي دو، سه سال گذشته حسني مبارك به ارتش دستور بدهد تا براي حل بحران آرد و نان مردم وارد عمل شود. همچنين جمعيت مصر به سرعت افزايش پيدا كرده، اما به دليل اينكه وضعيت رفاهي بهتر نشده به تعداد فقيران و حاشيه‌نشينان شهري اضافه شده است. شهر قاهره به دليل تعداد حاشيه‌نشيني كه دارد به يكي از پرمعضل‌ترين پايتخت‌هاي خاورميانه تبديل شده است. ميزان بدهي خارجي مصر از حدود دو ميليارد دلار در سال1970 به 21 ميليارد دلار در سال 1980 و در سال 1990 به 50 ميليارد دلار رسيد. البته دولت مصر طي چند مرحله موفق شد بخشودگي‌هايي را بگيرد يا پرداخت برخي وام‌ها را از طريق «استمهال» به تعويق اندازد. منتها به دليل فساد شديد اقتصادي به‌خصوص حول خانواده مبارك، اميد مردم مصر به كاهش مشكلات اقتصادي خيلي كم شده است. در مصر گروهي وجود دارند كه به دليل فساد مالي به «گربه‌هاي چاق» مشهور شده‌اند و اين افراد به دليل ارتباطاتي كه با خانواده حاكم مصر و نظام مستقر در اين كشور دارند، مي‌توانند ثروت‌هاي فراواني در مدت‌زمان اندكي به دست آورند. اين در حالي است كه قسمت اعظم مردم مصر روز به روز فقير‌تر مي‌شوند. اين امر سبب شده تا در سال 2004، 191 اعتصاب صورت گيرد و در سال 2006، 222 مورد اعتصاب و در سال 2007، 570 مورد اعتصاب كه همه اين اعتصابات به دليل وضعيت بد اقتصادي و مشكلات ناشي از آن صورت گرفته است.اما شديدترين اعتصابات مصر از آوريل 2008 آغاز شد و به دليل زنجيره‌اي بودن اين اعتصاب‌ها، مبارك مجبور شد براي پايان دادن به آنها دستور دهد تا ارتش وارد عمل شود. وضعيت اقتصادي مصر وخيم است و سياست‌هاي محتاطانه مبارك نتيجه‌بخش نبوده لذا در حال حاضر همه شهروندان مصر منتظر جانشين مبارك هستند تا مسائل اقتصادي كشور را به گونه‌اي حل‌وفصل كند. درواقع مجموع اين مسائل باعث شده دو نوع فشار شديد به دولت وارد شود. به‌گونه‌اي كه جمال مبارك فرزند حسني مبارك (يكي از گزينه‌هاي احتمالي انتخابات رياست‌جمهوري مصر در سال 2011) عمده‌ترين شعار و برنامه‌هاي خود را بر ايجاد تغيير و اصلاحات در اقتصاد مصر متمركز كرد. جمال مبارك از يك سال پيش برنامه‌اي تحت عنوان «تور هزار روستا» را آغاز كرده كه بر اساس اين برنامه وي تصميم دارد با سرمايه‌گذاري در هزار روستاي مصر وضعيت آنها را از لحاظ كشاورزي، بهداشت و رفاه اجتماعي بهبود دهد. همچنين جمال مبارك سعي دارد از طريق سفر به اين روستا‌ها حاميان بيشتري را به سوي خود جلب كند. اما مخالفان حسني مبارك مهم‌ترين توجه خود را به مشكلات سياسي اين كشور معطوف كرده‌اند. اين گروه براين باورند كه نظام سياسي در مصر دچار انسداد شده است. همچنين ما اگر برنامه هفت مرحله‌اي البرادعي را مورد توجه قرار دهيم، شاهد خواهيم بود كه بحث‌هاي سياسي بيشترين محور‌هاي اين برنامه را به خود اختصاص داده است. به‌عنوان نمونه البرادعي در برنامه هفت مرحله‌اي خود خواهان تغيير قانون اساسي، آزادي سياسي و ارتقاي دستگاه ديپلماسي مصر در منطقه است كه اين برنامه‌ها بيشتر صبغه سياسي دارند، اما خاندان مبارك بيشترين بحث‌شان را روي بهبود وضعيت اقتصادي مصر قرار داده‌اند.