محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828764063
این مریض همچنان درد می کشد
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > فروتن، پیام - ظاهرا عصر جدیدی در تاریخ سینمای کشورمان در حال شکل گیری است. پس از تولید و اکران ناموفق فیلم ملک سلیمان که با هزینه چند میلیاردی به سرانجام رسید، گویا آثار دیگری از این دست نیز در راهند و فصل جدیدی از فیلمسازی در حال گشایش است. پروژه سینمایی حضرت محمد (ص) و کورش از جمله آثاریند که اولی فرایند پیش تولید خود را مدتیست آغاز کرده و دومی در مرحله گپ و گفت های اولیه است و شایعات مبنی بر اختصاص هفتاد میلیارد تومان اعتبار به این پروژه سینمایی است. اما آیا دو اثر هنوز ساخته نشده و اصولا موج تازه تولید بیگ پروداکشن ها در ایران جواب می دهد و این نوع سینما می تواند به حیات خود در بدنه سینمای ایران ادامه دهد یا نه؟ شاید از ابتدای سال جاری تا کنون، فروش تنها یکی دو فیلم توانسته است سرمایه اولیه تهیه کننده را بازگرداند و به اصطلاح هزینه های انجام شده برای تولید فیلم را یر به یر کرده باشد. در چنین شرایطی فیلم عظیم ملک سلیمان ( البته تنها از نظر هزینه های انجام شده) یک شکست تجاری فاحش به شمار می رود. در حالی که هزینه های فیلم دیدن در سالن های سینما روزبه روز بالاتر می رود و هزینه های بالای جانبی و حاشیه ای سینما رفتن برای یک خانواده آن ها را وادار می کند تا به دی وی دی پلیرهای خانگی پناه ببرند و عطای سینما رفتن را به لقایش ببخشند. حال سینمای ایران قصد دارد پروژه چند میلیاردی حضرت محمد (ص) را با همکاری چند سینماگر هالیوودی تولید و روانه سالن های اندک و خالی از جمعیت کند. بی تردید در وانفسای بحران اقتصادی سینمای ایران، بخش خصوصی از پس تامین هزینه های تولید چنین آثاری بر نخواهد آمد و قطعا پای بخش دولتی و بودجه های نفتی در میان است. اما آیا سینمای یک کشور با اتکا به بودجه های دولتی می تواند به حیات پویای خود ادامه دهد یا این ترفند تنها به چیدمان ویترینی خوش آب و رنگ می ماند که داخل مغازه از انبوه کالاهای متنوع و دلخواه خالیست.اصولا در تمام کشورهای توسعه یافته، دولت ها به سینمایی یارانه می دهند و پروژه هایی را از نظر مالی تامین می کنند که یا در حوزه تجربی شکل گرفته باشند و یا به اصطلاح لقب سینمای فرهنگی را یدک بکشند. پروژه هایی جمع و جور و اصولا متفاوت که قاعدتا از گیشه مناسبی برخوردار نیستند. در چنین سینمای زنده، ارگانیک و متحرکی، تهیه کنندگان آثار بیگ پروداکشن و عظیم، چشم به انبوه سالن های سینما، تبلیغات آنچنانی، فروش بین المللی آن هم در ابعاد وسیع و جهانی، انتشار کپی های دی وی دی، تبدیل نسخه های سینمایی به اجراهای موزیکال و تئاتری، انتشار کتاب های متنوع اعم از تحلیل، عکس، نقد و ... پیرامون فیلم مزبور، انتشار کتاب های استریپ مرتبط با داستان فیلم و هزار و یک راه دیگرمی دوزند. راه هایی که در هنر و اصولا جریان فرهنگی کشور ما نه تنها تجربه نشده، بلکه در بسیاری موارد انجام نشدنی جلوه می کند. در این سینما بخش خصوصی و اسپانسرهای مالی وارد عرصه تولید شده و بدنه سینما و اقتصاد آن را به جنب و جوش هرچه بیشتر وا می دارند. پس حمایت دولت از چنین سینمایی تنها مسکنی است که در کوتاه مدت درد را کاهش داده و در نهایت منجر به حل بحران موجود نخواهد شد. از سوی دیگر سینمای ایران با بحران دیگری نیز دست و پنجه نرم می کند. بحرانی که از دید و نگرش متناقض با ذات هنر سینما بر می خیزد و ظاهرا هیچگاه حل نخواهد شد. سینما، هنری کاملا وابسته به جمع و گروه است. تمام عوامل یک پروژه سینمایی دور یکدیگرجمع می شوند تا پروژه ای شکل گرفته و به انجام برسد. در حالی که در سینمای غالب ایران تمام عوامل گرد هم می آیند تا پروژه ای به پایان نرسد! عبارت معروف "بگیریم بره!" جمله معروفیست که بسیاری از سینماگران – در هر گرایش و تخصصی- آن را بسیار شنیده و می شنوند. پیش تولید، فرایند چای خوردن در دفاتر فیلمسازی است و کار در دقیقه نود. هر گروهی تلاش می کند تنها کار خود را پیش ببرد و مشکلات و نقایص را به گردن گروه های دیگر بیندازد. طراح صحنه و لباسی محبوب تر است که از گروه تولید، امکانات کمتری بخواهد و بیشتر از لباس شخصی بازیگران استفاده کند. تاناکوراهای سطح شهر تبدیل به آرشیوهای لباس شده اند و بازیگری محبوب تر است که تن به پوشیدن این قبیل لباس ها بدهد. فیلمبرداری محبوب تر است که هرچه سریع تر پلان ها را بگیرد و کمتر وسواس به خرج دهد و... در این شرایط که ارزش ها تبدیل به ضد ارزش شده و می شوند و بالعکس، بیگ پروداکشن و تولید آثارعظیم هرچند با حضور چند سینماگرهالیوودی، نه گرهی از سینمای ایران باز می کند و نه منجر به خلق اثری ماندگار و جهانی می شود. تنها میلیاردها تومان پول مصرف می شود و ویترینی ظاهرا خوش آب و رنگ و البته موقت و گذرا برپا می شود. بگذریم از آب و نانی که برای چند نفری نیز مهیا خواهد شد!
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 424]
-
گوناگون
پربازدیدترینها