محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844973508
امام خمینى(ره) در محضر اهل بیت علیهم السلام
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: امام خمینى(ره) در محضر اهل بیت علیهم السلام
چهرهاى ملكوتى حضرت امام خمینى(ره) در جهت اعتلاى اسلام و بیدارى جامعه اسلامى همان مسیرى را پیمود كه رسول اكرم صلی الله علیه و آله و ائمه هدى علیهم السلام در نوردیده بودند. آن بزرگوار، با تكیه بر ارزش‌ها و فضایل، انقلاب عظیمى را بنیان نهاد كه از شجره طیبه خاندان عصمت و طهارت طراوت گرفته بود.این پیوند مقدس به تدریج به عشقى جاودان تبدیل شد. او دیگر سراپا محبت و شیفتگى شده بود. هر كجا روایتى از امام(ع) به میان مى آمد و یا نام راوى احادیث اهلبیت علیهم السلام را مى شنید، احترام مى نهاد و تجلیل مى كرد؛ و در مورد امامان علیهم‌السلام مى فرمود: «سلام الله علیهم اجمعین». عشق به خاندان عصمت و طهارت سبب شد تا براى دفاع از حریم آنان كتاب «كشفاسرار» را در سنین جوانى به رشته تالیف درآورد و براى زیارت خانه خدا و كربلاى امام حسین(ع) كتاب‌هایش را بفروشد. بارها اتفاق مى افتاد كه امام از حالات و سیره اهلبیت علیهم السلام مطالبى نقل مى فرمود تا مسایل اسلامى به صورت خشك عرضه نگردد و روح معنوى شاگرد تكامل داده شود.روح الله، روشن ضمیر عصر حاضر با عصا و ید بیضاى موسوى، حكمت مصطفوى و شجاعت علوى براى رهایى مظلومان و محرومان كمرهمت بست و دل آنان را به نور امید روشن ساخت. حركت الهى او به مومنان عزت، به مسلمین ابهت و اقتدار و به دنیاى خفته در جهل و بىخبرى مادیت، معنویت عطا فرمود.به فرمایش مقام معظم رهبرى حضرت آیة الله خامنهاى؛ «... امام بزرگوار ما با تكیه به تعالیم اسلام ناب محمدى صلی الله علیه و آله و با اعتماد به ایمان دینى مردم و با شجاعت و اخلاص و توكل كم نظیر خود، راه مبارزه را در میان سختى ها و مصایب طاقت فرسا گشود و پیش رفت و صبورانه و پیامبرگونه ذهن و دل مردم را با واقعیتهاى تلخ و راه علاج آن آشنا كرد...». امام خمینى(ره) از خصالى برخوردار بود كه شایسته اعتنا و احترام است. او، از نظر علم و عمل، درك عمیق معرفتى و تقواى عملى و علمى، در حد یكى از بزرگترین شخصیت‌هاى جهان اسلام بود. او جان بر طبق اخلاص نهاد و پر صلابت چون كوه پیش رفت تا حق بماند، سنت رسول اكرم صلی الله علیه و آله از غبارهاى بدعت، جمود، خمود و موهومات مصون گردد و فرهنگ اهل بیت علیهم السلام چون جویبارى با صفا كشتزار تشنه انسانیت را سیراب سازد.
