تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833052822
در شرایطی هستم که به خودم احتیاج دارم
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > تئاتر - حسین پارسایی در گفتگو با خبرآنلاین درباره مدیریتش در مرکز هنرهای نمایشی و جشنواره پرحاشیه امسال صحبت کرده است. پیروزه روحانیون: حسین پارسایی، مدیر مرکز هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دبیر بیست و هشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر، از خانواده تئاتری‌ها است و به زعم خودش در طول مدتی مدیریتش برای ایجاد فضای مناسب تئاتری‌ها بسیار تلاش کرده است.او به طور صریح اعلام کرده که آخرین روز جشنواره تئاتر فجر، آخرین روز کاری‌اش در سمت مدیر مرکز هنرهای نمایشی خواهد بود. می‌گوید: امروز بعد از گذشت پنج سال از حضورم در مرکز هنرهای نمایشی خسته شده‌ام و دیگر نمی‌خواهم در رأس کار باشم. او دلش برای حسین پارسایی در صحنه تئاتر تنگ شده و می‌خواهد او را دوباره بیابد.بسیاری از هنرمندان تئاتر معتقدند پارسایی در ابتدای مدیریت مرکز هنرهای نمایشی سیاست خوبی در پیش گرفت و باعث حضور بسیاری از استادان این رشته در صحنه‌های تئاتر شد، اما همین عده امروز بعد از گذشت پنج سال از مدیریت او عقیده دارند در سال‌های اخیر ضعف‌هایی در مدیریت پارسایی ایجاد شده که باعث مسدود شدن راه‌های تعامل و گفتگو با هنرمندان این رشته با او شده است.حسین پارسایی در گفتگو با خبرآنلاین درباره مدیریتش در مرکز هنرهای نمایشی و جشنواره پرحاشیه امسال صحبت کرده است.به نظر می‌رسد جشنواره امسال حواشی و حرف و حدیث‌های زیادی دارد. بخش بزرگی از این حواشی به تحریم‌های جشنواره مربوط می‌شود. افراد مختلف واکنش‌های متفاوتی در قبال جشنواره این دوره نشان داده‌اند و ستاد جشنواره تئاتر فجر هم در پاسخ این واکنش‌ها و تحریم‌ها جوابیه‌ای صادر کرد. واقعیت ماجرا چیست آقای پارسایی؟ آیا این عده واقعا کاری برای ارائه نداشتند؟ببینید تئاتر ایران دولتی است و خانواده‌اش هم علی‌رغم بزرگمنشی به لحاظ جمعیت و تعداد محدودند. اساسا برخی واژگان زمانی معنا پیدا می‌کند که عکس‌العمل فرد با تعریفی که ما از واژگان داریم، همسو باشد. به عنوان مثال، انصراف این‌طور معنا پیدا می‌کند که شما انتخاب شوید و پس از مرحله انتخاب و دعوت رسمی، پذیرش حضورتان در جشنواره را منتفی کنید. یا تحریم معنایش این است که من خودم را به هر نشانه‌ای از حضور در یک رویدادی محروم می‌کنم. تئاتر ما متأثر از بودجه دولتی است؛ تولید، اجرا و جشنواره آن. بنابراین اگر نگاهی به پشت سر بیندازید و احتمالا نگاهی هم به برنامه‌های آینده تئاتر کشور داشته باشید، می‌بینید که هیچ غایبی در تئاتر کشور برخوردار از بودجه دولتی وجود ندارد. بله ممکن است شاید یکی دو نفر، آن هم نه امروز، بلکه بیشتر از پنج سال است که ترجیحشان این است در حوزه‌های نظری و پژوهشی کار کنند و کمتر کار اجرایی داشته باشند. آن فرق می‌کند، ولی به اعتقاد من واژه‌های تحریم یا انصراف، با تعریفی که ما از تئاتر داریم و وابستگی‌ای که هنرمندان به بودجه دولتی دارند، شامل حال تئاتر کشور نمی‌شود چرا که جشنواره بخشی از بودجه دولتی تئاتر است. لذا گروهی که تا دیروز اجرای عمومی داشته، تحت پوشش همین دولت و بودجه‌ای کار می‌کند که امروز جشنواره را برگزار می‌کند.