تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837593780
كارنامه و ديگر هيچ !
واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: ابتدائی - صغري فرحبخش: ماجرا از اين جا شروع ميشود كه بعضي از خانوادهها تمامي تلاش خود را به كار ميگيرند تا فرزندانشان شبهاي امتحان را دريابند و آنقدر درس بخوانند كه در امتحان موفق شوند. در غير اين‌صورت تجديدشدن همان و بي‌آبرويي آنان در ميان بستگان و آشنايان و به هم خوردن برنامههاي تابستاني همان. به هر حال من پيش از آن كه نگران نتايج امتحانات خود باشم، از عكس‌العمل والدينم مي‌ترسيدم و زماني اين نگراني و ترس به پريشاني و اضطراب مبدل شد كه خانم مدير در آخرين روز امتحانات تأكيد كردند كه كارنامه‌ها را فقط به اولياء خواهند داد. مي‌دانستم كه اگر موضوع را براي پدر و مادر مطرح كنم چه خواهد شد. مطابق معمول من و مدرسه را به باد ناسزا گرفته و مي‌گويند: «چرا اين‌قدر بي‌عرضه هستي كه ما بايد براي دريافت كارنامه‌ات به مدرسه برويم و از كار و زندگي بي‌كار شويم؟! شايد هم به خاطر تنبلي و بازيگوشي كارنامه‌ات سياه است و خجالت مي‌كشي كه خودت آن را بگيري؟» البته تصور والدينم از درس خواندن ما هرگز جدي نبوده است، زيرا متأسفانه به اهميت تحصيل واقف نيستند و بدان اعتقادي ندارند. از سوي ديگر نوع كار پدرم هم طوري است كه صرفاً به درآمد بيشتر توجه دارد تا اين كه به فكر رشد و تربيت و تحصيل ما باشد. با اين وصف طبيعي است كه محيط خانه ما به جاي آرامش و نشاط، پر از دغدغه، اضطراب و تشنج است. انتظار براي فرا رسيدن زمان دريافت كارنامه بسيار سخت بود. ناتواني در تصميم‌گيري و نداشتن كسي كه در اين گونه موارد به كمكم بشتابد، مرا دچار اضطراب و پريشاني مضاعف مي‌كرد كه هرگز فراموش شدني نيست. سرانجام به اين نتيجه رسيدم كه خود براي دريافت كارنامه به مدرسه بروم. بنابراين با حالتي نگران و مضطرب خدمت خانم مدير رسيدم. وقتي وارد دفتر شدم عده‌اي از اولياء نيز در آنجا حضور داشتند. خانم مدير تا مرا ديد با تعجب پرسيدند: «دختر چرا خودت آمده‌اي؟ پدر و مادرت كجا هستند؟ مگر نگفته بوديم كه كارنامه را فقط به اولياء مي‌دهيم تا بهانه‌اي براي ديدن آنها باشد؟!» من در جواب گفتم: «اجازه خانم مدير! پدرم سر كار هستند و مادرم هم نتوانستند بيايند.» خانم مدير گفتند: «مگر مسائل مربوط به تحصيل شما كم ارزشتر از كار است و آيا... » من كه در درونم التهاب عجيبي بود و گفتني‌هاي دردناك بسياري در اين مورد داشتم، ترجيح دادم كه در اين باره سكوت كنم و سپس با لحني ملتمسانه گفتم: «اجازه خانم مدير، لطفاً كارنامه را به من بدهيد، قول مي‌دهم كه آن را به پدر و مادرم نشان دهم.» بعد از اندكي تأمل كارنامه‌ام را در آوردند و پس از نگاهي تمسخرآميز به آن، گفتند بيا اين هم نتيجه يك سال درس خواندن شما كه حاكي از تلاش و پشتكار شماست! آيا با اين كارنامه از خانواده و دوستانت خجالت نمي‌كشي؟ من با دستاني لرزان و چشماني پر از اشك در حالي كه حاضران در دفتر به من چشم دوخته بودند، كارنامه را تا كرده لاي كتابم گذاشتم و از مدرسه خارج شدم. بغض‌‌ام كه تا آن زمان در گلويم حبس شده بود ناگهان تركيد و در ميان راه با صداي بلند شروع به گريستن كردم. با خود گفتم: گيرم كه خانواده من تحصيلات عالي ندارند و پدرم تمام هم و غم خويش را صرف درآمد بيشتر ميكند و توجه او به مدل ماشين بيشتر از توجهش به تعليم و تربيت ماست، اما مدير چرا اين‌گونه بدون بررسي حكم ميكند و در حضور ديگران با دانش‌آموز چنين رفتاري دارد؟ به راستي آيا اين فقط «كارنامه من» است؟ آيا مدرسه در آن نقشي ندارد؟ نقش خانواده در اين ميان چيست؟ پس چگونه است كه وقتي كارنامه دانش‌آموزي خوب و درخشان است هم اولياي مدرسه و هم خانوادهها آن را نشانه تلاش و سند افتخار خود مي‌دانند و بدان مي‌بالند ولي در مواردي اينچنين كارنامه تنها به دانش‌آموز تعلق دارد و مدرك بي لياقتي و محكوميت اوست؟ آيا مدارس به راستي وظايف و مسئوليت‌هاي خود را به‌طور كامل انجام مي‌دهند؟ «والدين گرامي، اولياي محترم مدرسه كارنامه فقط متعلق به دانش‌آموز نيست»به راستي دانش‌آموزي كه در خانه احساس امنيت نكند و فضاي تربيتي در رفتار پدر و مادر با او و با يكديگر بر اساس احترام و تكريم، درك متقابل و همكاري نباشد قطعاً احساس عزت‌نفس و اطمينان خاطر نخواهد داشت و نيز قواي روحي و جسمي و استعدادهاي دروني وي كشف و به كار گرفته نشده دچار اضطراب و تشويش خاطر خواهد شد. در اين صورت از چنين دانش‌آموزي نبايد انتظار درس خواندن و موفقيت تحصيلي و شكوفايي استعدادهايش را داشت. سخن آخر هم با شما والدين گرامي است كه وقتي منتظرانه يا مضطربانه براي دريافت كارنامه فرزندتان به مدرسه مراجعه مي‌كنيد يا آن را از دست فرزند دلبندتان دريافت مي‌كنيد به خاطر داشته باشيد كه در اين كارنامه هم والدين سهيمند و هم مدرسه در آن نقش دارد! به هر حال اگر در طول سال تحصيلي با برنامه‌ريزي منظم براي پيگيري امور تحصيلي و تربيتي فرزندتان به مدرسه مراجعه كنيد و در خانه نيز محيط امني را براي درس خواندن او فراهم كنيد نتايج كار تا حدود زيادي روشن خواهد بود و روز دريافت كارنامه نيز بدون دلواپسي سپري خواهد شد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 301]
-
گوناگون
پربازدیدترینها