محبت و معرفت امام خمینى(ره) از دوران نوجوانى با اطاعت از احكام الهى به تزكیه و تصفیه درون و تحصیل مقامات معنوى روى آورد و در همین دوران، عطر پارسایىاش در فضاى جان مشتاقان مكارم پیچید. سحرخیزى، تهجد و راز و نیاز به درگاه حى بىنیاز حالاتى است كه امام خمینى از همان اوان جوانى بدان اهتمام داشت. حب خداوند، كه به صورت فطرى در عمق جانش وجود داشت، دلش را روشن گردانید و چون به ایمان و معرفت و اخلاص خویش افزود، این محبت ملكوتى در وجودش فزون‌تر گردیده، چون چشمهاى جوشید و او را از یاد غیرخدا پاك ساخت. بدین ترتیب، جذب پاكی‌ها شد و پیوندى مستحكم با خاندان عصمت و طهارت برقرار كرد.یكى از نویسندگان معاصر مىنویسد: «بارها مشاهده مىكردم كه در مسجد بالاى سر حضرت معصومه (س) یا در خانه برخى از علما، امام همچنان آرام و ساكت نشسته بودند و به سخنان واعظ یا خطیب گوش مى دادند؛ ولى همین كه لحظه ذكر مصیبت فرا مى رسید، دستمال از جیب بیرون آورده و بىاختیار گریسته و گوهر اشك را از دیدگان مبارك جارى مى نمودند. این پیوند مقدس به تدریج به عشقى جاودان تبدیل شد. او دیگر سراپا محبت و شیفتگى شده بود. هر كجا روایتى از امام(ع) به میان مى آمد و یا نام راوى احادیث اهل بیت علیهم السلام را مىشنید، احترام مىنهاد و تجلیل مىكرد؛ و در مورد امامان علیهم‌السلام مى فرمود: «سلام الله علیهم اجمعین». عشق به خاندان عصمت و طهارت سبب شد تا براى دفاع از حریم آنان كتاب «كشفاسرار» را در سنین جوانى به رشته تالیف درآورد و براى زیارت خانه خدا و كربلاى امام حسین(ع) كتاب‌هایش را بفروشد. بارها اتفاق مىافتاد كه امام از حالات و سیره اهلبیت علیهم السلام مطالبى نقل مىفرمود تا مسایل اسلامى به صورت خشك عرضه نگردد و روح معنوى شاگرد تكامل داده شود. صداى یا حسین(ع) سرشك بر دیدگانش جارى مى ساخت. و با آن كه در مصایب شكیبا بود و حتى براى شهادت فرزند ارشدش حاج آقا مصطفى اشك نمىریخت، در محافل ذكر اهلبیت علیهم السلام چون عبارت «السلام علیك یا اباعبدالله» را مىشنید قطرات اشك از دیدگانش فرو مىچكید. در ماجراى ارتحال فرزندش، هر كس وارد خانه امام در نجف مىگردید بى اختیار اشك مىریخت، اما او چون كوهى استوار بود و به هیچ وجه آثار شكست، اندوه و تألم در سیمایش هویدا نشد. یكى از ذاكران حسینى گفت: این حالت امام خطرناك است. باید كارى كرد تا ایشان نیز بگرید. نباید اجازه دهیم بغض امام در درونش منفجر شود. براى كسانى كه از كشورهاى اروپایى آمده بودند، شگفت آور بود كه مردى؛ پس از سال‌هاى متمادى مبارزه در برابر استبداد و استكبار، روز تاسوعا بنشیند و بگرید؛ اما امام به این تفاسیر وقعى نمىنهاد و لازم مى دید آداب و رسوم محرم و ایام سوگوارى در آنجا هم اجرا شود. پس به مناسبت، روضه حضرت علىاكبر(ع) را خواند. امام سر بر زمین نهاد و گریست. یكى از یارانش در باره مجالس روضه خوانى وى چنین مى‌گوید: آن زمانى