تور لحظه آخری
امروز : شنبه ، 24 شهریور 1403    احادیث و روایات:  امام علی (ع):هر چیز دارای سیماست ، سیمای دین شما نماز است.
سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون شرکت ها

تبلیغات

تبلیغات متنی

تریدینگ ویو

کاشت ابرو

لمینت دندان

لیست قیمت گوشی شیائومی

صرافی ارکی چنج

صرافی rkchange

دزدگیر منزل

تشریفات روناک

اجاره سند در شیراز

قیمت فنس

armanekasbokar

armanetejarat

صندوق تضمین

طراحی کاتالوگ فوری

Future Innovate Tech

پی جو مشاغل برتر شیراز

لوله بازکنی تهران

آراد برندینگ

وکیل کرج

خرید تیشرت مردانه

وام لوازم خانگی

نتایج انتخابات ریاست جمهوری

خرید ابزار دقیق

خرید ریبون

موسسه خیریه

خرید سی پی کالاف

واردات از چین

دستگاه تصفیه آب صنعتی

حمية السكري النوع الثاني

ناب مووی

دانلود فیلم

بانک کتاب

دریافت دیه موتورسیکلت از بیمه

خرید نهال سیب سبز

قیمت پنجره دوجداره

بازسازی ساختمان

طراحی سایت تهران سایت

دیوار سبز

irspeedy

درج اگهی ویژه

ماشین سازان

تعمیرات مک بوک

دانلود فیلم هندی

قیمت فرش

درب فریم لس

شات آف ولو

تله بخار

شیر برقی گاز

شیر برقی گاز

خرید کتاب رمان انگلیسی

زانوبند زاپیامکس

بهترین کف کاذب چوبی

پاد یکبار مصرف

روغن بهران بردبار ۳۲۰

 