حضور نداشتن یک‌سری از هنرمندان در جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر، اعتبار جشنواره را کم نمیکند؟نه. این در شرایطی است که شما هر سال به حذف برخی از گروه‌های نمایشی اعتراض داشتید. یعنی اینقدر محدودیت در انتخاب جشنواره وجود داشت که ما باید بین همه متقاضیان بررسی می‌کردیم و به تعدادی پاسخ منفی می‌دادیم. چطور الان حذف برخی موجب ضعف جشنواره می‌شود؟ نکته دوم این که بعضی‌ها واقعا کار نداشتند، اصلا طرح و نمایشنامه‌ای نداشتند. بله دو، سه نفر بودند که نمایشنامه داشتند و منصرف شدند. یعنی در مرحله بازبینی و قبل از تمرین منصرف شدند. اما این اتفاق مگر در سال‌های قبل و سال‌های قبل‌ترش نبوده؟البته تئاتر هم مثل همه جای کشور ما متأثر از برخی از حواشی است، اما به این معنا که واقعا این حواشی روی میل باطنی هنرمندان تاثیری بگذارد و این‌ها تصمیم بگیرند خودشان را از تئاتر محروم کنند، خیر. چون جشنواره یعنی تئاتر، تئاتر هم بودجه‌اش را دولت می‌دهد و هنرمند یا باید در طول سال خودش را محروم کند و از هیچ تسهیل و امکان دولتی استفاده نکند یا این که نمی‌تواند انتخاب کند. این چه معنایی می‌دهد که من انتخاب کنم اینجا را هستم، آنجا را نیستم. من فکر می‌کنم برای این کار باید یک واژه دیگر انتخاب کنیم. مثل این که آمادگی روحی برای حضور نداریم یا الان حضور ما ضرورتی ندارد یا واژگانی شبیه این‌ها. این واژگان بیشتر قابل پذیرش‌اند؛ حتی اگر نشانه‌هایی از جنس اعتراض و انتقاد در آن باشد. ولی این که من کاری ندارم، بگویم نیستم. کار من پذیرفته نشده، بگویم نیستم. نهایتا هم میل باطنی من استفاده از بودجه‌های دولتی است ولی می‌گویم در جشنواره نیستم. به نظر شما منطقی است؟ البته این را هم بگویم من به همه دوستان عزیزی که با هر نیتی، می‌گویند شاید زمانی دیگر اجرا داشته باشند، احترام می‌گذارم. به دلیل این که من خودم از درون خانواده تئاتر آمدم و با عواطف و روحیات این دوستان آشنا هستم.قصه دیگری که این روزها خیلی بحث‌برانگیز شده، نمایش آقای پیتر بورک است. علت به تعویق افتادن نمایش «مفتش بزرگ» چیست؟ شایعه نامه‌نگاری هنرمندان به پیتر بورک برای عدم این نمایش چقدر صحت دارد؟ببینید چند اتفاق همزمان با هم افتاده که ممکن است نامه برخی از هنرمندان هم مؤثر باشد. در شرایط کنونی اجرای نمایش پیتر بورک به زمان دیگری موکول شد تا در یک رویداد مستقل، خارج از حواشی، خارج از هیجانات جشنواره و با تعداد بیشتری اجرا به مردم عرضه شود و هنرمندان بتوانند در یک مواجهه چند روزه در ورک‌شاپ و گفتگو، با دست‌اندرکاران این نمایش از نزدیک در تماس باشند. جمیع جهات؛ واکنش‌ها، بازتاب‌ها، مخالفت‌ها، موافقت‌ها و شرایط ما را به یک فکر جمعی رساند که با گروه وارد مذاکره شویم و بخواهیم که در یک زمان دیگری حضور داشته باشد.