كه امام در ایران به سر مى برد، سه روز فاطمیه (اول، دوم و سوم جمادى الثانى) روضه داشت. در نجف كه بود، سه شب احیا را هم اضافه كرد. روضه خوان كه روضه مىخواند، امام همین طور دستمال دستش بود و گریه مىكرد. گاهى هم در كربلا در دستههاى سینهزنى و عزادارى شركت مىكرد و یا در نجف سوگواران حسینى خدمتش مى آمدند و امام هم به آنان اظهار لطف و محبت مىكرد. یكى از نویسندگان معاصر مىنویسد: «بارها مشاهده مىكردم كه در مسجد بالاى سر حضرت معصومه (س) یا در خانه برخى از علما، امام همچنان آرام و ساكت نشسته بودند و به سخنان واعظ یا خطیب گوش مىدادند؛ ولى همین كه لحظه ذكر مصیبت فرا مىرسید، دستمال از جیب بیرون آورده و بىاختیار گریسته و گوهر اشك را از دیدگان مبارك جارى مى نمودند. در زمانى كه امام در فرانسه به سر مىبردند، چون ماه محرم فرارسید، در روز تاسوعا امام از یكى از همراهان خواست روضه بخواند. او عرض كرد: آمادگى ندارم و حال و هواى پاریس به هیچ وجه مناسب روضه خوانى نیست.تشرف امام خمینى(ره) به حرم مطهر حضرت على(ع) با آن آداب خاص زیارت نیز شایان توجه است. با كمال متانت و ادب اذن دخول مىخواند. بعد از طرف پایین پاى مبارك، وارد حرم مى شد و مقید بود چنان كه در روایات وارد شده، از بالاى سر مطهر عبور نكند. هنگامى كه مقابل ضریح مطهر مىرسید، زیارت امین الله یا زیارت دیگرى را با نهایت اخلاص مى خواند. بعد دوباره به سوى پایین پا برگشته، در گوشهاى از حرم نماز مستحبى و زیارت و دعا به حالت نشسته مىخواند. سپس دو ركعت نماز مى خواند و با رعایت آداب و اخلاص حرم را ترك مى كرد.امام تاكید فرمود: فرقى نمىكند باید به همان صورت مجالس معمولى ایران، روضه بخوانى. وى ظهر تاسوعا در جمع خبرنگاران ایرانى و خارجى شروع به روضهخواندن كرد. ناگهان مشاهده شد امام سخت مشغول گریه است. براى كسانى كه از كشورهاى اروپایى آمده بودند، شگفت آور بود كه مردى؛ پس از سال‌هاى متمادى مبارزه در برابر استبداد و استكبار، روز تاسوعا بنشیند و بگرید؛ اما امام به این تفاسیر وقعى نمىنهاد و لازم مىدید آداب و رسوم محرم و ایام سوگوارى در آنجا هم اجرا شود. امام چنان دلباخته و مشتاق اهلبیت و سیدالشهداء(ع) بود كه هر وقت روضهخوان یا مداح اهلبیت علیهم‌السلام را مىدید، تمام قدبلند مىشد؛ و نیز چون یكى از این افراد مىخواست از نزدش برود، او را بدرقه مىكرد. یك بار امام را در جماران دیدند كه به جاى صندلى بر زمین نشسته است؛ آن هم روز عاشورا و به احترام عزادارى امام حسین(ع) بود. امام خمینى(ره) با درس‌هاى عملىاش به سوگوارىها مفهومى دیگر بخشید. وقتى گروهى از شبه روشنفكران به عزادارى و سینهزنى تاختند، شدیداً به ترویج سنت دیرینه عزادارى پرداخت؛ از نهضت حسینى و سوگوارى براى آن حضرت دفاع كرد و فرمود: «سیدالشهداء را این گریهها حفظ كرده است... هر مكتبى تا پایش سینهزنى نباشد ... گریه كن نباشد، حفظ نمىشود.»
