تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816212191
مرز دنیا تا کجاست؟
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: مرز دنیا تا کجاست؟چگونه یک کائنات بسازیم (6)اگر بتوانیم تا لبه کائنات به راهمان ادامه دهیم و به عبارت دیگر بتوانیم سرمان را از لای پرده های دنیای خودمان بیرون کنیم، چه چیزی خواهیم دید!؟
پاسخ چنین است که متاسفانه ما هیچ گاه نمی توانیم خودمان را به لبه کائنات برسانیم. نه به این دلیل که چنین کاری به زمانی طولانی نیاز دارد _که البته چنین است_ بلکه به این علت که اگر ما به راه خود در یک خط مستقیم در جهت رسیدن به لبه کائنات تا بی نهایت و سرسختانه ادامه دهیم، هیچ گاه به مرز خارجی یا لبه کائنات نمی رسیم. به احتمال زیاد دوباره به همان نقطه آغاز خواهیم رسید و خسته از یک سفر طولانی، دست از تلاش مجدد برمی داریم. علت این نرسیدن نیز آن است که کائنات چنان انحنا بر می دارد که بر طبق نظریه انیشتین ما نمی توانیم آن را به درستی تجسم کنیم. در اینجا فقط کافیست بدانیم که ما درون حبابی بزرگ و دایما گسترش یابنده شناور نیستیم. بلکه فضا منحنی است، به شکلی که می تواند بی کرانه اما متناهی به نظر آید. حتی به درستی نمی توان گفت که فضا در حال گسترش است زیرا همچنان که استیون واینبرگ، فیزیکدان و برنده جایزه نوبل گفته است: « منظومه ها و کهکشان ها گسترش نمی یابند، و خود فضا نیز در حال گسترش نیست، بلکه کهکشان ها شتابان از یکدیگر می گریزند.» این حالت، تماما چالشی است در برابر شهود. به قول هالدین (زیست شناس معروف):« کائنات نه فقط عجیبتر از آن است که ما گمان می کنیم، بلکه عجیب تر از آن است که ما بتوانیم گمان کنیم.»قیاسی که غالبا در تبیین انحنای فضا مطرح می شود آن است بکوشیم شخصی را که هرگز کره ای را مشاهده نکرده است مجسم کنیم که از دنیایی با سطوح تخت به کره زمین آورده شده است. او، صرفنظر از اینکه تا چه مسافتی در سطح کره زمین پیش برود، هیچ گاه لبه زمین را نخواهد یافت. سرانجام، ممکن است به همان نقطه ای برسد که از همانجا راه افتاده بود، البته او اصلا سر در نخواهد آورد که چنین چیزی چگونه رخ داده است و چرا به لبه کره زمین نرسیده است. می بینید! وضعیت ما نیز در فضا همانند وضعیت این موجود حیرت زده از دنیای سطوح تخت است، با این تفاوت که ما فقط از یک بعد بزرگتر در حیرتیم.از دید ما کائنات فقط تا جایی ادامه دارد که نور، میلیاردها سال پس از تشکیل کائنات بدان رسیده است. این کائنات مریی_ کائناتی که ما می شناسیم و می توانیم از آن سخن بگوییم_ به اندازه یک میلیون میلیون میلیون میلیون (یعنی 1000000000000000000000000) مایل با ما فاصله دارد. اما بر طبق بیشتر نظریه ها کائنات به طور کلی به مراتب بزرگتر و جادارتر است. بر طبق نظریه ریس، تعداد سال های نوری تا لبه این کائنات بزرگتر و رویت نشده «نه با ده صفر، نه حتی با صد صفر بلکه با میلیون ها صفر» نوشته می شود. کوتاه سخن آن که در حال حاضر، فضای موجود بیش از آن است که بتوان بدون تحمل دشواری های مربوط به تجسم فضایی، از پس تصور آن بر آمد.برای درک درست از اندازه عالم حتما نگاهی به مطلب سقف ساده بسیار نقش بیاندازید تا با وسعت کائنات آشنا شوید. منبع: تاریخچه تقریبا همه چیز _ بیل برایسن _ ترجمه محمد تقی فرامرزی _ انتشارات مازیارتنظیم برای تبیان: م.ح.اربابی فر
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 218]
-
گوناگون
پربازدیدترینها