درواقع این خواسته شما بود یا گروه؟هردو، این یک توافق جمعی بود. البته ما با آقای بروک مستقیما صحبت نمی‌کنیم. با مدیر برنامه‌های ایشان صحبت می‌کنیم. اساسا وقتی آثار آقای بروک به شکل رپرتوآر در می‌آید، مدیر برنامه دارد و مدیر برنامه برایش برنامه‌ریزی می‌کند. ستاد برگزاری با مدیر برنامه ایشان بنا به دلایلی که ذکر کردم؛ استقبال بیش از حد، حواشی جشنواره، بازتاب‌ها و دیدگاه‌های مختلف به این نتیجه رسیدیم که اگر قرار است نمایشی از ایشان در تهران روی صحنه بیاید، در یک شرایط مستقل، بهتر است.اما به نظر می رسد جشنواره فجر بهترین موقعیت برای نمایش ایشان بود، به هر حال در فاصله زمانی جشنواره، مهمانان خارجی حضور دارند و مخاطبان شهرستانی هم در تهران هستند و مجبور نیستند به خاطر این نمایش یک بار دیگر به تهران بیایند. دقیقا همین طور است. اما ما چند نوبت می‌توانستیم این کار را نمایش بدهیم؟ ما 130 صندلی برای دو نوبت نمایش «مفتش بزرگ» داشتیم و امکان این را نداشتیم که مدت نمایش را تمدید کنیم. چون گروه کلا سه روز با ما توافق کرده بود (یعنی از 29 ژانویه تا 1 فوریه) و در این مدت (11 و 12 بهمن) دو اجرا داشته باشند و گروه بیش از این وقت نداشت چون برنامه زمان‌بندی و کنداکتور اجراهایشان از ماه‌ها پیش بسته شده است. ما در مقابل محدودیت زمانی برای اجرای نمایش با استقبال بسیار زیاد مردم و هنرمندان مواجه بودیم. این نمایش به طور قطع بیشتر از سه، چهار هزار نفر تماشاگر خواهد داشت. خوب هر طور ما محاسبه کردیم دیدیم، از طرفی بعضی‌ها میل باطنی ندارند که ایشان بیاید، شرایط جامعه ما هم به گونه‌ای است که می‌بایست امنیت روحی برای مهمان خارجی‌مان ایجاد کنیم، متقاضیان زیادی هم در انتظار دو اجرا هستند، گروه هم که سه روز بیشتر نمی‌تواند در تهران بماند. به این نتیجه رسیدیم با گروه مذاکره کنیم که شما لطفا در یک فضای مستقل، آرام‌تر و با تعداد اجرای بیشتر بیایید.و گروه هم قبول کرد؟بله این در واقع یک توافق خوبی است. اتفاقا ما با گروه تعامل خوبی داریم. ولی این فضا که چیز خاصی به طور مجرد تأثیر گذاشته و این‌ها را منصرف کرده نه این طور نیست. همه این‌ها محصول شرایط فعلی است که ما را به این نتیجه جدید می‌رساند.آقای پارسایی، تا آنجا که من شنیدم، زمانی که شما به این سمت منصوب شدید، سیاست مدیریتی‌تان، سیاست درهای باز بود و در اتاق شما به روی همه هنرمندان و تئاتری‌ها برای مشورت و تعامل باز بود. به همین خاطر در سال‌های اول مدیریت شما، افرادی که مدتی از تئاتر دور بودند، از این نوع مدیریت استقبال کردند و دوباره به صحنه بازگشتند. اما عده‌ای معتقدند این سیستم مدیریتی در یکی دو سال اخیر متفاوت شده و بسیاری عدم حضور پیشکسوتان تئاتر در صحنه را ضعف مدیریتی شما می‌دانند. شما چه نظری در این مورد دارید؟