واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: «آب» به دنبال امام حسین علیهالسلام
حضرت علی (علیه السلام) مشغول کندن قنات بود. عرق پیشانیش زیر آفتاب سوزان روی خاک میچکید. ظهر از کندن ایستاد. با آب اندکی که از دل شنی زمین بیرون میآمد وضو گرفت.به نماز ایستاد. بعد از نماز ناهارش را که کدوی پختهای بود خورد. وقار خاصی در چهرهی امام دیده میشد. پس از حمد خداوند، دوباره داخل قنات شد و کندن را ادامه داد. سایههایی را روی زمین دید. سرش را بلند کرد پسرانش حسن (علیه السلام) و حسین (علیه السلام) بودند. با هم به پدر سلام کردند. حضرت با تبسم جواب سلام را داد و کلنگ را بر زمین فرود آورد. کلنگ به سنگی خورد و آب فوران نمود. فوران آب مانع از کندن قنات شد. امیرالمومنین (علیه السلام) از قنات بیرون آمد. حسنین (علیه السلام) از فوران آب خوشحال شده بودند. امام فرمودند: «فرزندانم به این بستان و قنات چشم نداشته باشید!» به غلام خود سفارش کرد آن بستان و قنات را برای فقرا وقف نماید. حسن (علیه السلام) و حسین (علیه السلام) آب قنات را بر صورت زدند و همراه پدر به سوی خانه رفتند...بعد از شهادت حضرت علی (علیه السلام)، پسرش امام حسین (علیه السلام) هر زمانی قناتی را میدید، اشک در چشمش پر میشد، یاد پدر و خاطرهی فوران آب میافتاد. «سیدالشهداء» در طول 57 سال زندگی با ظلم مبارزه کرد. در دامن رسول اکرم (صلیالله علیه واله وسلم) و در کنار زهرا (علهیمالسلام) پرورش یافت و از پدرش روح عدالت خواهی آموخت. در مدت ده سال امامت برای ادامه دین اسلام در راه خدا قیام کرد.«دهم محرم» یاد آور «کربلا» است. رازی در خاک کربلاست که همیشه محل جدال حق و باطل بوده است.حضرت ابراهیم (علیه السلام) زمانی که از «اور» به مکه میرفت از کناره رود فرات به کربلا رسید و در آنجا به راز و نیاز با خدا پرداخت. «کرب» به معنای اندوه و «بلا» یعنی امتحان. پیامبر (صلیالله علیه و اله وسلم) فرموده است: «ان الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاه» یعنی حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است.امام حسین علیهالسلام، در دهم محرم سال شصت و یکم هجری قمری در کربلا به دست لشگریان یزیدین معاویه شهید شد. آن امام بزرگوار همهی هستی خویش را در راه احیای اسلام فدا کرد. در خطبهی آخرش و در تاریکی شب که صبح آن به کربلا حرکت نمود اعلام کرد: هر که به من پیوندد و با من بیاید شهید میشود و هر که با من همراه نشود، هرگز رستگار نخواهد شد، حال همه مختارید بروید یا با ما بیایید.از بین همه حدود 72 نفر ماندند و همراه امام با کفار جنگیدند. «آب» به روی امام و یارانش بسته شد و لشگر یزید و سواران بیشمار آنان بر خیمههای حسین مظلوم، خانوادهاش و همهی همراهانش حمله بردند.قیام «امام حسین» قیام نظامی نبود، بلکه قیام عاطفی و تبلیغی بود. میخواست مردم را بیدار کند. یزید... بنی امیه... بنی مروان و... بیتالمال مسلمانان را چون شتری که علفها را میخورد، میبلعیدند، ستم میکردند و خدا را نمیخواستند بشناسند. امام قرآن را به میدان جنگ برد، دشمن را به قرآن قسم داد که بیدار شوند، کودک شیرخوارش را نیز به میدان برد که او را روی دستانش شهید کردند. خیمهها را آتش زدند و تک تک خانوادهی امام و یارانش را شهید کردند. حسین مظلوم در میان خون و خاک دشت کربلا با لبان تشنه به نماز ایستاد، تا به همهی انسانهای آزاده راه رستگاری را نشان بدهد. آخرین نفسهایش را با ستایش خدا سر کرد. آب فوران کرد و راه خود را گرفت و رفت و خاک جسم مطهر سالار شهیدان و یاران با وفایش را در خود پیچید. «فرات» با آب فراوان پیش میرود و کربلا همان کربلاست و یزید، معاویه، کفر... در تاریکی تاریخ فرو رفتند اما آنچه همراه آب ماند نام «امام حسین (علیه السلام) » است... ا. حسینیتنظیم:بخش کودک و نوجوان**************************************مطالب مرتبطکنار ضریحت عهد می بندم
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 246]