در حال حاضر جامعه مصر البرادعي را به‌عنوان جانشين بالقوه مبارك مي‌دانند. اما با توجه به اينكه مي‌توانيم مصر را در گروه كشورهاي اقتدارگرا دسته‌بندي كنيم، آيا اساسا بحث رقابت سياسي در اين كشور وجود دارد يا اينكه وضعيت فعلي مصر شبيه يك بازي سياسي است؟در مورد مصر شايد بتوان از تعبير خانم مارينا اوتاوي پژوهشگر برجسته مسائل خاورميانه استفاده كرد و آن را يك كشور شبه‌اقتدارگرا بدانيم. كشورهاي شبه‌اقتدارگرا، كشورهايي هستند كه ماهيت قدرت‌شان اقتدارگرايانه است، اما در كنار آن برخي آزادي‌هاي مدني يا انجمن‌ها و فعاليت‌هاي سياسي- مدني نسبتا مستقل وجود دارد. در مصر ما مي‌دانيم كه نيروهاي امنيتي و ارتش همواره از دوره جمال عبدالناصر به بعد دست بالا را در سياست اين كشور داشته‌اند. جمال عبدالناصر، انورالسادات و حسني مبارك سه رئيس‌جمهوري مصر هستند كه پيش از رسيدن به قدرت جزو نيروهاي نظامي كشورشان بودند. لذا به اين دليل است كه برخي ناظران بر اين باورند كه جمال مبارك شانس چنداني براي رياست‌جمهوري مصر ندارد و احتمالا عمر سليمان رئيس سازمان اطلاعات مصر جانشين حسني مبارك شود. زيرا عمر سليمان در حال حاضر علاوه‌بر اينكه سرلشكر ارتش مصر است، بهترين رابطه را با ارتش دارد همچنين تعبيري در مورد عمر سليمان به‌كار برده مي‌شود مبني‌بر اينكه او را به‌عنوان قدرتمندترين «مرد عرب» مي‌دانند، زيرا وي رئيس قدرتمندترين دستگاه امنيتي خاورميانه است. اما در كنار اين وضعيت سنديكا‌ها و اتحاديه‌هاي مصر سابقه‌اي طولاني دارند و همواره سعي كرده‌اند استقلال خودشان را از دولت حفظ كنند. انجمن‌هاي كارگري، روزنامه‌نگاران، پزشكان، مهندسان و اتحاديه وكلا، يكي از مهم‌ترين عرصه‌هاي رقابت ميان دولت و منتقدان آن بوده‌اند كه دولت مصر هيچ وقت موفق نشده آنها را به‌طور كامل به زيرقدرت خود در آورد.در حقيقت وجود اين عرصه‌هاي مستقل تا حدودي به منتقدان و مخالفان دولت مبارك كمك مي‌كند. اين انجمن‌ها به منتقدان اجازه مي‌دهد با جامعه مصر ارتباط منطقي‌تر و جدي‌تري داشته باشند. مصر در حال حاضر وضعيتي را تجربه مي‌كند كه مهم است، اما اين وضعيت يك بحران نيست. يادمان باشد كه ممكن است مساله جانشيني مبارك براي مردم مصر مهم باشد، ولي نبايد تلقي به بحران تعيين جانشين در اين كشور شود.با توجه به اين مسائل وضعيت مصر به كدام سمت و سو خواهد رفت؟براي پاسخ به اين سوال بايد به دو نكته اشاره كرد؛ يكي، سنتي و محافظه‌كار بودن جامعه مصر كه دانشگاه «الازهر» در شكل‌دهي افكار و رفتارهاي مردم نقش برجسته‌اي دارد و اين جامعه سنتي و محافظه‌كار به راحتي تن به تغيير نخواهد داد. به عنوان نمونه از زماني كه جمال عبدالناصر روي كار آمد تا امروز ما يك انقلاب يا يك شورش گسترده مردمي را در مصر شاهد نبوده‌ايم. اتفاقات مهمي كه در اين كشور صورت گرفته داراي دوگونه بود؛ يا اقتصادي بوده كه درزمان عبدالناصر گسترش پيدا كرده يا سياسي– ديني بوده كه توسط بخش اندكي از اسلام‌گرايان