محبوبترینها
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826057775
مروری بر حضور جهانی سینمای ایران
واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: او همه کار کرد غیر از اینکه سیاسی شود. غیر از اینکه مستقیم به سیاست بپردازد. او حق دارد. آنقدر تجربه اندوخته که مستقیم وسط سیاست نپرد. شاید بسیاری از او انتظار دیگری داشتند ولی... چهره به چهره این جمله را مدام شنیده ایم که حضور فیلم‌های ایرانی در جهان سبب شده است نگاه مردم کشورهای مختلف به ایران تغییر کند. نمی‌دانم این جمله از آن کی بود که می‌گفت مردم پاریس ایران را با عباس کیارستمی می‌شناسند و البته مردم آفریقای جنوبی. مردمان دوبی و حاشیه خلیج فارس هم با نیکی کریمی. این جمله هم خاطره یکی از مدیران است که فیلم بچه‌های آسمان کاری کرد که همه به افتخار ایران در یک مراسم سیاسی دست بزنند. در این سالها به مدد فیلم‌های گوناگونی که از ایران در جشنوارههای جهانی به نمایش درآمده است آنانی که ما را جنگجو می‌دانستند نگاه دیگری به ما پیدا کرده اند. فیلم‌های ایرانی طیف‌های مختلف مردم را نشان داده اند از سارا تا سنتوری، از زنان جدید سینمای ایران همچون بانوی اردیبهشت تا دختر نسل سومی «کسی از گربه‌های ایرانی خبر نداره» یا همه زنان «شیرین». در این میان هر کس بی‌تردید آنچه را که می‌خواست، دید و استنباط کرد. اگر با فیلم «درباره الی» طبقه متوسط شهری ایران را شناخت با اکران جهانی فیلم «آواز گنجشک‌ها» با طبقه تهیدست جامعه ما آشنا شد. سینمای ایرانی جوایز جهانی بسیار دارد. در طول سالها مدام گفته شده بود که آنها- جشنوارههای جهانی- به دنبال تصاویر فقر ایران هستند و گل و بته. فیلم جشنواره‌یی شد فحش. اما با تغییر ذائقه و فکر و افزایش و کاهش آزادی و باز و بسته شدن فضای سیاسی جامعه شکل فیلم‌هایمان تغییر کرد. در زمان معاونت سینمایی «محمدمهدی حیدریان» بود که اعلام شد؛ «ایران هزار جایزه جهانی سینمایی دریافت کرده است» و سوالی همچون «اما جعفر پناهی با وجود داشتن چندین جایزه جهانی هنوز نتوانسته فیلم‌های دایره و طلای سرخش را اکران کند» بی جواب ماند. اما اکنون زمانه دیگری است. سجادپور و شمقدری مدیرکل نظارت و ارزشیابی و معاونت سینمایی نظر خود را اعلام کردند. قبل تر بحث بر سر فیلمهایی بود که پروانه ساخت داشتند و حتی پروانه نمایش ولی نمی‌توانستند اکران شوند امسال اما مسوولان سرراست حرف می‌زنند و نظرات خود را می‌خواهند اجرایی کنند. اگر به اکران جهانی و جایزه «درباره الی» افتخار می‌کنند قرار نیست اجازه اکران جهانی فیلمی همچون «کتاب قانون» را بدهند که با همراهی و مساعدت معاونت سینمایی کنونی ساخته شده و اجازه اکران داخلی گرفته است. سخنان «سیدعلیرضا سجادپور» مدیرکل اداره نظارت و ارزشیابی معاونت سینمایی در گفت وگو با فارس، در پی برگزیده شدن «محمد رسول اف» و بازیگر آن «حسن پورشیرازی» با فیلم ایرانی بدون مجوز «کشتزارهای سپید» در جشنواره دوبی هنوز پس از گذشت 25 روز در گوش‌ها زنگ می‌زند. او