آمار وبسایت

 تعداد کل بازدیدها : 1815657687




هواشناسی

نرخ طلا سکه و  ارز

قیمت خودرو

فال حافظ

تعبیر خواب

فال انبیاء

متن قرآن



اضافه به علاقمنديها ارسال اين مطلب به دوستان آرشيو تمام مطالب
archive  refresh

با یکدیگر حرف می زنیم یا دوئل می کنیم؟


واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > بادی، نزهت  - این روزها مدام از مفاهیمی چون نقدپذیری، برقراری دیالوگ و درک متقابل صحبت می شود اما تنها چیزی که در بحث و گفتگو های ما دیده نمی شود تحمل نظرات مخالف یکدیگر است. این روزها مدام از مفاهیمی چون نقدپذیری، برقراری دیالوگ و درک متقابل صحبت می شود اما تنها چیزی که در بحث و گفتگو های ما دیده نمی شود تحمل نظرات مخالف یکدیگر است.غالبا این مناظره و مباحثه ها تبدیل به محاکمه طرف مقابل می شود و بیشتر به نوعی دوئل کلامی شباهت می یابد، یعنی قصدمان تسلیم کردن و حذف طرف مقابل است تا قانع کردن و برقراری ارتباطی دوطرفه.در این بحثها مدام می گوییم که ما نمی خواهیم مسائل را شخصی کنیم و یا منظورمان به فرد خاص و ماجرای مشخصی نیست و بعد شروع به تسویه حساب های قدیمی می کنیم و با نشانه ها و کدهای واضحی که همه می فهمند، به مخالفان و منتقدان حاضر و غیابی خود طعنه و کنایه می زنیم.از آن طرف کاملا مراقبیم که مبادا کسی پشت سرمان اظهارنظری کرده باشد که البته خوشایندمان نباشد. دیده اید اگر نقل قول و اظهارنظرات مثبت و موافق باشد، طوری به روی خودمان نمی آوریم که انگار وظیفه دیگران است که از ما تعریف و تمجید کنند.ولی اگر به نظرمان منفی و مخالف برسد، در کوتاه ترین وقت ممکن جوابیه و دفاعیه های مفصلی صادر می کنیم و نه تنها هیچ نظر و عقیده ای را بی پاسخ نمی گذاریم، بلکه چند تا پرونده سیاه هم برای طرف می سازیم و با هزار اتهام و توهین کل خلقت این آدم را زیر سوال می بریم تا حسابی سر جای خودش بنشیند و دیگر پا توی کفش ما نکند.انگار فقط زمانی می توانیم با هم حرف بزنیم که اختلاف عقیده ای نداشته باشیم و مدام یکدیگر را تایید و تمجید کنیم. درواقع مخالفت با دیدگاه و اظهارنظرهای دیگران بیشتر به معنای خصومت، عناد و غرض ورزی تلقی می شود و افراد بی توجه به درستی یا نادرستی نظر مقابل، آن را به شدت رد و نفی و انکار می کنند. درواقع ما یا پیوسته تعریف و تایید می کنیم و یا اینکه به هم هجوم و حمله می بریم. به طوری که غالبا صراحت را با گستاخی و هتاکی اشتباه می گیریم و احترام را با تعارف و تکریم.دقت کرده اید که در چنین بحث هایی لحن و ادبیات افراد چقدر حالت تهاجمی و تهدیدگری پیدا می کند و با چه موضع گیری، شتاب زدگی و پیش داوری شدیدی همراه می شود. اصلا هم فرقی نمی کند که این بحثها میان هنرمندان و فرهیختگان شکل بگیرد یا سیاستمداران یا ورزشکاران و یا رانندگانی که در خیابان با هم تصادف کرده اند. در حالی که برای برقراری دیالوگ و درک متقابل بیش از هر چیزی به حفظ آرامش، سعه صدر، انصاف، حسن ظن، ادب، متانت و تسلط بر خود نیاز است. احترام متقابل، تحمل کردن و قائل شدن حق برای دیگران از شرایط اولیه یک گفتگوی سالم است. اگر قرار است با شنیدن کوچکترین نظر مخالف از کوره در برویم و حتی اجازه توضیح و دفاع و پاسخگویی به دیگری ندهیم، اصلا چرا به سراغ مقوله دوجانبه ای مثل گفتگو می رویم؟ می توانیم برای خود، دوستان، موافقان و طرفدارانمان جلسه ای ترتیب دهیم و تا دلمان می خواهد در ستایش و تمجید خود یک تنه در آن سخنرانی کنیم و مونولوگ بگوییم و صدایی هم از کسی درنیاید.همه ما به خوبی می دانیم که حرف زدن و اظهار نظر کردن با چهره برافروخته، صدای بلند، لحن عصبانی و ادبیات توهین آمیز هرگز به برقراری دیالوگ و درک متقابل منجر نمی شود و هیچ تاثیری هم بر مخاطبان و شاهدان این گفتگوها و بحثها نمی گذارد. فقط بیشتر به سوء تفاهم، دلخوری، کدورت، بدبینی و توهم توطئه دامن می زند.پس قبل از اینکه بخواهیم در چنین مباحثه و نشستهایی شرکت کنیم، بهتر است آمادگی لازم را پیدا کنیم و اگر هنوز به اندازه کافی برای این کار مناسب نیستیم، هیچ ضرورتی ندارد که وارد چنین پروسه دشواری شویم. چون وقتی حرفی را زدیم و دیگران شنیدند، دیگر با هزار توجیه و توضیح نمی توان از زیر مسوولیت آن شانه خانه خالی کرد.    




این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 308]

bt

اضافه شدن مطلب/حذف مطلب







-


گوناگون

پربازدیدترینها
طراحی وب>


صفحه اول | تمام مطالب | RSS | ارتباط با ما
1390© تمامی حقوق این سایت متعلق به سایت واضح می باشد.
این سایت در ستاد ساماندهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده است و پیرو قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد. لطفا در صورت برخورد با مطالب و صفحات خلاف قوانین در سایت آن را به ما اطلاع دهید
پایگاه خبری واضح کاری از شرکت طراحی سایت اینتن