صورت گرفته بود. به‌عنوان مثال ترور ناكام عبدالناصر در شهر «اسكندريه» كه دولت آن زمان اخوان‌المسلمين را متهم به نقش داشتن در اين ترور كرد، اما برخي از ناظران ترديد دارند كه اخوان‌المسلمين در ترورعبدالناصر نقش داشته باشند. دومين اتفاق مهم ديگر توسط اسلام‌گرايان ترور انورسادات در اكتبر 1981 (سادات توسط اخوان‌المسلمين ترور شد) و تظاهرات دو روز بعد از آن بود كه به سرعت توسط دولت سركوب شد و تظاهرات‌كنندگان موفق نشدند حمايت جامعه مصر را به دست بياورند. جامعه سنتي و محافظه‌كار و مذهبي مصر نسبت به اين نوع نحوه حكومت اعتراض دارد و از آن انتقاد مي‌كند و شعار اقتصادي و مطالبات اقتصادي دارد، ولي اين جامعه بعد از انقلاب 1952 تاكنون هيچ انقلاب يا شورش گسترده عمومي‌اي انجام نداده است.همچنين بايد گفت كه در انتخابات رياست‌جمهوري مصر مشاركت مردم گسترده نيست و بسياري از حاشيه‌نشينان و روستاييان در انتخابات شركت نمي‌كنند. درواقع وضعيت در مصر بايد خيلي وخيم‌تر از وضعيت موجود شود تا احتمالا يك شورش گسترده‌اي در اين كشور صورت گيرد. نكته دوم اين است كه حضور البرادعي در انتخابات رياست‌جمهوري نيازمند تغيير قانون اساسي است و مبارك وعده تغيير قانون اساسي را داده، اما اعلام كرده اين تغيير پس از انتخابات رياست‌جمهوري صورت خواهد گرفت.آيا اين بدان‌معنا است كه روش حكومت‌داري در مصر تغيير نخواهد كرد؟پاسخ منفي است، روش حكومت در اين كشور تغيير خواهد كرد. اتفاقا همين فشار‌ها و نارضايتي‌ها باعث شده قانون اساسي مصر تغيير كند و امكان حضور ايمن نور در انتخابات رياست‌جمهوري 2005 فراهم شود. چرا كه پيش از تغيير قانون اساسي مصر، انتخابات رياست‌جمهوري در اين كشور همانند انتخابات رياست‌جمهوري سوريه به‌صورت «تك‌نفره» برگزار مي‌شد. يعني يك نفر از سوي مجلس كه معمولا آن مجلس تحت‌حاكميت حزب دموكراتيك ملي قرار داشت، تاييد مي‌شد و پس از آن براي كسب آراي عمومي در انتخابات شركت مي‌كرد اما نارضايتي‌ها و فشارهاي بيروني و فشارهاي منطقه‌اي (موج دموكراتيزاسيون) باعث شد قانون اساسي مصر تغيير پيدا كند و موجب شد جامعه مصر براي اولين‌بار در سال 2005 شاهد انتخاباتي ظاهرا رقابتي ميان حسني مبارك و ايمن نور باشد. البته ايمن نور بعد از اتمام انتخابات هزينه‌هاي بسيار زيادي را پرداخت. دولت مبارك وي را به اتهام جمع‌آوري امضاهاي جعلي زنداني كرد. اين در حالي است كه در حال حاضر مي‌شود حدس زد فشارهاي مخالفان مبارك مي‌تواند منجر به بازتر شدن فضاي سياسي و تغيير در قانون اساسي شود. درواقع هركسي كه جانشين مبارك شود، فرقي ندارد جمال مبارك، عمر سليمان يا حتي شخص ديگر از حزب دموكراتيك ملي يا ارتش انتخاب شود مجبور خواهد شد تا وارد چانه‌زني‌هاي جدي با منتقدان و مخالفان دولت شود.يعني رئيس‌جمهور آينده مصر باز هم از درون حزب حاكم خواهد بود؟خير، دقيقا نمي‌توان گفت كه رئيس‌جمهور آينده مصر از ميان افراد حزب حاكم مصر انتخاب شود، زيرا ممكن است فرد ديگري انتخاب گردد.