هواپرستی و دنیازدگی، موجب دوری از محبوب دلها

واضح آرشیو وب فارسی:تکناز: یكی از رذائل مهم اخلاقی دنیازدگی است. در واقع این بیماری را می توان سرمنشأ همه فسادها و تباه كاری های انسان دانست. امام صادق (علیه السلام) در این باره می فرماید: «رَأْسَ كُلِّ خَطیئَةٍ حُبُّ الدُّنْیا»؛

دو عامل مهمّی كه سدّ راه قرب به خدای تعالی و وصال شده و موجب دوری از محبوب دل ها حضرت صاحب الزمان (ارواحنافداه) می گردد، هواپرستی و دنیازدگی می باشد.
هواپرستی
آن كه خود را دین دار پنداشته، گاه آن قدر هواپرستی او را تحت سیطره خود قرار می دهد كه چیزی برای او باقی نمی گذارد. قرآن كریم اشاراتی بلیغ در این زمینه دارد و در آیات متعددی خطر پیروی از هواهای نفسانی را گوشزد كرده است؛ از جمله می فرماید:
«افرایت من اتخّذ الهه هواه، و اضلّه الله علی علم»1؛آیا دیدی آن را كه معبود خود را هوای خویش قرار داد؟ چگونه خداوند او را در حالی كه به وضع او آگاه بود به گمراهی كشانید؟ و در آیه ای دیگر، خطاب به پیامبر اكرم  می فرماید: «اَرَاَیت مَن اتَّخَذَ اِلهَهَ هَواه»2؛ آیا آن كس كه هوای [نفس] خویش را معبود خویش قرار داده بود دیدی [كه كارش به كجا كشیده شد]؟
چنین افرادی كه دین داری خویش را پوششی برای هواپرستی خود قرار داده اند، نه تنها از عهده هیچ خدمتی به آستان امام زمان (سلام الله علیه) برنمی آیند، بلكه موجبات آزار و اذیت و ناراحتی حضرت را نیز فراهم ساخته، هم خود به بی راهه می روند و هم دیگران را در خلاف مسیر الهی قرار می دهند.
خدا نكند از كسانی باشیم كه شعار دین داری و محبّت ورزی به امام زمان ارواحنافداه سرداده، ولی اخلاق فردی- اجتماعی، رفتار و گفتارمان با اخلاق مهدوی، علوی و نبوی، تطبیق نكند. این صنف مردمان آخرالأمر از امام زمانشان (سلام الله علیه) دور افتاده و امام از آنان دلگیر و آزرده خاطر خواهد بود.
دنیا زدگی
یكی از رذائل مهم اخلاقی دنیازدگی است. در واقع این بیماری را می توان سرمنشأ همه فسادها و تباه كاری های انسان دانست. امام صادق (علیه السلام) در این باره می فرماید: «رَأْسَ كُلِّ خَطیئَةٍ حُبُّ الدُّنْیا»3؛ علاقه به دنیا سرمنشأ همه خطاها است. بر اساس روایات اسلامی، این بیماری خطرناك در دوران آخرالزمان بیش از پیش نمود خواهد داشت و فرا گیرتر و شدیدتر می شود. پیامبر اكرم (صلوات الله علیه و آله) در این باره چنین خبر داده اند:
«سَیُأْتی عَلی اُمَّتی زَمان تَخْبْتُ فیه سُرائِرُهُم وُ تَحسن فیهِ علانِیتُهمً طَمعاً فِی الدّنیا، ولایُریدُون بِهِ ما عِندَاللهِ رَبّهِم، یَكُون دینُهم رِیاءً لایُخالِطُهُم خَوف یعمّهُم اللهُ مِنه بِعِقاب»4؛ به زودی بر امّت من زمانی خواهد آمد كه از روی حرص و طمع به دنیا باطن هایشان پلید و ظاهرهایشان آراسته گردد؛ در حالی كه آن چه را نزد پروردگارشان است طلب نمی كنند. بدون هیچ خوفی دینشان سراسر ریا و ظاهرسازی است؛ و هراسی از این كه به عذاب و عقاب الهی مبتلا شوند، ندارند.
عزیزان علاقمند به حضرت رسول الله (صلوات الله علیه و آله) و ساحت مقدّس حضرت ولیّ الله الاعظم (روحی له الفداء) بهتر به خود بنگرند، تا مبادا حرص و آز دنیوی، باطن آن ها را به كدورت كشاند، و راه وصال را بر آن ها سخت كرده و یا به كلّی مسدود نماید.
---------------
پی نوشت ها:
1. جاثیه، (45)،23.
2. فرقان، (25)،43.
3. كلینی، اصول كافی، ج 2، ح 1، ص 315.
4. كلینی، اصول كافی، ج 8، ص 306.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: تکناز]

[مشاهده در: www.taknaz.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 203]