گفته است؛ «به گذشته کاری ندارم اما به عنوان عضوی از تیم جدید مدیریتی سینمای ایران بار دیگر اعلام می‌کنم با کلیه هنرمندانی که با یک فیلم بدون پروانه ساخت همکاری کنند، برخورد می‌شود و از این پس آنها مورد تنبیه این اداره کل قرار خواهند گرفت. اگر خاطرتان باشد من بلافاصله در روزهای اول شروع مدیریت در اداره کل نظارت و ارزشیابی روی این موضوع تاکید کرده بودم. اما همین جا اعلام می‌کنم که از این پس با هر کسی که در دوران مدیریت جدید سینمای ایران به این طرف بدون پروانه ساخت کار کند و فیلمی را بسازد، به شدت برخورد خواهیم کرد.» هرچند فارس این نکته را به ترویج عدالت محوری تعبیر کرده بود اما سجادپور پیشتر نیز روی این نکته تاکید کرده بود؛ «اگر فیلمی خارج از روال و بدون پروانه ساخت ساخته شود هیچ تضمینی وجود ندارد که بتواند در جشنوارههای داخلی و خارجی شرکت کند و حتی اجازه اکران در داخل را نیز نخواهد داشت.» بیش از 55 روز پیش در اوج دعواهای صنفی بر سر دادن و ندادن پروانه نمایش فیلم‌ها سجادپور اعلام کرد؛ «تعداد متقاضیان پروانه نمایش هم اکنون به صفر رسیده و تکلیف همه متقاضیان مشخص شده است، امیدواریم در هفته آینده صدور پروانه ساخت به روز شود.» البته صدور پروانه ساخت به صفر نرسید و حتی صدای مسعود ده نمکی هم درباره دست‌هایی که نمی‌گذارند فیلمش را بسازد درآمده است. اما موضوع ما این نیست. موضوع این است که چرا با وجود این سخنان حجم فیلمهایی که به صورت مخفیانه ساخته می‌شود رو به افزایش است؟ فیلمهایی که در نهایت در خارج از کشور دیده می‌شوند. سیاسی یا غیرسیاسی این سوال همواره و در طول این سالها مطرح بوده است که رسانه سینما کارکردی فراتر از همه رسانه‌های دیگر دارد. هر فیلم ایرانی میتواند به وجهه ایران کمک کند. برخی این نظریه را قبول دارند و برخی نه، این تفاوت نظر در برخی مقاطع خود را نشان میدهد؛ هنگامی که فیلمی از ایران در جشنواره کن انتخاب نمی‌شود اما تعداد زیادی از مسوولان برای انتخاب فیلم به این کشور می‌روند. یا مدت‌ها بحث می‌شود که جشنواره‌ها کارکردی سیاسی دارند یا ندارند و انتخاب فیلم‌ها و جوایز سیاسی است یا خیر؟ یکی از مهمترین حضورهای سینمای ایران در اسکار است. هر سال در مهرماه فیلم نماینده ایران برای حضور در آکادمی اسکار انتخاب می‌شود. فیلمی از درون ساخته‌های ایرانی که باید حداقل یک هفته اکران داخلی شده باشد. این شرط یک هفته اکران در طول این سالها جلوی حضور برخی فیلم‌های مطرح جهانی اما مطرود داخلی را گرفته است. فیلم آفساید با وجود داشتن چندین جایزه جهانی از جمله جایزه برلین به دلیل عدم اکران داخلی راه به جایی نبرد. در واقع همین نکته کوچک سبب شده است در این 10ساله فیلمی‌ا ز ایران در یکی از بزرگترین رویدادهای جهان شرکت کند که کاملاً موافق با سیاست‌های ایران بوده است. کافه ترانزیت، درباره الی و آواز گنجشک‌ها همه فیلمهایی هستند که وارد این حضور جهانی شدند. به این ترتیب سینمای ایران توانسته است آنچه را مصداق بارز خواسته‌ها و گفتمان