بنابراين آيا مي‌توان گفت كه در صورت عدم‌شركت البرادعي در انتخابات رياست‌جمهوري، شانس ايمن نور براي پيروزي در انتخابات افزايش پيدا كند؟خير، ايمن نور پس از انتخابات سال 2005 ديگر وجه چندان مثبتي در ميان شهروندان مصر ندارد. اما قطعا در انتخابات رياست‌جمهوري مصر يك يا دو نفر از مخالفان دولت در كنار كانديداي اصلي كه ممكن است حسني مبارك يا جمال مبارك باشد، حضور خواهند داشت ولي احتمال موفقيت آنها در مقابل كانديداي اصلي كم خواهد بود.آيا مي‌توان گفت در اين دوره از انتخابات رياست‌جمهوري مصر رقابت سياسي وجود نخواهد داشت؟ بله، درواقع البرادعي و گروه اخوان‌المسلمين يا ايمن النور شانس چنداني براي حضور در انتخابات سال 2011 ندارند و تنها شانس اين گروه براي حضور در انتخابات، تغيير در قانون اساسي است كه بايد در اين يك‌سال باقي مانده صورت گيرد. اما اگر تغييري در قانون اساسي انجام نشود البرادعي نمي‌تواند در انتخابات شركت كند. همچنين ايمن نور به دليل پرونده قضايي‌اي كه دارد دولت مجوز حضور در انتخابات را به وي نخواهد داد. گروه اخوان‌المسلمين نيز اجازه شركت در انتخابات رياست‌جمهوري را ندارد.با توجه به اينكه اخوان‌المسلمين قادر نيستند فردي را به‌عنوان نامزد خود براي شركت در انتخابات رياست‌جمهوری تعيين كنند، رابطه آنها با كمپين‌تغيير كه اين روزها مشغول جمع‌آوري يك ميليون امضا براي حضور البرادعي در انتخابات آتي است را چگونه ارزيابي مي‌كنيد؟گروه اخوان‌المسلمين در ابتدا محتاطانه رفتار كردند. يعني در برابر كانديداتوري البرادعي واكنش‌هاي احتياط‌آميزي از خود نشان دادند. محمد بديع كه رهبري اخوان را برعهده دارد جزو جناح محافظه‌كار و سنتي اين گروه است. درواقع با انتخاب بديع شايد شاهد تصفيه احتمالي اخوان محافظه‌كار از جناح نوگراي آن باشيم. بنابراين جناح نوگراي اخوان‌المسلمين شايد به‌زودي يك حزب مستقلي تشكيل دهد يا به حزب «الوسط» كه مجوز فعاليت در مصر را ندارد، بپيوندد. حزب‌الوسط يكي از جناح نوگراي اخوان‌المسلمين در اواخر دهه 90 بود كه در آن دهه از اين گروه جدا شد. در حال حاضر با توجه به گستردگي مخالفت‌ها و انتقادها در مصر فضاي مناسبي فراهم شده تا تمامي گروه‌هاي منتقد به كمپين‌تغيير ملحق شوند و گروه اخوان كه در ابتدا محتاطانه رفتار مي‌كرد امروزه پشت‌سر البرادعي ايستاده و اين گروه تقبل كرده است كه بخش گسترده‌اي از امضاهاي يك ميليوني را خودشان جمع كنند.اگر اين فرض را در نظر بگيرم كه البرادعي به قدرت برسد آيا اخوان‌المسلمين تا پايان راه با وي همراه خواهند بود؟در پاسخ اين سوال بايد با ديده ترديد نگاه كرد، چراكه آرمان اخوان‌المسلمين تاسيس حكومت اسلامي و مبنا قرار دادن شريعت در اين حكومت است. مي‌شود گفت: اخوان در شش سال اخير تلاش كرده تا تجربه حزب «عدالت و توسعه» تركيه را در مصر پياده كند. يعني گام به گام به قدرت نزديك‌تر شود و تمامي راهكارهاي مسالمت‌آميز را انجام دهد تا تمامي اقشار مصر و قدرت‌هاي منطقه‌اي اين اطمينان را داشته باشند كه اين گروه به قواعد بازي «دموكراتيك» وفادار است.