واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: از این آیه می آموزیم(8)
قُلْنَا اهْبِطُواْ مِنْهَا جَمِیعاً فَإِمَّا یَاءتِیَنَّكُم مِّنِّى هُدىً فَمَن تَبِعَهُدَاىَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ(بقره/38)ترجمه : گفتیم همگى از آن باغ فرود آیید، پس آنگاه كه از جانب من هدایتى بسوى شما آمد، آنان كه هدایتم را پیروى كنند، نه ترسى بر آنهاست و نه اندوهگین شوند. بدنبال توبه آدم و پذیرش آن از سوى خداوند مهربان، بار دیگر فرمانِ "اِهبطوا"آمد، تا گمان نشود كه توبه سبب بازگشت به آن باغِ بهشت گونه مى گردد.آرى عفوِ خداوند، كیفر گناه را برمى دارد، اما آثار طبیعىِ گناه با عفو و بخشش از بین نمى رود. چنانكه اگر شراب خوار توبه كند، خداوند او را مى بخشد، ولى آثار شراب در مست كردن باقى مى ماند.خروج آدم از بهشت، اثر طبیعىِ خوردن از گیاهِ ممنوعه بود، كه با توبه از بین نمى رفت و به هر حال آدم و همسرش باید از بهشت خارج مى شدند و در نقاط دیگر زمین كه چنان امكاناتى را نداشت مستقر مى شدند.از آنجا كه خروج آدم از بهشت ، موجب خروج ابدى نسل و فرزندان او، از آن بهشت مى گردید، لذا فرمانِ هبوط خطاب به همه انسان ها صادر شده است ، ولى بدنبالِ آن ، هدایت بشر مطرح گردیده كه خداوند مى فرماید: من اسباب هدایت را براى شما مى فرستم ، چه كتاب و چه پیامبر، امّا مردم در مقابل آن دو دسته مى شوند، یك گروه تبعیت مى كنند و یك گروه كافر مى شوند. علم به تنهایى كافى نیستخداوند در آغاز خلقت، نام هاى موجودات و حقایق هستى را به آدم آموخت و در نهاد او استعداد فراگیرى و دانش اندوزى را قرار داد و همان علم، مایه برترى او بر فرشتگان گردید. اما این علم و دانش، مایه نجات او از وسوسه هاى شیطان نگردید و آدم در همان آغاز، فریب خورد و دچار گمراهى گردید.لذا خداوند پس از پذیرش توبه او و استقرارش در زمین، اسباب هدایتش را فراهم مى سازد، تا بتواند حق را از باطل و خیر را از شرّ بازشناسد و گمراه نگردد. نزول وحى، دومّین نعمتِ بزرگ الهى بود كه خداوند در كنار عقل به بشر عنایت فرمود.گرچه نزول وحى و اسباب هدایت بر خدا لازم است، امّا هدایت یافتن بر اساس اختیار بشر است، نه آنكه هدایت الهى، هدایتى تكوینى و یا اجبارى باشد و خداوند انسان ها را مجبور به پذیرش آن كرده باشد، بلكه انسان در انتخاب مسیر خود آزاد است و مى تواند از هدایت الهى تبعیت كند و یا سرپیچى ورزد.مهم ترین نگرانى انسان از آینده خود است، آینده خود در دنیا و آخرت . چنانكه توجه به گذشته و عمر برباد رفته ، موجب حزن و اندوه، و ندامت بر فرصت ها و امكانات از دست رفته مى شود. اما هر كه هدایتِ الهى را بپذیرد، خداوند آینده او را تضمین نموده و دیگر از آینده اش نگرانى ندارد، چنانكه بر گذشته خود اندوهگین نمى شود، زیرا او طبق وظیفه اش عمل نموده است ، گرچه كارش به نتیجه نرسیده و موفقیت هاى ظاهرى را بدست نیاورده باشد. از این آیه مى آموزیم كه : 1 گاهى یك حركتِ خطا، آثارش، یك نسل و نژاد را در بر مى گیرد. آدم یك خطا بیش نكرد، اما او و نسلش را از بهشت بیرون ساخت.2 خداوند هیچگاه لطف خود را از انسان دور نمى سازد. گرچه آدم عصیان كرد، اما خداوند هم راه توبه را برایش قرار داد و هم اسبابِ هدایتش را فراهم ساخت .3 هدایت الهى، با سكونت انسان در زمین آغاز شده و خداوند انسان را به حال خود رها نكرده است .4 اختیار ویژگى انسان است و مردم مجبور به پذیرش هدایت نیستند، لذا گروهى مومن و گروهى كافر مى شوند.5 هدایت شدگانِ الهى ، در آرامش واقعى بسر برده و از هرگونه اضطراب و نگرانى بدور هستند. برگرفته از: تفسیر قرآن براى جوانان، جلد اول، متوسّل، محمود
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 249]