فرهنگی سینمایی اش است به سرزمینی بفرستد که از منظر سیاسی با آن اختلاف دارد. اما جهانیان تنها فیلم‌های مورد تایید را نمی‌بینند. سالها است که مجوز نمایش در جشنوارههای خارجی را وزارت ارشاد صادر می‌کند. اگر این روزها رسول صدرعاملی در داکا است یا اصغر فرهادی تازه با قرقاول طلایی برگشته، در چارچوب مقررات ارشاد بوده است. اما اگر قرار باشد اتفاقی ناگوار برای فیلمی بیفتد باید به یاد فیلم «سنتوری» داریوش مهرجویی بیفتیم که وقتی پرسیده می‌شد چرا این فیلم قاچاق شده است آن هم در زمانی که دیگر فیلم‌ها قاچاق نمی‌شوند، اعلام شد تقصیر سازندگان آن است که بی اجازه فیلم را در خارج از کشور به نمایش درآورده اند. البته بعدتر دیوان عدالت اداری حکم به برائت سازندگان فیلم داد اما... در این سالها حضور فیلم‌های ایرانی در خارج از کشور و اکران آنها همواره بحث برانگیز بوده است. در این روزها که فیلمسازان ایرانی در سراسر جهان حضور دارند و با نام ایران فیلم می‌سازند یا از ایران فیلمی را به خارج از کشور می‌برند باز هم بحث چگونگی این حضور داغ شده است. باز هم بحث ممیزی و نظارت خود را نشان داده است. باز هم آثار برخی سینماگران و نگاه شان به هنر در تقابل با سیاست‌ها قرار گرفته است. از همه مهم تر چهره‌یی است که این فیلم‌ها از ایران، قوانین و ساختارش در دنیا نشان می‌دهند. در روزگاری که اکنون خیلی خیلی دور به نظر می‌رسد مدام این بحث مطرح بود که فیلم‌های ایران به قصد سیاه نمایی ساخته و اکران می‌شوند. البته این سخنان از زبان عالی ترین مقام کشور تا مسوولان دست اندرکار هنر و سینما نیز مطرح شده است. شاید بهترین تعبیر برای سینمای ایران همان بود که ابراهیم حاتمی‌کیا به عنوان نماینده هیات داوران جشنواره فیلم فجر پارسال عنوان کرد؛ «سینمای ایران سینمای نجیبی است.» اکران در جهان، مساله این است به اکران جهانی فیلم‌ها نگاه کنید، از جشنواره‌ها می‌گذریم. تنوع سلیقه و فکر وجود دارد. از سیاه نمایی تا روایت ساده یک عشق در آن به چشم می‌خورد. برخی فیلم‌ها به مشکلات و قوانین جامعه پرداخته اند و برخی تنها روایتی از یک ماجرا هستند. ماجرای انسانی که به حکم انسانی بودن همه با آن ارتباط برقرار می‌کنند. همین چند ماه پیش بود که اکران جهانی «درباره الی» در پاریس و فرانسه خوشحال‌مان کرد. قرار است فیلمهایی همچون «در میان ابرها» و «ملک سلیمان» هم اکران جهانی شوند. فیلم «آواز گنجشک‌ها» هم بیش از 150 هزار دلار فروش جهانی داشته است. مسعود کیمیایی هم مقدمات اکران «محاکمه در خیابان» را در کشورهای آلمان، امارات و امریکا چیده است. فیلم «شیرین» کیارستمی نیز در پاریس اکران می‌شود. فیلم «کسی از گربه‌های ایرانی خبر نداره» بهمن قبادی که حالا با نام «گربه‌های ایرانی» قرار است اکران شود هم در این مدت 10 ، 12 روز با استقبال فراوان روبه رو شده است. به گزارش فارس زمستان امسال این فیلم در اکثر کشورهای اروپایی از جمله ایتالیا و اسپانیا اکران وسیعی خواهد داشت و این در حالی است که تاکنون بیش از 43 کشور