صفاى زیارت جلوه دیگر علاقه قلبى برخاسته از معرفت عمیق امام به اهلبیت علیهم السلام، صفاى زیارت است. امام در حدود پانزده سالى كه در نجف بود، هر شب در ساعتى خاص كنار مرقد حضرتعلى(ع) آمده، زیارت جامعه كبیره را مىخواند.زیارتى كه دستكم یك ساعت وقت مىخواهد، ولى انسان با خواندن مفاهیم آن احساس مىكند واقعا در برابر امامان معصوم علیهم‌السلام آنچه حق آنان است، بازگو مىكند و در حقیقت یك دوره امامشناسى است. تنها در شبهایى كه بیمار بود و حتى نمىتوانست به بیرونى منزل بیاید یا اوقاتى كه در كربلا بود، این برنامه را ترك مىكرد. از مرحوم شهید حاج آقا مصطفى خمینى نقل شده است: شبى هوا طوفانى بود و بیرون رفتن از خانه مشكلاتى در برداشت. به امام عرض كردم: امیرمومنان(ع) دور و نزدیك ندارد، زیارت جامعه را كه در حرم مىخوانید، امشب در خانه بخوانید. امام فرمودند: مصطفى، تقاضا دارم روح عوامانه را از ما نگیرى. همان شب بالاخره به حرم مشرف شد. در نجف اشرف گاه در حرم مطهر حضرت على(ع) در میان مردم زیارت كننده، تنه مىخورد و مورد آزار قرار مىگرفت؛ به ویژه آن كه برخى زوار ساكن روستاهاى عراق بىمبالات و ناموزون راه مىرفتند و گاه به ایشان صدمه مىزدند. امام تمام این فشارها و رنجها را در مشاهد مشرفه تحمل مىكرد، ولى از این كه افرادى در جلو یا پشت سرش به عنوان همراه یا مراقب حركت كنند، بیزار بود. كسى نقل مىكرد: امام را در حرم مطهر حضرت امام حسین(ع) دیدم كه در میان انبوه زوار گیر كرده، نمىتوانست قدمى پیش گذارد. جلو رفتم و به كنار زدن مردم پرداختم. امام با تغیّر و تعرض مرا منع كرد، ولى بىتوجه به نهى ایشان كارم را ادامه دادم. ناگهان متوجه شدم امام از مسیرى كه برایشان راه باز كردهام نیامده، تغییر جهت دادهاند. تشرف امام خمینى(ره) به حرم مطهر حضرت على(ع) با آن آداب خاص زیارت نیز شایان توجه است. با كمال متانت و ادب اذن دخول مىخواند. بعد از طرف پایین پاى مبارك، وارد حرم مىشد و مقید بود چنان كه در روایات وارد شده، از بالاى سر مطهر عبور نكند. هنگامى كه مقابل ضریح مطهر مىرسید، زیارت امینالله یا زیارت دیگرى را با نهایت اخلاص مىخواند. بعد دوباره به سوى پایین پا برگشته، در گوشهاى از حرم نماز مستحبى و زیارت و دعا به حالت نشسته مىخواند. سپس دو ركعت نماز مىخواند و با رعایت آداب و اخلاص حرم را ترك مىكرد. امام(ره) از روى مفاتیح دعا مىخواند، در حالى كه عادت مراجع نیست چنین كنند و اگر دیده شده، در منزل و جاى خلوت چنین مىكنند. كیفیت زیارت امام، كه با دعاهاى طولانى همراه بود، یك حالت از خود بىخود شدن وعمق اتصال روحى را با صاحب ضریح و امامى كه زیارت مىكرد، نشان مىداد. همین حالت در حرم حضرت اباعبدالله و حضرت ابوالفضل علیهماالسلام نیز مشاهده مىشد. یك بارهم كه در ابتداى ورودش به عراق، به كاظمین و سامرا عزیمت كرد، همین برنامه دیده مىشد. در آن اوایل امام صبح‌ها و شب‌ها به حرم نخستین امام مشرف مىشد، ولى به دلیل تدریس و سایر مشاغل دیگر صبح‌ها نمىرفت. در سحرگاه هراس انگیز آخرین شبى كه امام در نجف بود و مقرر گردید عراق را ترك گوید، فرمود: ناگزیر از اینجا باید بروم. در اینجا با حرم مطهر امیرمومنان(ع) انس