گروه اخوان‌المسلمين نمي‌خواهند تجربه الجزاير در سال 1991 و 1992 براي آنها تكرار شود، زيرا اين اعتقاد در ميان شهروندان مصر و قدرت‌هاي منطقه وجود دارد كه مبادا اخوان‌المسلمين همانند اسلام‌گرايان الجزاير پس از رسيدن به قدرت قواعد بازي را به هم بزنند. لذا اخوان‌المسلمين تلاش دارد تا به تمام اقشار داخلي مصر و كشورهاي همسايه اين پيام را برساند كه ما به قواعد بازي دموكراتيك‌بودن وفادار خواهيم بود. يعني اخوان‌المسلمين مي‌خواهند بگويند اسلام‌گرا هستيم، ولي درعين حال به قواعد دموكراتيك پايبند خواهيم بود.آيا اسلام‌گرايان مصر، اخوان‌المسلمين را به‌عنوان نماد خود انتخاب كرده‌اند؟امروزه اسلام‌گرايان مصر عمدتا حول اخوان‌المسلمين جمع شده‌اند به اين دليل كه اسلام‌گرايان راديكال در اين كشور عملا تصفيه شده و از سال 1996 به بعد وارد فاز بين‌المللي مبارزه شده‌اند و به گروه تروريستي القاعده به رهبري اسامه بن لادن پيوسته‌اند. يعني ما شاهد اين هستيم كه عمده گروه‌هاي اسلام‌گرا در كشورهاي عربي ديگر حيات مستقلانه‌اي ندارند، بلكه شاخه‌اي از القاعده در كشورشان محسوب مي‌شوند. ما امروزه ديگر گروهي تحت‌عنوان «الجهاد» در مصر و «الناجون من‌النار» در مصر نداريم، زيرا عمده اين گروه‌ها كساني هستند كه به لحاظ فكري و عملي به القاعده پيوسته‌اند. همچنين اين گروه‌ها خودشان را شاخه‌اي از مبارزه بين‌المللي عليه كفر مي‌بينند. درواقع عمده تلاش‌هاي راديكال در مصر با نام گروه القاعده انجام مي‌شود و بخشي ديگر از راديكال‌هاي مصر مانند «كرم زهدي» رهبر «الجماعه السلاميه» (وي از سال 2000 به بعد رهبر اين گروه بوده است) و برخي از رهبران گروه الجهاد از سال 2002 به بعد وارد فرآيند بازگشت و توبه شده‌اند. آينده سياسي مصر را چگونه ارزيابي مي‌كنيد؟ درواقع آينده سياسي مصر با آينده سياسي بسياري ديگر از كشورهاي منطقه پيوند خورده است و تمام اين كشورها در وضعيت در حال گذار قرار گرفته‌اند، لذا آينده سياسي همه اين كشورها ازجمله مصر به‌عنوان كشور مهم و اثرگذار به‌ويژه از لحاظ انديشه و فرهنگي در گروي حل بحران‌هايي است كه گريبانگير جوامع در حال گذار است. نكته ديگري كه بايد گفت اين است كه آينده سياسي مصر در داخل خود مصر رقم مي‌خورد نه توسط كشورهاي منطقه يا قدرت‌هاي فرامنطقه‌اي. يعني جامعه مصر بيشتر از قدرت خارجي مانند آمريكا، اسرائيل يا انگليس در آينده سياسي كشورشان دخيل هستند. بنابراين طبيعي خواهد بود كه همه اين كشورها براساس منافعي كه در مصر دارند نسبت به آينده سياسي آن دغدغه داشته باشند، اما تحولات مصر بيشتر در داخل خود اين كشور رقم مي‌خورد. شايد بتوانيم بگوييم مهم‌ترين دغدغه جامعه و متفكران مصر بحث «خود و ديگري» يعني بحث «هويت» باشد. جامعه مصر به دنبال آن است كه چگونه هويت خودش را در دنياي معاصر تعريف كند. به‌گونه‌اي كه هم ميراث عربي – اسلامي آن حفظ شود و هم با دنياي جديد تعامل مناسبي داشته باشد. منبع: فرهیختگان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 203]
-
گوناگون
پربازدیدترینها