جهان حقوق پخش جهانی این فیلم را از کمپانی «وایلد بانچ» گرفته اند. این فیلم برنده جایزه نوعی نگاه از کن است. دیگر فیلم توقیفی این کارگردان «نیوه مانگ» که یکی از صد فیلم برتر سال 2008 بوده است نیز این روزها در آرژانتین اکران شده است. این تنها معدودی از فیلم‌های ایرانی است که این روزها اکران جهانی شده اند یا می‌شوند. اما بحث درباره تصویری است که این فیلم‌ها از ایران ارائه می‌دهند. فیلمهایی که یا جایزه‌های جهانی گرفته اند و اکنون مردم جهان مشتاق دیدن آنها هستند یا اینکه فقط اکران می‌شوند تا سودی را از آن سازندگان شان کنند. در این میان نباید فیلمهایی را که فیلمسازان ایرانی الاصل در خارج از کشور ساخته اند، فراموش کرد؛ فیلمسازانی همچون شیرین نشاط، رامین بحرانی که شناخته شده‌تر هستند یا کسانی که به مدد فیلم‌هایشان در جهان شناخته شده اند. فیلمهایی هم هستند که فقط تصویری از ایران ارائه می‌دهند؛ تصویری واقعی با تکیه بر فیلمهایی همچون آدم و بیست کاهانی، کشتزارهای سپید ساخته رسول اف- به روایت بهمن فرمان آرا -، «حیران» شالیزه عارف پور، «اسب دوپا» ساخته سمیرا مخملباف و «نیلوفر» سابین الجمایل و تهیه کنندگی فرشته طائرپور. کیارستمی و تونل زمان عباس کیارستمی فیلم می‌سازد، داوری می‌کند و ورک شاپ می‌گذارد. عباس کیارستمی فیلم در ایران می‌سازد با بازیگر خارجی، فیلم در خارج می‌سازد. او در آستانه 70 سالگی همه چیز را درسینمای مستقل ایران تجربه کرده است. داور جشنوارههای دولتی نشده است، اما ورک شاپ گذاشته، دانشجویانش فیلم ساخته اند و در جشنوارههای جهانی نمایش داده است. توانسته دو بازیگر را به فیلمسازی هدایت کند که خوشبختانه فیلم‌هایشان وجهه جهانی دارند؛ نیکی کریمی و مانیا اکبری. هر دو پشتکار داشته اند. نیکی کریمی‌هم فیلم می‌سازد و هم فیلم بازی می‌کند و مانیا اکبری فقط فیلم می‌سازد. بهمن قبادی و جعفر پناهی نیز خود را از شاگردان او می‌دانند. عباس کیارستمی‌در این سالها فیلم سیاسی نساخته است اما حداقل دو فیلم دارد که به بهترین شکل به دغدغه‌های اجتماعی پرداخته که زیرساخت سیاست هستند؛ فیلم‌های «قضیه شکل اول، شکل دوم» و «گزارش». هراس‌ها و دغدغه‌های انسان. همان نکته‌یی که او در طول این سالها دنبال کرده است. اگر این اواخر با فیلم «شیرین» به عشق رسیده که البته در فیلم‌های قبلی‌اش هم بوده اما به بهترین شکل آن را تصویر کرده است. اگر در خارج از ایران فیلم ساخت با یکی از بهترین بازیگران جهانی «ژولیت بینوش» همکاری کرد. یا در فیلم دیگرش «بلیت» در کنار «کن لوچ» قرار گرفت. از حالا هم منتقدان آن را به عنوان فیلمی در کن 2010 می‌دانند. او همه کار کرد غیر از اینکه سیاسی شود. غیر از اینکه مستقیم به سیاست بپردازد. او حق دارد. آنقدر تجربه اندوخته که مستقیم وسط سیاست نپرد. شاید بسیاری از او انتظار دیگری داشتند ولی به یاد آوردند که دیگران آن گونه که ما می‌خواهیم عمل نمی‌کنند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 580]
-
گوناگون
پربازدیدترینها