این درست نیست چون افرادی مثل آقای رفیعی که آخرین کارشان اسفند سال گذشته به روی صحنه رفت، در دوره من دوباره به صحنه برگشتند. آقای حمید سمندریان در همین دوره کار کرد، آقای بهرام بیضایی هم همینطور. اما شما از یک نخبه، تئوریسین و مدرس تئاتر انتظار دارید سالی یک بار نمایش اجرا کند؟ اگر به من باشد که می‌گویم سالن اصلی تئاتر شهر را در اختیار آقای سمندریان قرار دهند تا هر سه ماه یک بار نمایش اجرا کنند، اما آیا ایشان قادر به چنین کاری هستند؟ به نظرم این سوالتان را باید از افراد دیگر بپرسید و از افراد تأثیرگذار تئاتر بپرسید که اگر فلانی مدیر معاونت هنرهای نمایشی نبود، شما تئاتر کار می‌کردید؟ به زعم من، در این دوره ما بیشترین تقاضا را برای حضور افرادی داشتیم که اعتبار تئاتر کشور هستند و اتفاقا در همین دوره هم این افراد آمدند. ما همین الان نمایش آقای بیضایی (سهراب‌کشی) از کنداکتورمان خارج نشده است. هر وقت ایشان اراده کند می‌تواند اجرا کند. حتی ما با آقای رفیعی صحبت‌های مقدماتی نمایش جدیدشان را کردیم. یعنی به محض این که فیلم ایشان تمام شود، امکان این را دارند که کار بعدیشان را روی صحنه بیاورند. خیلی از دوستان دیگر همینطور؛ آقای دکتر صادقی نمایش «میرنورورزی»شان هنوز در کنداکتور است.ولی هیچکدامشان کارشان را در جشنواره ارائه نکردند؟برای این که کاری برای ارائه ندارند. به غیر از آقای بیضایی که انصراف دادند، بقیه کار آماده‌ای برای اجرا ندارند. آقای صادقی سالنی برای اجرای عمومی ندارد. تازه اجرای عمومی‌شان تمام شده و به دلیل محدودیت تالارها قطعا نوبت دیرتر به ایشان می‌رسد. آقای سمندریان هم پیشنهادی نداشتند و آقای رفیعی هم در حال ساختن فیلمشان هستند و به محض اتمام فیلم، روی نمایش جدیدشان کار خواهند کرد. سایرین هم به همین نحو. شما ببینید ایرج راد، امین تارخ، رضا بابک یا داریوش فرهنگ چند سال از تئاتر دور بودند؟ بعد ببینید سیاوش طهمورث، حمید مظفری و بهزاد فراهانی در دوره چه کسی پرکار بودند؟سوال من هم همین بود. بسیار معتقدند مدیریت شما شروع خوبی داشت و پای بسیاری را دوباره به صحنه باز کرد اما در سال‌های اخیر تغییراتی در این نحوه مدیریت ایجاد شده که باعث دوری دوباره عده‌ای از تئاتر شود. ببینید یک خود سانسوری‌ای در تفکر و ارائه وجود دارد که پیش‌داوری می‌آورد. کسی با من حرف نمی‌زند؛ بعد می‌پرسیم چرا نمایشنامه نمی‌نویسید؟ می‌گویند اگر بنویسم ممکن است سانسور شود. می‌گوییم شما بنویسید. می‌نویسند. می‌پرسیم چرا نمایشنامه‌تان ارائه نمی‌کنید؟ می‌گویند اگر بدهیم ممکن است سانسور شود. می‌گوییم حالا ارائه کنید. ارائه می‌دهند. بعد می‌گویند این بار استثنائا سانسور نشد. به نظر من سانسور چیز بدی نیست. همه دنیا سانسور دارند. سانسور یک واژه‌ای است به معنای صیانت از تئاتر. سانسور همه‌اش ممیزی فکر و اندیشه نیست.ولی یک بخش بزرگی از آن ممیزی فکر و اندیشه است، متاسفانه.