واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: دلمشغولیهای یک پیانیست
"کازوئو ایشی گورو" شاید یکی از مشهورترین نویسندگان تاریخ ژاپن باشد، نویسنده ای که اغلب آثار او به اکثر زبان های زنده دنیا از جمله فارسی ترجمه شده اند. ایشی گورو در رمان «تسلی ناپذیر» شیوه دیگری از نوشتن را تجربه کرده و تا حد قابل قبولی هم موفق عمل کرده است. اغلب منتقدان حوزه ادبیات داستانی این رمان را در ردیف کارهای ضعیف نویسنده قرار داده اند و آن را کاری تقلیدی از رمان «قصر» اثر کافکا پنداشته اند، اما واقعیت این است که «تسلی ناپذیر» با تمام دور شدن فنی و محتوایی نویسنده از کارهای پیشین باز هم کاری قابل مطالعه در کشف سویه ای دیگر از ذهنیت یک نویسنده سخت کوش است.یکی از مشخصات بارز رمان «تسلی ناپذیر» رها شدن یک تخیل وحشی است، تخیلی که گویی به یکباره ظهور کرده و یکباره نتیجه داده است.ایشی گورو در این کار ظاهرا هیچ حد و مرزی را در شیوه روایت به رسمیت نشناخته است. او در این رمان چندین رشته از وقایع را به همدیگر گره زده و معجونی پدید آورده است که از دل آن ها چندین روایت بیرون می زند، روایت هایی که در نهایت به شخصیت نخست اثر و دلمشغولی هایش ختم می شوند. ایجاد فضایی شبه پلیسی در داخل هتل و پیوند آن با روان اغلب شخصیت ها یکی دیگر از نکات بارز این اثر است. نکته ای که زمانی طولانی خواننده را به دنبال خود می کشد، بدون آن که او احساسی از خستگی داشته باشدشخصیت پردازی ایشی گورو در این رمان، خصوصا در مورد پردازش شخصیت رایدر (شخصیت اصلی رمان) به اوج خلاقیت نزدیک شده است، زیرا رایدر با تمام یأس های فلسفی و سردر گمی های آزار دهنده، توانایی این را دارد که عمق ذهنیت افراد دیگر را واکاوی کند و همین امر تا حد زیادی از کسالت محض زیاده گویی های نویسنده کاسته است. کازوئو ایشی گورو در «تسلی ناپذیر» چند رشته از وقایع را به همدیگر گره زده و معجونی پدید آورده است که از دل آن ها چندین روایت بیرون می زند، روایت هایی که در نهایت به شخصیت نخست اثر و دلمشغولی هایش ختم می شوند. یکی از فصول درخشان رمان «تسلی ناپذیر» زمانی است که رایدر به عنوان یک هنرمند پیانیست به جامعه اروپا وارد می شود، جامعه ای که به تعبیر نویسنده هیچ نشانی از جوامع پیشرفته ندارد و رکود فرهنگی و سکوت هنری در آن بیداد می کند، در چنین جامعه ای یک هنرمند، به محض ورود به این هتل متوجه یک نوع رازآلودگی و تعلیق می شود، تعلیقی که متعلق به ذات شخصیت صاحب هتل است و حالا گویی از در و دیوار بر ساکنان هتل می بارد.کازوئو ایشی گورو در رمان «تسلی ناپذیر» هنگامه ای از قدرت ساخت فضاهای بیرونی و داخلی را ایجاد کرده است، به گونه ای که می توان از فضای داخلی هتل «گوستاو» به عنوان شاهکار فضاسازی داخلی نام برد.ایجاد فضایی شبه پلیسی در داخل هتل و پیوند آن با روان اغلب شخصیت ها یکی دیگر از نکات بارز این اثر است. نکته ای که زمانی طولانی خواننده را به دنبال خود می کشد، بدون آن که او احساسی از خستگی داشته باشد. یکی از زیبایی های رمان «تسلی ناپذیر» عدم رعایت چارچوب های متداول در نویسندگی است و ایشی گورو ظاهرا برای دست یافتن به آن، به همه موفقیت های پیشین پشت پا زده و سعی نکرده که صلابت خود را به قیمت کنار گذاشتن تجربه حفظ کند. کار ایشی گورو نمادی گسترده دارد، به گونه ای که او به راحتی یک دنیای منسجم را با استادی تمام از هم تفکیک می کند و مجددا از زاویه ای دیگر پیوند می دهد. کاری که در سراسر اثر ساری و جاری است. خواننده ای که می خواهد رمان «تسلی ناپذیر» را برای اولین بار بخواند باید بیش از هر مورد دیگر به نحوه ساختن فضا و پیوند آن با عنصر ساخت شخصیت ها توجه کند، نکته ای که در فضایی چون هتل به اوج خود رسیده است.وجه کسالت آوری که بسیاری از منتقدان به آن اشاره کرده اند نکته ای است که باید به صحت آن رای بدهیم، اما این نکته را هم باید مد نظر قرار داد که بخش عظیمی از خستگی ها، به عمد ساخته و پرداخته شده اند و جزئی از پیکره اثر به حساب می آیند. منبع: تهران امروزگروه کتاب تبیان - محمد بیگدلی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 191]