داشتم، اما خدا مىداند در این مدت من از دست اهل اینجا چه كشیدم. و با كنایه، بخشى از رنج‌هایى را كه متحمل شده بود، بیان كرد. این برنامه ما را به یاد جد بزرگوارش حضرت على(ع) مىاندازد كه مىفرماید: بعد از رحلت رسول اكرم صلی الله علیه و آله، آن قوم چه رنج‌هایى برایش فراهم كردند و كوشیدند دست از كارش بردارد؛ ولى او چنین نكرد. امام هم چنین روشى را در تاریخ مبارزات خود اتخاذ كرد. یك بار امام را در جماران دیدند كه به جاى صندلى بر زمین نشسته است؛ آن هم روز عاشورا و به احترام عزادارى امام حسین(ع) بود. امام زیارت عاشورا را در ماه محرم و اربعین حضرت امام حسین(ع) مىخواند. در اغلب ایام زیارتى، در كنار مرقد حضرت امام حسین(ع) بود. در دهه عاشورا هر روز زیارت عاشوراى معروف را با صد مرتبه سلام و صد مرتبه لعن مىخواند. در پاریس هم این برنامه را ادامه مىداد. امام در چند سالى كه در نجف بود، براى درك تمام زیارت‌هاى مخصوص امام حسین(ع) فاصله بین این شهر و كربلا را، كه حدود 80 كیلومتر است، مىپیمود و اهتمام داشت در ایام عاشورا، اربعین، عرفه، نیمه شعبان و ماه رجب این مسیر را پشت سر بگذارد. چون در پایین مرقد امام حسین(ع) حضرت علىاكبر(ع) آرمیده است، پایین پا نمىرفت. در نجف هم، چون روایت شده سر مقدس امام سوم بالاى سر مطهر پدرش على(ع) است، امام خمینى بالاى سر نمىرفت و دور نمىزد. یك بار مى خواستند جلوى در، گاهى كه امام كفشهاى خود را بیرون مى آورد، روزنامه بیندازند. چون این كار انجام شد، با وجود آن كه صفحه آگهى ها بود، پایش را آنجا ننهاد و فرمود: شاید اسم محمد یا على در آنها باشد. یك بار مىخواستند جلوى در، گاهى كه امام كفشهاى خود را بیرون مىآورد، روزنامه بیندازند. چون این كار انجام شد، با وجود آن كه صفحه آگهىها بود، پایش را آنجا ننهاد و فرمود: شاید اسم محمد یا على در آنها باشد. مىبینیم كه امام حتى حاضر نمىشد كلمه على یا محمد، كه اسم افرادى عادى بود، زیر پایش قرار بگیرد تا برسد به اسامى ائمه معصومین علیهم السلام . این حالت، اشتیاق وافر امام به آن خاندان را نشان مىدهد. آن وجود گرانقدر با شنیدن صداى صلوات و نام مبارك رسول اكرم صلی الله علیه و آله صلوات مىفرستاد و دیده نشد كه صداى صلوات مردم دیدار كننده را در حسینیه جماران بشنود و صلوات نفرستد. توسل به اهلبیت علیهم السلام و استمداد از ارواح پاك آن بزرگواران، جلوهاى دیگر از حب امام به این خاندان بود. حجةالاسلام سید محمدجواد علم الهدى مى‌گوید: به اذن امام مامور شدم كه به منطقه خراسان بروم و علماى آن دیار را ببینم و مصائبى را كه طاغوت و استعمار متوجه مسلمانان نموده تشریح كنم و نامههاى امام را تحویل آنان دهم. شبى كه عازم بودم، ایشان خطاب به من فرمودند: قبل از این كه با هر كس ملاقات كنید، اول به حرم امام رضا(ع) مشرف شوید و به آن حضرت بگویید: آقا، كار خطیرى پیش آمده و ما وظیفه خود دانستیم كه قیام كنیم. چنانچه مرضى شماست ما را تأیید كنید."غلامرضا گلى زواره" لینك :- طراوت عبادت در سیره امام خمینى (ره)- اغتنام فرصت ها - جلوه های رحمت
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 680]
-
گوناگون
پربازدیدترینها