بله، به دلیل این که طبیعت ایرانی ما بیشتر جنبه‌های منفی را برجسته می‌کند. سانسور در نظارت به معنای ارزشیابی هنری و حذف بخش‌هایی است که ضرورت ندارد و حذف آنها به پیکره اثر آسیب نمی‌رساند. اگر نمایشی با سانسور آسیب می‌بیند بهتر است که اجرا نشود چون ساختارش به هم می‌ریزد. همه ما تئاتری هستیم و در مرکز هنرهای نمایشی بین ما گفتگو برقرار است که علیرضا نادری و نادر برهانی مرند می‌تواند کار کند. اگر جایی در نمایشی به هر دلیلی تمرکز می‌کنیم و به توافق نمی‌رسیم، قطعا نقاط مشترکمان خیلی کم است یا زمان نمایش آن اثر هنوز نشده است. بعضی کارها به زمان نیاز دارند تا مورد پذیرش جامعه قرار گیرند. بعد مگر ما کی هستیم؟ من و مجموعه همکارانم در مرکز هنرهای نمایشی، باید بر اساس مصوبات فرهنگی کشور تصمیم بگیریم.یعنی دست شما هم بسته است؟بله، قانون به ما می‌گوید چنین مقرراتی وجود دارد بنده یا باید مسوولیتم را ترک کنم یا اگر مسؤولیتم را پذیرفتم، باید به آن قانون احترام بگذارم.پس شما معتقدید روند تعامل تئاتری‌ها با مرکز هنرهای نمایشی همچنان ادامه دارد؟به زعم بنده بله و من به شما بگویم که خیلی‌ها که حتی شاید منتقد شیوه مدیریتی من باشند، از دوستان من هستند و ما در خلوت همدیگر را می‌بینیم و یکدیگر را نقد می‌کنیم. ولی شما به تنوع سلیقه‌ها، انتظارات و بعضی وقت‌ها محدویت‌هایی که در حوزه مدیریت وجود دارد هم توجه کنید.آقای پارسایی، امسال شما دبیری جشنواره را خودتان به عهده گرفتید، این اخلالی در کار و سمت اصلی‌تان به عنوان مدیر مرکز هنرهای نمایشی ایجاد نمیکند؟نه مختل نکرد. ولی تصور من این بود که از مهر ما منفک می‌شوم که متأسفانه نشد و من مسؤولیت همزمان داشتم. سعی کردم تأثیر منفی در کارم در مرکز هنرهای نمایشی نگذارد.شما در نشست مطبوعاتی جشنواره تئاتر فجر فرمودید به طور قطع بعد از جشنواره سمت‌تان را ترک می‌کنید. واقعا به این قطعیت قصد ترک مرکز هنرهای نمایشی را دارید؟بله به همین قطعیت آخرین روز جشنواره، آخرین روز مسؤولیت مدیریتی من در مرکز هنرهای نمایشی خواهد بود.چرا؟دلایل مختلفی دارد. من سال‌ها می‌نوشتم، بازی می‌کردم، کارگردانی می‌کردم. از طبیعت خودم دور شدم. تصور من این بود که یکی، دو سال بیشتر نخواهم ماند و برای کمک آمده بودم در حالیکه الان با احتساب مدیریت من در تئاتر شهر نزدیک به شش سال است که کار مدیریتی را در تئاتر به عهده دارم. فکر می‌کنم الان در شرایطی هستم که احتیاج به خودم دارم و می‌خواهم در خلوت خودم چه ادامه تحصیل، چه کار هنری بیشتر یک همکار باشم تا مدیر. تا الان این بضاعت در من بود و پاسخگو بودم، فکر می‌کنم از این لحظه به بعد من هم احتیاج دارم که یک بار دیگر خودم را مرور کنم و کمک کنم به جای اینکه در رأس باشم.بعد از مرکز هنرهای نمایشی چه می‌کنید؟ می‌خواهم به صحنه برگردم. در شرایط کنونی نه به من پیشنهادی شده و نه من تمایلی دارم که مدیریتی را قبول کنم.ادامه این گفت‌و‌گو را اینجا بخوانید.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 299]
-
گوناگون
پربازدیدترینها